شعرونه
شعر
داسې ورخ هيڅ نه وي،چه دکلي يو کوروران نه ويغم نه وي ماتم نه وي،دټول کلي خفګان نه وي دلته څوک راغلي،دوی زمونږ دبچو ښکار کويدوی ترسول نه کوي،ښه سم مرګونئ وار کويکله په راکيټ کله په تو پ،په مونږ ګوزار کوينه شرميږي دوی،بلکه په دي کار افتخار کوينه پوهيږم خدايه،داوحشيان به انسانان نه ويغم نه وي ماتم نه وي،دټول کلي خفګان نه وي بل پردئ راغلئ،ځان زمونږه مشروروربولياوس ځان ميلمه نه بولي،ځان سم شريک د
دبدرنګۍ له سيند
دبدرنګۍ له سيند اوباسو د سندرو بېړۍالله لاهو مه کړې د ښکلو مساپرو بېړۍ د څو کيږديو او يو څو دانو خورما په بدللاړې عربو ته د لمنځو، د نښترو بېړۍ موږ ته رادرومي الوتکې له مارانو ډکېله موږ نه درومي د نرګسو نيلوفرو بېړۍ د آشنا سترګې شوې د تورو ګربتانو ځالېزموږ لېمې د سپينو اوښکو د کوترو بېړۍ موږ د تيارو د جزيرو په
غزل
اور مــو راغلـــو تر بـړستنـې، مونږ ويـده يــــوويــــې سوې راتــــه لمنــې، مونږ ويــده يــــو دی پـاچا مـو راتــــه لار هــواره نــــــــه کـــــړهمخکــــې يښې راتـه غنې، مونږ ويـــده يــــو بس يواځې يـې پښتون تــه پــه کـې چل دهسر مو غوڅ شي بی پوښتنې، مونږ ويده يو د وطـــن حالات اوس دې تـــــــــه رســـيـدلـېســــړې چ
دوه بيتونه
نن مې پښتنې اوښکې بې ستره شوې نن په ډک محفل کې يار را ياد شو زړه خو مې يار وړى و له ځان سره اې په تش کوگل کې يار را ياد شو مل
غزل /نورالباري مل
زړه لــه غـمه چـــوي ژړا نـه راځي دغسي حالـــــت دي پر چـا نه راځـي سـتا د زړه هیواد به آخـر فـتحه کړي اوښکې پښـتنې دي پر شا نه راځي خپل پرهار د پوهـې په تا
نظم = مين او شاعر=== نورالباري مل
مين او شاعر ۱ زما اوس هم په ياد دي چي زده کوونکی د لسم ټولګي وم زما په ياد دی د پښتو ښوونکی چي د کتاب له مخې ده د مين او د شاعر تر منځ توپير کولو زما اوس هم په ياد دي هغه ويله چي (( شاعر د قام لپاره ژاړي)) د خپل ولس د ويښولو په نيت په شپو شپو ويښ وي تر سهاره پوري زما د ښوونکي دا خبره اوس هم نه هېرېږي چي وېل (( مين فقط د ځان لپاره ژاړي
غزل ـــ نورالباري مل
لکه ماشوم چي يو شی غواړي ،ژاړي داسي مي زړه درپسي ژاړي،ژاړي همدردي اوس هم په نړۍ کي شته ده
نظم // اې د ادم او د حوا لمسیه!
اې د ادم او د حوا لمسیه! دغه سپوږمۍ دغه ښایستوکې سپوږمۍ «د رڼا ګانو مور ده» د غریبانو د انګړ ډېوه ده او دا د ښکلي رب د نور جلوه ده نور دې ته مه ورخېژه! ځکه چي ستا په زړه کي دبدمرغیو تخم ځای نیولی ها چي شیطان نومیږي &nbs
غزل // نورالباري افغانمل
د زړه مـــــــــنډؤ مــــي د غمو لـــه نارینــــــه وو ډک دی ځکه ودې لــــــوري ته نه راځي نـــــجلۍ دخــــــوښۍ د ژوند ځـــــنځــــــیر مې ناځواني ونکړي ونه شکېږي و لا چـــــې ډېره یــــې ضــــعــــیفه ده کړۍ د خوښۍ ګيله ترې مه کړه که ښکلا دي سمه نه شي لوستی د زړه ماشوم مي نه ده لوستې ښوونځۍ د
نوی غزل/ نورګل شفق
خاموشي رانه چاپيره ده واللهشوره! نوره رانه تېره ده واللهزندګي به څومره لږه وه چې وې به... اوس
غزل
له ځانه مخکې مې په خدای تا ته دعا کړې دهتا ته مې مخ کړی دی، خپل ځان ته مې شاه کړې ده تا به زما د یادولو ګناه نه وي کړي خو دغه چاره د ثواب په ژوند کې ما کړې ده نن به راځې،نن به باران او سيلۍ دواړه راځي نن مې دې زړه څه عجبيه غوندې درزا کړې ده
وخته راوګرځه دنیا راوړه
وخته راوګرځه دنیا راوړهما ته مې بېرته خپله ساه راوړهزما له وجوده دې زه وړی يمههله ما راوړه، هله ما راوړه ما نه د سترګو رڼا چا يوړه؟ ما ته د سترګو رڼا چا راوړه؟
زما ملګري ته
څنګه کړم بدله د زړګي دنیاغوښه یم خو کاڼی به مې کړي دنیا زړه مې لکه موم شي رانه وڅاڅيڅوک چې د يو چا له نړۍ وړي دنیا سترګو ته مې چل د ژړا نه ورځي زړه دی چې دننه ژړوي دنیا ته چې وې نو روغه جوړه وي دنیا ته چې نه یې، ړنګه بنګه وي دنیا &nbs
نوی نظم (اې!)
لمره ژر راوخیږه، بې سيوري يم نه د سپوږمۍ خپل او نه د ستوري يم سترګې مې په خپل ځان پسې اړوم وړی داسې لارې داسې لوري يم سترګې د ډېوې مې ورکې کړي دي خپلې دوه لېمې مې ورکې کړي دي اې! دې وخت ته ووایﺉ چې څه دې کړې اې! هغه شیبې
نوی غزل
څه کاڼو حالاتو کاڼی کړی دی څه مې زړه
ستوري او ډېوې
ستوري او ډيوې زما د ګران هيواد دا ګرانه خاوره چې وريدل به پرې د اور بڅري چې په راغو کې يې باروت
غزل: لاره مې مه نيسه حباب يمه ...
غزل &nb
-1956-xx-Private-collection.jpg)
نوی غزل
دغه د مرګ وږی چې د ژوند په خوږو موړ شي تا سره به جوړ شي ګله! ما سره به جوړ شي بیا به خوشالۍ د بړبک
د ډايرۍ پاڼه
د ډايرۍ پاڼه *ډايري ( د خاطراتو کتابچې )
نظم: (ماتې حوصلې)
ماتې حوصلې به مې راټولې کړم ټولې ارادې به مې راټولې کړم ورکه سپوږمۍ بېرته به پېدا کړمه ټول مرور ستوري به په خولا کړمه مړو ډېوو ته وينې به د زړه ورکړم شپو ته به د سرو زرو اوبه ورکړم هيلو ته به خپله اوږې ورکړمه
هېندارې
کسو کې مې شوي ګلان وګوره پورته شه شين سترګى اسمان وګوره ډير په دې هيندارو باور مه کوه راشه زما سترګو کې ځان وګوره × × × زه
غزل (لاره نه وه...)
لاره نه وه، لاره نه وه، لاره نه وه لاره وه، خو بس زما له پاره نه وه
سبق
نوي نه شوو د پخوا غوندې زاړه يو وږي تږي يوو،خو وايو چې ماړه يو روان ستوري پسې وروستو وروستو درومو څومره ستر يو، څومره فکر کې واړه يو دې بې سره کړو مو ژوند راته تريخ کړی دا بې لارې ژوند مو ولې په لار نه شو ارواګانې مو د بدو واک ته پريښي دا وجود مو ولې ښو ته اوزګار نه شو؟
غزل
ځلیدلې يې په شنو شنډو مسکا ده تښنولې چا د چا د زړه دنیا ده پاڼې پاڼې ژوند د کاڼو پر سر پروت دی ولونه ولونه ساه خوره لکه هوا ده
دعا
ستوري د اسمان دې شنه خالونه شه
