شعرونه
زما قبر
بیګاه مې خپل قبر په خوب لیدلیقبر مې اووه لارې دید راتلو اووه دروازې دلته راځيلوږه خپل ورور غیرت
پینځه دېرش
نن مې کالیزه وه د ژوند پینځه دیرشم درد مې چا ونه لمانځه نن هیچا هم مبارکي رانه کړه موږ کلیوال پښتانه خپلې کالیزې په ډیوو نه لمانځو نن هیچا هم راته یو ګل رانه وړ هاغه دوه سترګې چې یې څوکلونه راته په مینه او موسکا مبارکي ویله چې به یې ورو په دواړو م
غزل (عبدالغفور لېوال)
قند ستا دشونډو له ترخه قسمته هېر نه کړمدغم صراط نه یې په هېڅ بهانه تېر نه کړم دزړه له دردڅخه مې دروړې ډیرې سپینې سکېخو زه یې ستا په خریدارو کې هم شمېرنه کړم څو مې چې سترګې رڼیدې ستا مې پرې لا څارلهستا غم به ډېر و زورور خو زه یې زېر نه کړم کیسه زړه ده د بڼو او وروځو، شونډې راوړهزه سوله غواړم یاد د غشیو او شمشېر نه کړم ما ویل شک
د ګلونو سوداګر (عبدالغفور لېوال)
د مكتب جينكۍ تورې لكه تورې شامتورېسپين ټيكري يې لكه غاړو كې پټارېماشومتوب نه راوتلېسپين ساده مخونه راغلې ډلې ډلېد مكتب د زنګ چې كړنګ شوزلمكي د ديوالو سيورو ته راغللكتابچې او كتابونه يې د ملا تر ملاوستنو لاندې پټ كړلچا د ګوتو په سرونو په ويښتو كې كوڅې وكړېچا بوټونه د پايڅو په استرونو باندې پاك كړلد مكتب جينكۍ توندې_ نخره بازېزلمكيو نه راتيرې شوې بيخيالهته وا هيڅ يو يې و نه ليدنرۍ ملاوې يې كږې وږې كولېوې په زړونو كې حيرانې
نوى غزل (عبدالغفور لېوال)
دا ځكه مې په غېږه كې نيولي دي لاسونههر ځل مې چې له تا نه را تاو كړي دي لاسونهزه تږى وم، دوى لپه شول، له سپينو اوبو ډك شولد ژوند په نامه وايم چې دې ښكلي دي لاسونههر ځل مې چې له ستورو جوړ امېل په خوب ليدلىسبا مې ستا په غاړه كې لويدلي دي لاسونهپه حقه له تندي سره جوړه په سجده پرېوځيادم چې له حوا نه چاپېر كړي دي لاسونهكوربان شم له پستو لاسو د هغو ملائيكوچې ستا يې له مرمرو نه تراشلي دي لاسونهراځه چې يې د اوښكو په شبنم باندې ټكو
دا يوازې ته ولوله!
اوس نو هر څه درته وايمنور نو د پټې خبر نه ده پاتېنور مې د ځان ملامتۍ نه خلاصيدلى نه شم پوهيږې؟!جنګ كې ماته هله راځيچې زه په خپله ګناه وپوهيږمنور زه پوهيږم چې د خداى او بنده او ستا د سترګو ګنهګار څومره يم هو! ما په مينه كې د مينې د آبرو په خاطرد مينې نوم سره جفا كړې دهاو ما په خپل لاس هغه ټول قولونههغه وعدې، هغه د مينې پيمان او ستا باور مات كړيهيڅوك، په دې لويه دنيا كې پوهېدلى نه شيچې ((انسانيت)) كله د ((عشق)
باران او تصوير (عبدالغفور لېوال)
بیا په شیبو شیبو باران وریږياو زما د ګاډي پر ښیښه اتڼ د څاڅکو جوړ دیته زما شا ته پر څوکۍ ناسته یېزه د ښیښې تر شا سړک نه وینمپه عقبي هنداره ستا په ښکلو سترګو کې ورکزه په هنداره کې دا ستا د څیرې سیند وړی یمباران وریږي، څاڅکي لا هم پر ښیښه نڅیږياو ستا خوږې موسکا هندارې کې ګلونه کړياې!دا خو راورسیدوبس په دې بل سړک به ته کوزه شيخو ګرانې هیله کومکه ته کوزیږې خپل تصویر دې پریږدهپریږده موسکا دې په هنداره کې همداسې ګل وي
وعده (عبدالغفور لېوال)
نه! ته مې هېره نه وېته مې په یاد وې، ستا وعده مې هم په زړه باندې وه زما یا دونه لا، له تاسره ووخوخدای(ج) خبر چې ولې در نه غلم ؟باران په شړک وریده ما د باران د ټولو څاڅکو په شمېر ته یاده کړېتا راته ویلي وو چې زه به ځان په واینو لوند کړم کله چې ته راځې نو زه به په شرابو کې لمده خیشته یمهو! دا مې هرڅه یاد وو ستا د وعدې هره شیبه مې په خاطر کې شنه وهزه پوهیدم هغه ډیوې چې بلې کړې وې تا&nb
اعتراف( عبدالغفور لېول)
اعتراف نن مې ډېره پر زړه اورې
اختر (عبدالغفور لېوال)
میاشت شوه رابره اختر به راشي کلی لا لرې
ځاځى ( عبدالغفور لېوال)
آریوب
د عشق کميډي ( عبدالغفور لېوال)
دا شعر دا ستا د هېرولو لومړۍ هڅه ګڼم
تصوير
ستا رالېږلی تصویر هغه په تور ټیکري کې ښکلی تصویرهو!همدا اوس هم زما په لاس کې دی او ګورم ورته ستا ښکلې سترګې خو تصویر کې هم خبرې کوي لیونۍ!سترګو کې دې څه پټ کړي؟ چې زما ټول عمر یې وخوړخوتفسیرمې نه کړې
د اجمل ښکلي غزل
غزلد خپل عظمت د تاريخونو مثال نه پېژنيپښتانه اوس هم لا ويده دي، خوشال نه پېژنيزموږه خلک حوصله د سولې خود نه لريزموږه خلک چې ګناه او اوبال نه پېژنيد جادوګر حسن تشبيه د کفر توري ګڼيبې ذوقه خلک هنر نه مني، خيال نه پېژنيله داسې خلکو به اميد د رڼا څنګه وشيماضي کې اوسي، ګانده نه لري، خيال نه پېژنياجمله عشق د وخت په موټي کې راتللاى نه شياجمله عشق توپير د ځاى او
غزل- اجمل ښکلى
غزلښه يمه، که بد يم، که ژوندى يم او که مړى يمخير که له تا هېر يمه؛ خو ستا د وجود غړى يماوس د محبت او د هنر توري بې رنګه شولاوس لکه شبنم له ګلاب شونډو نه لمر وړى يمزه خو امتزاج ياره د دوو ښايستونو يمستا د کلي خان يمه او ستا د جومات چړى يمنور زموږه ښار د کرکو ټولګه د وسلو وطننور په مرګ خوشاله يمه، نور له ژونده ستړى يمستا تر اسمانڅک نظر به حسنه يوه ورځ درشمهلا خو مزل شته دى، لا خو ونه نه يم، زړى يمدا چې د چورلکو، د وسلو سيورو ته ژ
د اجمل ښکلي غزل
غزل د زمانې د وحشتونو شوله ښکاره مينهچې ووته د ارزښتونو له مداره مينهزما اميد، زما ارمان په زلميتوب راغلونن دې جانانه راورېږي له رخساره مينهاوس د جانان د اننګيو خوند اوبو يوړلولاړه، خپه شوه، ووته زموږ له ښاره مينهد نظر غشي دې زما په زړه کې ښه وکرهمنم، چې تل رازرغونېږي له پرهاره مينهځئ، چې د ژوند او د ښکلا په لور
غزل-- اجمل ښکلى
مودې پس مې ستا يادونه مېلمانه دي مودې پس مې ګلابونه مېلمانه دي د اورمخو د ښايست له برکته مو اورونه، ارمانونه مېلمانه دي لږه برخه خو زموږ هم ژوند کې وکړئ له کلونو مو مرګونه مېلمانه دي لا باڼه شته، چې زموږ پر لور کاږه دي لا مو اوس هم پرهرونه مېلمانه دي پښتانه يو، چې د زړه په وينو يې پالو مېلمانه دي، ستا غمونه مېلمانه دي د ګلاب وطن په زړه چاړه چاړه دي دلته داسې سياستونه مېلمانه دي
د جلان غزل
خير که په ظاهره نه نښان لرو نه شتون لروزه جانان په تار د معنويت خو يو تړون لرومونږه په يو بل تکيه په ډک محفل کې هم کومونږه د نظر په نوم په سترګو کې ځنګون لرودا د پاکې ميني د حسين بغاوت رحم دىريبو چې د
د اجمل ښکلي نوى غزل
لکه ګل لکه سپرلى شولو جانانهد ښايست د لاس بنګړى شولو جانانهله يو چا سره ستا داسې التفات خود يو چا زړه ته ازغى شولو جانانهستړې سترګې مې دي ستا لار کې کرلېکور ته راشه ماښامى شولو جانانهچې تا ونيوه د مينې خوږه غېږ کېدا ډبره اوس زړګى شولو جانانهموږ د اوربچي په مرګ دومره مين يوچې هک پک راته مرګى شولو جانانهيو د وخت ظلم، بل ستا د حيا سوال وګنې څو قدمه تلى شولو جانانهد نظر له ګړنګونو چې ګوزار شوستا اجمل ايله سړى شولو جانانه
غزل
يو دم به په څپو شي توپاني به شي وختونهروان به په مستۍ وي لېوني به شي وختونهزاهد به مدام نه وي دتسپو په تار پېيليخارج به له مداره شي ياغي به شي وختونهدنوي ژوند قاصد به مو ماضي سره اشنا كړيزړې كيسې به راوړي پخواني به شي وختونهخير بيا به په لاس راكړي دا ستا تورې ګورې زلفېپښتو عادت به واخلي غيرتي به شي وختونهكه تا ورته خندا په ګلورينو شونډو وكړهګلرنګ به شي وختونه خندني به شي وختونهغمونه چې سوا شي نو خوښي ورنه پيدا شيډاډه اوسه سلطانه ګلالي به شي وختونه
غزل
غزل
غزل
غزل
د ناصري يو غزل
نن مې زړه وهي ټوپونه، بيامې هيلې پارېدليخندنې مې دي غوښتنې، چې همابه دام کې نښليداحساس خوږه څپه کې، لېوني خوبونه وينمغرڅنو لېونو سترګو، يې په ما څه کانې کړي
