غزل
لکه بهر ته پښتنې چې له کورو نه وځي
داسې شوخي دې د سرو شونډو له سرونه وځي
زمونږ د چم په سړيتوب چې به بلا روږدې ده
درنه خبره په قسم د چا له خولو نه وځي
واعظه! بس که نور مې هسې ماغزه مه خوږوه
د کم نېتۍ مرض بېخي له پښتنو نه وځي
زمونږه دغه لېونتوب به چې کوم حد ته رسي
لېونۍ مينه چې د ښکلو مو له زړو نه وځي
زړه مې ''اورنګ'' دى هرې يوې ته د وخت غاړه ږدوي
''خوشحال'' ضمير مې لا هغسې له پښتو نه وځي
بلا ''لوونه'' دې پرې ښکليه د شنو زړونو وکړل
ستوى دى هغسې لا د سترګو له بڼو نه وځي
دغسې ستا هره خبره په زړګي کې ساتم
لکه ياداشت د زمانې له زمانو نه وځي
