شعرونه
ټپيزې: محمدحنيف حيران
لکه تسبـــــــــيح زما پر خـــــــــوله وایپروت مې پر تک سپين زنګانه واینيمه شپه ويـــښ نــــــــــيمه ويده وایکه مې نصيــــب د بدو نـــــــــــــــه وایپر زيـــــړکيـــــو تبــــــو کلــــــــــــــــه وړکي مرينهــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــخلک خو وايي شــهزادګۍ دهښايست يې ټول د ښاپېرۍ دهزه وايم نه ښکلې کــــــوچۍ دهدا سپينه ټنډه دې غونډۍ دهدا تورې زلفې دې رمــــــې پرې پنډې دينه
دجلان ښکلی غزل
نه هغه مست يم او نه دنګ دمينارې غوندې يماوس د وجود په اوږو بار د جنــــازې غوندې يم اى ! چې مې وژنې نو چاړې او خنجر څله راوړې؟زه خو په مازې باد ورکيږم د ايرې غونــــــدې يم رانه چاپير دى د حالاتو د لمـــــــــــبو سمــــــندرزه يې په منځ کې د شډلې جزيرې غونــــــدې يم په دومره خلکو کې هيـــــــــچا زړه پورې ونه نيومپه دومره خلکو کې زه څومره بې اسرې غوندې يم
غوږ شه: فرښته امرخېله
خپل ماشومتوب يادومخپل ليونتوب يادومهاغهچې په هيڅ نه پوهيدمخپل بې غمتوب يادوم----چې توره شپه به راغلهما تر ګيځه پورې خوب نه کاوهما به کاوه د سبانۍ ورځې د لوبو فکرچې سبا بيا به کنهد ها پيتاوي خوا کېله وړو تيږو نغرى جوړومخپلې همزولې به راټولې کړمهيوخوا ديګى دا بلې خوا ته لوښي ،وريژي او غواړي اورلګيت اوداسې ډيرنور څه به هم راټول کړو.لوبه به پيل کړوکنه لوبه به تر پ
غزل: احمدګل ريان
دمين زړګي خبره ماليدليخوږغزل سوي سندره ماليدليدافغان پېغلوټي سرشکاوه ژړل يېاوښتوکي له خيبره ماليدليپه کابل کي يې لونګ رېبلي نه ووتاکي سوال کړي پېښوره ماليدليپه کېږديوسرې لمبې دټانګ له لاسهستاپه غېږکي سلېمان غره ماليدليپه ملهم دامان بارا سپي په لارديدوطن دزړه پرهره ماليدليخوشحالۍ دي خنداګاني راروانيګران پاميره مروره ماليدليستاغزل دي ښکلاګاني ولجه کړياې ( ريانه ) بختوره ماليدلي دخوشحال اوخپلواک افغانستا
دانديښمن ځاځي نوى غزل
بخــــته ستا د لاســــه بې ارزښتـــــه يــــــــم ارزان يمـــــــــه ځـــکه خـــو د ورانو اوربـــلو په څير پريشـــــــــان يمــــــــه تا کـــه مــې ارمــان قتــــل کړ هيــــر دې کــــــــــړمه ولاړلې زه دې لا همـــغه ليــــونى غـــــــــوندې جـــــــــــانان يمـــــــه دومـره مې د ژوند ارزښت دى دا مې فلســـــفـــه د ژونـد زه د اوښکــــو څـــاڅـــــــکى يم راغـلى تر ګــــريوان يمــه مــا يــــــې پرهـــر تار بانــــــدې زرې ،زرې ځـان
د جلان ښکلي غزل او قطعه
د زړګيو للمې تږې درته ناستېد لمدو څڼــــــــو بآرانه چرته لاړېد اختر شپه ده يوازې زه او زړه يو يادوو دې ډير جانانه چرته لاړې سيدجيلاني جلان کېنه چې شيبې دې اختريزې کړمپاڼې د ګلاب درته نکريزې کړم تاو مې کړه له غاړې نه رڼې ليچې پريږده چې هيندارې ماښاميزې کړم دا ځل که په سره شړۍ کې راغلمهنجونې د ښاريو به غريزې کړم خداى
مخ په قبله مې ديارکور دی/ مصريزې/ صادق
زه دې وېستلی يم له کارهزما د ډېرې مودې يارهڅارمه ستا د راتلو لارهسترګې خو خدای درکړې يارهداتور باڼه دې په زرګر جوړ کړي دينه يار مې له رنګه ځنې تور دید غم له پاسه دا غم نور دیچې مې ريبار د جانان ورور دیمخ په قبله مې د يار کور دیمونځ مې بانه دی د اشنا ديدن کومه ته چې له ما ځنې جدا شوېخدای خبر چا سره اشنا شوېراباندې ويښه شپه سبا شوېسترګې مې زړه ته په ژړا شوېچې مين ته يې او ښ
مور ته/ بې ريا
اوس داســـې وګڼه چې زړه نلرم زور نلرمځکه کمزوری اوبې زړه شومه چې مورنلرم زمانې سم په ملا مات کړی یم یوازې يمهجانانه نورد شرنګېد لې ځوانۍ شور نلرم آباده خو نه راته ښکاري د ډاګونو پشانلکه بې ځالې مرغۍ ګرد ګرځمه کورنلرم د زخمي زړه ناسور زخمونه خدای خبرچې جوړشيد خوږې مور له خولې د جارقربان ټکور نلرم نه په شپو ورځوکې مزه شته نه د ژوندچاروکېزه
دحميدې پکتيانۍ نوی غزل
اشنــا پـــــــــه مــــــــــا د څه يقــــــــــــين نه کړيعشق کې څوک فرق د تور او سپين نه کړيته نو هغــــــه هــــــــم معــــــــــشوقه ګنــــــــــې؟چې دې د غــــــــاړې لــــــونګيـــــــــن نه کړيد شوګيـــــــــرو کيـــــسه کې نه دی اشـــــــناد سهار لمونځ پــــــه ماسپښـــــــــين نه کړيمين پر بلې ښاپېــــــــــــــــرۍ ښــــــــــــکاريځکه کيسې د چين ما چيــــــــن نـــــــــه کړيکه د مېروېـــــــس په څېر تـــــــورزن نه دیشکر کانې خو د
غزل: سيدالرحمان فقيرزی
راليږونکی :سیدرحمن فقیرزید راليږونکي پته :SAIDRAHMANF.@YAHOO,COMنيټه : 22-11-2008د اریوب د پاڼې چلوونکوته سلامونه او نیکې هیلې هیله ده چې لاندنې غزل راته خپور کړينن دې بیا جا نانه پر شونډو مسکا خوره دهځکه پر هر لورې خوښې او خندا خوره دهتیارې ته تل رڼاوي ور لوېدلې ګرا نې خوستا د زلفو تیاره پر مخ د رڼاخوره دهلکه نغمو سره چې فضا شي سندریزهداسې دي یاره مینه په تن زما خوره دهبلا وي به تا سو ډیرې وي لېدلې خلکوخو پام دښکلو په جامو کې بلا خوره
غزل: سيدالرحمان فقيرزی
مدام دې د غمونوکاڼي په لېمو وړم یارههغه وخت به کله را شې چې دې ښکلوم یارهته خو مې ستر ګو کې په خداې چې یې ګلورینهخو بیا هم خپلې ستر ګې در پسې غړوم یارهلکه څوک چې ماشوم غلې کوې خپله غیږ کېداسې دې زړه کې پراته غمونه ځنګوم یاره دزړګې ګریوان مې ستا غمونو څیرې کړې دیاوس یې دا ستا د یادونو په تارونوګنډم یارهدا ستا خیال راته ووې زه که شم هر څومره نوې خوتا به فقیرزیه همزه غوندې ځړوم یاره
غزل
ناروغـــــــــــــه زړه در سره څه وکـــــــــــړم درمان دې نشتهپه هر طــــــــرف دې دى تالان خو طبـــــيبان دې نــه شـتهد خوشـــــــــــحالۍ هغه شيبــــــــــه به پرتـــــــــا کـله راځـيچــــې ټول خندا ،هـوس،هـوس وي او خپګان دې نشتهد خنــــــــــداګانو هغـــــــه مل دې چــــــې تر شــا ولاړ ويبـــــــيابه شــــــــم هلـــــه مطميـــــنه چې فغــــــان دې نشتهآخيــــــــر دا څه ټکـــــــه پــــــه خوار نصيب پروتې د ستاچې بــــــــې له اوښکــــــو نه به څـه شي ګذران دې
زه او يار
پـــــــــه مـــزل يو وهــــو لاره زه او يـــــــار ځو د مينــــې تر ديــــاره زه او يـــــار په رڼامو سپينه ميــنه رســــواکيــــــږي د تيــــارو يو هــــواداره زه او يــــــار د يو بــل د وصــــالونو تنــــــده غــــــري اخلو خوند له انتــــظاره زه او يـــــار چې يوبل ته پکښې خپله ميــنه ښايـــو لرو زړونو کې هيـــنداره زه او يـــار ټوله شپه په ستوروفال د مينې نيسو دا چې ويښ يو تر سهاره زه او يـــار د نفرت په چم کې ګرانه
زه او ته
زه او تهچــې يو بل تـــه دومـــره ګـــران يو زه او تهبس د ستــــړي وخت يــــاران يــــو زه او تهد يـــوه درد ، درديــــدلي دوه جســــمونـــــهچـــــــې يو ډول پــــريشــــان يـــــو زه او تهچـــې تقــديــر يـــــو په کوم لوري ګذار کړيوتــــي غشــــي لــــه کمــــان يـــــو زه او تهستــــړى ،ستــــړى مـزل کړو منزل به مومولاروي د يـــوه کـــــاروان يــــــــــو زه او تهترنــــم بــــه د ګلــــونو را ژونـــــــــدى کړوښـــکلي څـــاڅـــکي د بـــاران يـــ
بې پروا
۷۸۶ بې پروا بې پــــــــــروا ياره په ياددې يم كه نه يـــــــــــمخــــــــــداى دې نكړي چې زمالــــه ياده لاړشېخداى دې نكړي دتصويرنقش دې وران شيخداى دې نكړي اسوېلو كې مې ويجــاړ شې ډېرخوبــان ګرزي راګرزي پدې چــــــــم كېنــــــه چـــې لاس مــــې دتقدير ځنې چاپېركړيبيابه نه ستـــــــــــــــــايي ستا نازاواداگانېداخــــــــــــــواره واره فكــــرونه به دې هېركړي دهجران دتورتمو ماښام به راشــــــــــــــــــــــيدا
د شکريې مرهوني ښکلى غزل
غزل ما درته خــــــتم کړو کتـــــــاب دا پر تــــــا څه شوي ديخــــــــو ته هيــــڅ نه وايې ځـــواب دا پر تا څه شوي دينور مـــــــــې د اوښــــــــــــکو بهـــــــولـــو څخه ويره وکړوپــــام کـــــوه وړيدي دا سيـــــلاب دا پر تا څه شوي ديلـــــــه دې نه ورستـــه يې په خداى په چاوديدو ويريږمزړه مــــــې شو سپک لکه حبـاب داپر تا څه شـوي ديغــــــــواړم اشنا چې دا ســــــــــــرکــــش فکر دې وتړمــهد خپــــــــــلو زلفـــــــــو په تنـــــاب دا پر تا څه شـوي د
شيطانان
راځـی چـې حــج تـه لاړ شـو شـیـطـانـان په کاڼـو ولـوچې قـام څوک خـرڅـوی هـغـه مشران پـه کاڼـو ولـو درشـل د پښـتـنـو تـه چـې پـه بـد نـظـر کـتـه کـړیبـاچـا کـه د جـهـان وی دا &
د جلان ښکلي غزل
زړه مې هلـــــــــــــه سندريزه لمبــــــــــــــه واخليچې يو ګل پاڅي له بل ګلـــــــــــــه خوله واخلي د ښایست زور ته دې هغه وخت قــــــــــایل شم باد چې خوله ډکه کړي ګرد دې له پلـه واخلي سره اوسپين به پــــــــــه ژړا ورتــــه دالۍ کړيزمــــــانې به ملنــــــــــــــــــګانو نـــــه وړه واخلي شاعري مې دمــــــــــــور جانې مرګ خوږه کړهګنې څـــــــــــــوک به ډبر وخت نه خواږه واخلي جـــــــــــــــــلان ډیر پخــــــــــوا قاتل جانان وژلی
غزل/ اسلم بېګ دانشمل ځاځی
لکه ماشوم غيږ کې کتاب واخليداسې مې سترګې هم عذاب واخلي خيال مې د وخت د استقبال لپارهسوال کوي غم ستا د ځواب واخلي کله مې تنده ستا د سر په سترګوماته شي ټول ماحول ثواب واخلي دستا دميني ټولې کړې خوارۍيو دم د هجر خړسيلاب واخلي ستا دانشمل دې اوس ستا غم ځپلىستا په وصال به لږ څه تاب واخلي اسلم بيک دانشمل (ځاځى)
دابراهيم حسن زي غزل
ګډه مو يوځاى د زړګي وينه له فطرته دهستا سره جانانه زما مينه له فطـــــــرته ده څله پرې جرګې د پښتنو کينوې ياره اوسما او ستا تر منځ خبره سپينه له فطرته ده خود به مې د سترګو له چينې نه اوښکې سپينې ځيڅوکه دسپين غر خو تل واورينه له فطرته ده زه چې ستا د تورو تورو سترګو له جنګ ډډه کړمدغه فيصله ګرانه اړينه له فطــــــــــــــــــــــــــرته ده ولې به مې ياره او
د نورګل شفق ښکلی غزل
لاره مې مه نيسه حباب يمه زره مې چويلکه شبنم لکه سيماب يمه زره مې چويپاس د جومات له مينارې يمه تر چينې راغلى کټ مټ د غڼې يو تناب يمه زره مـــــــــې چويلکه هيرو شوى ځواب يا لکه مښلې انځور يا لکه ورک شوى کتــــــاب يمه زره مې چويبس ما له لرې ګوره ګرانې! ګنې ورک به مې کړېڅنګ ته مې مه راځه سراب يمه زره مې چوي که د زړه کاڼى دې راوړوې پيدا به مې کړېګنې په ورکو کې حساب يمه زره مې چويګرانې شفق يم اخر پري به وزم د ستاپه پيڅېراغلې ډير
غزل/ جلان
ناز چې د ژړا په اندازســـــــــازشي د ښــــــــــکلا پرمخاور دهيجــــــــــان شي بلــــــــــــــــــولى د تقــــــــــوا پرمخ ډيره رانږدې نشې چې خــــــــــــداى مه کړه لمبه به شومازي باد نه جوړه بړبوکۍ شي د بيـــــــــــــــــديا پرمخ ګرم نه يم چې ستا په ليدو خپل زړه لاس کې ونيسممــــــــاته شي بيړۍ په سخت توفان کې د دريا پر مخ څه به ستـــــامغرور ښايست تر خپـــــلې ولکې رالم؟
دکمال شهزاده ښکلی غزل
الله څومره خوږه ده ماشومتوب کې پاچاهيمابيامونده د خيال په ليونتوب کې پاچاهي يو تخت و د بخــــــــــلمو ته پاچاوې زه وزيرڅه لويه فلســـــفه لري په خوب کې پاچاهي باڼه يې زما زړه ته چې راورسيدل مات شولپښتون خو تيره کړې تل په خوب کې پاچاهي د خوار غريب پوښـــــتنه له ظالم سرغوڅولپه کار ده چې شي داسې په اسلوب کې پاچاهي
غزل/ اسلم بېګ دانشمل ځاځی
دا چې صــــــنم ته زړه کې ځاى ورکومنو خود به غم ته زړه کې ځاى ورکوم ستا سپينې اوښکې شمارم داسې اشنالکه شبنم ته زړه کــــــــــــې ځاى ورکوم زما د زړه په لاره ګرځــــــــــــــــــــــه ياره ستا هرقدم ته زړه کې ځاى ورکــــوم هغه ګل څانګه چې اوسيږي پکېزه هغه چم ته زړه کې ځاى ورکوم کله مې وژني کله ژوند راکـــــــــويدرد او ملهم ته زړه کې ځاى ورکوم
غزل/ ابراهيم حسن زی ځاځی
يوخوا ساړه بل خوا ساړه منځګړو اور اخيستىد غم لمبي دي بيا په غم ککړو اور اخيـــــــــستى داچې لمر هم په شنو لوخړوهم اسمان کې پټ شودا دخوارنو اوسيدو جونګړو اور اخيســـــــتى هلته د غره دنګو نښترو نه لمبې وختـــــــــــــــېدلته د کلي چنارونو لوړو اور اخيستــــــــــــــــى اوس له سرو شونډو د خندا په ځاى اورونه شينديګلابو اور غاټولو اور ګوګړو اور اخيســـــــــــــتى
