شعرونه
ټوټې
طرحيه مشاعره-كندز زما د ښار زما دکلي ښکليڅومره ښايسته دي څومره ښکلي ښکلي چرې* يې هم شونډو ته پرې نښودم څومره نتلي دي نتلي ښکلي دلته څه يو منصور په دار خو نه دىدلته بلا په دار ختلي ښکلي ۱۳۸۴/۹/۲۵ * چرې: چېرې ته مې په سترګو کې يې ته مې په زړه کې اوسې ته مې رڼا دسترګو ته مې لېمه کې اوسې هرڅه هرڅه که ته يې هرڅه هرڅه کې اوسې
ټوټې
د باز محمد عابد په ليکه د بنګړو شړنګ د رباب ترنګ غواړيزما زړګى د سترګو جنګ غواړي دغه ساده دا لېونى زړګى مې له مانه تل د جانان څنګ غواړي د تاپه درکې دى ولاړ جانانهسردار د سرو شونډو قلنګ غواړي بد به يمه ياره او که ښه به يم څه به يمه ستا په نظر څه به يم تل مې په زړګي باندې ورېږې ته خداى خبر که ياره ستاپه زړه به يم يو ځل خو مې خيردى خواله راشه ته څو به ستا يادونه
غزلې
دغه له نازو ادا جوړه جنۍمه كړه خاوند چې شي ناجوړه جنۍ ښه درته وې مې مازيګر دى كنهاوس دې دا سره لاسونه مروړه جنۍ زما د زړه برج يې را ونړاوهده د مندېش امير كروړه جنۍ چې لږ زما په حال دې رحم راشيخداى خو دې تا هم كړي ناجوړه جنۍ خپله هم سپينه، زړه يې هم درواخلهسمه له واورې نه ده جوړه جنۍ ۱۳۸۵ زمرى ۳۱ د يو شعر په تضميننه مې كړې ښكل نه مې كړې خپل ښكليهلاړې د بل شولې د بل ښكليه
شعرونه
هغوى چې هوش كې دي، پرې څه پوهېږيچې بې هوشي، بې هوشي څه ته وايي اول ته مينه، محبت وكړه تهبيا به شې پوه زندګي څه ته وايي ستا مړاوو سترګو راته وښودلهچې مى كشي، مى نوشي څه ته وايي ما څه ونه وې، هغه پوه نه شوهچې چپه خوله خاموشي څه
غزلې
داسې چې تا پسې درزېږي زړګىجوړې زما لېونى كېږي زړګى لكه ماشوم د مور دپيو پسېداسې مې تا پسې ځورېږي زړګى ستا محبت كې شمعه رويه زما په اور لمبه شولو سوزېږي زړګى لكه د كاڼي جانان كلك دى هسېهېڅ يې په چا هم نه خوږېږي زړګى 1385/1/31 خدايګو كه څوك راباندې اوښكې توى كړيزه د بې كسه سړي مړى يمه رانه جلال او جمال دواړه لاړلزه د افغان د كاله غړى يمهته مې تكميل يې خواله راشه زم
غزلې
ورور دې شهيد کړ موردې بوره کړلهمشره! له تانه کوم وبال پاتې شو ښه مو کتل چې غليم کورته راغىلاس کې مو هسې توره ډال پاتې شو نورو فضا، مريخ ، سپوږمۍ ونيوهخو خوار افغان په کې کنګال پاتې شو لاړو بدرنګ د زمانې شولو موږنه مو جلال نه مو جمال پاتې شو ١٦/١/١٣٨٤ ماته چې خواږه ګورې کار به راله وګورې ولې مې خون اخلې ته ولې راته مړه ګورې يوځاى يې روغ نشته دىکوم ځاى
غزلې
چې ستا نازونه او ادا وينمه خپل ورکېده له دې دنيا وينمه چې ستر ګې پرانيزمه هيڅ نه وينم چې سترګې پټې کړمه تا وينمه په محبت باندې مې لا يقين شي چې درقيب دا ناروا وينمه زړه به مې څنګه يارانې ته وشيياره چې ستا جفا، جفا وينمه که اتفاق په اتفاق ونه کړي د پښتنو په کې فنا وينمه د چا په نام ساقي راکړه يو جام ساقي نشه ، نشه مې کړه يمه نا ارام ساقي چې شي غمونه مې ل
غزلې
سرې سکروټې شي لمبې شي اشنا سترګېچې د تا په لور کږې شي زما سترګې مېنتوب کې دا عجيب غريب عادت دىهېڅوک نه ګوري ړندې شي بينا سترګې د هغه هېرول ګران دي په ژوندون کې چرته يو ځل چې خوږې شي په چا سترګې په زړګي دې هېڅ اثر نه کا دلبره که هرڅو له ژړا سرې شي زما سترګې داسې زر، زر آينې ته مه ودرېږههسې نه چې در پسې شي د چا سترګې *واړى= واړوي١٣٨٢/٤/٢٦ – کابل خيرخانه ساعت ، ساعت شېبه شېبه پښتانه کوي يو
غزلې
څه عجيبه غونده کې غله ناست ديڅه له رنګ تور دي او څه سره ناست دي په حقيقت کې واک له بل سره دىزموږ مشران تش په نامه ناست دي يو وخت به راشي چې حساب به کېږي خيردى که اوس داسې کاږه ناست دي لکه له پلاره ورته پاتې چې ويد وخت واکمن داسې پاخه ناست دي هر څه تالا، هرڅه ترغۍ مو کړه د څنګ
غزلې
غزلې مه وايه ماته اى ساقي جانانه چې واروکړه زه وار څه پېژنم داچې څه نه وايمه وخت ته ګورم کنه نو زه خو اغيار ښه پېژنم څله له ماځنې دې مخ پټوې زه خو دې ګرانې په لار تله پېژنم کاش صبرېداى شواى ته خو وايې اشنازه مې دا خپل ناقرار زړه پېژنم ولې منکر شوې ياره داسې وايېچې سردار څوک دى سردار نه پېژنم ۱۳۸۲ / ۴ / ۲۶خيرخانه- كابل دلته کې مه اودرېږه، شو به مختوري يارهدکلي لار ده کنه،
غزلې
په زړه رنځور په زړه بيمار يمه زه لمبه ، لمبه لکه چينار يمه زه هرمازيګر دې لار څارم جانانه هرمازيګر سترګې په لار يمه زه بېلتون دې خوب په ما حرام کړ اشناځکه خو ټوله شپه بيدار يمه زه دښار واټو کې ربه څو به اورو؟ ماما کومک وکړه نهار يمه زه دا څنګه برند، برند راله ګورې اشنالکه چې هېر دې شوم سردار يمه زه ١٣٨٢لړم٢٩ ژوند کې ايله مې يو ښه کار وکړلو يار ته د مينې مې اظهار وکړلو بلا بلا ما
غزلې
ما مينه کړې ده ما زړه بايللىپه تامې ګرانه اشنا زړه بايللى يوازې زه پرتا مين خو نه يم تا باندې ټولې دنيا زړه بايللى زړه به خبر وي زه خبر ترې نه يم ملګرو ما دى په چا زړه بايللى يقين پرې وکړه ياره دروغ نه وايم ريښتيا ،ريښتيا مې په تا زړه بايللى لکه د دوه ورځو ګلاب دى مړاوىښايي سردار دى په چا زړه بايللى١٣٨٢ /٩ /١٣ له تا قربان شمه زار،زار جانانهسترګې راواړوه يو وار جانانه شي چې ما و
غزل
غزل خدايه ستا په دين که مرو که مونږه پايو کليمه دلا اله به موږه وايو بې له تا مو خدايه بله اسره نشته ځکه تاته په زارۍ او په دعا يو بېرته خپل وطن موجوړ کړه جنګ ترې لرېربه څو به هره خوا ترې کډه بيايو ته مو اوښکې نورې وچې کړه خاونده موږ ترڅو به په سلګيو په ژړا يو رقيبان راته له يوه سره ګواښېږيپاکه خدايه ته مومل شه ستا پيدا يو ١٣٨٠/٧/١٣
غزل
غزل منمه اور به په شېبه لګيږيخو په وژو يې زمانه لګيږي لكه تيركش دې باڼه داسې يارهرسا، رسا په نشانه لګېږي ستا د وړې خولګۍ خبرې اشناپه ما خوږې لكه ټپه لګېږي هر وختې شنه جوړه كې ګرځه ګلېتا سره دغه جوړه ښه لګېږي ۱۳۸۵ لړم ۱۵
غزل
غزل هغوى چې هوش كې دي، پرې څه پوهېږيچې بې هوشي، بې هوشي څه ته وايي اول ته مينه، محبت وكړه تهبيا به شې پوه زندګي څه ته وايي ستا مړاوو سترګو راته وښودلهچې مى كشي، مى نوشي څه ته وايي ما څه ونه وې، هغه پوه نه شوهچې چپه خوله خاموشي څه ته وايي ۱۳۸۵ لړم ۲۸
غزل
غزل دغه له نازو ادا جوړه جنۍمه كړه خاوند چې شي ناجوړه جنۍ ښه درته وې مې مازيګر دى كنهاوس دې دا سره لاسونه مروړه جنۍ زما د زړه برج يې را ونړاوهده د مندېش امير كروړه جنۍ چې لږ زما په حال دې رحم راشيخداى خو دې تا هم كړي ناجوړه جنۍ خپله هم سپينه، زړه يې هم درواخلهسمه له واورې نه ده جوړه جنۍ
غزل
ستا په محبت کې مې هسې نوم بدنام شولو ته مې په لاس رانغلې عمر مې تمام شولو څيرې ګرېوان ګرځمه دغه مې انجام شولو پورې په ما ستا د عشق تور شولو الزام شولو عشق كې دې سردار اشنالاړلو ناكام شولو
اوښکه خپل ارزښت لري
يوه اوښکه مي را توې شوه پکښې ډېر وو ارمانونهنۀ پوهېږم څنګه يې ځای کړل؟ د د نيا دنيا غمونهټول غمونه په کښي ځای شول دا را ولـــــويده له سترګوبې اختياره رانه ولاړه چې پکښې مې وو رازونهدغه اوښکې مرغلرې له ليمو څخـــــه مــي تللېارمانونه په کښي نغښتي په ارمان راتوئېدلېدا سمبول ؤ د غـمـونو، د غـمونو اود رد ونـــــوپه اختيار نه وې توئی شوي دغه ښکلي مرغلرېپه ارزښت او په قيمت کښي لوړه اوښکهولې مفته را نه ولاړه دغه اوښکهد ارزښت او دقيمت بهايې نشتهبې قيمته
غزل
غزل عـادل اڅکزی/چمن سهېلي پښتونخوا
د خټو وران کلی
د خټو وران کلی عبدالحفيظ مليار - ويانا د اروپا ښکلو ښــــارو کښــــې ګــــرځــم د خټو وران کلــــے مــــی نـــــه هيريــــــږی ما چی خاپوړې پکښی کـــــړې خلـکــــو هغه جانــان کلـــی مـــــی نـــــه هيريــــږی هغه ښا يسته د ماشومتوب وختــــونـه هغه ښا يستـــه د لېونتـــــوب وختـونــه ليندۍ پنډوس او خوسۍ لوبی به وی لکـــه مجنـــــون د مئينتــوب وختـــــونه نجونې ګودر تــــه تلـــی روانی بـــــ
غزل
څانګو پناه كــــــــــــــــــړيدى ګلــــونو پنـــــاه كړيـــــدىګل رانه په خــــــــــــــداى ګو ديوالونوپناه كـــــړيدىخلكو راته شيــــــــــخ وايې چې مه ورځه ګنــــــاه لري دلته كې جانان خو كــــــــــــــــــتابونو پنــــاه كــــــړيدىخداى به يې د سولې امنيت په شپو كـــــــې راولــياوس مې كه ملګرى هــــــــــــجرتونو پنــاه كـــــــړيدىچپ شه بس اغياره داسې مــــــه وايــــــــه خفه به شيرابه شي په خپله كه وخـــــــــــــــتونو پنـــــاه كـــــړيدىورك دغه غرونه
سندرې
زار دی شـــــم قــــلـــمـــه د پـــــښـتــو ســـــندری لــــیکـــه بـیا د پــښـتـونــــخــــوا د ســــرد رو ســــندری لـــیــکـــه زه خـــپله ټـــپه پــخــپــل ربـــاب کـــــی غــــــږول غــــواړم سـاز پـه یکه زار او یــــه قــربـــان شـروع کـــول غــــواړم زه قـــا مـی وحـــد ت پـه زور د مــیــنی جــــوړول غــواړم مــا تـه د خــپل قـــــا م د نـــنـګــیــالـــو ســـــندری لــیکــه زار
روژه
روژهروژه دخدای درحمتونــــــو مياشت دهروژه دزړونــــــــــــو درازونو مياشت دهماتــــــه لــــــه هرڅــــه نــــــه روژه ګرانه دهروژه درنګ رنګ نعمتونومیاشت دهزمـــــا ددې مياشتې اخــــــتر خوښيږيدښکلــــوښکلوديــــــادونوميــــاشت دهدقــــــدرشپـــــــه ترټولـــــــوغوره شپه دهدا په ريښتيا د ثــــوابونوميـــــاشت دهدحقمـــــل تــــل مدام روژه خــــــوښي
د سولې سندره
دسولې سندرهزرلښت حفيظای د وطن پيغلوغبرګ لاسونه په زيارت کيږدئسولې تـــــه جنډۍ تړئ نذرونه په زيارت کيږدئ***جوړ کړئ قطـــارونه په هوا کې د سپين غر پـــه لورپـــــاس پـــه اسمانو کې ځي لړۍ لړۍ تورغر په لوروالــــوزئ شاهين شــــئ قطارونه د خيبر په لــــــــوربيا د سولـــې غږ شئ د پښتون د لوې ټبر پـــــه لور***زرکې په شان لاړې ارمانونــــــه د غيرت کيږدئسولـــــې ته جنډۍ تړئ لاسونه په زيارت کيږدئ***بيا چې بورې نه شي دوطن داغيرتي ميندېب
د امام خمېنی (رح) عرفانی غزل
بيمارې سترګې پښتو ژباړه: انور شاهين خانخېل پـــــه خــــــال د شونډو دې ای يـــاره ګرفتار شومه بيمــــارې سترګې مې ستا وليدې بيمـــار شومه
