غزل
دي د شپو د مخ زخمونه نور ثمر ور سره نشته
په دې ستورو پسې مه ځئ سپين سحر ور سره نشته
ما خو و پېژانده، دى د ناهيدې د قاتل ورور دى
خير دا که په لستوڼي کې خنجر ور سره نشته
دا په عزم کاڼي خلګ په زړه دومره سادګان شوو
چې توپير د نيکو، بدو هېڅ قدر ور سره نشته
دې ته خداى يو امانت په پوره ډول و سپارلى
اوس چې بيرته يې ور سپاري نيم بشر ور سره نشته
اى تاريخه که په زړه دي د طارق (رض) کيسه يادېږي
دا هم هغه يو لښکر دى خو رهبر ور سره نشته
غزل
موږ چې د زړه له تله، تل ځنې نفرت کړى دى
جانانه تا د هغو خلګو وکالت کړى دى
دا ډله نه ده! دا چې نن و موږ ته لاره ښيي
موږ په څو ځله د دې ډلې امامت کړى دى
په ډېر ادب مې ستا د مخ د قران توري لوستي
په ډېر ادب مې د دې پاڼو تلاوت کړى دى
غلامان نه دي مګر بيا هم بندګي لټوي
دوى له شېرينې ازاديه بغاوت کړى دى
چې يې زموږ پر پلوونو دي نوکاري ناستي
هغو خو تل د دې وګړو شفاعت کړى دى
په هره ليکه او هر باب کې يې ژړا ليکلې
چا مو د ژوند د کتابګوټي صحافت کړى دى
