شعرونه
غزل
دغه شعر له ناروې نه ګران حبيب الله راستولې چي زه هم دهغه په غوښتنه په اميل کې نشروم دهغه ليک Grana Ikram jana ehteramat me wa manai, hila mand iam che sher rata nashar staso po saite ke nashar shi, aw ywa me video ham dar walizala che dera sha da. نيټه : 10-04-2009ځان مرګي ته!!په څه راقــم جنت ته لاره مومېډېر په ســتم جنت ته لاره مومېته چه دا دومره بې ګناه وواژنېبيا به لا هم جنت ته لاره مومې؟د بل خوښي در باندې اور بلويد بل په غـــم جنت
غزل
راليږونکی :عادل اڅکزی / چمن پښتونخواد راليږونکي پته :adalachakzai@yahoo.comنيټه : 10-04-2009 عادل اڅکزی / چمن پښتونخوا((( غزل )))د خوار زړګي رحمان مزار مي رانه مه ورانوهپه مينه جوړ ښکلی يادګار مي رانه مه ورانوه دتصوف ډېوه چي بله په پښتو کي چا کړهها د عظمت لوړ افتخار مي رانه مه ورانوه له فريادي چيغو نه وکړه يؤ څه ترس رقيبهد دروېشانو د کور لار مي رانه مه ورانوه د وينو رنګ دي دباران په تالابو کي توی کړخوني زمانه روڼ شهکار مي ران
دلمر نيازي يو شعر
دلمر نيازي يو شعر د چا نظر ته مې نظر وتى دىكسى مې سترگو نه بهر وتى دىاې زمانې! پستې څنگلې نديدا مې د دار له پړي سر وتى دىتل دې نرۍ پوزه خالونه شماريتل ترې د سرو شنډو څادر وتى دىله مشرق وړي خپلو تور پوستو ته رنگغرب بيا د وينو په خاطر وتى دى
دزيرک فهيم څو شعرونه
غزلتش په خوله مينه اظهار کړي رانه لاړ شي غم زما په اوږو بار کړي رانه لاړ شي يو څوک راشي څو شيبې مې څنګ ته کيني د تګ وخت کې مې زړه بار کړي رانه لاړ شي زمونږ قوم ته چې هر نوى مشر راشي د دستار سړي په دار کړي رانه لاړ شي کوم ساعت چې راپه زړه شې خوږه ياره!ستا يادونه مې بيمار کړي رانه لاړ شي خداى خبر چې فهيم بيا چا لمڅولى په عوسه مې راته يار کړي رانه لاړشي انتظارغرمه شوه تيره خو
دکامي ديو ملګري فردوس بهار دوه شعرونه
راغى دلبر خطر دىد شوخ نظر خطر دىمينه څه ټوكې نه ديپكې د سر خطر دىد لته د سولې امن د پېغمبر خطر دىكه يار رخسار ښكاره كړوبيا نو د لمر خطر دىزما او ستا كلي كېاشنا خطر خطر دىبهاره ښكلى جانانشو مرور خطر دى***ياره زما ښكلى شېنور هم بلا ښكلى شېما درته لمانځه كې تلكړې دعا ښكلى شېچشم بد له تانه دورنام خدا ښكلى شېستا غم كړاونه دېراشي په ما ښكلى شېتا مې د رنځور زړګيوكړه دوا ښكلى شېزار به كړي بهار ل
زما د لوى كاله د ګلالي پېښور ياره/ غزل
غزل ذبيح الله احساس بنګړو سره مستي كه زولنو سره غورځنګ يه ځوانه ته به غواړي له كوم شرنګ سره ژوندون زما د لوى كاله د ګلالي پېښور ياره درځمه او كوم تا غنمرنګ سره ژوندون بابا اوس د غيرت تعريف په نورو كرښو كېږي بابا لږ راته وښايه اورنګ سره ژوندون يو خان د پېښور به راشي لاس به ورته اوږد كړي كوي به د لرغوني بلخ ملنګ سره ژوندون اوس پوه دي ستا د تورې كلا سي
لوى افغانستان/نظم
مورې زرشه! رمه ټوله څر ته تللې يو اوزګوړى كور كې نشته هغه مشر را روان دى چې بچى دې د دې لوى افغانستان دى چې كتل يې ستا د تريخ ژوندون ارمان دى خپل دېره او خپل بېټك يې فتح كړى خپل چترال، بولان، اټك يې فتح كړى مورې زرشه! رمه ټوله څر ته تللې يو اوزګوړى كور كې نشته زموږ مشر را روان دى
غزل
لكه اور لكه اوبه راته پكار يې پوه شوې ياره! څومره ته راته پكار يې له تا نه پوښتم چې څومره دې پكار يم خو دا وايم لكه زړه راته پكار يې تاته نه ګورم خو ستا له لارې ګورم بس نږدې لكه ليمه راته پكار يې د مغولو منځ كې اوسم ياره راشه لكه ننګ د پښتانه راته پكار يې احساس بدو پسې نه ګرځي ملګري
خوب
هو منمه خوب دې راغى خو! تا خپله راته وېلي چې نظر مې يې جانانه دا سهي ده خوب كې خوند دى خو ته سترګې پټې نه كړې ستا په سترګو كې مې ژوند دى
اوس نو ټول وايوو سندرې
بابا! ښه دي و ويلي اوس زه هم يوازې نه يم د دې ښار يو څو ځوانان چې ورو، ورو مې شو ياران چې به خواته كله راغلل د پښتون د مركو په شان به ناست وو ستا د دور د جرګو په شان به ناست وو يو به غږ كړ: اې احساسه! ولې غلى راته ناست يې ته خو وكړه ها خبرې ها خو
غزل / بلخ ميشتو ځوانانو ته
دلته هر ځوان د پښتو ژبې كتاب دى زما ملګرى دى د هر مغل ځواب دى *بس غوټي پسې وهو په لاس به راشي له ګوهرو ډك مو مخې ته درياب دى لار اوږده ده خو منزل ته به رسېږو يو ځاى تګ كړو پل مو يو بل ته حساب دى د هغو مشرانو شمېر يو څه كم شوى چې ويل يې پام كوئ وخ
غزل- درې ګوټيز
كلونه تېر شول اوس د نوي كال درشل كې اوســــــوولا مو ګټلې نه ده لا خوپه مورچل كې اوســـــــــــــــــــوود درې ګوټيز * په دغو درې ټكــــــــــــــو دې نه غولېږومونږه په بلخ، موږ اباسين، موږ په زابل كې اوسووموږ جادوګـــــــــــــــــــــــر يوو له اورونو نه اوبه جوړوولكه ماهيان يې كله سر او كله تل كې اوســــــــــــــــووزمونږه هست او وده تل شوې په دښــــــــــــتو كې ويموږ ښايستونه وېشوو ګل يوو په اوربل كې اوسـوو * درې ګوټيز: (فارسي ژبى مثلث)
غزل
لاره د ســـــتړو هــوســـــونو وهي ســـــتړى نفسپه ژوندي تن كې مې اوســـېږي لكه مړى نفسزمـــــونږه كلي كــــې هر چا لكه چې مينه كــــړېد اســــــــــوېلي په رنګه اخلي هر وګـــــــړى نفسلكه د دار تر ســـيوري لاندې چې تل ســـا اخلمچې تر مــــــرۍ مې رارســــــــــېږي لكه پړى نفسسـتا د راتلو او تلو تر منځ يوه شـــېبه ديدن مولكه د ژوند او مرګ تر منځه وي نيمګړى نفسدومره په زغرده راته مه وايه چې ســـا دې باسمدا واك د هغه دى چې چــا مـــــــاته راكـړى نفس
غزل
هلــــــته چينه كې يو تصوير دى زه يې نه پېژنـــــــمپه ايينه كـــــې يو تصـــــــوير دى زه يې نه پېژنــــــمسپوږمۍ قربان دې شـــمه مستې وړانګې وغزوهپه توره شــــپه كې يو تصوير دى زه يې نه پېژنـــــمباده! پلو ته يې څنډ وركړه چې را وخو ګـــــــــــوريدې لــــــــــوپټه كـې يو تصوير دى زه يې نه پېژنـــــمد زړه پتنګ مې ورنږدې شي خو ناګاره كړي ځـانوايي ډيوه كـې يو تصـــــــــوير دى زه يې نه پېژنــــم ۲ – ۵ – ۱۳۸۰ لمريزپېښور
په چا يو جانان هم بار وي ( نظم)
څوك يوازې تنهــــــــــا پرېږديچاته څومره ياران وركـــــــــړيڅوك بدرنګ باندې مين شيچاته ښكلى جانان وركـــــــړي څوك هوس پسـې ګــــام اخليڅــــــوك د مـينې په نوم پـاييله چا نورې رشــــــــــتې پاتېتش د ويــــنې په نـوم پايــــــي د چا يار د چا غــــــــــــــــلام ويد چا يار لـــــــــكه اغـــــــيار ويد چا يوسر ســـــــــل ســــوداوېپه چا يو جـــــــــانان هم بار وي دلـــــــــــــــــــــته كركه حقيقت دهدلـــــــــ
غزل
څــــــو خـــــوږې خـــــــوږې خــــبرې مې راوړيســـــــندربول يمه ســـــــــــــــــــندرې مې راوړياې د ښـــــــــار پېغلې د غرونو هلك راغلــــــــمپلـــــو ونيســــــه ګــــــــورګـــــــــورې مې راوړيدوې لېمې مې ستړې شوي لاس را اوږد كړهپرې څــــو اوښــــــكې مرغلــــــــرې مې راوړيســــــــتا څېره كې به ځاى نيسي ته يې ګــــورهچـې د بــرنـــد نظـر لـښـــــــــــكـــــرې مې راوړيخوږ نظر او موسكې شـــــــونډې غېږ ته راشهدا يـــو څــــو هيلـې لـــــــــه
پښتانه - غزل
وخت به راشي چې وختونه پښـــــــــتانه شيواړه ژبې او لفظونه پښــــــــــــــــــــــــــتانه شيدســــــــپوږمۍ په څېر وړيا رڼا پېرزو كـــړيدغو شپو ته څراغونه پښـــــــــــــــــــــــتانه شيخير دى خير دى چې ازغو سره يې ژوند دىيوه ورځ به ګلابونه پښــــــــــــــــــــــــــــــتانه شيمــــــــا لــــه ټولې نړۍ خپل كړي ما تنها كړيچې زما د يار يادونه پښـــــــــــــــــــــــــتانه شيزمــــا نظر يې شي مېلــــــمه دسترګو كور كېد جـانان چې سترګكونه پښــــ
چې د كلي يو سړى په تا پېرزو كـــــړم- نظم
ته د ښـــــــــــــــــــــــــار په رڼاګانو كې رالويهخو زما لا كلـــــــــــيوال غوندې ژوندون دىســــــــــــتا خبرې لـــــــــــكه زما د خيال غزلېتا او نورو كې بس دغه لـــــــــوى بدلون دى زه شرر يم زه ســــــــــــــــــــپرغۍ يم زه لمبه يمتـــه اوبو غــــوندې رڼــه يـــې تـــه چـيــنه يـــېســـــــتا ليدو راته پتنګ غوندې خوى راكړ
غزل
د خيال په شپه كې ساتمه سپوږمۍ غوندې غزلروڼ غوندې ښـــايسته غوندې جلۍ غوندې غزليو څـــــــــــو شــــــــــــډل لــفظونه سره وپييم په مينهد غره لمن كې جوړه كـــــــــــړم كېږدۍ غوندې غزلچې تنده د ســــــــــــــــازونو او نغمو كړمه پرې ماتهپر شـــــــــونډو باندې واخلمه شپېلۍ غوندې غزلســاده تورو كې ونغاړم رنګين غوندې ښــــــايستانځور كـــــــــــړمه ګلـــــپاڼو كې غوټۍ غوندې غزلاحساس د شــــــاعرۍ مې شي ملګرى پسې لاړ شمد قاف له غـــــــره نه راوړم ښـــــــا
زما او ستا توپير نو څه دى!
اف بلا وختونه تېر شوللكه سيورى راسره يېته پر ما نه، زه پر تا باندې مين يمچې پېرزو د څښتن وشي او يو څو غيرانه راكړيزه هغه پر تا مصرف كړمپه پيسو باندې دې واخلمنو بيا ټول واك دې زما شيخپلې شونډې پر تا كېږدمشپه او ورځ كې دې څو وارې ښكلومهچې دې څومره ښكلومهستا ژوندون هومره لنډېږيزما بدن هومره دردېږيته زما لاس كې ايره شېزه د وخ
غزل
غزل ســـــرتوره يوه پېغله يې ملــــــــــــــــګرو ته اوبه وړيد ســــــــرولــــمبو په غېږه كې لښـــــكرو ته اوبه وړياف ! ســـــــــږ كـــال وچكـــالــــي ده بارانونه نه ورېږييو څو ماشــــــــــــومان لــپو كې ګورګورو ته اوبه وړيبيا غرونه غرونه ورېځې وينم ســـــتا په لوري دروميســـــپين غره ســـــتا د غېږې ها نښــترو ته اوبه وړيګـــــــــــودره ! پا
چې يې درد د پر ګنو نه وي په زړه کې
مقدمه زمزمه
لامکان سره اشنا شه
خداى بښلى استاد ګل پاچا الفت
ما او تا وژني!
دا چې پرون ، نــن او سبا وژنــــيد کلي خلک مـــو بې ګناه وژنـي دا د غليم مکر ، دوکه ده ګورئچې مې دکور هم د صحرا وژني تمه د رحم ، ستړيدو يې نشتهقاتل بـــې رحمه دی دنيا وژني کله ږ دي يو نوم کله بل نوم راتهدا بل څوک ندي ما او تا وژني خپلو نــاوړو پلان
مـــــــــــــه وژنۍ!
مه وژنۍ نورسه ځوانان مه وژنۍنور دا ببر سرمـاشومان مه وژنۍ بس کړۍ دغــه ظلم او جفا نــورهنوردکلې زوړ اوځوانان مه وژنۍ پريږدۍ چې ګلونه شي باغونه شيزموږد انازولي بچيان مه وژنۍ تاسې به هم کــور لرۍ اولاد لرۍدغه بې ګناه انسانان مه وژنۍ صرف دغـارتګر اوتر
