شعرونه
ورکه مينه
ورکه مينه
د کابل يونليک
پنځمه برخه:
د کابل يونليک
څلورمه برخه:
غزل
غز
د کابل يونليک
درېيمه برخه:
غزل
غزل
د کابل يونليک
دا د حمزه بابا د کابل د لومړي سفر، چې پر ١٩٤٨زېږدي
د کابل يونليک
دا د حمزه بابا د کابل د لومړي سفر، چې پر ١٩٤٨زېږدي
غزل
غزل
غزل
&n
نوى نظم
د دې دور عجيبه غوندې انسان دى نه پوهيږي چې پر كومه خوا روان دى لا يې داړې سرې په وينو دې د مځكې اوس په لټه د نيولو د اسمان دى د فطرت رنګينۍ وژني خوشاليږي د نبات له قتله هيڅ نه ستړى كيږي د سيمټو بلا ګانې ور روانې د ځنګل لمنه ورځ په ورځ ټوليږي د ګلاب له وينو ځان ته عطر جوړ كړي ښكار ته لاړ شي پر هوسيو محشر جوړ كړي ډېر بې ژبې ځناور له چړو تېر كړي دى خ
ټک...ټک...ټک
پر دېوال و راځوړند ساعت ته ګورم کوچنۍ ستنه له يوه څخه اوښتې شپه ژورې خاموشۍ غېږ کې اخيستې بس يوازې له ساعته ټک- ټک خيژي کله کله په تېزۍ يو ګاډى تېر شي د کوټې تر کړکۍ تېزه رڼا راشي ورپسې د کوڅې ټول سپي په غپا شي --- پر دېوال و راځوړند ساعت ته ګورم کوچنۍ ستنه اوس له دوو
نوى غزل (حکمت سروش)
اوس خو په چينه کې ګلاب نه راځي ستا له خوا جانانه جواب نه راځي سم لکه ګلاب ځوانۍ په اور سوځي څنګ به، پر دې کلي عذاب نه راځي اوس د خداى و کور ته خلک بم ور وړي اوس د خداى له کوره کتاب نه راځي ستا په لاس ازار زړګي ته نه ګورې؟ اې له دې لمانځه څه ثواب نه راځي څه وشول؟ خوږې ميوې ترخې لګي څه وشول؟ چې کيف له رباب نه ر
محبت هسې، بس د سر درد دى
غزل- حکمت سروش يا د زړګي، يا د ځيګر درد دى ستا په خاطر به وي، که هر درد دى زه مسافر يم، خو يوازې نه يم زما د لارې، همسفر درد دى ما وېل ژوند تېر به شي، خو نه تېريږي ستا د بېلتون خو، لکه غر درد دى پر يو بدن دى ،که د هر غړي دى که د زابل، که د خيبر درد دى سروشه! نور، له دې نه لاس واخله محبت هسې، بس د سر د
تازه غزل_ حكمت سروش
بل مو پر سرونو اور ولګاوه ورونو اور اورئ د ماشوم ژړا! نه مو واخيست زړونو اور؟ دوه ورونه په جنګ شول بيا بل شو بيا پ
نوى غزل_ حكمت سروش
په لاسونو كې يې بم دى بل شى نه دى دا سړى زموږ د كلي سړى نه دى څه اسانه يې كړې وران بيرته يې جوړ كړې دا مې زړه دى څه د شګو كورګى نه دى څنګ انسان يم؟ د وطن خلكو ته ګورم
غزل/ حکمت سروش
چې غرق په می شم ايله سړی شمتا به د ځان کړم زه چې زلمی شمته چې راګورې لکه يخی شمستا دي نظر ته لوګی ، لوګی شميار که لاس راوړمړ به ژوندی شم
نوی غزل / بختيار ساحل
راشي شوګيره کويټوله شپه کيسه کويڅه لېوني خلک ديجنګ کوي جګړه کويعشق خلوص اوزغم وفاڅومره ښه واره کويسترګې چې ور واړومسره واوړي خوله کويبيايې سترګې ټيټې دي بيابه څه بانه کويزمونږ شعرونه هېڅ نه ديخوند يې سريزه کويتاته انتظار سپوږمۍڅه بلا مزه کوييو ځاى شول خندا برېښناخداى مې دې پرده کويزمونږ دښمن زمونږ کور کېخوب کوي دمه کوياوه ! ساحل ويلي ووبل چېرته به شپه کوي
نظم/ساجد بهار خوست
زموږ کليوالې مينې ته وا لکه غوڅې څيړۍچې دحالا تو دلمبو څادر په سر ګرځويبس درواج وږى ليوه په هر سړي واکمن دىدمرګي کندې ته ځوانان رانه ولور ګرځويموږ په اورونو کې رالوى يو په اورونو کې مرومينه له موږه د اوو غرونو نه شاته اوسيدخوښې پيغلې مو څلورو ديوالو ته ژاړيدبيلتانه دکرغيړن وجود غزاته اوسيمحبوبې ته راپسې دومره ډيره څله ژاړېدا توره شپه به رانه وغورځوي لمر به راشيدوخت دفکر دکعبې بتان به ونړويتبر په لاس زموږ دعشق ابن ازر به
نوی غزل/ حکمت سروش
ومه لېونی خو دومره نه ومه زه د عشق نه مخکې څومره ښه ومهما ته به هم چا خواږه خواږه کتلزه د يوې ښکلې لکه زړه ومه ته چې څنګه وې هغسې پاته يېزه چې څنګه يمه داسې نه ومه ګل که ومه ستا به په اور بل کې ومخاورې که وم، هم به ستا د وره ومهنن مې ټکی هم سبق و نه وايهخدای خبر چې بيا خپه په څه ومه
