چې د ژوند د ستړې ستړې لار منزل سې

دا به کله وي چې دومره زما خپل شې

عجيبه دى ستا دستور د يارنې هم

کله زخم راکوې کله مې مل شې

زه سندره د وريتو شونډو پر سر شوم

ستا ښکلا دې وي نغمه ته دې غزل شې

ته خو تل وعدع ذد مېنې د سپرلي کړې

هسې نه چې د موسم غوندې بدل شې

بيا به پوه شې چې درد څه وي پرهر څه وي

که ميشته مې د زړګي په وران کابل شې

غزل وايه غزل وايه انديښمنه

يوه ورځ به د غزل د څنې ګل شې

يادګيرنه

 نوموړې غزل د    ( لاخو له خپل ځان نه پردى يمه زه)   کتاب نه اخيستل شوى دى