شعرونه
غزل
جهانګير عربزى فـــــــکر مې مړ نه دى يــاغي شــور لا پــکې شــــــتهژبه مې ګــــونګۍ نـه ده ســـــور اور لا پــکې شــــته سهوه شوې زندانه سر ټيټ څنګه شي چې ساه لري؟مــات مــات نــه دې پرې نه دې چې زور لاپکې شته يا د اســـرافيل په شــپــېلۍ ټـول جهان ته حــال وايــويـا بـه ميــــنه پــټه ســاتـــو پـېــغـَور لاپـــکې شــــته خېر که شو ټوټې ټوټې
لغمان کې
داشعر په جلال آباد کې څو شاعرانو په فى البديه ډول ليکلى دى . ټول لغمان کې يو دانش دى يو آرش دى چې فرياد صيب ورنه لرې کړې نور تش دى شمسزى هم کله ناکله خواته را شي چې سړى شي دده هم دغه کوشش دى خداى دې وبښي ننګيال صيب ښه سړى و نقل قول مې راخيستى له ګردش دى د ازمون لاسونه زور کړي يون ته لاړشي ټول خبر دي هاشمي صيب سره برش دى د دربار ډوډۍ يې ټوله کړله خلاصه هېواد مل صيب اوس ښايسته ماشين دکرش دى بيا به يې وروسته
غزل
جهانګير عربزى د ورځومياشتو او د کال قيصه کې نه يمهزه جانان غواړم د جمال قيصه کې نه يمه ښه ترې خبريم د انجام پروا يې نه ساتمهمينه کومه د وبال قيصه کې نه يمه زه له حالاتوحادٍثو د خلاصون لاره ګورمزه ځم سبا پسې د حال قيصه کې نه يمه ته د اظهار، ته د دستور د ماتېدو ووايهځواب دې غواړه زه د سوال قيصه کې نه يمه ستاپه لمن راته داغونه د زغملو نديګنې د ور او د دېوال قيصه کې نه يمه د عشق
غزل
اسير منګل سپوږمۍ ته ګورمه، ګلونه به څارم درپسېزه مسافر يمه ملکونه به څارم درپسې ته پټوه په تورو زلفو کې رڼا د رخسارزه لېونى يمه دا غرونه به څارم درپسې د قبر خاورې چڼوم ايرو کې ګوتې وهمته زما خوښ يې کنډرونه به څارم درپسې د ښار غرمې چې لنډوم ستا د اوربل سيوري تهتا راولم ړنګ دېوالونه به څارم درپسې منګله! ته چې کومو
کابل ته
جلال امرخېل هلته چې خلك نه رقيب او نه جانان پېژنيهلته چې خلك نه سپرلى او نه خزان پېژني هلته چې هېڅوك د بل چا په غم كې نه دي شريكهلته چې خلك بس يو ځان پېژني ، ځان پېژني په توره شپه كې چې په غلا په مرګ پسې راوتيد اميدونو د سبا په مرګ پسې راوتي هلته چې خلك په تورتم كې زندګي خوښويهلته چې خلك د رڼا په مرګ پسې راوتي هلته چې خلكو ته د مرګ سيورى پر سر ولاړ دىژوند په بانه لكه د ژمي مازيګر ولاړ دى هلته چې هر ل
غزل
عبدالروف زاهد نۀ چې اوربل، نۀ دې نظر ته کښېنيپه دې موسم کې سړى چرته کښېني داسې دې مخ ته ګورم نۀ مړېږملکه چې ژمي کې څوک لمر ته کښېني که د مقصد شيرين ورځي په ګوتولکه فرهاد به سړى غر ته کښېني د نظر تږي په ولاړه مړۀ شود اوبو تږي سمندر ته کښېني تۀ اوس هم شک کړې د هغۀ په مينهزاهد چې ستړى شي ستا در ته کښېني
هايکو
لال زاده ساګر ګرانې ګرانۍ راپکې سپږې وکړېزما طاقت د يو ببوزي نشتهجانان زما نه ايرکنډېشن غواړي تاوان د ګاډي ترې ضرور واخلئددې ماشوم خو و اجل راغلىزمونږه خان له يې موشن خراب کړو غريب چې مړ شي څلور چڼي راشيچې جاګيردار، سرمايه دار مړ شيهر خوا پټکي برګ رومالونه
غزل
حماد حسن يو کچه خوب نرۍ سرخي د کجل نښې ښکاريد هغۀ سترګو کې زما د غزل نښې ښکاري يوه خاموشي ده، يو وقار، يو مرمري بدن دىستا په پېکر کې په ايمان د محل نښې ښکاري ما به سرګړى دې کنډو کې په غرمه کې رېبۀهلته اوس هر خوا د دېوال او بورجل نښې ښکاري ما غرڅني چې ددې ښار نه لمن خلاصه نه کړهپه دې کوڅو کې ستا د زلفو د وَ
غزل
((لیکوال بختیارځدران)) پراننــــــــګو یې داوربــــــــل ســــــــــایه راوغوړیــــــــــــــــــــــدهښـــــکاري چې شپه راځي پر ګل سایه راوغوړیــــــــــــــــــــدهزمــــــا به ورکـــــــه شي ستړتیـــــــــــــــاورته ارمــــه به شــــــــمکــــه یې له زلــــــــفو د ول ول سایــــــــــه راوغوړیــــــــــــــــــــدهیقین مې نه شي چې به راسي تر محراب او جومـــــــــــــــــاتپه تللــــــــي پل
قيصه خوانۍ دې راله هم ورانه کړه
اقبال مومند، پېښور مونږ لا ګلونه د فردوس راپورته کړي نه وومونږ شهيدان د باجوړ لا پورته کړي نه وومونږه لا څلي په سينو کې د ارمان جوړولمونږه لا سترګو کې عکسونه د ګومان جوړولمونږ لا د وينو د څادر پيڅکه وينځلې نه وهمونږه لا زنه د شهيد ارمان تړلې نه وهزمونږ په سترګو کې لا پرخه پرخه ناؤ پروت وزمونږ په زړونو کې د سرو وينو تالاو پروت ومونږه په ماته ملا کوشش د پاڅېدو کړى وايله مو نيت په اډاڼه د ودرېدو کړى وچ
غزل
ناصر مومند، شمالي کېليفورنيا ګورئ ظلمونو ته زما لۀ تن نه ساه وباسي زما لۀ زړۀ نه محبت وباسي تا وباسي زما د زړۀ کور کې زما د مينې قتل کوياو جنازه ترېنه د مينې پۀ خندا وباسي ډېوه يې مړه کړه او تېارو غېږه کې کلک ونېومکرکه پۀ زور باندې لۀ زړونو نه رڼا وباسي دا د مشرق او د مغرب ښکلي دي ټول ظالمانيو پۀ مستۍ رانه زړګى بل پۀ حيا وباسي ېوازې صبر دى چې اوښکو سره ولې ورکړيد مينې مړى به د زړۀ کور نه همدا وباسي تور قسمتونه د ناصر پسې پۀ ډ
غزل
ډاکټر اسرار د روح سندرې اورېدل پکار ديد زړه طبلې ته ګډېدل پکار دي د ګل ښکلا ته خوشالېږي هر څوکد ګل په ژبه پوهېدل پکار دي هر سړى تښتي د يو بل نه لرېچغې وهي چې يو کېدل پکار دي سوز مې په شعر کې څه کم غوندې دىچرته کې سم ميينېدل پکار دي چې مو اغاز و
غزل
ډاکټر ثواب الدين مخکښ چې پايزيب او پېمانه داوړه ټکر شوما وې پو شوله شپېلۍ لاړو محشر شو بې نوبته ډکېدل وه د جامونو دسا قي په مېخانه کې جوړاختر شو زړه په مخه کړم چې ترنګ درباب واورمڅه قسمت دی په په شباب وربرابر شو ددوشنو سترګو په جنګ باندې مشغول شوشېخ خمار شو هر يو جام ورته کوثر شو وي دورځې فرښتې او دشپې څه کړي دامخکښ خو له شېخانو درپه درشو
اختر شي
اسير منګل سپوږمۍ چې په سکڼي ماښام کې نيمه رابهر شييوه چغه شي اختر شيشپه وکړي غزونې نوى رنګ نوى سحر شييوه چغه شي اختر شيموسم که د خزان وي کېفيت د سپرلي راوړيهر چاته مستي راوړيد مينې غوټۍ ګل چې شي وطن رنګيني راوړيد زړه خوشحالي راوړينفرت په مخه زغلي محبت ورته سنګر شييوه چغه شي اختر شينکريزې دي چې نن پرې د هر چا لاسونه سره ديرنګونه راخواره ديد چا په دنياګۍ کې پټ يادونه مېلمانه ديهيڅوک ترې خب
له دې برزخه
ویر ځپلیو کندهاریانو ته! عبدالغفور لېوال کندارۍ ملالې دا به مو قسمت وي په اوږو چې جنازې وړو ډولۍ نشته سر په غلا ګرځوو خدای نه امان غواړو په هیندارو پټه شوې خولۍ نشته کندارۍ ملالې تا چې خامک کړی هغه شین څادر په کټ د شهید خور دی د لالا غاړه دې مه ګنډه په سنډو د هغه ځلمي بدن په لوګي تور دی کندارۍ ملالې! ګل
زه د تورو غرونو زاڼه
بلېنډه بدرۍ زه د تورو غرونو زاڼهد یوې لوړېې څوکې سر کېد یو دنګ نښتر په زړه کېد زړې له درګو جوړې په ها ځاله کې پیدا شوم !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!لا ماشومه وم خو ما تشد ټول غره له نورو زاڼودقران تر زړه لار وکړه××××××××××××××××××زه د تورو غرونو زاڼهلا مې شوي پوره نه وود خیالونو وزٍرونهخو ما تل به هان د ستوروتر مسکنه لار څارلههر سهر به مې له ځالېلرې لرې وطنونهټول له یو
رڼا
د مهربان بخښونکی خداى په نامه((دا شعرونه مې په دې وروستيو ورځو کښې د خپلې خوږې لور رڼا فاطمې د زېږېدنې په موقع ويلی دی چې هم هغې وړې بچۍ ته يې ډالۍ کووم ______ انور شاهين خانخېل))تيــــــارې بــــــه تښتی چـــــې رڼــــا راغلهچـــــې فـــــاطمـــــه مې په دنيـــــا راغــلـههيـــلــه ده لاړ بــــه ټول غمونه مـــې شیچـــــې مــې د خـــــوږ زړګی دوا راغـــلـــهدا د اســــــــــلام او د پښتــــــو اثـــــر دے
غزل
ډاکټر ثواب الدين مخکښ خوبونو کې نن خوب مې ناکرار لیدلی دید یار په سینه پروت مې اژدهار لیدلی دی د کلي پوخ مارګیر به یې چې بېخ ته کېناستلوپه ملا باندې رامات مې دنګ چنار لیدلی دی سپین سرې بسوګۍ نه مې د خوب تعبیر پوښتلیوې دښمن په سینه پروت مې افغان خوار لیدلی دی دا مات چنار انځور د افغاني غرور دی زویه!نېغ شوی داچنار ما څو څووار لیدلی دی وې ځۍ لاړشۍ کوه طور ته دموسی امسا پیدا کړۍفرعون دزمانې
C.L.I.
افضل شاهټيليفون چې په کړنګا شوريسيور به مې اوچت کړويو ريښمين اواز به راغىزما زړه به په درزا شوټول ماحول به سُر او ساز شوخو يو نوې بلا راغلهټليفون کولى نه شويار ته يار ويلى نه شوC.L.I. مو رقيب شواوس مې تنده نه ماتېږياوس په خيال باندې تېرېږيستا خبرې مې يادېږيخپل نمبر خپله ميلاو کړماوس د ځان سره ګورېږمخو اوس چرته مشغولېږمستا اواز چې پکې نه ويسُر او ساز چې پکې نه ويټيليفون راته بلا شو
اقرارِ جرم
ننګيال يوسفزى، کراچۍ زه خپل استاد د خپلې ژبې او تاريخ لرې ساتلى ومزه خپل شاعر د شعور د کور نه شړلى ومزه خپل اخبار د ناخبرۍ په خوږ رګ اوده کړى ومزه خپل ملا د ترقۍ نه منکر کړى وماوما خپل وروڼه په پردي جنګ کې وژلي دي
غزل
عارف تبسم تورى د ښايست له انتسابه څخه باسمڅنګه دې د مينې له کتابه څخه باسم نه دې يادومه، نه دې نوم اخلم له ځان سرهتا به زه د ژوند له هر حسابه څخه باسم څو به مضطربه په يادونو کې وسېږې تهڅنګه دې زړه خواره! له عذابه څخه باسم ځان ته به يې بل کړم او تيارې به پرې رڼا کړمستوري د اسمان به له عتابه څخه باسم ډېر مې په خواريو څه ګوهر و ځان ته وموندلپرې مې ږده چې سر اوس له دريابه څخه باسم بيا نن په وجود کې
غزل
نبيله غزل ډکې پيمانې په بله واړويسترګې پښتنې په بله واړوي کړې بهانې په بله واړويتللې زمانې په بله واړوي ځان کړي ورښکاره لکه د قدر شپهزړه د ايينې په بله واړوي مونږ يې د غليم غشي ته سپر نيسودوی ورنه سينې په بله واړوي پرېږدئ چې غزل د ارماني ژوندونسوې ترانې په بله واړوي
غزل
صاحب شاه صابر د پرهر ژبه مې هغسې ګويا دهخو د زړه درزا مې ستړې ده ساه ساه ده د مئينو زړونه مۀ ماتوئ خلکهپه دې ښار کې دغه لږه شان رڼا ده ما د مينې دنيا ومونده غني شومخلکو وې چې په دنيا کې خو دنيا ده چې د زړونو ائينې پکې زنګ اخلييره! دا لا څنګه ښار څنګه هوا ده د رقيب په خوله کې څنګ ښکلى تاثير دىهر څوک وايي چې مئ
غزل
تکل عبدالرحيمزى دا دلته د چا زور دی دروازې دي ټولې بندې داڅنګ خلک راټول دي دا کوڅې دي ټولې بندې ورځئ چې مخکې ورشو ويې ګورو چې څه حال دی؟ کاروان ګورﺉ تېرېږي، قافلې دي ټولې بندې مزل زموږه سُست دی د منزل ګامونه تېز دي ډېر ستړي يو ستومانه خو دمې دي ټولې بندې دا چا ورته خبر د لېونو د راتګ کړﺉ منګی مات دی، رباب نشته، حجرې دي ټولې بندې موږ څوک پېژني، څوک يو، خدای خبر چې څه به غواړو؟ غوښتنې زموږ نشته فيصلې دي ټ
غزل
شېر ولي سبا مينه څه دى زړه چاودون دىسوی رنګ غم کې ژوندون دى چې کامياب شي زړه يې صبر چې ناکام شي بيا مجنون دى يا غږېږي له اسمانه يا يې خاؤرو کې سکون دى په يوه خندا يو ځای شي په يوه سهوه بېلتون دى خپل عادت ورته ښه ښکاريبل چې ښه کړي وايي جنون دى ښه پوهېږي ښه عاقل دىفلسفه کې افلاطون دى خپل قسمت دى رارسېږيسبا ولې ځيګر خون دى شېرولي سبا
