ستومانه ،

         سرې سترګې ،

                            بېخوبه ، غمجن

ناڅاپه ټوله مينه ، ټوله ښکلا

                                 خپله ( هغه)

لکه يوخوب

لکه دزيري لومړنی باور

همداسې راغله

                ولاړه ....

ژوند هوايي ډګر کې

څوشيبې ودريده ويې خندل

او مساپر ...

پېټی پرشا

پر زړه سکروټه

په وچو ، تږو شونډو

سړو اوبو ته څه بېوسه موسکا وبښله

اوبېرته ورک شو د بېلتون په څېر اوږده تياره کې .

۱۳۹۰  وری ۱۱                                                 

دنوي ډيلی  نړيوال هوايي ډګر