شعرونه
زندګي
غزل څه بې کسي ، څه بې وسي ، څه مجبوري زندګي دا زندګي ، که
غزل
غزل ځان پـــــه پــــــاتې يـــــم لـــــه ځــــــانــــه را چاپير يــــم چــــــې لــــــه مــــــا بــــه وو چــــاپير لـــه هـــغو هير يــم د يـــــــارۍ پــــــال
غزل
غزل زړه ته مــې هسې ورکــــــــــومه تســـلي ، نـــــــــه کيـــږي له هر څه کيــږي خو لـه تــــــــا نه مې بيــــخي نه کيــــږي
غزل
غزل نـــه هغــــسې لـمبــــه واخــــلې نــــه دغســــې ايـــــرې شې چــې څنــــګه درپسـې يــــمه همــــــــداســـــې راپـــسې شې
غزل
غزل اوس مـــې په زړه تـــيروم هر څــه او پــه زړه يــې ســـاتـم ياد تــــه دې نـاست يـــم چــې راويښ نه شــي ويـده يې ساتم تـه څـومره رانــه لــرې يـې خـــو دوي مـــې دلتــه ســوزي دا تــصويـــرونه دې نـــور نــه غــواړمـــه ، نـــه يــې ساتم زه د يـــو داســـې ځــــواني مـــرګه مــ
غزل
درد دى وژلــى خـــو له درده ســـره ميــــنه كوي . زړه مې تا غــــــواړي بې له تا نه تـــسلي نه كوي . تــر خـــــپلې وسې دې په درد پالې په غم دې پالې رحم په هيــــچا دا ظـــــالمـــه زندګـــــي نه كوي . لكــــه د ريـــګو دې له مـــوټې نه تويږې درومې وخت د هيچا نه دى وخت چا سره خپلوي نه كوي د شـــونډو جـــــام به ثمره له معــــشوقانو غواړي هسې عبث خو څوك په مينه كې خوارې نه كوي نور به له هر څه زړګى صبر انديښمن كړي ياره خو ل
غزل
غزل زړه تــــه مې هســـې وركـــــومه تـــسلي نه كـــيږي لـه هر څــه كيــږي خــو له تـا نه مې بيخي نه كيږي بغـير له تا ساه اخيستـل راته د زهـــ
خداى دې نكړي چې دې هير كړم
خداى دې نه کړي چې دې هير کړم هير مې نه يې خداى دې نکړي چې دې هيــــــــــــر کـړم ځـــان دې هير شــي زمــــا کــــه تـــــه راځينې هــير يــــې تــــه زمـــــا د ژونــــدانـــــــــه لــــه سپيـــــــــر
د انديښمن ځاځى نوى غزل
غزل درد دى وژلـــى خـــو له درده ســـره ميــــنه كوي . زړه مې تا غــــــواړي بې له تا نه تـــسلي نه كوي . تــر خـــــپلې وسې دې په درد پالې په غم دې پالې رحم په هيــــچا دا ظـــــالمـــه زندګـــــي نه كوي . لكــــه د ريـــګو دې له مـــوټې نه تويږې درومې وخت د هيچا نه دى وخت چا سره خپلوي نه كوي د شـــونډو جــــ
غزل : انديښمن ځاځى
غزل مايـــــې د چـــم د خلـــكـــو زور ، ظلـــم پيـــغور ته يوسي زه نه ورځم خو د يـــــار ياد مــــــــې د يار لـــــور ته يوسي ميــــنه كـــ
غزل : انديښمن ځاځى
غزل اوس مې ملا ماته ده د مستي ځوانې شور نـلرم بس د يار غمه نور نو هغه د زړه زور نــــلرم په زړه مې مه اورۍ مدام اى د جانـــان يادونــو
غزل : رحيمه پشتونجار
غزل ستړی اسویلی یم د سلګو سره ګډیږمه ښځه یمه مور یم اندیښنو سره ګډیږمه رمز کې د خلقت مې د ایمان نښې ن
دافسوس ځای:الحاج الهام الدين قيام
دافسوس ځای چې پيران مودپردي پيرمريدان شولملايان مودپردي چڼي ،چڼيان شولاوس به څوک له چانه،چاته ګيله وکړي؟چې موخپل مشران،دبل چانوکران شولخدايه!څه بدبخت ملت،مونږافغانان يوچي پردي راغلل،په زور زمونږمشران شولدافسوس،افسوس ځای دلته دی قيامهچې مونورراجوړول،رانه خپل وران شولالحاج الهام ال
لامبوزن : رحميه پشتونجار
لامبوزن زما دتیاره ژوند په تیاره خونه کې ته وې ځلانده کرښه چې مې د سترګو په نمکین سیلاب کې و ځلیدې ما د لیمو قدم په پام ایښوده چې به په رپ کې چیرته ته رانه د اوښکو په سیلاب کې ډوب شې په دې خبره نه وم ته لامبوزن یې دعدم په غیږ ډنډونو کې مرجان لټوې ته د دې سرو مرجانو لټه کې زما داوښکو په دا سپیرو ، س
اې د غزل شاعره: رحيمه پشتونجار
اې د غزل شاعره کله چې ما تا سره وپیژندل د هغه وخته یې تل مل راسره ما هر سهار ستا د غزل په آيېنه کې یوه ادا لیدله چې زه یم ښکلې نازولې ستاد مینې دنیا ما به لیده چې دغزل توري دې زما لیمې تخنوي زما د زړه ویدې لمبې ويښوي هغوی به هر وخت زه چیړلم ځورولم به یې ستا د غزل مطلع کې ما د غزل پای لیدلو
غزل : انديښمن ځاځى
غزل ستا له څنــــــګه ، ســتا لــــه کلي ، ســتا له ښــــــاره وتى يم لکـــه مات ستـــــورى د خـــــپل ژوند لـــه مــــــــد اره وتى يم د لټـــون په يبلو پښـــــو پـــــــــه يـــــــو غزل پســــــــې ګرځيږم يو نيمګـــــړ ى غـــوندې ســــــا
د اننګو پرخه : رحيمه پشتونجار
غزل وچه چیرته مه شه د ګلاب د اننګو پرخه مسته چې شي پیغله دشباب د اننګو پرخه غر به دړې وړې شي په دنګو ، دنګو څوکو کې رنګ که د پښتون سور شي
زما اوښکې سندرمارې: رحيمه پشتونجار
زما اوښکې سندرمارې چوپه خوله یې زما اوښکې فریادونه درکې نغاړي سلګۍ ډوبې دي په تاکې اسویلی درسره خاندي ډکو لپو نه دوړانګو ته د نور په څیر بهیږې پرښتو سترګو ته بورې د بلال د رنګ نما یې ته هنداره د غمیو تل په ګوتو کې ځلیږې ته دشپو بله ډیوه یې د لمب
اوښکې ، اوښکې : رحيمه پشتونجار
اوښکې ، اوښکې شپه مې کړه تیره تر سبا په چغو د سبا دم کې مې کړکۍ ته پام شو چې سپینه واوره یې د مخ په اننګو خوره ده زه عادتي د سپینې واورې په لیدو باندې خوشاله شومه یو څو څپرکي مې په ګوتوکړې د واورو جګې ما ویل چې اوس به مې تاوده اسویلي کړمه ساړه په سپینې واورې چیرته ما څو څپرکي کړه د واورې خوله ته لا مې د واورو څپار په ګوتو پروت وو چې مې د موټي خو
دا هغه مینه نه ده : رحيمه پشتونجار
دا هغه مینه نه ده دې ته زه څه ووایم ما ویل مینه به وي چې مې د خوږ زړګي په رګ کې ښوري ما ویل مینه به وي چې مې د زړه لیمو ته لکه رانجه پورې ده ما ویل مینه به وي چې یې تل ذکر د زړګي په غوڅه ژبه کوم ما ویل مین
غزل : رحيمه پشتونجار
غزل نن مې بیا خوره دغم رڼا په تورتمونو شوه مړه مې تلوسې ته په ژړا په تورتمونو شوه ګورمه ایسار مې د لیمو په قید د اوښکو پل نن رانه روانه په ادا په تورتمونو شوه بیا راته د بخت طالب دغم سیپاره وسپړه ورکه ښاپیرۍ مې د ثنا په تورتمونو شوه جو
د افغان وطن تجزیه ده نا ممکنه: سيد جيلاني جلان
د افغان وطن تجزیه ده نا ممکنه بیا دې څه د خرمستۍ شراب څښلې؟چې په سر کې دې مردار خیالونه ګرځيبیاد کوم کم عقلتوب طوفان رالوتی؟چې له تا یې انساني خویونه هیر کړلنه نه ته خو له ادمه تر دې دمهانسانیت نه لرې لرې پاتې شوې
د انديښمن ځاځى نوى غزل
ښه ده ډيره ښه ده چې زما په شانې وران نه يې درد نه يې فرياد نه يې ريښې ريښې ګريوان نه يې خير كه زما ژوند د يو همدم په ارمان تير شو خو خوښ شومه په دې چې ياره ته خو بې جانان نه يې
د سميرا كوچۍ ..نوى غزل
ګرمي خو شته ده ټوله ځي په يوه خوا سيورې تهمګر روان لکه ړانده دي د بلا سيورې تهراشه زما د ژوند پر پاڼه باندې وليکه داچې زه به ځمه تل دا ستا او ته زما سيورې تهوايې د دغه نور ړنا مو صورت ونه سېځي
