شعرونه
جنت په دنیا
جنت په دنیا راځه دا دنیا جنت کړو د فکرو په بدلولو په نسیا هیڅ باور نشته نقد دي واړه د منلو جنت څه دی یو لوی باغ دی ځای د ګلو او بلبلو له وطنه جنت جوړ کړه پخپل مټ او په منګلو جنت بل ځای چیرې نشته تېر شه ځان له غولولو کر د ګلو دلته وکړه د جنت تر ګلو ښکلو د شېدو ویالې جاري کړه خپلو غواوو په ساتلو له شرابو منګي ډک کړه د انګورو په پاللو عسل برخه د خوراک شي د مچیو په روزلو ورځې کار، وي په ریښتیني رخصتي وي د نڅلو میز
(د آکسیجن بازار ې سیاه)
له یوې خوا نازل سوې امریکا## ورسره غټې بلاوې بمباردها بېکاري،بېروزګاري دربدري## پړسولي ېې دي یو څو میلیارد ها اعتیاد،فساد او فقر کړي بېداد## قاچاقبر رشوتخواره کړي فرېادها میلیونونه ولسونه شول بېکوره ## رابران په دُبی، تُرک کفرآبادها کرونا بیا بل آفت دی آسماني!## ابتلا د رب جلیل ده بنیاد ها پالیوشن دي په هوا او په اوبو کښې ## شل کلن او دېرش کلن دست آوردها دواګانې خو جعلي پاک ایرانۍ وې## د کابل کمېشنکار کړي فسادها د نړۍ پوهان په فکر د واکسین دي ## (آکسیجن شو په چاره
ژبه
وایي داچي ژبه هم کلاده هـم بلا بــې شــکه داخــبـره پـه حـق سره رښتیا ژبه ژبـه ژبـه ده هــم دغـه ژبـه غـړې، ژمـنه اوخـبـره بیا لـُـوّړه هـم ده دا زده کړه دخپل ژبي بوله ته کمال کـړې داخبـره پوهانـو په رښتیا سره اشنا په ژبه کي حالات نغښتي دټولني هـره لـنـډې اوهرمتل ئې فلسفي بـوله وینا هرمـلت نومول کیږي پخپل ژبه لوی ویاړدی وهرکام ته چي لري دغه وړتیا هره پوهـه ده ستایـلې پخپل ژبـه نـوژبـه ده پـه سـرکي دپوهـنـو پـه رښتـیا
تښتی ببړو راغی!
شکریه بارکزی هم ناسته ده سیاسی ګیلې لری هره پرېکړه یې اوس باټ، ناز او نخرې لری لطیف محموداحساساتی دنوی فصل اندازې لری دزاړه فصل مېلمانه وځی بې حسابه شکوې لری ناوخته مېلمانه راغلی هر یو یې جلاء انګېزې لری سوله ورنه پاتې ده ! تمه دهزینې او خرچې لری بایدن یې څنګه جبران کړی افغان ولس حادثې لری مزدوره اداره دکابل بیا دشرم نه پزه اونه پښې لری خیزش مردمی همدا ګلم جم یوځل بیا ګام او خیز لری هېر نه کړی ولسه دا وږی ځان سره دسیسې لری داملت به زعامت ټاکی ډېرې حساسې
آفغانستان کی سوله
يو ټولنيز تکل يوه ډله ييزه لاره یوه تگلاره یوغورځنګ یو آرمان او مینه یوه هیله او یوه هڅه به موږ منزل ته رسوي په دې آمید ژوندی یم او لا به ژوند کوم تر څو پوره شي زموږ د ټولو آرمان آفغانستان کی سوله سمیع الله خالد سهاک د جون درشمه، ۲۰۲۱ کال مونتری، کالیفورنیا
د ګل ښایست
دګل ژوند یوه موسکا تازه په یـوشـبـنـم بڼ اوچمن په ښاېسته رنګوبوی ئې دصنم داځګه بلبلان اوپـتـڼګان پرې هـوسیـږي دوران ئې دژونـد لـنډدښایستې وي ډېربرم ګلان وي په ګلزارکــي رنګ پــه رنــګ هـررنګ تې چي کاته سي يوتربله وي خُرّم چمن بڼ په ښایسته غـراودامان په ښایسته ښکلائې ده اوچته چي نه راځي په هـیڅ قلم د سـهـارتازه وږمه چي چـلېـږي پـرګلانـو تـه بـه وائې جـنت جـوړ پرځمکه دغـه دم
د عثمان کاکړ ترور
بیا یو لوی پښتون د قام په تړ، ترور شو د دښمن توطیه کې سرو وینو کې سور شو غږ د مړینې يي توپان دی زلزله ده لرو بر افغان يي ټول په مړینه بور شو که پلمه د مرګ يي هر څوک بله شمېري شهادت يي په ریښتیا سره منظور شو که پنجاب ځان بې پرې بولي قضیه کې پښتون بیا ځلې دعوې لره مجبور شو هر یو کاڼی چې پښتون پر کور وریږي د ویشتون امر يي پنجاب په لاس صدور شو په پنجاب کې به نن جشن خوشالي وي چې یو غږ د لروبر، له مخې دور شو د حسین منصور حلاج پخوا یو نوم وو اوس عث
سوله
سوله رانه ورکه ده په رنګونو کې خلیل زاد بډ بډ کوی په انډلونوکې بطری چارج نه اخلی په کورونو کې وځی ننوځی دلته هسې په چمونو کې سوله رانه ورکه ده غنی راضی کیږی نه د دې معجزې سراوپای معلومیږی نه لافې دی او باټې نړیوال هم شرمیږی نه! شتولتن بیرګ کولې وهی سوله کیږی نه سوله رانه ورکه ده استازی ماشومان راغلی دارګ په خوله هم کمونست پرچمیان راغلی دګلم بم اوکه ګلم جم پرکټی اوباشان راغلی څوک وایی ددې خاورې اصیل بچیان راغلی؟ سوله را نه ورکه ده ددالرو فرهنګ را
له شرابوتوبه باسم
زه که شرابي یم له شرابوتوبه باسم څـوځـلي توبه وکم توبه ماته پرچیښا سم کله پیاله ماته کله سم خُم ته پرګونډو سـاقي ومـنه عـذر زه ګرم یم پرخطا ځم ساقي اومیخانه مي نه وُځي له سره هرڅوچي توبه وکړم زه خپل هغه ډم باسم زاهداومحتسب دي پخپله ګرېوان سرکا د خپل بدوځـوابـونـه بـه پخـپـله زه ادا کـم زماپوښتنه به دشیخ اوزاهد څخه ونسي هرچا ته خپل عمل دلاري مل دا ورته وایم
له ژونده زده کړه
ژونده! ما له تا په اند اخيستى دى ستا له مرحلو مې پند اخيستى دى ستا له دل فريبو اداګانو مې پل په پل زړګيه خوند اخيستى دى تا که راته خپل منظر خړ کړى هم ما ترېنه تصوير څرګند اخيستى دى اوس نو ما پيريان ستونزو ته نه نيسي پير نه د همت مې بند اخيستى دى جبر که مې هوښ استثمار کړى، نو ما ترې په همت مېوند اخيستى دى اوس نو زه خواږه او ترخه پېژنم اوس مې کيف د زهرو قند اخيستى دى ژونده! چې په زړه پرهار، پرهار دې کړم درد نه د دردمندو خبردار دې کړم
سوله او رضا
پـردي مي غـیرت نـه غـواړي نـه مني رښتیا نوځکه مي په دې نامه په هانامه کوي رسوا زه مـي هـم هېـوادغواړم په سوله کي ژوندون لکه دانورچي خپل خوشهاله ژوند کا په رضا وټـولـوته ښه ژوند غـواړم وځان ته لا هـم بیا زه نـه یـم یــرغـلګر دا خـبـره ومـنـه رښتـیـا نـه نیکه او نه آبا مي په تاریخ کي یرغـلګروه داټـولـوتـه ښـکاره ده نوبه زه ولي سـم بلنا۱ که رشتیا حق انساني دی سره کښې به نو محفل ته ته وایه زه بې اورم که زه وایم ته هم بیا تـرزوربـه جرګـه ښـه وي چـي سـولـه را
د وخت ښېګڼه
لمر لا څرک وهلی نه دی سهار تېرشو غوټۍ خوله پرانیستې نه ده بهار تېرشو ژوند صحنه د یوه فیلم څو شېبې ده څه په بېړه د بریښنا په رفتار تېرشو زه له ژونده د وفا په مینه مست، خو ژوند پر مخ مې د څپېړو ګوزار تېرشو خپل خولې تندی، تڼاک لاسونه ژاړي په خزان وهلي باغ چې مالیار تېرشو مینه وکړه چې ځوانې درنه تېریږي که نه ژوند دې بېهوده خواروځار تېرشو پیالې تشې کړه، ساقي په خوله پاکیږي د ملا په خوله دې ژوند ګناهګار تېرشو که جومات کې د ملا غومبر ته غوږ شې وعظ
زه اوساقي
زه اوســاقــي لا د پــخــوا مــلـګــري یــــو دې مـیخانې ته په خنداله دوستـانوسره ځو زاهد اومحتسب په خواږه خوب لاويده دي ســاقــي جاموراوړه وخـت نه ضایـع کـوو دپسرلي جامونه ارغـواني راوړه پـه مـینـه سحرګاه ده وچمن ته دسنبل سیل ته ورځو دملیاردي په ګلبڼ کي رنګ په رنګ ګلونه ګــوره یوتربـله رنګینه پرې ږغ وي دبلبلو ساقي وېشل جامونه هـرچا ته ئې خپل جام مـاله مي زما جام لا پـه ازل کـي ډالـۍ وو
رڼا سره جهاد
لکه ورځې چې د شپې سره جګړه ده د رڼا بیا د تیارې سره جګړه ده غر چې لوړ دی د درې پر ځمکه لوړ دی تل د غر او د درې سره جګړه ده(۱) د رڼا په پار ښندنه د سرو، ده پتنګانو چې ډېوې سره جګړه ده تورتم زغمي خو رڼا زغملی نه شي مجاهد د برق پایې سره جګړه ده د برق مزي ورته پړي د دار ښکاري نظاریانو ځکه دې سره جګړه ده(۲) ځنګلیان له ځنګلي قانونه، نه اوړي د ځنګل او ادارې سره جګړه ده د ډبرې د پیر سخت، جامد فکرونو تجدد د زمانې سره جګړه ده د زړو دودو، پر تالي چ
د ملا او مجاهد اختر
یو تصویر اختریزه ډالۍ د ملا او مجاهد اختر: جهاد څه دی د ولسونو قتل عام دی په مارکیټ کې د ملت د پت لیلام دی د ملت تاریخ، فرهنګ سره ضدیت دی پر ځنګله د ځناورو یو حکومت دی دا جهاد وو چې وطن مو کنډواله شو ټول ملت مو په نړۍ کې اواره شو د وطن لوڼې ځوانۍ کې شولې کونډې کونډې څه چې بې عزته شوې بربنډې یتیمان مو په کوڅو کې ګرځي ډلې ګریوان څېرې، بې جامو لوڅې لپړې له ښوونځیو مدرسو شول لېرې پاتې امیدونه ارزوګانې شوې میراتې د ځوانانو ډلې تښتي له هېو
اختر راغی
اختر بختورډېرژر په منډه اوزړور راااغی دملا کره چورګوړی هم بیا خېټورراااغی اختر راغی لورپه لورکورپه کور خوښی ده ولې دلته د بېشمېره یتیمانودولږې غږ راااغی اختر راغی کونډې رنډې هم هوس کې شوې ولې شهید ولس کې دغه ماتم بې ننګ راااغی اخترراغی نه وسله نه توپ ونه توغندی لری هرچاته ښه راغلاست وایی چې ژوند راااغی اخترراغی دسولې پیغام یې راوړی له ځانه سره په غوږ ویشتلی وارخطادی چې زنګ دخطر رااغی اختر مو مبارک شه شپې او ورځې مو راحت شه! بی ریاء بې جفا دغه پیغام
د کابل د پرونۍ پېښې په غندنه
د عقیدې په نوم بدي عجیبه ده چې جومات ځای د ترور شي او ملا پکې د بل وطن مزدور شي د سپېڅلي ځای په نوم چې نفرت ویشي سکه وروڼه خود یو بل سره تربور شي مدرسه که د وسلو د زده کړې ځای شي شاګردان يې کارولو ته مجبور شي برخلیک د داسې ملک به جنازې وي خوږ وطن به يې په خپلو وینو سور شي چې قران تفسیر یاسیر د غنیمت شی (۱) څه تفسیر به د تورات او له زبور شي چې مکه محبس د فکر و عقیدې شي نور جهان به جوړ زندان د رنتنپور شي( ۲) عقاید خو ټول د فکر ازادي ده
د نعمت روان په یاد
څه په توره، څه په بم څه په زندان مري دا څه حال دی هره ورځې چې افغان مري کوم ضمیر ته به په ژوند ارام حاصل شي په ژوندوني کباب شوي چې ځوانان مري میندې بورې، خویندې بوري، ښځې کونډې د شمشاد له قده پورته مو زلمیان مري یتیمانو شمېر تر نیم نفوسه زیات شو په دا حال که څوک وجدان لري، وجدان مري د معیوبو احصایه به څوک رقم کړي په سلګونو هره ورځې معیوبان مري د انسان په انسانیت د سړي شک شي د ښارونو پلونو لاندې چې روږدیان مري مرګ د چرګ او د چرګوړي زغمل ګران دی
خرابات
بـــراي مــي وو مـنــزل پـه خــرابات رندان مي ولیدل سره ناست په ملاقات محفل وو رندانه وینا وي وې اوچتي ګډ وه په افلاکو کي ستا ینه وه د ذات سـاقـي راوړه جـامــونـه رنـګارنـګ فضاوه فردوسي په دغه څېروه هم حــالات مطرب دخراباتو ږغـول خوږې نغمې حال بل رقـم ووبل خـواږه وه جـمـلات ساقي ته مي ویـل جام راوړه یورنګي ( دُورنـګ) مـي نه خـوښيږي په حـیـات ساقي ډېروو په ادب دخراباتو له راغـلو هـرچا ته بې نیـوه خپل جام په کرامات
هېواده
ستا لارې کوڅې خودغم له ویر نه ډکې شوې پردی دلته راغلی دا لوبې نو رې مستې شوې خدای ج خبر چې داغله به ستا حالت وپېژنی دا ترانې له هر سورکی نورې راغبرګې شوې ټوله نړۍ ستا دسکون او امن په غم کې ده چېرې سکون دی داجګړې نورې مشتقې شوې استعماراواستعباد اوس دواړو لورو ته پکه وهی عجیبه نه ده بدې شپې ورخې لا نورې سختې شوې دیموکراسی ده ورکه ماهر وسله خرڅونکی دی دلته توغندی اخلی مزدوران نو خکه لارې هرچاته کلکې شوې
ثنأ
دا ځـمــکه دا فـضـا اوټــوله کـائنات څـښـتـن ئـې دی الله دســـاتــلــواو حــیات وما مِنٌ دابـةٍ فی الاضِ ویـلي دي الله ســاتي ئې ټـوله دئ او لـوی دئ د ده ذات ورکـوې ته مرګوژوندمطلق ئې مخیر کُلُّ شئٍ هـالِکُ بـېـله ذاته خـالقِ مـخلوقات لوی ئې دی درشـل سلـطـان دکائناتـو په ساتلو ستړی کیږي نه، لوړئې درجات خوروخواب نه، مطلق دی پخپل ذات نه سیال لري باداردی دټوله ځمکي سماوات
زه او ملا
ستا په ژوند هغه، زما دا قبوله ستا دې وي ستا؛ زما، زما قبوله ستا خپله خوښه ده که ژاړې، خاندې ما ته خندا، خپله ژړا قبوله زه یې نسیا نه غواړم، نقد يې غواړم که ته نسیا خوښی، نسیا قبوله که ته جنت غواړي په بله دنیا ستا خپله خوښه اقتضا قبوله زما په دې دنیا جنت خوښیږي دا دې زما وي، هغه ستا قبوله چې هره ورځ جنت پر خلکو خرڅ شي هیچا ته نه ده، دا سودا قبوله زما لپاره د جنت خواست مکړه ما ته همدا ښکلې دنیا قبوله ته پوه شه، حورې او غلمان دې پوه شه
د ابا مېنه
ای زمـادابـامـېـنـي کلـه تـالــره درځـم د خـپـلـواو پردوجګړوله تـانه کــډه کــړم هــیـلـه اوغـــوښـتـنـه مـي داده ای الله چي په ژوند ئي یواربیاښادوکوکیاڼه ووینم ډېـــرودا ارمــــان وخــاروتــه یـــووړ ای زما ا رما نه زیارت ستـا به کلـه کـړم بڼ مي ئې ګلبڼ مي ئې زما دابـا مېني ته راته فردوس ئې رودونه دي کوثر وینم په زړه کي مي ئې تل نه مي هېرېږې ای زما (مأوا) چي درسـم تا له جـنتي سـم
خپله ګونا
دنیا د اوښکو فوارو اخیستې د ژوند خوښي رانه جګړو اخیستې داسې شېبه نشته له غم بېغمه د غم نړۍ مو په پیسو اخیستې ملامتیا ده زموږ خپله ټوله نامه مو خوشې د پردو اخیستې ژوند مو پخپله دوزخ کړی ځانته ځمکه اسمان مو په ګیلو اخیستې خپله ژوند نکړو، ننداره د ژوند کړو موږ تش مزه له نندارو اخیستی ناست یوو د بلې دنیا ژوند په تمه دلته د ژوند ارزو څو غلو اخیستی دومره ساده یوو چې هر وخت غولیږو ژوند ښېرازه مو افسانو اخیستې راځۍ په ګډه اوپاشي پرې وکړو د ب
مه غنده!
زه چي تا غندم او هم دي بولم ګـرم نـوبـولـم ځان پوه اوسیده مي ځان ستایم ویل کول سره رښتیاداسي توپیرلري ویـل وي ډېـرآسـانه کـول په ډېـرسـیتـم خپل عـیـب دوږو منځ دی په رښتیا دبل عـیب ته ژر ژرکاته سـي په هـردم خـپل ګرېوان ته به سرکښته وګورم لومړی سمه وم ځان، چي نوروته ګورم دنـورو عـیبـو تـه کتل ځان هـېرول (کـوري خـود بـیـنـأ مــردم) دا بــد ګـڼـم هـنداره به راواخلم پکښې به کم کتل ځـان بـه جــوړوم هـنـداره کلـه مـاته وم هـوښـیـاران سـمه وي ځـانـونه خ
