د اريوب اريوب لخوا خپرې شوې لیکنې
غزل سميرا کوچۍ
غزل ارادې يو را ټولېږو ستا په خوا په دې تياره کې خپلو زړو ته له دې ځايه وړو ړنا په دې تياره کې د زخمي زړونو پالنه به په چا سپارو خاونده دوى خو اوښکې وچې نه کړې د هېچا په دې تياره کې ساعت کېږي له دې ډزه چې د باد څپې يې راوړې څو نرۍ نارې خورې دي د ابا په دې تياره کې
د سيد جيلاني جلان غزل
د زمانې بادونه د زمزمو په اوبو مينځم مينه ناکې کيسېلکه ياسين داسې خوږې دي د عشق پاکې کيسېغرونه مو منځ کې دي خو غرونه به خدای ونړويزه کوم تاته ، ته کوه ماته ، دعا کې کيسې په لوپټې کې دې جانانه څڼې ښې پټوه د زمانې بادونه هم کوي بېباکې کيسېد ستا پر شونډو سره ګلونه کيسې سرې سکروټېزمونږ پر شونډو وينې وينې او تڼاکې کيسېستا جلان هم کله سندرو کې څه داسې وايي لکه زلمی ناوې ته وکړي ش
يو وجود : جلان
يو وجود ګرد يم كه غباريم دپښوپل ته درنږدې يمهتاپسې دخپل زړه غوندې وتې له پردې يمهستاخوږوخبروته جانانه دومره تږى يــمته وا تلوسه دمينانودكيــسې يـــــمهڅه ساده باده يم دومره ستربدلون كې پوه نه شوماوس هم شاګردۍ كې دپيمخې زمـــانې يمهزه اوته دمينې په يوه وجود كې ژوندكــووته يې د ډيوې رڼا اوزه بيخ دډيوې يـــمـههسې دخپل روح خوارو اوږوباندې ورباريمهوجلانه! سيورى دژوندون دجنازې يمــه
د درد موسيقي : سيدجيلاني جلان
د درد موسيقي خير که غريبان يو يا کوو په سادګۍ کې ژوندګله ! جنت بويه د ضمير په ازادۍ کې ژوندوار دی د طبعيت د خنديدو جانانه زور کوهښه په شرنګ غږېږي د سپرليو په شپيلۍ کې ژوندځي ورپسې واړه ژوندي سري د اميد پر پښوسپور دکاينا ت د ښکلاګانو په بګۍ کې ژوندته زما د روح د غوټۍ شونډو کې خوږه موسکاته لکه هنر زما د درد په موسيقۍ کې ژونددا مو د حيا سمبول دی د ا مو دسينګار ګاڼهتاته لوپټه ک
د انديښمن ځاځي غزل
غزل دا نن مې سکڼـــــــــــى خيال دى د سنـــــــــــدرو په طلب کې په کلي ګرځـــــــــــــي ستـــــــــــــا د څو خــــــــــبرو په طلب کې د شنــــــــــــه چنار زړګى مـــــــــــو هم مين زړګــى ښکاريږي دا ډير وخت دى پريشــــــــــــــــانه د کـــــــــــوترو په طلب کې د لمــــــــــــــر د وړاندګو پيغـــــــــلې بيا د برکـنډو له پـيڅې
غزل : انديښمن ځاځى
غــــــــــــــزل پوه نه يم ځان ته کـــــــــه بې خونــــده ژونـد ته ژوند تـــيره و په اينتـــــظار چې ســـــــتا د شــــونډوخــوند ته ژوند تيره و چې بـــــاڼه ټيټ شـــي اود زړه په ښــــار مــې ســـوله راشي د کبــــرجنو ســـــــــترګو دې اوربنــــــد ته ژونـــــــــــد تيـره و سوګنـــــد يې کـــــړى وو چې
غزل// حميده پکتيانۍ
زه په تمه تمه درته ناسته يمتا خو ويل راځمه درته ناسته يمته به يا بندي يې يا شهيد اشنازه به نو تر کمه درته ناسته يم؟خدای به دې يوه ورځ له سفرراوليخير دی که مرمه درته ناسته يمزړه دې د خليج جينکۍ يونسيمړه به شم له غمه درته ناسته يمدرسته ورځ مې سترګې درختلې ديشپه شوه شومه دمه درته ناسته يمروح د پکتيانۍ درسره تللی دیمړه يمه بې دمه درته ناسته يم. ٢ آګست
د سميرا کوچۍ دوه غزلونه
غزل دي د شپو د مخ زخمونه نور ثمر ور سره نشته په دې ستورو پسې مه ځئ سپين سحر ور سره نشته ما خو و پېژانده، دى د ناهيدې د قاتل ورور دى خير دا که په لستوڼي کې خنجر ور سره نشته دا په عزم کاڼي خلګ په زړه دومره سادګان شوو چې توپير د نيکو، بدو هېڅ قدر ور سره نشته
غزل : انديښمن ځاځى
خـــــداى خو دې وســـــاته په ګل مه شې زهير جانانه د يوه سپيځلي خوب تعبير مې يې تعبيـــــــــر جانانه زړه جنـــــډې چـــې مـــې په تا پسې کږې شوي دي تــه په دې ښار کــــې د ټولو ښکلو ميـــــــــر جانانه باڼه دې سم لکه هــــــندوان زما نــــــظرونــــــــه وژني
ننګرهاره ياره ! څه درباندې شوي : نبيله غزل
ننګرهاره ياره ! څه درباندې شوي ننګرهاره ياره ! څه درباندې شوي د مرګي په خوب ويده يې او که ړوند يې د پښتون د ننګ شمله په ټيټېدو ده ته خبر ورباندې نه يې او که ړوند يې د ښکېلاک پر وړاندې ستره مبارزه !يوې بلې قربانۍ ته ضرورت دی د خوب وخت نه دی يرغل په وطن شوی بغاوت او سرکشۍ ته ضرورت دی د پرنګ او د اورنګ لښکرې يو شوې ستر عظمت د ګندهارا غواړي چې لوټ کړي په بخدي د تيموريانو واکمني شوه او تاريخ د اوستا غوا
غزل : انديښمن ځاځى
غـــــــــزل خـير که شډل خيرکه ساده خيرکه اوزګارســــــــړى دى چې دى د مينې سړى بيــــــا نو د اعتبــــــــار سړى دى سړى د کار به د خپـــل ځـــان نه دلــــته نه جــــــــــوړوې دلـــته د کار ســړى د کار نـــه دى د دار ســــــــــړى دى نه يې شړۍ سته نه يې هغه سپ
غزل : سميرا کوچۍ
غزل پرېږدئ ستوري سره لمبه شي يو ټکور څراغ په بل شي د دې تورو شپو په غېږ کې د يو کور څراغ په بل شي کرۍ ورځ مو مغرور لمر ته وايي دا چې بس همدومره اور را پرېږده چې ماښام پرې ستا د خور څراغ په بل شي ته! زموږ د شهيد وينو ته بس دومره
غزل : انديښمن ځاځى
غزل بخــــته ستا د لاســــه بـــــــــې ارزښتـــــه يــــــــم ارزان يمـــــــــه ځـــکه خـــو د ورانو اوربـــلو پـــــــــه څير پريشـــــــــان يمــــــــه تا کـــه مــې ارمــان قتــــل کـــــړ هيــــر دې کـــــــــــړمه ولاړلې زه دې لا همـــغه ليــــونى غــــــــــــــوندې جـــــــــــانان يمـــــــــــه دومـره مې د ژوند ارزښت دى دا مـــې فلســـــفـــه د ژونــــد زه د اوښکــــو څـــاڅـــــــکى يــــــــم راغـلى تر ګــــريوان
د سميرا کوچۍ دوه ښايسته غزلونه
غزل هر تورى د غزل مې يو سېلاب در سره مل وي شرنګ شرنګ مې د بنګړو لکه رباب در سره مل وي يو زړه څو نرۍ اوښکې ستا په لاره ماښام پرېږدم سهار يو څو سندرې يو ګلاب در سره مل وي ورځ تېره کړې په لمر کې په شپه راشې زما زړه ته جانانه څومره غوره انـتخاب در سره مل وي
چميل اخند زاده دوه غزلونه
افغانستانهرڅه نه منکرشه خو له مانه انکارمه کوهسترګونه دې ځارشم له رښتيا نه انکارمه کوهخپل وخت کښې ماهم ټولې نړۍ ته امامت کړیاوس له دې ضعيف پياوپيشوانه انکارمکوهزهَ افغانستان که اوس له لاس او پښو لويدلی يمبيا مې هم دتورې له شرنګا نه انکار مه کوهڅه که نن ازغی يمه اغياره ستا په سترګو کښېګل يم دګلاب ته مې ښکلا نه انکارمکوهټول پرهرپرهريمه وجودمې څړيکه څړيکه دیته اوخدای طبيبه له دوانه انکارمکوه
حکمتياره/ بلېنډه بدرۍ
یادښتددې شعر توري مې هاغه وخت په خوله کې زمزمه کیدل کله چې صلیبیانو د یرغل په شروع ورځو کې زمونږ د کلي په ګوره تنګي ، بیګاني بمونه غورځولي وو زه هغه وخت لا شاعره نه وم خو دا توري مې ټول زمزمه کول د سپینې شګې په خوا کې تیریدم کوم ځای چې د امیر المجاهدین حکمتیار صیب سنګر و او دا توري مې تر ډیر وخت په زهن کې پراته وو چې بیا مې ورسته ورته د شعر بڼه ورکړه د وطن په غرو راواوختې چورلکېڅه درانه درانه بمون
جرګه يا مرکه په پکتيا کې: انديښمن ځاځى
جرګه يا مرکه په پکتيا کې د جرګې د نوم په اوريدو سره د سړي په ذهن کې د پښتنو د درانه قوم انځورپيدا کيږي ځکه چې جرګه د پښتنو هغه دروند او لرغونى دود دى چې له سلګونو کالونو را په دې خو او که په بل ډول ووايو د پښتنو د تاريخ سره سم تاريخ لري ، چې نسل پر نسل تر دې دمه دا دروند دود د پښتنو له خوا پالل شوى او ارزښت يې په ټولنه کې ساتل شوى دى ، د جرګې پر تاريخ او لرغون توب باندې ډيرې خبر
زمــــا ژوند: انديښمن ځاځى
غــزل د يــــو چـــا د راتـــلو تنـــده يــو خمـــــــار دى زمــــــا ژوند بس ارمان ، ارمان ،ارمـــان دى انتــظار دى زمــــا ژوند يوه اوښـــکه يوه ســـلـــګۍ ده يــوه څړيــــکــه د دردو ده د ناصور غوندې را غـــاړې يــو پرهــــــار دى زمــا ژوند بې له درده يې څه را کـــړل بـې له درده پکـــښې څه دي
نظم : انديښمن ځاځى
خداى دې نکړي چې دې هير کړم هير مې نه يې خداى دې نکړي چې دې هيــر کـړم ځـــان دې هير شــي زما کــه تـه راځينې هــير يــــې تــــه زمـــــا د ژونــــدانـــــــــه لــــه سپيـــــــــره تـــــــاره د پروتـــــې په شـــــان ښــــکلـــى را چـــــاپــيــــر يې ٭٭٭٭٭٭٭٭٭
انديښمن ځاځى
چې د ژوند د ستړې ستړې لار منزل سې دا به کله وي چې دومره زما خپل شې عجيبه دى ستا دستور د يارنې هم کله زخم راکوې کله مې مل شې زه سندره د وريتو شونډو پر سر شوم ستا ښکلا دې وي نغمه ته دې غزل شې ته خو تل وعدع ذد مېنې د سپرلي کړې
