شعرونه
غزل
راشه په کوڅو کې دجرګو خبرې نشي چرته چې په موږ کې دپردو خبرې نشيډيرو شپو له راشه چې ديو بل نه خبر شو ياره په يو شپه دډيرو شپو خبرې نشئوايمه دځان سره چې دابه ورته وايمه دا چې شې اشنا په حوصلو خبرې نشيياره ستا دهجر اوږدو شپو شوګيره کړ ې يم &nb
غزل
څومره پرېشان يم پرېشان، بې له جانانژوند شه خاورې، خاورې شه جهان، بې له جانانيار چې وي زړه وايي بس له هر سړي نه ځار شمسم لكه بلا شي هر انسان، بې له جانانفكر د ژوندون او مرګ به څنګه را پيدا شيفرق نه لري ګټه او تاوان، بې له جانانستا په راتلو سم د پسرلي غوندې ښايسته شمشم لكه د ژمي بيابان، بې له جانانمړ وم خو بيا هم يوه سړي ته انتظار ومهاغه دي يو _يو راغله ياران، بې له جانان
غزل
داڅنګه ړنګه بنګه له کتاره راوتلې ښکاريږي راته داسې له خوماره راوتلېپرته يې په سرو شونډو نرۍ پرښه وه دمينې دتورې شپې له غيږې سپين سهاره راوتلېاوتره يو خوا بل خوا غلچکۍ غلچکۍ ګوري له کوره پټه پټه پري واره راوتلېخورې يې په سپين مخ وې تورې زلفې الوول دګلو سره غون
غزل
غوږ ته مې لاس که،توبه له جنګه کوز مې ټوپک که له خپله څنګه يا به پکار شي ګرد به ترې پو کړم يا به شي خاورې دځان له زنګهته که مې داسې په کاڼو ولې بيا به درنشم تير له قلنګهخپل ويده زړه ته کله نا کله &nb
غزل
يوڅوک دي ټوله شپه خداى تر سهاره يادوي يو څوک يې دمنصور غوندې تر داره يادوييو څوک دې په سپين غر زړګي بمونه وروييو څوک دې په خوبو کې ننګرهاره يادوييو څوک له ما هم ډېر پر تا مئين دى او که څنګه ؟يو څوک دې په هر ځاى کې راته ياره يادوييو (( څوک )) درباندې نوم دخپل معشوق ليکي ژوريو څوک دې په شعرونو کې چيناره يادوييو څوک دجانان ، نيم ، نوم راته اخلي زوروي مې يو څوک يې راته شونډو کې کراره يادوييوڅوک مې خوب ته نه پريږدي، داستوري په ما شمېري يو څوک دې راته هره
غزل
داسې خالي خو د ښايست له زورورو نه و د چينارو کلی خو بې له سترګورو نه و چې دا کوچۍ څنګه سپېرې شونډې را کوزه شوله!سپين غر خو داسې بې مماڼو بې ګور ګورو نه و ها څانګې ، څانګې، لختې، لختې نجونې نه شته کنه دا مازيګر خو بې ټپو او بې سندرو نه و هغه ترې توره د دښمن په ټټر ونېوله خو خوند يې خوا کې د خورو ورو ملګرو نه و انده! راغه سږ کال غاټول ګلان ونه ټوکول د رود پر غاړه شور د زرکو د تنزرو نه و
غزل
لکه د اوښکې زړه ژور نه لريداسې موجونه سمندر نه لري تا به په خپل تصویر کې څوک ځایوي؟دلته خو څوک داسې هنر نه لري په څومره خلکو کې تنها وي سړیچې زړه لري او د زړه سر نه لري په خوله خو اوس هم خلک مینې کويپه شونډو پاړ په زړه پرهر نه لري مازدیګری په زړه د ننه ژاړيپېغلې منګی لري ګودر نه لري ستا د خبرو د منطق نه لوګیوزن بلا لري ، باور نه لري قیصه زما د مستقبل سائلهچې شپه لري څنګ به سحر نه لري
مورې
مورې مورې تږی يم په لپه کې اوبه راکړهزړه دې رانه وړی دی بې زړه ېمه لږ زړه راکړه بيا درته ماشوم شومه نکريزې مې په لاس کېږدهخوله زما ترخه ده هله يو موټی خواږه راکړه ما د ژوند په لوبه کې ګرېوان تر لمن وشلاوهتار په ستن کې واچوه تڼۍ د ګرېوانه راکړه غره ته يم راغلی چې د غم په لوی زړه وژاړمډنډ مې د زړه ډب دی د رڼو اوښکو وياله راکړه سرته مې زنګون کېږده ويښتو کې مې وهه ګوتېخوب نه راځي، خوب راوله، خوب کې الوته راکړه
رنګینه دنیا
اې نړېوالو دنفرت باروت نورمه جوړوۍ زمونږپه زړونوکې رنګین خیالونه مه ړنګوۍله آسمانونودفولادو باران مه اوروۍداځورېدلي انسانان بس دی، نورمه ځوروۍ مونږ لاېوبل په سمه توګه پېژندلي نديپه مینه مینه مولاېو بل ته کتلي ندي دخپل فطرت ټولې ښکلاوې مولیدلې نديزمونږترمنځه دبېلتون کرښې نورمه تېروۍزمونږپه زړونوکې رنګین خیالونه مه ړنګوۍ پرېږدۍ چې مونږپه سترګو وګورو رنګینه دنیاچې ښاېسته کاندو پخپله خوږه مینه دنیالانوره هم پسې حسینه شي حسینه دنیازمونږدذوق ا
څه ګورم
ګورم جهان کې څوک کعبه ځینې بوتان جوړويغلطه پوهه له سړي ځینې شيطان جوړويد سړو کار دی چې د خپل وطن کارونه کړي جوړنجونه او پېغلې سينګارونه کوي ځان جوړويتهذيب ضرور دی نظافت او ښه لباس دی په کارفېشن چې زيات شي له ځلمو بازينګران جوړويد ودانۍ اميد له هر چانه کېدلی نشيله خاورو ګټو ښه کورونه معماران جوړويچې انساني رڼا پيدا شي په مغزو کې د چاهغه کوښښ کړي په عالم کې انسانان جوړويډېر تفاوت شته په انسان کې د معنا په لحاظواړه مشغول دي ځينې ځان ځينې جهان جوړوي
غزل
لكه په سر با ندې چې ولونه د پټكي تا وېږي دا سې مې زړه څخه غمونه د لالي تا وېږي د پښتنو پېغلو په شا ن چې په زيا رت طوا ف كړي څو تا ندې هيلې مې په شپه كې په زړګي تا ويږي چې تورې زلفې دې په سرو اننګو تا ورا تاو شي وا يم ښا مار دى چې په بېړه تر غمي تا وېږي څو پېغلې هيلې مې د خيا ل په كعبه دا سې څرخي لكه له ټپ څخه چې څړيكې د ټپي تا وېږي شي به د او ښكو له بارا ن سره برېښنا ژوندون مې د وربل ورېځ چې په اسما ن دې دتندي تا وېږي&nbs
غزل
ځي تښتي يو له بله ټول وګړي په دې ښارکې دهر چا ار ما نونه دي نيمګړي په دې ښارکې دا ستا خونخوارې سترګې چې ترڅوپورې غړيږي نو کيږي به همداسې دلته مړي په دې ښارکې راشنه به شي،رالوی به شي،وږمې به یې خورې شيما وکرل د تاندې مينې ز ړي په دې ښار کې که خان دی که ملادی، که رهبر دی که واکمن دیهر يو په زړه داغونه دي راکړي په دې ښارکې که څو ېې هېرومه،نه هېريږي څه پرې وکړم ؟دژوند زرينې پاڼې مې باد وړي په دې ښارکې خدای خبر پوهان اوهوښياران کومه خوا تللي يوڅو ليوني ګرځي
دلوی خدای په نامه
شاعران يو په نغمو يادوو خدایښکلي ګورو ، په لېمو يادوو خدایخدای بلد کړو د توبو په ماتولوغړپ کوو له پېمانو يادوو خدایشېخ د کاڼو په تسپو يادوي خدایموږ د اوښکو په تسپو يادوو خداید ژوندون په ګوتو برګې تسپې وايوهم په ورځو هم په شپو يادوو خدایيم هيرجن چې هير مې نه شي راته خاندهستا له شونډو اننګو يادوو خدایايا تونه دې په سترګو کې موسکي ديستا له سترګو پښتنو يادوو خدایموږ کاروان د لېونو ازادي غواړوپه کړۍ د زولنو يادوو خدای
غزل
تا چې زما او ما دې تا سترګې راواړولېځان ته مو خپله د دونيا سترګې راواړولې تاته يې د ګوتې د نيولو جرئت هم ونکړوموږ لېونيو ته هر چا سترګې راواړولې پرخه يم ګله ستا په غېږه کې مې کله پرېږديلمر ميرات مړي وينې بيا سترګې راواړولې ته قضاوت وکړه چې نوم د وفا چاته ورکړمتا نا اشنا غم دې اشنا سترګې راواړولې د سپېلني د زړه لوګي به ډېر درولېږمهوار کړه که نن چېرې هوا سترګې راواړولې
كيږدۍ
سترګو مې ګل مخې، ستا په لار كيږدۍ وهلې دهتاو، رانه لمبې دي ،انتظار كيږدۍ وهلې دهګل غوندې په زلفو كې مې ونغاړه، چې ښكلې شېوګوره لمر مخې، چې خمار كيږدۍ وهلې دهځمه چې په تور، دتورو زلفو باندې وزانګمهاغه دى منصور زړه مې، په دار كيږدۍ وهلې دهوخت دپسرلي شو، په ګلانو كې به يي خوښ كړمهستا اوربل ته ګل ! ماپه ګلزار كيږدۍ وهلې دهخدايه ! دجانان دوړانګو تاو، ستي ستي كړمهعشق مې له غيرته، په انګار كيږدۍ وهلې دهلاړ سپيره خزان، كارغان هم والوتلرابه شي بلبل، ما په بهار
غزل
څه ساده خلک يو چې څوک راته راوګوري لږ مونږه ورمنډه کړو لاسونه ورته دواړه ورکړومونږ اطرافيان بس په هرچا کوو دخپلو ګمان څوک چې راپاڅي تالاشئ ته مونږه غاړه ورکړودوی مو په شاړو واسکټونو کې بمان لټوي مونږورته جيب نه موټې کورت راواخلو واړه ورکړومونږ ساده خلک په ټګئ او برګئ نه پوهيږو &
غزل
خوښیږي مې په ښکلو کې ېوازې پښتنې بس سل واړه په سلو کې ېوازې پښتنې رنګینې مرغلرې سپینې سرې لروګلرنګېهندوهندوکاکلوکې ېوازې پښتنې زمونږ دملک خوبان خوخداېږوغونډ شفق شفق ديپابندې په آغلوکې ېوازې پښتنې دانورناپښتانه ښکلي مې دي دسترګو تورخوخوښ مې دي په ګلوکې ېوازې پښتنې نن نورې ګل لبانې یارانې په نري ست کړيالماس مینه منلو کې ېوازې پښتنې
غزل
نن مې بيا په زړه راوورې، نن مې بيا ته مېلمنه يېهرې ساه سره مې مله يې، څومره ټينګه پښتنه يېمونږ د وخت له ګوتو وتي، زمانې رټلي خلکچې لا پايو، نو جانانه بس هم ته مو بهانه يېمنشوري حسن څښتنې ، پښتني رنګونه نغاړېد خوشحال بابا ديوان يې او که پټه خزانه يې؟دا لوټلى پېغلوتوب دې، دا بې رنګه زندګي دې اه زمونږ د ويجاړ کلي بې سرليکه افسانه يېما له ګوتې نيسه ياره د غزل په سخته لاره ته زما د خيال لارښوده، د لفظونو خزانه یې
غزل
تشه راغلې له چينې منګی دې مات که اوس به څه کوې بانې منګی دې مات کهپه دوه ګوتو دې نيولی و له کبره په نازونو باندې تلې منګی دې مات کهپه وربل باندې دې ښکته اوبه راغلې په سينه دې بهېدې منګی دې مات کهډيرو پيغلو و په غيږ کې ګرځولی
غزل
داجازې نه هر څه وتي له منتر وتلي دتور نقاب نه دې شغلې دسپين بشروتليخدای دې زموږ ايمان ته خير کړي نور به څه ووايو درانجو کرښې دې دسترکو نه بهر وتلياوس هم ديو بل له ګريوانه ګوتې نه وباسي په پښتنو پسې قامونه په لښکر وتليستا په فراق کې خو لا شپه نيمه هم تيره نه وه
هایکو
دشپې ناوخته کورته ولې راځېسبابه ماته خلک هرڅه وایيبیابه دچاخولې ته برغولي نیسم
هایکو
جانان مې هسې مزدوري نه کويپه مزدورۍ کې خوڅه شرم ندیخلک دوبۍ اواماراتو ته ځي
غزل
تر دې بدنامه تر دې سپکه ښه دهد بېلتانه بلا دې ورکه ښه دهدوی دې سپوږمۍ ته لاړشي لمر ته لاړشيمونږه همدلته ښه يو زمکه ښه دهزلمی دې کلک وي له فولادو جوړ ويپېغله پسته ښه ده نازکه ښه دهته به له نازه وايې مړ شې خو پامله دې جملې سره خدای مه که ښه دهد شعر ورد به دې له بدو ساتيد خيرخوا ناسته له بل ځکه ښه ده
نيكمرغه ورځ
څنګه نيكمرغه ورځ وهڅه بختورمهال وګودر خالي وله غمازو نجونويواځې ته وې، دګودر په غاړه په سپينو لپو دې، منګى ډكوهچې مې دخيال شاهين تر سترګو كړلېاول به موسكه بيابه سوچ كې لاړېلكه چې ستا همزه ياد شوى ومه بيا دې، په ما نظرشوله ځايه پورتهوارخطاغوندې شوېخو ځان دې ونه بايلهما سر تر پايهدرته وكتل په غټو غټوبيا هم دمينې په دودلكه حاجي چې دكعبې طواف كړيداسې، دا ،ستا، له قامت وګرځيدم بيا دې، تر څنګ كيناستم ته شوې لږ لرې
غزل
چې سپین سهار مې په نظر رانغلېدترګمودې راته مه وایه څهکه ځې له خوانه مې نوهسې به ځېیاره دتلودې راته مه وایه څهپه ژونداومرګ څه اعتباردی اشنادتلوراتلودې راته مه وایه څهبس دی چې ستا په غېږکې خوب نه شومهدبیا لیدودې راته مه وایه څهیاره که زما دزړه په کور کې اوسېدورځو شپو دې راته مه وایه څهدخوار قسمت به فیصله داسې ويداندیښنودې راته مه وایه څهنورمې دګل پرځای کمڅوکې اوسهدپرېوتودې راته مه وایه څه
