شعرونه
قطعې او څلوريزې
زما په خپل نصيب كې خوند نشته دىځكه له تانه څه ګيله نه لرمد ژوند اميد خو مې پخوا نه نه وخو د مرګي هم حوصله نه لرم ***دغه چې اوس لكه پردۍ تېره شوهيو وخت همدغې به زه زړه ګڼلمدوست خو زه خير ملګرو څوك د چا دىدې خو دښمن هم زه ونه ګڼلم &nbsp
نوې غزل
نه دې څه خط نه دې سلام راځيتشې كوترې ستا له بام راځي څنګه ته لاړې، څنګ دې فكر وكړچې بې له تا ماله ارام راځي ستا په خاطر په ميكده كې رالهړومبى له ټولو ځنې جام راځي نن مې را ياد شوې، نن ضرور به مالهد يوه نوي شعر الهام راځي د يار له خولې قاصد ويل كلي تهسردار ته وايه چې په پام راځي
هايكوګانې
زما له مرګه وروسته مه ځه هلتهځكه د يار له دره خاورې زمااى د سبا نيسمه پاكې نه كړې ***اوس يې نو خوښه ده چېدل ازار، كه دلداري كوي داما خو مې زړه ورله سرداره وركړو &nb
هايكوګانې
اى د مغرور حسن خاونده ياره ځانله زما په سترګو وګوره لږرب پيدا کړى څومره ښکلى يې ته*** دا چې زه پورته درکتى نه شمه ستا د ټټر ښيښې مې سترګې وهيګنې نو دومره خو بې ز
نظمونه
انقلاب هره خوا سپرلى، سپرلى و، هره خوا نغمه، نغمه وهفطرت ډک له رنګينو و، هره خوا خوږه وږمه وهشپنو به تل په مينه _دغرو لمن ته ګډې _ وړلې د څرلپاره شپون به شپېلۍ وهله _ شپنې ټپې کولېدکلي مستو زلمو به اتڼو کې شغ له څڼو ويستوچابه رباب ترنګاوه، چابه منګى وهلوګودر هم مست و، هر مازيګر به ترېنه، خندا د پېغلو راتلهرود مو ښه مست بهېدهغنم پرېمانه، جوار پرېمانه، وريج
نظمونه
پوښتنه ؟زېړ مازيګرى و لمر د تيارو پړونى ځان نه رو رو تاووه چې مو دړنګ کلي په کوزه خوا کې يو څو تنکي ماشومان څو ګلالي ماشومان چې وو په لوبه کې بوخت او بم بنګړي بنګړي کړل دلته يوه نېغه ليکه پورته د هسک په لور شوه د دوۍ سپېڅلى روح يې د خداى دربار ته يوړواوس راته دا ووايئ ددوى قاتل نو څوک دى ؟دا موږ له چا وګټو؟دا موږ له چا وګټو ؟ مرور جانان ته !پر تخت زما د زړګي ناسته م
څلوريځې او قطعې
ته را واچې ړوې ياره سترګې مړېکړي لمبه مې سم له واره سترګې مړېخاوند دې ترېنه وساته که نه نو قتلول کوي سرداره سترګې مړې ***زما مينې زما ځانه ښېرې مه کړه نه چې ولګي جانانه ښېرې مه کړهمازيګرى دى پام کوه جانانهنه چې خونه مې شي ورانه ښېرې مه کړه*** &nb
څلوريځې او قطعې
يار چې کله،کله راله وګوريزړه مې ځان له ځاى د پټېده ګوريسترګو ته دې ووايه چې ټيټې شي نه چې راله کار جانانه وګوري *** کور مو لرې لار اوږده شوه، ديدن ګران شوبېل مو کلى هم کوڅه شوه، ديدن ګران شومخکې ښه و څوک خبر نه وو جانانهاوس خبر دنيا همه شوه ، دي
څلوريځې او قطعې
اور به دې چم کلي ته پورې کړې ته نور داسې شوخه داسې شنګه مه ځهزړه به يې وچوي ګرانې خيردى کنه د لېوني سردار له څنګه مه ځه*** بې څه مې مه لېږه يو څه خو راکړهکه زړګى نه راکوې خوله خو راکړهشراب د شونډو که دې نه راکوې خير دى په لپه کې اوبه خو راکړه*** &nb
ټوټې
يواځې سترګو مې نه زما زړګي ژړليدر پسې ډېر جانانه ما لېوني ژړلي دلته په هر مالت كې غم تېر شوىدلته دې هر يوه سړي ژړلي ستا بېلتانه كې ما سردار لېونيبلا، بلا مازيګري ژړلي يوه ورځ به مې دا زړه راله كار ګوريښه پوهېږم ستا كاته راله كار ګوري ښكته ښې دي سترګې پام چې پورته نه كړېګنې ياره! ستا باڼه راله كار ګوري يوه ورځ به د منصور غوندې په دار شميوه ورځ به مې دا خوله راله كار ګوري
ټوټې
طرحيه مشاعره-كندز زما د ښار زما دکلي ښکليڅومره ښايسته دي څومره ښکلي ښکلي چرې* يې هم شونډو ته پرې نښودم څومره نتلي دي نتلي ښکلي دلته څه يو منصور په دار خو نه دىدلته بلا په دار ختلي ښکلي ۱۳۸۴/۹/۲۵ * چرې: چېرې ته مې په سترګو کې يې ته مې په زړه کې اوسې ته مې رڼا دسترګو ته مې لېمه کې اوسې هرڅه هرڅه که ته يې هرڅه هرڅه کې اوسې
ټوټې
د باز محمد عابد په ليکه د بنګړو شړنګ د رباب ترنګ غواړيزما زړګى د سترګو جنګ غواړي دغه ساده دا لېونى زړګى مې له مانه تل د جانان څنګ غواړي د تاپه درکې دى ولاړ جانانهسردار د سرو شونډو قلنګ غواړي بد به يمه ياره او که ښه به يم څه به يمه ستا په نظر څه به يم تل مې په زړګي باندې ورېږې ته خداى خبر که ياره ستاپه زړه به يم يو ځل خو مې خيردى خواله راشه ته څو به ستا يادونه
غزلې
دغه له نازو ادا جوړه جنۍمه كړه خاوند چې شي ناجوړه جنۍ ښه درته وې مې مازيګر دى كنهاوس دې دا سره لاسونه مروړه جنۍ زما د زړه برج يې را ونړاوهده د مندېش امير كروړه جنۍ چې لږ زما په حال دې رحم راشيخداى خو دې تا هم كړي ناجوړه جنۍ خپله هم سپينه، زړه يې هم درواخلهسمه له واورې نه ده جوړه جنۍ ۱۳۸۵ زمرى ۳۱ د يو شعر په تضميننه مې كړې ښكل نه مې كړې خپل ښكليهلاړې د بل شولې د بل ښكليه
شعرونه
هغوى چې هوش كې دي، پرې څه پوهېږيچې بې هوشي، بې هوشي څه ته وايي اول ته مينه، محبت وكړه تهبيا به شې پوه زندګي څه ته وايي ستا مړاوو سترګو راته وښودلهچې مى كشي، مى نوشي څه ته وايي ما څه ونه وې، هغه پوه نه شوهچې چپه خوله خاموشي څه
غزلې
داسې چې تا پسې درزېږي زړګىجوړې زما لېونى كېږي زړګى لكه ماشوم د مور دپيو پسېداسې مې تا پسې ځورېږي زړګى ستا محبت كې شمعه رويه زما په اور لمبه شولو سوزېږي زړګى لكه د كاڼي جانان كلك دى هسېهېڅ يې په چا هم نه خوږېږي زړګى 1385/1/31 خدايګو كه څوك راباندې اوښكې توى كړيزه د بې كسه سړي مړى يمه رانه جلال او جمال دواړه لاړلزه د افغان د كاله غړى يمهته مې تكميل يې خواله راشه زم
غزلې
ورور دې شهيد کړ موردې بوره کړلهمشره! له تانه کوم وبال پاتې شو ښه مو کتل چې غليم کورته راغىلاس کې مو هسې توره ډال پاتې شو نورو فضا، مريخ ، سپوږمۍ ونيوهخو خوار افغان په کې کنګال پاتې شو لاړو بدرنګ د زمانې شولو موږنه مو جلال نه مو جمال پاتې شو ١٦/١/١٣٨٤ ماته چې خواږه ګورې کار به راله وګورې ولې مې خون اخلې ته ولې راته مړه ګورې يوځاى يې روغ نشته دىکوم ځاى
غزلې
چې ستا نازونه او ادا وينمه خپل ورکېده له دې دنيا وينمه چې ستر ګې پرانيزمه هيڅ نه وينم چې سترګې پټې کړمه تا وينمه په محبت باندې مې لا يقين شي چې درقيب دا ناروا وينمه زړه به مې څنګه يارانې ته وشيياره چې ستا جفا، جفا وينمه که اتفاق په اتفاق ونه کړي د پښتنو په کې فنا وينمه د چا په نام ساقي راکړه يو جام ساقي نشه ، نشه مې کړه يمه نا ارام ساقي چې شي غمونه مې ل
غزلې
سرې سکروټې شي لمبې شي اشنا سترګېچې د تا په لور کږې شي زما سترګې مېنتوب کې دا عجيب غريب عادت دىهېڅوک نه ګوري ړندې شي بينا سترګې د هغه هېرول ګران دي په ژوندون کې چرته يو ځل چې خوږې شي په چا سترګې په زړګي دې هېڅ اثر نه کا دلبره که هرڅو له ژړا سرې شي زما سترګې داسې زر، زر آينې ته مه ودرېږههسې نه چې در پسې شي د چا سترګې *واړى= واړوي١٣٨٢/٤/٢٦ – کابل خيرخانه ساعت ، ساعت شېبه شېبه پښتانه کوي يو
غزلې
څه عجيبه غونده کې غله ناست ديڅه له رنګ تور دي او څه سره ناست دي په حقيقت کې واک له بل سره دىزموږ مشران تش په نامه ناست دي يو وخت به راشي چې حساب به کېږي خيردى که اوس داسې کاږه ناست دي لکه له پلاره ورته پاتې چې ويد وخت واکمن داسې پاخه ناست دي هر څه تالا، هرڅه ترغۍ مو کړه د څنګ
غزلې
غزلې مه وايه ماته اى ساقي جانانه چې واروکړه زه وار څه پېژنم داچې څه نه وايمه وخت ته ګورم کنه نو زه خو اغيار ښه پېژنم څله له ماځنې دې مخ پټوې زه خو دې ګرانې په لار تله پېژنم کاش صبرېداى شواى ته خو وايې اشنازه مې دا خپل ناقرار زړه پېژنم ولې منکر شوې ياره داسې وايېچې سردار څوک دى سردار نه پېژنم ۱۳۸۲ / ۴ / ۲۶خيرخانه- كابل دلته کې مه اودرېږه، شو به مختوري يارهدکلي لار ده کنه،
غزلې
په زړه رنځور په زړه بيمار يمه زه لمبه ، لمبه لکه چينار يمه زه هرمازيګر دې لار څارم جانانه هرمازيګر سترګې په لار يمه زه بېلتون دې خوب په ما حرام کړ اشناځکه خو ټوله شپه بيدار يمه زه دښار واټو کې ربه څو به اورو؟ ماما کومک وکړه نهار يمه زه دا څنګه برند، برند راله ګورې اشنالکه چې هېر دې شوم سردار يمه زه ١٣٨٢لړم٢٩ ژوند کې ايله مې يو ښه کار وکړلو يار ته د مينې مې اظهار وکړلو بلا بلا ما
غزلې
ما مينه کړې ده ما زړه بايللىپه تامې ګرانه اشنا زړه بايللى يوازې زه پرتا مين خو نه يم تا باندې ټولې دنيا زړه بايللى زړه به خبر وي زه خبر ترې نه يم ملګرو ما دى په چا زړه بايللى يقين پرې وکړه ياره دروغ نه وايم ريښتيا ،ريښتيا مې په تا زړه بايللى لکه د دوه ورځو ګلاب دى مړاوىښايي سردار دى په چا زړه بايللى١٣٨٢ /٩ /١٣ له تا قربان شمه زار،زار جانانهسترګې راواړوه يو وار جانانه شي چې ما و
غزل
غزل خدايه ستا په دين که مرو که مونږه پايو کليمه دلا اله به موږه وايو بې له تا مو خدايه بله اسره نشته ځکه تاته په زارۍ او په دعا يو بېرته خپل وطن موجوړ کړه جنګ ترې لرېربه څو به هره خوا ترې کډه بيايو ته مو اوښکې نورې وچې کړه خاونده موږ ترڅو به په سلګيو په ژړا يو رقيبان راته له يوه سره ګواښېږيپاکه خدايه ته مومل شه ستا پيدا يو ١٣٨٠/٧/١٣
غزل
غزل منمه اور به په شېبه لګيږيخو په وژو يې زمانه لګيږي لكه تيركش دې باڼه داسې يارهرسا، رسا په نشانه لګېږي ستا د وړې خولګۍ خبرې اشناپه ما خوږې لكه ټپه لګېږي هر وختې شنه جوړه كې ګرځه ګلېتا سره دغه جوړه ښه لګېږي ۱۳۸۵ لړم ۱۵
غزل
غزل هغوى چې هوش كې دي، پرې څه پوهېږيچې بې هوشي، بې هوشي څه ته وايي اول ته مينه، محبت وكړه تهبيا به شې پوه زندګي څه ته وايي ستا مړاوو سترګو راته وښودلهچې مى كشي، مى نوشي څه ته وايي ما څه ونه وې، هغه پوه نه شوهچې چپه خوله خاموشي څه ته وايي ۱۳۸۵ لړم ۲۸
