شعرونه
غزل : حبيب الله صباح طوطاخيل
غزل سپرلي د وينو دي وتلي ده د ګل جنازهديار فراق کي دزړه وځي له ګوګل جنازهديار ښکلا ديار ځواني يي خامخا ژړويڅی څوګ يي ويني په مالت کي داوربل جنازهڅی څوګ جفا کړي ځوانيمرګ يي درنه غواړوربهڅه مو ګناه ده څی لا وځي داجل جنازهڅي توري زلفی دی که سيورۍ د ماښام وينمهده د اشنا که د ښاپېري د کاکل جنازهدزړه په وينو می ليکلي دا يو څو خبريد څه ناورين وو څی وتلي دغزل جنازه
ماتې غوټۍ: رحيمه پښتونجار
ماتې غوټۍته وﻻړ وې راته ﻻر کېما درمنډه واخيستله د خپل مات زړه ارمانونو مېځولۍ درله سپړلهچې پلو مې درله خور کړڅنډې تشې وې له هيلوبل څه نه وبسيو څو د رڼو اوښکو مړاوې پرخې مې پلو کې ځلېدلېبل څه نه وبسيو څو سلګو زما د ارمانونود شيبو ګيلې کولېبل څه نه وبسزما ماشوم زړګۍ و او يو څو ماتې غوټۍ وېبس يو څو ماتې غوټۍ وې...!!!
غزل : خوږمن ځاځى
غزل اوس رانه څــه پوښتې چــې چاته شـــاعري کومـه د سترګو توره خــــــو بـــس تـــا ته شاعــري کومـه هــغوى خبر کړى چــې زما تر مخ دې نه تيــريـږي زه بدرنګۍ ته نـــه ښـــــکلا ته شـــــــاعري کـــومه په دې امــــيد چـــې مې راتلونکى نسل وژغورمه
حليم شملزي غزل
غزل زړه می درزيږي په تندي باندې خولې راغلې چې يارمې نشته په کاروان کې قافلې راغلېدومره اسانه دقومي غورځنګ تسخير مه ګڼه اوس مو ځلمو ته په وجدان کې ولولې راغلېپريږده اشنا دا دپردو زاړه وراسته دودونهزمان بدليږي دژوند نوې فلسفې راغلېتاخو قسم خوړلی دلته به رقيب تيرنشيدغه دی بيايي تر څپلو مخته پايڅې راغل
د سميرا کوچۍ دوه په زړه پورې غزلونه
غزلاوس خو لا زړونه دي بلېږي ها د چا خبرهنه مو ډېوه په کار راځي نه د ړنا خبرهدوى مې د زړه په درزا هله پوه شوه کله چې ماپه ژبه اړاوه ستا نوم چې وکړم بيا خبرهله ډېره وخته يې په زړه کي ساتي نه يې ليکيدغه قاتل په خپل تندي د مدعا خبرهتورې جامې به بيا و نه کړم څو مې وس وي چيرتهما چې کږلې دا خبره وه رښتيا خبرهاوربل دي دود شم په دې لاره يو څو پلونه پراتههمزولي مه کوه د باد او د هوا خبره
الوتی خيال : عادل اڅکزى
الوتی خيال نور مي نو څوک قسمته ؛په دې بد رنګ محيط کيپه زړۀ کي ځای نلري نه مي د ذهن پر هسک د چا يؤ ياد ځليږي نه اوس ډېوې
د سميرا کوچۍ نوى غزل
يادګيرنه څو ورځې وړاندې مې د يوې ليکنې په لوستو سره زړه مات شوى وو نو پريکړه مې کړې وه چې نور به شعر نه ليکم خو د هغو ټولو خويندو او وروڼو نه مننه چې زه يې وهڅولم تر څو بيا هم شعر وليکم او د خپل زړه اواز پورته کړم غزل چې زه ستا ماشومه لور وم څومره مورې رانژدې وې
د فطرت محبتونه: نسيم ستورى
د فطرت محبتونهد خوبانو تصويرونه زړه پرهر کړي په خپل فن باندې خو جوړ هم لوى اختر کړي د نظمونو د قيصو الهام به اخلي چې غزل ئې ژبه غوڅه د کوثر کړي چې ماشوم زړګى د کاڼي کرښه کش کړي جادوګر لفظونه ځان ورته دلبر کړي د نظر کاسه د سترګو په غوبل کې د خيالونو په درشل کې شور او شر کړي چې جوهر ئې د ګلاب پاڼو کې ځاى شي د کتاب پاڼې قلم په وينو سر کړي د فطرت د شينکي باغ محبتونه
د رحيمې پښتونجار په زړه پورې غزل
يم غزل نه يمشرنګ مې شه په ليچــــو کې ، دسرو زرو بنګړی مې شهو زانګـــــه په زړه مـــې ، دلونګـــــو تــور ځونډی مـــې شهجام مـــــې شه غاټــــوله ، چـــې دې تږې نن د پرخـــــــــــو يمماته مــــې کـــړه تنــــــــده ، د ســــړو اوښکو منګی مې شهنـــــه يم غـــــزل نه يم ، زه د مـــــــــــات زړه اسويلـــی يمـــــــهدرد مې د زړګوټي ، د سلګــــــــــو نه ډک زګيروی مې شهپړک راته د طـــور شـــــــــــ
د نظيفه شا ه : غزل
غزل خدايه چيري به پيدا هغه جانان کړم چي دسوي زړه حالت ورته بيان کړم لابه څود نفرتو دنيا کښي اوسم چي مي ياررانه جدادي څوک دځان کړم تر وروستۍ سلګۍ به ستامينه پالمه زماګرانه درسره دغه پيمان کړم ما ورکړی ورت
غزل سميرا کوچۍ
غزل ارادې يو را ټولېږو ستا په خوا په دې تياره کې خپلو زړو ته له دې ځايه وړو ړنا په دې تياره کې د زخمي زړونو پالنه به په چا سپارو خاونده دوى خو اوښکې وچې نه کړې د هېچا په دې تياره کې ساعت کېږي له دې ډزه چې د باد څپې يې راوړې څو نرۍ نارې خورې دي د ابا په دې تياره کې
د انديښمن ځاځي غزل
غزل دا نن مې سکڼـــــــــــى خيال دى د سنـــــــــــدرو په طلب کې په کلي ګرځـــــــــــــي ستـــــــــــــا د څو خــــــــــبرو په طلب کې د شنــــــــــــه چنار زړګى مـــــــــــو هم مين زړګــى ښکاريږي دا ډير وخت دى پريشــــــــــــــــانه د کـــــــــــوترو په طلب کې د لمــــــــــــــر د وړاندګو پيغـــــــــلې بيا د برکـنډو له پـيڅې
غزل : انديښمن ځاځى
غــــــــــــــزل پوه نه يم ځان ته کـــــــــه بې خونــــده ژونـد ته ژوند تـــيره و په اينتـــــظار چې ســـــــتا د شــــونډوخــوند ته ژوند تيره و چې بـــــاڼه ټيټ شـــي اود زړه په ښــــار مــې ســـوله راشي د کبــــرجنو ســـــــــترګو دې اوربنــــــد ته ژونـــــــــــد تيـره و سوګنـــــد يې کـــــړى وو چې
غزل// حميده پکتيانۍ
زه په تمه تمه درته ناسته يمتا خو ويل راځمه درته ناسته يمته به يا بندي يې يا شهيد اشنازه به نو تر کمه درته ناسته يم؟خدای به دې يوه ورځ له سفرراوليخير دی که مرمه درته ناسته يمزړه دې د خليج جينکۍ يونسيمړه به شم له غمه درته ناسته يمدرسته ورځ مې سترګې درختلې ديشپه شوه شومه دمه درته ناسته يمروح د پکتيانۍ درسره تللی دیمړه يمه بې دمه درته ناسته يم. ٢ آګست
د سميرا کوچۍ دوه غزلونه
غزل دي د شپو د مخ زخمونه نور ثمر ور سره نشته په دې ستورو پسې مه ځئ سپين سحر ور سره نشته ما خو و پېژانده، دى د ناهيدې د قاتل ورور دى خير دا که په لستوڼي کې خنجر ور سره نشته دا په عزم کاڼي خلګ په زړه دومره سادګان شوو چې توپير د نيکو، بدو هېڅ قدر ور سره نشته
ننګرهاره ياره ! څه درباندې شوي : نبيله غزل
ننګرهاره ياره ! څه درباندې شوي ننګرهاره ياره ! څه درباندې شوي د مرګي په خوب ويده يې او که ړوند يې د پښتون د ننګ شمله په ټيټېدو ده ته خبر ورباندې نه يې او که ړوند يې د ښکېلاک پر وړاندې ستره مبارزه !يوې بلې قربانۍ ته ضرورت دی د خوب وخت نه دی يرغل په وطن شوی بغاوت او سرکشۍ ته ضرورت دی د پرنګ او د اورنګ لښکرې يو شوې ستر عظمت د ګندهارا غواړي چې لوټ کړي په بخدي د تيموريانو واکمني شوه او تاريخ د اوستا غوا
غزل : انديښمن ځاځى
غـــــــــزل خـير که شډل خيرکه ساده خيرکه اوزګارســــــــړى دى چې دى د مينې سړى بيــــــا نو د اعتبــــــــار سړى دى سړى د کار به د خپـــل ځـــان نه دلــــته نه جــــــــــوړوې دلـــته د کار ســړى د کار نـــه دى د دار ســــــــــړى دى نه يې شړۍ سته نه يې هغه سپ
غزل : سميرا کوچۍ
غزل پرېږدئ ستوري سره لمبه شي يو ټکور څراغ په بل شي د دې تورو شپو په غېږ کې د يو کور څراغ په بل شي کرۍ ورځ مو مغرور لمر ته وايي دا چې بس همدومره اور را پرېږده چې ماښام پرې ستا د خور څراغ په بل شي ته! زموږ د شهيد وينو ته بس دومره
غزل : انديښمن ځاځى
غزل بخــــته ستا د لاســــه بـــــــــې ارزښتـــــه يــــــــم ارزان يمـــــــــه ځـــکه خـــو د ورانو اوربـــلو پـــــــــه څير پريشـــــــــان يمــــــــه تا کـــه مــې ارمــان قتــــل کـــــړ هيــــر دې کـــــــــــړمه ولاړلې زه دې لا همـــغه ليــــونى غــــــــــــــوندې جـــــــــــانان يمـــــــــــه دومـره مې د ژوند ارزښت دى دا مـــې فلســـــفـــه د ژونــــد زه د اوښکــــو څـــاڅـــــــکى يــــــــم راغـلى تر ګــــريوان
د سميرا کوچۍ دوه ښايسته غزلونه
غزل هر تورى د غزل مې يو سېلاب در سره مل وي شرنګ شرنګ مې د بنګړو لکه رباب در سره مل وي يو زړه څو نرۍ اوښکې ستا په لاره ماښام پرېږدم سهار يو څو سندرې يو ګلاب در سره مل وي ورځ تېره کړې په لمر کې په شپه راشې زما زړه ته جانانه څومره غوره انـتخاب در سره مل وي
چميل اخند زاده دوه غزلونه
افغانستانهرڅه نه منکرشه خو له مانه انکارمه کوهسترګونه دې ځارشم له رښتيا نه انکارمه کوهخپل وخت کښې ماهم ټولې نړۍ ته امامت کړیاوس له دې ضعيف پياوپيشوانه انکارمکوهزهَ افغانستان که اوس له لاس او پښو لويدلی يمبيا مې هم دتورې له شرنګا نه انکار مه کوهڅه که نن ازغی يمه اغياره ستا په سترګو کښېګل يم دګلاب ته مې ښکلا نه انکارمکوهټول پرهرپرهريمه وجودمې څړيکه څړيکه دیته اوخدای طبيبه له دوانه انکارمکوه
حکمتياره/ بلېنډه بدرۍ
یادښتددې شعر توري مې هاغه وخت په خوله کې زمزمه کیدل کله چې صلیبیانو د یرغل په شروع ورځو کې زمونږ د کلي په ګوره تنګي ، بیګاني بمونه غورځولي وو زه هغه وخت لا شاعره نه وم خو دا توري مې ټول زمزمه کول د سپینې شګې په خوا کې تیریدم کوم ځای چې د امیر المجاهدین حکمتیار صیب سنګر و او دا توري مې تر ډیر وخت په زهن کې پراته وو چې بیا مې ورسته ورته د شعر بڼه ورکړه د وطن په غرو راواوختې چورلکېڅه درانه درانه بمون
زمــــا ژوند: انديښمن ځاځى
غــزل د يــــو چـــا د راتـــلو تنـــده يــو خمـــــــار دى زمــــــا ژوند بس ارمان ، ارمان ،ارمـــان دى انتــظار دى زمــــا ژوند يوه اوښـــکه يوه ســـلـــګۍ ده يــوه څړيــــکــه د دردو ده د ناصور غوندې را غـــاړې يــو پرهــــــار دى زمــا ژوند بې له درده يې څه را کـــړل بـې له درده پکـــښې څه دي
نظم : انديښمن ځاځى
خداى دې نکړي چې دې هير کړم هير مې نه يې خداى دې نکړي چې دې هيــر کـړم ځـــان دې هير شــي زما کــه تـه راځينې هــير يــــې تــــه زمـــــا د ژونــــدانـــــــــه لــــه سپيـــــــــره تـــــــاره د پروتـــــې په شـــــان ښــــکلـــى را چـــــاپــيــــر يې ٭٭٭٭٭٭٭٭٭
د جميل اخند زاده غزل
غزلچې دردونو ددې قام لره آوازشمچې دفکرویښیدوته يې آغاز شمربه توان ددې ملت دخدمت راکړېچې دژوندخوږونغموته يې شابازشمچې زخمونه يې دزړونو پرې رغيږيپروا نلري چې سوزشم او که سازشمچې غليم وينمه سترګې ترينه باسمدوطن په غرو رغونو کښې يو بازشمچی اغيارراځنې څنګ کوي تيريږي په نړۍ کښې چې بس دغسې اندازشمبيا به هله داژوندون لږارزښتناک شيچې نازکو نازوليو ته ټول ناز
