شـعرونــه
مور
&n
زخمي کابل يم
چاپه ګولو وويشتم چاپه توپو وويشتمڅوک مرور شو رانه په ډير خيرو وويشتمچا کړمه خرڅ په پردو زما غرور يي مات کړچا دښکلا په نامه په لوڅ تنو وويشتمزما نازولې ميندې نن دپنجاب کوڅو کېلاس کې کچکول ګرځوي په پيغورو وويشتمدا خوار او زار ولس مې ټول تری تم شو رانهد مسلمان د لاسه په سره ګلو وويشتمڅوک د غرور په شوق کې زماټټرنخه کړيڅوک د قدرت ليوني په ډير ناندرو وويشتمزما يتيمان اهونه پاس ترفلک پوری لاړدا زم
زما مينه
يو ساده غوندې شپنه ومساه مې چلېده،په غرو رغو خپل سوچونه، خپل دردونههواګانې مې د زړهخپله شپېلۍ کې پوه کولېهم دشنه آسمان په زړه کې،د وړو وړو سيرلېو د ټوپوکېسېد ورکوټو ريبارانو د نخرو کېسېدسرکښه سروالانودګونګروکېسېد سترګو په نڅا کې،رڼو ستورو ته کولېنړۍ ګرده زما وه ،زه د نړۍ هر پوکی مې ځناور و تهيوڅړيکهخو سېسيو ته، نغمه يو ساده غوندې شپنه وم په بروزې په پرګي باندې مين وم
چاواكيه تاته وايم!
چاواكيه تاته وايم!خپلې مېلې كوه، چړچې كوه آزاد ګرځېږه!ددې غريب او دې بې كوره ملتد يتيمانو، كونډو رنډو ښځود بمبارشوو او بې كوره خلكوهېڅ فكر مكوه آرام اوسېږه!***دا پټه نه ده، ده څرګنده مونږ تهچې ته راغلى يې تش دې لپارهچې د جېب غم دې وخورېاو پانګوال شې له سيالانو نه دې بر شې لږه***خو پر دې پوه شه اې وزير رييسه!ملك يتيمانو، بې وزلانو،كونډو بورو او بې كورو ډك دىولې يواځې بس د ځان لپارههڅه او
غزل
راغلی په ځوانۍ دی نوی شور مې د سندرو بل شوی په زړګي کي نری اور مې د سندرو چې ستا د ليوني غرور تندی ور ته راټيټ شو نظر يې راته مه کړې ، واه ، واه زور مې د سندرو له هاغې ورځې ټولې جينکۍ رانه خوابدېخوره چې اوازه شوه لور په لور مې دسندرو چې پيل يې ستا د نوم په دغو دوو تورو ونه کړم اهنګ يې شي ګونګی والوزي سور مې د سندرو ياغي شانته( ارمان )مې د زړګي دی( لېونی )دی له هر پلو ځلېږي په
تصويرونه
تصويرو سر دی چوپه خوله غږيږمڅه خبر يې لکه شمع پری ژړيږم داناترسه زمانه شو راته سترګۍپټه زړه کې اوس خيالو سره اوسيږم زه ليکواله شوم خو اوس هم پابندي دهدنا کسو پيغورو ته ويلي کيږم ستا يو يو خبره اوس هم را په ياد دیزه دی تل د خاطرو سره لوبيږم تاته ټولې افسانې دمينې ښايمدقسمت سپيره کتاب ديم دا وايم درنه نه ځمه دکلي مازديګر يمد کوکنار دګل رنګو کې يو نظريم
مونږ لیدل په ډکو سترګو
مونږ لیدل په ډکو سترګود نښترو په شان ژڼيغټې غټې تورې سترګېله غرور او غیرت ډکېاوږدې غوړې ګوورې څڼېتاو کاږه نري بریتونهد تکبیر نارې ېې خولو کېڅه مسکي په دار ولاړ شولیو غلام جلاد ېې څنګ تهسپین کاغد په لاس ولاړ ووتاریخچه د هر یو ژڼي بیله بیله ېې لوستلههر یو ژڼی ګنګار ووصلیبیان ېې وو وژليد خپل ژوند په بدل واړوددې چم د هرې پيغلېعزتونه وو ساتليمیړني وو تریالي ووبس همدوئ د سر ژڼکي وومونږ غوښتل چې چیغې وکړوتندي ووهو په کاڼو
د خپل د ژوند د هرې لمحې او د هر پل ملګري په نوم
هئ، زما د ژوند ملګریه !د ماڼیو په ښارو کېهاغه ورځ به هم ته ورک وېچې مې جوړه کړي همزولېلکه ناوې د پریوراخورې مې چې کړي زلفېپه تندي مې ټیک ځوړند کړيسور پیزوان کړي را په پوزهد نریو وروزو مینځ کې د کاجلو خال را جوړ کړيرا په غاړه کړي هارونهد نرګسو،د رامبیلوسور سالو راباندې خور کړيغبرګ ځونډي د لونګینوپه اوږو مې را ځوړند کړيوار په وار راباندې شینديخوشبوېي د ګلابونوله هر خوا راباندې
غزل
يو څوک که غرو کې ګرځي ناکراره هره شپه زه هم ورته دوعا کړم تر سهاره هره شپه اخير به د بنګړيو مې د راګ زړګوټی چاو د کړې چې داسې سوی ژاړې تر سیتاره هره شپه بمونه يې په تن پورې تړلي تنکي ژڼي تېرېږي ډلې ډلې په دې لاره هره شپه ما غوږ لکه ناهيد په دېوال ايښی وي که واورم د استا د اس ترپار ځوانه سالاره هره شپه سبا چې به دې بيا کوم يو ژڼکی په سر ولاړ وي په دغه اندېښنه کې ومه داره
ديموکراسي
خوشحاله هرسړى ؤ،چې راوړي ديموکراسيداعدل،مساوات اوآزادي ديموکراسي څه ګورو،چې نه ګورو اوګورويې په سترګوراوړي دځان سره ډانګي ديموکراسي نورخذمت به ډېرکړي خوداهم دذکروړدىوطن به ټول په ايډزدرته لړي ديموکراسي دکلي که دښاردى،که پوه دى که ناپوهه دهرچاپه مغزوکې ورمنډي ديموکراسي اوس ترېنه بېزاردي کنه مخکې يوڅوکاله غوښته دآزادفکرهرسړي ديموکراسي غرب کې آبادي کړي خو،چې مونږطرف ته راشيښارونه اوکورونه ورانوي ديموکراسي
د بلينډه دوه غزلې
غزل حیراني ده چې بیا هم د ژوند مجال شتهچې نه ستا نیغه شمله ،نه زما خال شته څنګه ستا هیله مې نشي زړه کې تاندهچې جنډې پورې تړلی لا رومال شته د ملالو کمی نیشته په دې چم کېخو زلمو کې نه ایوب او نه خوشال شته بنګړي زړه له مطرب وړي سیتار له جونوپه دې شرنګ او ترنګ کې ښکاري څه کمال شته بوله مه چې زر به لاس د ژوندون ورکړوچې تر می
پېښور
هر زیارت به یې اباد به منجور وستاسو ښار په اذانونو بختور و پېښوریه! یاره کله مې هېرېږي مازیګر خو مازیګر د پېښور و . زه او ته هلته یوه کوڅه کې لوی شوڅه اوږده اوږده کلونه ګاونډیان ووستا سو چم کې مو بلا کلونه تېر کړلخو تر پایه موږ پردي وو کابلیان وو . مازیګر کې به په خپلو کې دوستان ووچې ماښ
زه د تورو غرونو زاڼه (نظم )
زه د تورو غرونو زاڼهد یوې لوړېې څوکې سر کې د یو دنګ نښتر په زړه کې د زړې له درګو جوړې په ها ځاله کې پیدا شوم xxxxxxxxxxxxxxxxxxx لا ماشومه وم خو ما تش د ټول غره له نورو زاڼو دقران تر زړه لار وکړه ×××××××××××××××××× زه د تورو غرونو زاڼه لا مې شوي پوره نه وو د خیالونو وزٍرونه خو ما تل به هان د ستورو تر مسکنه لار څارله هر سهر به مې له ځالې
غزل
ډېرنازک دی لکه ګل رانه ماتيږي بيا په خيال کې يو غزل رانه ماتيږي دارښتيا ده، يم رښتيا بلا وهلی چې بنګړي دې په هرځل رانه ماتيږي په اوږدو دادوختونو زلزله ده درنګونو شيش محل رانه ماتيږي ماوې زړه مې دشيشې غوندې نازک دی د ې وې داسې زړونه تل رانه ماتيږي
خرپ ترپ
خرپ وترپ زاڼې! ښکلې زاڼې !ته غوټۍ وې دې بڼو کې ( اندانۍ ) شوې دې ګلوکېزه په تړو په کمرو دا ! پېريان راسره مل ووله سهار ترماښام ېې ، ړچولم زورولم .توره شپه لاتېره نه وهچې يوه بله جوپه راغللښه په ډول و په سرنایڅه شين سترګي سرککي ول زورور !زما سره يوازېدپلار نيکه راپاتې ،يوه توره ابدالي وه .ټول پېريان شولراته ليکهد مېنې دې جګړه کېزما وزرې ماتې ماتېزما ځاله دړې وړې .ښکلې ځاڼې!دا کمرې لوړې لوړې دا د (بي
څانګه ماته شوه
بيا د ټوپک شپېلۍ نه اور وو
ماشوم شهيد
&nbsp
زما يو شاعر ورور ته!
زما یو شاعر ورورته وا شاعره، غرنیهد چینو او رود ملګریهد نښترو ،زړغونځیوپه شڼا باندې میَنهد( بزرګې ) د سر ستوریهپه (رڼا) باندې میَنهچرته لاړې تاته وایمنابلده بې توښې یمد سندرو په صحرا کېنه مالوم راته پلو دینه هم لاره د منزل مېنه هم خدای شته که پیدا کړمزه مې بیرته د تلو لارهدا نو کوم خیل ملاتړ ؤ؟چې په ورکه لار دې پریښوم٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫٫هۍ افسوس دی ښه مې یاد ديچې
ښکلی ننګرهاره!
دشمشاد زړګي سره ننګرهاره د خيبر نه دنيولې ستا تر ښاره دکونړ دسيند څپو سندری واوره د سپين غر نه اباسينده پورې ستايه غليمانو ته دی سپينه توره ښايه جګ شمله کې په نړي خلکو ته وايه ستا په غيږ کې اتلان سندری وايي دا خوږ ژبی شاعران به دې تل ستايې ته دسولې ښه زانګو يې په ما ګرانه اې زما دماشومتوب خوږه ارمانه امريکه ،يورپ ،پاريس لتانه جار شه د خيوئ نه دی نيولې ستا تر ښ
په اوږو د څڼيورو ژڼو بار وه ( شعر )
په اوږو د څڼيورو ژڼو بار وهپه نرګسو، په ګل پاڼو کې وه پټه تماشې ته ېې سپوږمۍ د څوارلسمېراولاړه په سلګو په لوړو غرونود رڼو ستورو راڼه زړګوټي چاود ووځرځې سترګې ېې وې پاتې هکې پکېهم په وير وې مرې ناستې په رغو کېد بلبلو اود مستو مستو زرکو **** ****په اوږو د څڼيورو ژڼو بار وهپه نرګسو، په ګل پاڼو کې وه پټه له هر خوا ګلر نګې پيغلې دنګې پيغلېډېوه ګۍ ېې په لاسو کې راولاړېټول سپين ږيري لاس په سترګ
د موسکا دوه غزلې
غزل دا مينه د مجنون ده دريدلی ورته نشييا توره د جنون ده ټينګيدلی ورته نشي چي بې څار دې کوله لېونی ليونی مينهاوس بند په رواجو کې راوتلی ورته نشي که هوډ د قربانۍ دې د پتنګ په شانې نه وي عشق بلنده ډيوه ده کړي
زمونږ د کلي يو ليوني ته ليک
ليونيه په ما ګرانه له مودو مودو پس راغلمزما او ستا هاغه مالت تهچې سهر په ترانو ؤمازيګر ېې په شپيليود بنګړو په شور ماښام ېېهره شپه ېې په اتڼوهر ساعت هره شېبه ېېد خوږې مينې وه ډکهچې هر ژڼي ېې بارام ؤهره پيغله ګل اندامه ٭٭٭٭ليونيه په ما ګرانهزه په څومره دوعاګانوارمانونو ورته راغلمچې په لاره ېې راتلمهما وې چاود مې زړګي نه شيله دې ډيرې خوشالۍ نهخو خبره په
د وړکتوب جنت
ای يادونو! يو ځل بيا مې ميلمنه کړئ ها د ناز او محبت نه ډک محل ته ماشومتوب مې را په زړه کړئ زما همزولې٠٠٠٠زما نانځکې ها کورونه چې به جوړ مو کړل له خاورو ها خبرې سوچه مينه ها سپيڅلی محبت مو ها ماشوم ماشوم کتل مو ها خندل مو پټيدل مو ها خوښي مو ها ژړل مو په باران او يا په واوره له خوښۍ نه ها ټوپونه نڅيدل مو ای يادونو يو ځل بيا د خيال څپوک
غزل
کوکو راڅخه پټ کړي هره چکه رانه واخليزما دلوبو کور، ها وړه مځمکه رانه واخلي زما په وس چې نه وي نور د ناز دا غلامي ېېنو واړه ها راکړې ځل ځولکه رانه واخلي هغه ښکلی ماشوم راشي ، چې غوږ کې دې څه وايمزه غوږ چې ورنيزدې کړم دئ مچکه رانه واخلي لينده ېې وي پخپله خدايزده چرته ورکه کړي ؟څپېړه ماته راکړي ,او لانځکه رانه واخلي ګونګۍ مې شي سندرې واړه توري مې تربت شييو څوک چې د نغمو ښکلې ملکه رانه واخلي
غنی خان په وير کی
ته دپښتون جګی شملی دشين اسمان ستوری وېدهرافغان دزړه په تل کې يوځلان ستوری وې ته مو د سولې د کاروان څاروان وي چېرې ولاړېژوندي ولس ته يو تل پاتې پاک وجدان ستوری وې چې انسانيت ته يي تل سر د احترام ټيټ کړیدشرافت دلوړ مقام عالي انسان ستوری وی اوس دی په وير کی خو نن ځکه ننګرها ريان ژاړيهجره ديرو کښی دنن بيا ټول افغانان ژاړی توره بلا ده سمه شوی دخو
