شعرونه
دهغې لپاره
هغې خپل روح په زم زم ومینځلواو دکوثر په حوض یې شونډې کېښوېهغه سپېڅلې شوه د پاکو ملاییکو په څېرهغه له نور څخه روښانه شوه د خدای ( ج ) مینه کېخدایزده چې اوس به څومره ښکلې ښکاريهغې دخپل ګنهکار غږ هم پرخپل ځان حرام کړهغه مین چې له ګناه پرته یې هیڅ نه لرلهغه چې نښه د بدۍ و چې کمزوری و &
اعتراف(۲)
خاطره:((مات شوې؟)) نه پوهیږم ګران محمد یار ته زما وروستیو شعرونو څه ویلي وو، چې په ژړغونکي ږغ یې را څخه په تیلیفون کې دغه پوښتنه وکړه او بیا یې پرله پسې پر ژوند توند ګوزارونه وکړل. ما غوښتل ژوند ورته تعریف کړم ، خو زما ستونی هم راډک شو او خبرې موپرې شوې.... بیا زما له خبرو څخه لاندې کرښې جوړې شوې ،چې ګران محمدیار به یې ولولي. هو! زه &nbs
خبرتيا
زما دزړه پر دغه شاړه بې خاونده زمکهدهیرې مینې کنډوالې ولاړې په دغو ورځو کې یې بیا جوړومبیا به ودان کړم تر اسمانه اوچت بل تاج محل د نوي عشق لپاره دې تاج محل ته یوه نوې ملکه غواړمهزه مجنون نه یم چې دتللې بې وفا لیلا لپاره ومرمزه نازولی شهزاده د مینې دښایستونو او پریانو په ټاپو کې ګرځمهرچا چې درې غمي د حسن دالماسو راوړلچاچې د عشق لپاره راکړل خپل تاوده لاسونه چا چې تر زلفو لاندې پټ کړم له فاني دنیا نه چا چې په خوب کې زما ټوله شاعري
زنداني
یوه ښکلې نګهبانه دتیاره زندان پنجرو کې ګنهکار دمینې ساتيزنداني هره خوا ګوريبس وجود دنګهبانې دهغه پر روح راخور دیښکلې سترګې یې ساتونکې مخ یې ورځ زلفې یې شپې دي یو ساده غوندې ژوندون دی.یوه ورځ چې نګهبانه عبادت لپاره ولاړهیوه ورځ یې چې دعاته دآمین سترګې شوې پټېیو ناڅاپه هرڅه تور شول دژوندون رڼا شوه
لیک
زه دې نو کومه خاطره هېره کړمهره شیبه راباندې اورلګويهره شپه ستا سترګې په خوب کې وینمپه ما دهیرې مینې تور لګوي چې ته د وړانګو له هېواده راغلې زه ستا دغږ زمزم ته تږی ناست ومچې بیا په دې خټه کې دمه پو کړېوم آدمزاد خو لکه مړی ناست وم ته راستنه شوې داسې بې خبرهلکه دګل پاڼه کې پټه وږمهاو زه لا تږی جل وهلی روانژوند راپه شالکه داوړي غرمه پوه شومه چا تا ته قسم درکړیچې بیا به نوم د (هغه) نه یادوېدلته يې سیوری بر یې ستوری نشتهدداسې
پر فلسطین یوه بله ژړا
های ! د داود او سلیمان هیواده!خاوره دې وینو سره ګډه خټهاو هر دیوال دې د انسان له سویو چیغو نه رنګموږ ستا تصویر کې ډېر څه نوي وینو:یو ماشوم څنګه په ګولۍ سوری کیږياو یو ځوان څنګه ځنکدن کوي &nbs
بارانونه او ډیوې
تیاره ده ، تروږمۍ ده ، ستا یادونه او ډیوېله سترګو سره جنګ کوي خوبونه او ډیوې ستا زلفې یې په مخ دانه وانه وې خورې کړې بېګاه یو ځای راغلي وو بادونه او ډیوې ګیډۍ ګڼ کمیسونه په کې چټې پښتنېواه ! ښکلي یوځای شوي دي ګلونه او ډیوې دا خلک خړو کلیو کې بس خپل جانان ته پریږدﺉدا خلک درنه نه غواړي ښارونه اوډیوې په تنده دی په منډه دی ملت مې په تیاره کې خاونده! یو ځای ورکړې بارانونه او ډیوې
د وړانگو له هېواده
په هر طواف کې زما یاد ورسرههغه پر تور بخمل چې شونډې ږدي هم ما ښکلويزه یې په زړه کې ناست او حج کومهزه یې لېمو کې اوسم سعی کومورسره یو ځای ترمینا پورې ځمچې د زمزم چینې ته ورشي ما په اوښکو مینځيها توره تېږه ښکلوي هم زما د سترګو په خیالخدای ته نږدې له مانه لرې جانانمګر په زړه کې ناست دی دلې جانانلکه هاجر له ابراهیمه لرېپه زړه کې پټ د عشق ذبیح ساتيبیلتون په شګو ولي رجم کويد عشق څلویښت لمونځه د زړه یثرب کېله هر مناره د بلال ازانګې
ځنګل، ته او ښکلا
ځنګل د ټولې نړۍ ګډ وطن دیځنګل چوپتیا لري ځنګله کې ډېر رازونه پټ ديځنګل د پاڼو دوښو او د ریښو ښکلا دهځنګل د ټول خلقت د نیمې ښکلا غل ختلیزه چې ځنګله ته راشمد لیونتوب په
کشمير
شنې اوبه ډکې له پاڼونیلوفر په کې راشنه ديکوچنۍ بیړۍ روانهد ګلونو منځ کې لارهلرې څنډه د ډنډ ښکاریلمر دونو شاته لویږيد ګلونو سوداګرهپه وړه بیړۍ کې ناستهد ګلونو ګیډۍ ډېرېکشمیرۍ موسکا په شونډوقرص ټټر یې دی پر غاړهسورتیکری یې باد ته رپيد وړو وړو بیړیومساپرو ته را ګوريد ګلونو ګیډۍ لاس کېپاس د غرو پر څوکو واروېشنولمنو کې ځنګلونهپر ښه شنه ده، &nbsp
د تخار د خواجه بهاالدين زنداني کډوالو ته !
روښانه بېرته راځي دنګ هندوکښ شاهد دی چې هاغه ستر سکندر څنګه مات شو روښانه، سپين نقاب پرمخ توره تر ملا په خړ ماښام کې ولاړه د آس له پوندو يې د دوړو نرۍ ليکه ښکاري څو پېړۍ وړاندې سکندر ولړزېد روښ
د خوب او ويښتيا ترمنځه
ستا غم په زړه کې ويښ دیستا د درد پیټی بار د روح پر اوږود بیابان سرې تېږې او زما د زخمي تلوکیسهڅومره چې ځم غرونه هم لرې روانچانه پوښتنه وکړم؟چې غرونه لاهم غمځپلو لیونیو ته پناه ورکوي؟آیا په غرونو
هله
هله یاهو هله یاهو ووایههله میراته وسله وغورځوههله راځه هله پايڅې بډوهههله ځولۍ نیسم مڼې څنډوهه* * *هله چې ورانه چوتره جوړه کړود کلا بر سر کې حجره جوړه کړوهله ماشینه له اوږې کوزه کړهچې ترې څپرې ته زینه جوړه کړو * * *هله جومات مو مناره نه لريپه کې ماشوم څونډی سپاره نه لريهله میله د راکټ کور نه راوړهورانه دیره مو کټاره نه لري* * *راشه دا لس ګوتې کړو لس بزغليد زړه پر للمه چې باران ووريکه له
اور, ورا,لنډۍ
شينوارۍ ببو پړونی دې راسم کړهها ،چې رنګ دی په سرو وينو خړ په خاورودخانک خولۍ سورۍ شوې دمزروپروت شاهو دې هلته لرې مړ په خاورو شينوارۍ ببو دناوې دړۍ وسوېپولادي کارغانو اور پر واده راوستنغارې په لمبو وسوې ،داريا مات شوکافر زړيو نوی شور په واده راوست شينوارۍ ببو سبا به راډيو واييچې پوره تحقيق به وشي په دې کار کېزورورو سره ،چېرې زموږ کېږيدڅپليو ټوټې شماره په دې لار کې شينوارۍ ببو څوک نشته په وطن کې
هېره
په عشق کې تریخ دی خدایږو تریخ د هېرولو فصلیو داسې فصل چې نور د خپلې مینې سترګې نه شې لیدیددې کږو وږو لفظونو مستانه لوستونکیه!یو څه له ځانه سره فکر وکړه!څومره ترخې شیبې ديچې په یو ښار په یو وطن کې مساپر شې
ښځه
د عرش له نوره راوتلې چینهدعشق له خاورې سره ګډې اوبه په دې هستۍ د ښځې نوم پورې شوآدم یې سیوري د ښکلا ته ویده دې لوپټې لاندې ماشوم للو کړله پاسه نور د خدای پرې ووریده ماشوم پرې پوه نه شو آدم خبر نهښځې د ستورو هومره رنځ ولیده ماشوم چې وږی شو شيدې یې ورکړېآدم چې ستړی شو دې ونازاوه ښځه هم وږې وه هم ستړې ستړېهېڅ څوک په دغه راز ونه پوهیده ماشوم چې لاس خلاص کړ د مور خندا وهآدم چې لاس پرانیست، ددې
غزل
بس په شکرانه کې يوه خوله راوړهپال ګورم له رغوي سره زړه راوړه نه مرمه ورځه سر ته مې مه كينهتږی يمه ولاړه شه اوبه راوړه نه دي غشي ، زړه باندې خواږه لګيسترګې دې راپورته کړه باڼه راوړه تاويل چې سترګې تورومه پرېتاويل دسوي زړه رانجه راوړه نه به څښي لېوال دغه ترخه شرابته ورته د سرو شونډو خواږه راوړه
زما قبر
بیګاه مې خپل قبر په خوب لیدلیقبر مې اووه لارې دید راتلو اووه دروازې دلته راځيلوږه خپل ورور غیرت
پینځه دېرش
نن مې کالیزه وه د ژوند پینځه دیرشم درد مې چا ونه لمانځه نن هیچا هم مبارکي رانه کړه موږ کلیوال پښتانه خپلې کالیزې په ډیوو نه لمانځو نن هیچا هم راته یو ګل رانه وړ هاغه دوه سترګې چې یې څوکلونه راته په مینه او موسکا مبارکي ویله چې به یې ورو په دواړو م
غزل (عبدالغفور لېوال)
قند ستا دشونډو له ترخه قسمته هېر نه کړمدغم صراط نه یې په هېڅ بهانه تېر نه کړم دزړه له دردڅخه مې دروړې ډیرې سپینې سکېخو زه یې ستا په خریدارو کې هم شمېرنه کړم څو مې چې سترګې رڼیدې ستا مې پرې لا څارلهستا غم به ډېر و زورور خو زه یې زېر نه کړم کیسه زړه ده د بڼو او وروځو، شونډې راوړهزه سوله غواړم یاد د غشیو او شمشېر نه کړم ما ویل شک
د ګلونو سوداګر (عبدالغفور لېوال)
د مكتب جينكۍ تورې لكه تورې شامتورېسپين ټيكري يې لكه غاړو كې پټارېماشومتوب نه راوتلېسپين ساده مخونه راغلې ډلې ډلېد مكتب د زنګ چې كړنګ شوزلمكي د ديوالو سيورو ته راغللكتابچې او كتابونه يې د ملا تر ملاوستنو لاندې پټ كړلچا د ګوتو په سرونو په ويښتو كې كوڅې وكړېچا بوټونه د پايڅو په استرونو باندې پاك كړلد مكتب جينكۍ توندې_ نخره بازېزلمكيو نه راتيرې شوې بيخيالهته وا هيڅ يو يې و نه ليدنرۍ ملاوې يې كږې وږې كولېوې په زړونو كې حيرانې
نوى غزل (عبدالغفور لېوال)
دا ځكه مې په غېږه كې نيولي دي لاسونههر ځل مې چې له تا نه را تاو كړي دي لاسونهزه تږى وم، دوى لپه شول، له سپينو اوبو ډك شولد ژوند په نامه وايم چې دې ښكلي دي لاسونههر ځل مې چې له ستورو جوړ امېل په خوب ليدلىسبا مې ستا په غاړه كې لويدلي دي لاسونهپه حقه له تندي سره جوړه په سجده پرېوځيادم چې له حوا نه چاپېر كړي دي لاسونهكوربان شم له پستو لاسو د هغو ملائيكوچې ستا يې له مرمرو نه تراشلي دي لاسونهراځه چې يې د اوښكو په شبنم باندې ټكو
دا يوازې ته ولوله!
اوس نو هر څه درته وايمنور نو د پټې خبر نه ده پاتېنور مې د ځان ملامتۍ نه خلاصيدلى نه شم پوهيږې؟!جنګ كې ماته هله راځيچې زه په خپله ګناه وپوهيږمنور زه پوهيږم چې د خداى او بنده او ستا د سترګو ګنهګار څومره يم هو! ما په مينه كې د مينې د آبرو په خاطرد مينې نوم سره جفا كړې دهاو ما په خپل لاس هغه ټول قولونههغه وعدې، هغه د مينې پيمان او ستا باور مات كړيهيڅوك، په دې لويه دنيا كې پوهېدلى نه شيچې ((انسانيت)) كله د ((عشق)
باران او تصوير (عبدالغفور لېوال)
بیا په شیبو شیبو باران وریږياو زما د ګاډي پر ښیښه اتڼ د څاڅکو جوړ دیته زما شا ته پر څوکۍ ناسته یېزه د ښیښې تر شا سړک نه وینمپه عقبي هنداره ستا په ښکلو سترګو کې ورکزه په هنداره کې دا ستا د څیرې سیند وړی یمباران وریږي، څاڅکي لا هم پر ښیښه نڅیږياو ستا خوږې موسکا هندارې کې ګلونه کړياې!دا خو راورسیدوبس په دې بل سړک به ته کوزه شيخو ګرانې هیله کومکه ته کوزیږې خپل تصویر دې پریږدهپریږده موسکا دې په هنداره کې همداسې ګل وي
وعده (عبدالغفور لېوال)
نه! ته مې هېره نه وېته مې په یاد وې، ستا وعده مې هم په زړه باندې وه زما یا دونه لا، له تاسره ووخوخدای(ج) خبر چې ولې در نه غلم ؟باران په شړک وریده ما د باران د ټولو څاڅکو په شمېر ته یاده کړېتا راته ویلي وو چې زه به ځان په واینو لوند کړم کله چې ته راځې نو زه به په شرابو کې لمده خیشته یمهو! دا مې هرڅه یاد وو ستا د وعدې هره شیبه مې په خاطر کې شنه وهزه پوهیدم هغه ډیوې چې بلې کړې وې تا&nb
