غزل
دا چــې مدام د خپــل ارمـــان د غـــره پر ســـر پاتې يم
ځکــــه ستـــــړى د ژونـــدون لــــه دې سفـــر پــــاتې يم
لکــــه انځـــــور چــــې د تکميــــل تــــر پــړاو ونه رسي
داسې نيمګـــــړى د قـــدرت لــــه انځــورګر پــاتې يم
نورمـــې ددغـــه زړه چــــاودون توان دى بايلــلى ياره
نه دلــــداري کــــولاى شــــم او نــــه دلبـــر پـــاتـــــې يم
بس د ژونــدون لـه دې بـــازاره مې داســـود وړى دى
چې هميشــــه د شــــنو خـــالـــونــو ســوداګر پاتې يـم
ورځ د بيلتـــون راځيـــنې ورځ د ژونــدانه اخيستــې
يو څو شيــــبې ژوندى په څيـــر د مازديګــر پاتې يـم
ته مې د مينـــــې له پيغوره خــــلاصيـــــدلى نـــه شـې
لکــــه دانې دانــــې لونګ دې په ټټــــر پـــــاتــــــــې يم
دا به مې زور وو د هنــــر چــــې د وخت دې غبـــار کې
لا هـــــم ښــــــــکاريږمــــــــه ځليـــــــږم منـــــــور پاتې يم
اوس مې هم سترګو کې يــوڅوک د ميــنې راز لټوي
واه انديښمنــــــــه لکه اوس هـــــــم جادوګــر پاتې يم
