شعرونه
د سميرا كوچۍ په زړه پورې غزل
شکر دى دا چې بې جانانه نه يم دومره بې دينه بې ايمانه نه يم تل مې په تا پسې ژړلې ژاړم په دې ړنو اوښکو پښېمانه نه يم پردي خيرات پسې له کوره لرې دلته راغلې پاکستانه نه يم ستا په
غزل : سميرا كوچۍ
سپينې سپوږمۍ سپينې پلوشې ورکړه کيسه ليکي دا جنګي زلمى درته نن خپله اراده ليکي وايې دغه
د سميرا كوچۍ په زړه پورې غزل
زړونه يې نــــشئئته
د ښار هينداره : سيد جيلاني جلان
د ښار هېنداره د ښار هېنداره کې اوړي تصویرونه عجیبه عجیبه د شپې تصویر په لمبو زیړ د ورځې سور په وینو او د ښار ځمکه توره سوې کنډوله کنډوله پکې غبار د ویرې ،وهم او وحشت تاویږي د ښار وګړي ته وا مړي له قبرو راوتي الوتی رنګ، سپیره مخونه او د ډار تبه د هرچا په وجود ښخه ده ته وا چې خدای پرې خوره کړې د قیامت ورځه ده
غزل : حيات الله ستومان
غزل زما د ژوند هره شېبه لمبه ده دلته مې ورځ دلته مې شپه لمبه ده زما ماشومې شونډې څه ووایي زما معصومې خو کیسه لمبه دهخود به مې وژني دا وحشي یرغلګر دلته خو توره د حمزه لمبه ده چې په یوه ټپه مې بیا ژوندی کړيهغه ملا
غزل . هيمي جلالزى
ته مې ليدلې کلیمو رانه نفرت نه کاوه ما له همدې وجې غزل ته رياضت نه کاوه يو وخت و زړه مې خورېده د چا په تشو کتو يو وخت حواسو زما هېڅ مخالفت نه کاوه خپله څېره مې
غزل : شمعه شوګير
دسمنــــــــدر تونده څپــــــــــه وي ځــــــواني پېغلــــــــوټې هیلې عاطفــــه وي ځـــــــواني که یې دچا ښــــــــکالو راویښـــــــــه نه کړي په احســــــــاساتو کې اوده وي ځــــــــواني
غزل : شمعه شوګير
غزل : شمعه شوګیر دژونــــد هــــــــــــــــره فـلسفـه راځینې ستړې هم دعــــــــــــــــا او هـــم توبــه راځینې ستړېدا یې نښــه ده،دامات بنــــــګړي چې ګورې دانو ومنـــــه چې شپـــــــــــــه راځینې ستړېفکر ستړی ژوندون ستړی احسـاس ستړی زمــــونږ زړونه هم خپــــــــــــه راځینې ستړېداخــــــورې زلفې همـداسې خـوارې ښې دي سېنـګار ستړی هــــــــم
غزل : شمعه شوګير
غزل : شمعه شوګی
جانان: د شمعې شوګير غزل
جانان ! مــاپرې ټــول فــــکر لـــوګی کړ مــــــاپرې عقـــــل لیــــونی کړ لا همــــــــــــــاغسې سرزوری هم مې خپل هم مې پردی کړ درقیب ظــالــــم لــــــــــه ویرې ما پـــــــه سترګـــو پوهــوی کړ روح وجود مې ورتــــــه پرېښوه ترې راخپل مې خپــل زړګی کړ تورتم مړ وو مـــــــــاښـام مړ وو
د يوه ورک ملګري په نوم : عمادالدين دوران
د يوه ورک ملګري په نومملګريه!!!ملګريه شکر دی چېد ښو او بدو تميزعقل او پوهه لرېد ژوند معنا نه خبرد مينې راز درسرهد هوس
غزل : شمعه شوګير
لاس دې تنګ مــــــه شه چــــاته مه درېږې ګل،ګل شې مـــــــــه ځورېږې مه خـوارېږې کړم ټوله شپــــــــــــــــه دې پـه یادونه تیره سحر مې خـــــوږ،خـــــوږ پـــــه زړه وورېږې چې نــــــــوم دې یادشي زړه مې وتخنیږي زمــــاچې نوم یادشي ته څـــــــه پوهیږې؟ پېغلې په سپینه خـــــولګۍ مــچ نه پرېږدي رقیبــــــــه! څــــــه وایې او څـــــــه غږېږې مئین دې وایي چې یې زړونـــــــه ورک دي شمعې دشپې پــه دعـــــــوو نـــه ر
نظرونه.........باركوال مياخېل
نظرونه هر ښايسته انسان ته وايم، په نظر دي نه كړم سترګې دي خوند راكوي وايي: مننه ستا پخپله ښايسته سترګې دي خوږې خبرې چي كوي هغه څوك خوږ وبولم راته خواږه وګوري &nbs
رېنګه............ باركوال مياخېل
رېنګه(۱) سمه ده، نور به دي وخت ولې نيسم نور دي په زور ښايستې نه ږغوم بخښنه غواړم، نور سردردى درته نه جوړېږم نور دي د فكر له خوږې دونياګۍ نه باسم، &
د وژنې دود............ باركوال مياخېل
د وژنې دود ژوند مو را تېر شو د وژلو، ښخولو او پاتا په دود كې د چا مو هيلې او د چا مو ښادۍ و وژلې د چا مو زاڼې د هوس ښكار كړې د چا په زړۀ كې مو د مينې هوسۍ و وژلې ورور مو هم و واژه سپېره مو كړله مېنه د پلار پلار هم د زوى له غمه كډه وكړه د وطن مور هم سور پړونى پرې د وينو خپور كړ بس ټول مو و وژل
غزل ............ باركوال مياخېل
پټ پټ كوو مزل په زړونو تور راته ګوريد مينې رمه پيايو كلى كور راته ګوري دوې سترګې پرښتې يې مهربانې دي پر ماچي هرې خوا ته ځم په هغه لور راته ګوري چي خپل يې ګڼم وايي مي دوښمن ته هغه دانه نور ورته ګورم، نه دي نور راته ګوري وحشت يې زما د زړه افغانستان سوځوييو څو ناولې سترګې لكه اور راته ګوري له مينې به دي څنګه په ژوندوني اخلم لاسوطنه! ستا ب
غزل / نقيب الله نصرت - سنځاوۍ
خبر نۀ يم راغلي له كوم لوري څو وګړيو ماته د بلاوو غوندې ګوري څو وګړي نور زۀ هم مرګ ته غاړه ږدم بس دومره انتظار دى د زړۀ په دونياګۍ كې مي لا ښوري څو وګړي نفرت را رسواى نۀ شي سايه زما تر انګړهلرم داسې ځلانده لكه ستوري څو وګړي په مخه ورغلى په وار- وار يمه زۀ مرګ تهد مور د دوعا غوندې مي بس ژغوري څو وګړي شپه هم د هجر لنډه كړم لمر هم بس وهي څريك
څلوريځې
درځئ چي مړ كړو اور له وطنهزياتي جوړ نه كړو ګور له وطنهنور را پرې نه ږدو پردي تورمخينور و نۀ باسو ورور له وطنه *** ځئ را ستانه كړو وروڼه له جنګهچي خپله خونه بيا نه كړي ړنګهچيغه به وكړو او په اشر بهجوړه كړو مېنه، له مينې دنګه *** راسره دوى كه تل دوښمني كړيراسره وروڼه خپت(۱) په بدي كړيموږ به تېره كړو د مينې تورهچي د دوى كركه و
زه او ته / رحمت زلمى مندوخېل- حيدر اباد (سيند)
ګلې ته يواځې نه يې ډېرې پېغلې وې زړې شوې ورته خپل كور قتلګاه شو تاندې هيلې يې كي مړې شوې ګرانه! ته هم تنها نه يې ستا په رنګه ډېر ځوانان دي چي پياده او بې ملګرې د ژوندون پر لار روان دي زمااو ستا لاس يې تړلي د رواج په زنځيرونو ما او تا دواړه محروم يو د خواږۀ عشق له جامونو ما او تا به كوو دواړه بغاوت په ضد د خپلو ما او تا به كوو هڅه د رواج د ماتولو ځكه دا هغه رواج
غزل / محمدنعيم ازاد - پښين
د هجر شپه چي تر سهاره پورې رسي خدايه! ته مي په سترګو كې ژوندي و لرې كسي خدايه! هغه پښتون د زړۀ په غوښو پښتونواله پالي د چا چي يار و غربت دواړه مېلمانه سي خدايه! تل چي پرې سوي ګلان و وينم د چا په لاس كې ډ
غزل / شهيم كاكړ - ږوب
پكې قيمت د اوښكو هار نه لري پرېږده مانا د ژوند بازار نه لري خپل ټول ناهيلي ارمانونه وژنم چا راته وويل ازار نه لري د يار په زړۀ كې چي ټوكېږي يار ته داسې ګلونه هيڅ بهار نه لري
هايكوګانې / شهيم كاكړ - ږوب
له امريكې د خلكو دومره بد سول چي دوه غوايه يو بل په سر وهي هم دوى وايي دا د امريكې سازش دى :::: وايي چي خر هم په دولت خرخان شي نو بيا كم اصل بې هنر زردار ته هم صاحب نه، بايد خرخان ووايو :::: ياره قسم په خداى باور پرې وكه ستا نوراني مخ ته چي ګورمه زه لكه چي وايم د نېكيو كتاب :::: چي تكبر له جهالته كېږي نو بيا خو ډېر دغه مغرور عالمان
غزلې / بازخان الميار - ږوب (قمردين كارېز)
نه برى مومو او نه جنګ ختمېږيكله به دا د تورې شرنګ ختمېږي؟ واخلئ قلم پښتنو هر څه پرېږدئ!!تر څو چي وينه ځي فرهنګ ختمېږي چي خپله خاوره خپل اختيار وګټوبيا به په خاوره كې ملنګ ختمېږي تورمخې دا دي څنګه جنګ راوړىنه زما خوشال، نه ستا اورنګ ختمېږي
