پخوا

               مینان

                               د چا د زلفو په حلقه کې بند  وو

نن

            زه دا ستا د تورو زلفو له خوځښت سره

                                                                                             هوا ته وځم

عشق له پېړیو وروسته

د آزادۍ پر لوري ګام اخلي

ستا زلفې باد سره نڅا کوي

                                                        څپې څپې

                                                               د خدای دربار کې نوم د آزادۍ یادوي

نور د جانان زلفې زنځير او زولانه د زاړه فکر نه دي

عشق

              هم هغه شیبه ده :

                                     چې ستا پر شونډو یوه ګرمه اوښکه دمه وکړي

 او زه د قهر شاته

                                 ستا په ښایسته لېمو کې رنګ د مینې ګډووینم

یوازې زه پوهېږم

چې ستا په سترګو کې

                                        له قهر سره مینه څومره ښکلې ښکاري

او زه د عشق د آزادۍ فصل کې

خپل ژوند د قهر، محبت او مجبورۍ په بې پروا ګډون کې باد ته سپارم

هو!

همدا څو شیبې یو ځای بس دي

ژوند دومره ښکلي نه دی

چې ټول همداسې تېر شي.

 

ته زما په مټو کې پناه واخله

لکه ډیوه چې ځان له باده ژغوري

ډیوه

          رڼا

                  او باد

له شپې سره په جنګ اخته دي

عشق

        آزادي

                 بې پروايي

                              زموږ دنسل د ژوندن مانا دي.

د ۱۳۸۸لړم۱۷ 

    د دوهم باران شپه