شعرونه
غزل
&n
نوى نظم
د دې دور عجيبه غوندې انسان دى نه پوهيږي چې پر كومه خوا روان دى لا يې داړې سرې په وينو دې د مځكې اوس په لټه د نيولو د اسمان دى د فطرت رنګينۍ وژني خوشاليږي د نبات له قتله هيڅ نه ستړى كيږي د سيمټو بلا ګانې ور روانې د ځنګل لمنه ورځ په ورځ ټوليږي د ګلاب له وينو ځان ته عطر جوړ كړي ښكار ته لاړ شي پر هوسيو محشر جوړ كړي ډېر بې ژبې ځناور له چړو تېر كړي دى خ
ټک...ټک...ټک
پر دېوال و راځوړند ساعت ته ګورم کوچنۍ ستنه له يوه څخه اوښتې شپه ژورې خاموشۍ غېږ کې اخيستې بس يوازې له ساعته ټک- ټک خيژي کله کله په تېزۍ يو ګاډى تېر شي د کوټې تر کړکۍ تېزه رڼا راشي ورپسې د کوڅې ټول سپي په غپا شي --- پر دېوال و راځوړند ساعت ته ګورم کوچنۍ ستنه اوس له دوو
نوى غزل (حکمت سروش)
اوس خو په چينه کې ګلاب نه راځي ستا له خوا جانانه جواب نه راځي سم لکه ګلاب ځوانۍ په اور سوځي څنګ به، پر دې کلي عذاب نه راځي اوس د خداى و کور ته خلک بم ور وړي اوس د خداى له کوره کتاب نه راځي ستا په لاس ازار زړګي ته نه ګورې؟ اې له دې لمانځه څه ثواب نه راځي څه وشول؟ خوږې ميوې ترخې لګي څه وشول؟ چې کيف له رباب نه ر
محبت هسې، بس د سر درد دى
غزل- حکمت سروش يا د زړګي، يا د ځيګر درد دى ستا په خاطر به وي، که هر درد دى زه مسافر يم، خو يوازې نه يم زما د لارې، همسفر درد دى ما وېل ژوند تېر به شي، خو نه تېريږي ستا د بېلتون خو، لکه غر درد دى پر يو بدن دى ،که د هر غړي دى که د زابل، که د خيبر درد دى سروشه! نور، له دې نه لاس واخله محبت هسې، بس د سر د
تازه غزل_ حكمت سروش
بل مو پر سرونو اور ولګاوه ورونو اور اورئ د ماشوم ژړا! نه مو واخيست زړونو اور؟ دوه ورونه په جنګ شول بيا بل شو بيا پ
نوى غزل_ حكمت سروش
په لاسونو كې يې بم دى بل شى نه دى دا سړى زموږ د كلي سړى نه دى څه اسانه يې كړې وران بيرته يې جوړ كړې دا مې زړه دى څه د شګو كورګى نه دى څنګ انسان يم؟ د وطن خلكو ته ګورم
غزل/ حکمت سروش
چې غرق په می شم ايله سړی شمتا به د ځان کړم زه چې زلمی شمته چې راګورې لکه يخی شمستا دي نظر ته لوګی ، لوګی شميار که لاس راوړمړ به ژوندی شم
نوی غزل / بختيار ساحل
راشي شوګيره کويټوله شپه کيسه کويڅه لېوني خلک ديجنګ کوي جګړه کويعشق خلوص اوزغم وفاڅومره ښه واره کويسترګې چې ور واړومسره واوړي خوله کويبيايې سترګې ټيټې دي بيابه څه بانه کويزمونږ شعرونه هېڅ نه ديخوند يې سريزه کويتاته انتظار سپوږمۍڅه بلا مزه کوييو ځاى شول خندا برېښناخداى مې دې پرده کويزمونږ دښمن زمونږ کور کېخوب کوي دمه کوياوه ! ساحل ويلي ووبل چېرته به شپه کوي
نظم/ساجد بهار خوست
زموږ کليوالې مينې ته وا لکه غوڅې څيړۍچې دحالا تو دلمبو څادر په سر ګرځويبس درواج وږى ليوه په هر سړي واکمن دىدمرګي کندې ته ځوانان رانه ولور ګرځويموږ په اورونو کې رالوى يو په اورونو کې مرومينه له موږه د اوو غرونو نه شاته اوسيدخوښې پيغلې مو څلورو ديوالو ته ژاړيدبيلتانه دکرغيړن وجود غزاته اوسيمحبوبې ته راپسې دومره ډيره څله ژاړېدا توره شپه به رانه وغورځوي لمر به راشيدوخت دفکر دکعبې بتان به ونړويتبر په لاس زموږ دعشق ابن ازر به
نوی غزل/ حکمت سروش
ومه لېونی خو دومره نه ومه زه د عشق نه مخکې څومره ښه ومهما ته به هم چا خواږه خواږه کتلزه د يوې ښکلې لکه زړه ومه ته چې څنګه وې هغسې پاته يېزه چې څنګه يمه داسې نه ومه ګل که ومه ستا به په اور بل کې ومخاورې که وم، هم به ستا د وره ومهنن مې ټکی هم سبق و نه وايهخدای خبر چې بيا خپه په څه ومه
د دواخان مينه پال غزل
کلي نه را کډه شوو په ښار کې زندګي کوو دلته هم په وېره او په ډار کې زندګي کوو اې د نړۍ خلکو ورځۍ ټولې خوښۍ ستاسي دي موږ به په چاودنو او بمبار کې زندګي کوو ژوند مو د دردونو او د څړيکو يوه کيسه سوله سم
ستا د لاسه مې زړګی...عبدالقادر احساس
څه وړې وړې سلګۍ وهي رپيږينه پوهېږم چې ژړېږي که خنديږيبيا د اوښکو په سېلاب به يې لاهو شمله ژړا يې سترګې ډکې ډکې کيږيتور زلفان يې له هېبته سا وتليد پلو په ښويېدلو لا ځوريږيراته وايي لېونيه خدای دې مړ کړهستا د لاسه مې زړګی هر وخت رپېږيستا په غېږ کې دې زه مړه شم پروا نشتهکه دنيا واړه رغيږي که ورانيږياوښکې وچې زلفې سمې کړه راپاڅهچې احساس دې شونډو سره ته نه صبريږي
غزل/ حکمت سروش
زه تياره يمه او نور دى ستا په لاس كې د ژوندون ټوله سُرور دى ستا په لاس كېاوه رنګه ستا له سترګو نه رنګ اخليد اوو سُرونو سُر دى ستا په لاس كې ستا يوه خوښي بلا خوشالۍ راوړينو د غم راتګ ضرور دى ستا په لاس كې ستا دوا نظر يې سم له مرګه ساتي ژوند زما لكه رنځور دى ستا په لاس كې دا سروش به څه پخپله خوښه وكړي؟ګرانه واك د دې مزدور دى ستا په لاس كې &nbs
پښتون / رحمت شاه سائل
وخته پرون کۀ تا ويشلی کۀ وژلی پښتوننن ئې منې کۀ نۀ منې خو زيږيدلی پښتون ټول به لؤ نۀ کړي دا همه جهان به ستړی شي پرېمونږه څۀ داسې په هر غر او سم کرلی پښتون هغه تختۍ چه پرې ليک شوي د نړۍ قامونهپکښې په سرو وينو په زور دی ځان ليکلی پښتون منم چه بام ته د شعور به رسيدلی نۀ ويخو هم په دغې پوړۍ څو پاټکى ختلی پښتون وي به نالوستی خو دا چا ته چه نالوستی ښکاريدغې لوستلو خلکو هم نۀ دی لوستلی پښتون
غزل/ډاکټر اسرار
څه مې چې زړه غواړي هغه نه کيږيڅه وکړمه خدايه دا به څه کيږيبيا راغونډوم ذرې ذرې د زړهبيا مې د اشنا ديدن ته زړه کيږيکار د ژبې نه دی ځکه ګونګه شيمينه کې خبرې په لېمه کيږينه يمه خپه په نه راتلو د ياروژني مې دا غم چې اوس به څه کيږيګرانه ده اسرار چې به يو شو مونږڅو چې مو تر منځه زه او ته کيږي
غزل/ حکمت سروش
غزل له تا نه لرې طريقه د زندګۍ نه راځيدلته هر څه راځي جانانه خو خوښۍ نه راځياوس د هر سوال کولو وروسته پرېشانه ناست يماوس له کابله جوابونه د جینۍ نه راځيما ته وفا راځي، و ما ته قرباني ياده دهله دې نه زياته راته لاره د يارۍ نه راځيد دغه ښار مازیګري بېله جانانه راځيله دې دښتونو آوزونه د شپېلۍ نه راځيڅه موده وشوه چې له ځانه څه خپه غوندې يمڅه
نوی غزل/ حکمت سروش
اوس خو پاچا يم خزانه لرمهزه هم د مينې يو کيسه لرمهستا په خاطر که وي نو غم نه کومبيا خو د مرګ لا حوصله لرمهزه اوس له ځانه څه خپه غوندې يمزه اوس له ځانه فاصله لرمهڅومره ناوخته يې زما کړ جانانله زندګۍ دغه ګيله لرمهزموږ د ښار څو لېونيانو سرهسروشه ټينګه يارانه لرمه 10/09/2008
د زړه په وينو پېشنمی کومه/جلال امر خيل
د زړه په وينو پېشنمی کومهستا په يادونو پېشنمی کومه د ګاونډۍ د لور د خولې په شاتوپه دېوالونو پېشنمی کومه څه بې اذانه روژه ماتی کومڅه بې بانګونو پېشنمی کومه هره مړۍ زما په اوښکو لمدهډک له دردونو پېشنمی کومه د خپل جومات د اذان کړنګ مې په زړهپه افسوسونو پېشنمی کومه مور مې هم نشته چې مې زړه ونيسيبې خويندو ورونو پېشنمی کومه
ټكور/ سید اختیار سباوون
درد شي مرهم غواړي ټكور غواړي مينه هم ګرانې ! دزړه زور غواړي نور په ثواب او ګنا نه دى جانان خو تور اوربل زما نه خور غواړي درقيب مرګ ته يي زړه نه كيږي جوړ جانان چي توره هم په پور غواړي كټ مټ صهبا شي ما له هوشه باسي سترګي مې سري كړي رانه اور غواړي ستا داوربل تيارو كې ځان وركويدا سباوون ماښآ
دميني زړه/ احسان الله جرس
موده سوه تيره چي هير کړى دي يم موده سوه تيره چي مي نه پېژنېوختونه وسوه چي دي ياد کي نه يمزما راتلو ته اوس په تمه نه يې اوس دي په بل چا پوري زړه تړلىاوس دي د زړه په کور کي بل اوسيږياو س دي رازونه دي په نورو شريکاوس دي دزړه په هغه پراخ جهان کيزما لپاره زره څاي هم نسته خو مګر اوس مي لا هم ياد کي ته ييخومګر اوس هم ستا خيالونو کي يماوس لاهم ستا د پښو اواز ته غوږ يماوس
څومره سازونه په شپىلۍکښې بندىوان پراتۀ دى (رحمت شاسايل)
څومره سازونه په شپىلۍکښې بندىوان پراتۀ دىڅومره ىادونه مِ په شونډو د ارمان پراتۀ دى څومره لفظونه دى چه زۀ پکښې اظهار کومهڅومره لفظونه مِ د ژبې اوىزان پراتۀ دى مونږ د ىو بل قسم وطن د کوه قاف ښاپىرىزمونږ د خىال په سىنو بل قسم دىوان پراتۀ دى زۀ د زمان او د مکان ترمنځه قتل شومهىاران په غم کښې د زمان او د مکان پراتۀ دى مىنه ئ
