شعرونه
وچې خبرې
وچې مه کوه خبرې هیڅ انسان ته مداماً دې فکر اوسه خپل بیان ته وچه لښته څنګه غوټه ژر ماتیږي نتیجه د وچ ویل ده دغه شانته که خبرو کې دې حِلم او نرمي وه نو ته پوه شه چې دې فکر دی خپل ځانته هغه لښته چې وي نرمه نه ماتیږي ښه دقیق شه د نرمۍ ګټې او زیان ته بد ویل د هر انسان سابقه ښیي دا عادت یې منسوبیږي خاندان ته په کوم بڼ کې چې ګلان او تازَګی وي افرین دې شي پیشکش هغه باغوان ته لنډه دا چې ښه اخلاق عالي صفت دی (اشنا
غزل
غزل له زړه نه ووځي د وختونو هديرې ته لاړ شــــــــــي درد هم بلا دى د بلاوو معشرې ته لاړ شـــــــــــــــي هغه چې ځان ورته د بل د ځان په شان ښکاريــــــږي هغه به څنګه د بل روح شي د بل خولې ته لاړ شـــي وخته نو ولې پسې منډې وهې نه يې پــــــــــــريږدې پريږده چې ځان وويني ځان کې اينې
د سپوږمۍ رڼا
ما ستا سترګو ته کتلی ستا په سترګو کې حيا وای د دې ښار له شوره لرې د ځنګل پاکه هوا وای په دې يخ يخ شمالو کې
دغليم برخليک
ښکلې آريـانـا ده اشغـــــالـــګــــــــروته همېــــــش دوزخ ويښ سه اي مغــــروره !فکــــروکـــړه تاريخــونـــو کي وړې به آخـــــير مـــات ســـــــــر لـــــه زلميــو ابابيلـــــو نه هر څو که دفيــــل په اوږو سپــور راشې جنګــــونـو کي کلي دي کـــــه ښاردي کــ
رخصت يي اخستلي غلي
اوس ورته خیر مخامخ ناست یمه پروا یې نشته وخت به راځي چې به جانان راته کوکارې وهي هغلته ډیره تنهایي ده په یارفکر کیږي له ښاره تښتم بیابان راته کوکارې وهي زه هم انسان یمه خو خوی د ا
د قيامت په اړه د محمديار يار نوی شعر
پر وحشت یې اړولی دلته ځمکه کې بشردی *** داسې وایي، چې درې ورځې به تور تم وي درڼا رڼه څېره به ورکه شوې له هر چم وي انسانان به اوړیدلي په یو بل شاني الم وي د دنیا د پای پیام به رسیدلی تر عالم وي *** مګر زما سره تشویش دی خدای ومکړه چې درواغ وي نه محشر وي نه یې شر وي نه تیاره نه یې خطر وي خلیفه د بادار نه وي انسان لا هماسې خر وي رڼاګانې به خپرې وي د جنګون
دالله (ج )په مينه مست
نم ،کنګل او اور خو په الماسو اثر نه کوي زنګ چې یې وهي،کم اصله اوسپنه یاجست وي پیروي که فقیر،داحترام وړ یې ونه بولې! نه دی مسلمان ،چې سکښتی بُت بابُتپرست وي چا چې دملت په وینو ځان ته بنګلې جوړې کړې یوه ورځ نه یوه ورځ به ورپکې دویرجرست وي
د شريعت ښكلى قانون او عدالت لټوم
چې د مظلوم څيرې ګرېوان ته كړي نظر د رحم په اوسنو زلمو كې داسې شخصيت لټوم پېغلې زلمي واړه زاړه چې اتفاق شي همه د شريعت په مقتضى ښه مدنيت لټوم د مسلمان په حال چې تل كوي ژړا د ورورۍ دغه شان تل په
د ساير ځلاند تازه غزل
يو سړی په ځمکه رغړي ژوندون غواړي يو سړی په آس را سپور دی، د زړه زور دی يو شېبه هم ستا له ياده غافل نه يم ګني ښار دی څومره شور دی، د زړه زور دی کيفيت مې له حواسو معلومېږي شاعري هم لکه اور دی، د زړه زور دی ستا سائر ته اوس د مينې توري زده دي ستا سائر هم اوس تک تور دی د زړه زور دی
د دروېش دراني يو تازه شــــــــعر
د مړو غوښه يې وي خوښه مګر هلته دا خواړۀ نۀ وي، په دا وي را الوتے چي خپل دغه ارمان دلته سم پوره کړي نېغ زموږ د ملک په خوا وي را الوتے او دا خوب يې په رښتيا دلته رښتيا شي چي را ننوزي زموږ د ملک فضا ته مړي مړي وي، هر لور ته مړي مړي چي له پاسه ګوري دَے د مځکي خواته خو ټوټې د تن يې وي سره پاشلي هيڅ يو مړے پرله پوري نۀ وي پاته چرته جسم د ماشوم له منځه ورک وي او ترې پاته وي وړه غو
د زړه احساس
ليکوال: نورمحمد غفوری د عـــيشـو پـــه نـېشـو مـسـت کـله ويښيږی؟ د رنـځـو نـېـشـه يــاران د بـار مې نـشـته دا د مينې د ادراک پـــه مـشــغــــــولاکـــې ماخــسـتـن را ځـنـې هير، ماښام مې نشته له هــــیواده مې ګـــــرداب د ویـنـو جوړ دی &nb
د اومان نـــيازي څو تازه شـــــــــعرونه
کميس غږ مې نه اورې ګڼه ګوڼه ده نن سهار مې جامې ومينځلې شمال سو کميس مې د توت له څانګې باد يووړ د ګاونډي د دېوال پر اغزن سيم پورې نښتی نن مې ټوله ورځ لوڅه شا
د غرونو خلک يو...
د خدای مارغان راځي نغمې د ملکوت غږويمطرب ته اړ نه يو او ذکـــــــــــــر د ستار نه کوو د ســــر قاتل ته هم ســــلام کوو سلام يــې اخلوولو يې مخــامخ له شانه پرې ګوزار نه کوو په ستن کې تار شو اچلوی د سپــــــوږمۍ په رڼاڅراغ کې تېل نه سيزو دا د تـاوان کار نه کوو
د سيد جــــيلاني جـــلان دوه تازه شــــعرونه
په سپین لباس کې سپینه ځلیده روانه وه ته وا رڼو اوبو کې اینه روانه وه هر څه که مې د ستړي زړه غږونه پسې وکړل خو نه یې اوریدل نه اودریده روانه وه شرنګا یې له قدم قدم درګرده پاشیده
د زړه آواز
چي په اخلاص ابادوي ویجاړ کورونه د بل د هغه چا کور دی ودان وي تر قیامته پوري کفر يې نه سي ختمولاى ذمه یې خداى اخیستې روښان روښان به پاک قران وي تر قیامته پوري د حق باطل جنګ را روان دي له ازله څخه دحق باطل جنګ به روان وي تر قیامته پوري
خپل سره ما توم دي ټيټومه خو دي نه
منم دا چي د یو پلاره پیدا د مور زامن یو چي ته من زه چهاریاک سم قبلومه خو دي نه غرور ته د فرعون چي د موسی عراده نه سي ژوندونه تانه تېرغلامومه خودي نه د پلار نیکه شملې پت به دي ساتم تر قیامته لوګی به درنه ځان کړم شرمومه خو دي نه
د الفت صاحب فرياد
پنځو روپو باندې ولې هره ورځ خرڅوې دين و ايمان دي مسلمانه ډېر ارزان که نه وي آه و فرياد د چا له لاسه دغه خلک کوي؟ چیرې بې رحمه، خدای ناترسه ظالمان که نه وي دا ميدانونه ولې سره دي په سرو وينو باندې په هر هېواد کې شرمښان يا قصابان که نه وي لکه و
پر اسلام مين
پر اسلام مين دوست محمد عرفان څوک دئ د مال څوک د دنیا څوک د دولت په ارمان موږ امتیان يو د سلطان د شفاعت په ارمان ** چي مو د مرګ صحنه د سترګو څخه لیري نه ده د مخلوقاتو د لوئ رب د مغفرت په ارمان ** چي مو مشغول وي تل په حمد و ثنا ژبه و زړه د پاک الله (ج) د سپین&
ليكوال پيرمحمد کاروان
دوې شاهينې سره ناستې دوې دې وروځې سره جوختې لکه مينې سره ناستې زه شاهين ومه په خوب کې ښکار د مينې پسې تللی وم له ځانه تښتيدلی په شاهينې پسې تللی ما په خوب کې له يوې ورکې ښاپېرۍ وې سترګې غوښتې دې را وليږلې غبرګې د کعبې په تور حجاب کې زه يې ورو ورو تاوومه د خپل زړه په سره ګلاب کې زه په تورو شپو کې ګرځم دا ډيوې به مې په کار شي ستا ملالې او ځلاندې سترګې دوې به مې په کار شي کاروان
پيرمحمد کاروان غزل
آرامه مې په سترګو غوړېدله لکه خوب په خوا کې راته ناسته وه بې شوره لکه شپه حيا يې پښتنه ده په حجاب کې ده نغښتلې خاونده ته يې مه کاندې سرتوره لکه شپه رانجه د ليونۍ مينې يې څکلي وو نشه وه
د حقيقت ورځ
چې پلو له مخه لېرې د هر چا شي دا رنګينې جامې څيرې د ريا شي حقايق ټول رابهر شي له حجابه پټ کارونه را څرګند زما او ستا شي که رازونه که رمزونه که اسرار دي لکه ستوري د اسمان هسې رسوا شي مقصدونه ، غرضونه ، عملونه بې پردې او بې سيرته برم
”زه مهاجره مرغۍ“ حسيبه شهيد
د زیږدو نیټه مې کټ مټ د دې کلي د جنګ په شانې راته معلومه نه ده د ښوونځي لاره مې په لوګو وموندله اولومړنۍ زده کړې مې د راکټونو د درزا په بدرګه کړي ديٍ تر منځني ښوونځي مې د ماینونو تر منځ لار وهلې او لوړې زده کړې مې
غزل
د سبا د انقلاب دا زړي خــــــــــلــــــک د دې وږو ولسونو غړي خلــــــــــــــک يوڅو سپي ولس خواره دې ورته پريږده هسې څه تړي د دار په پړي خـــــــــلک د غربت تر تورو ليکولاندې پــــايـــــي ستا دوير وچغ په غاړه ستړي خــــلــک د تاريخ په هديرو کې به خښــ
غزل .بختیارځدراڼ
تسکین یې ګران دی زړه مې ډیرله ارمـانونو ډک دی ځــــکه غزل مې لــــه دردونـــــــو فریـــادونو ډک دی &
غزل
غزل نصیر کوټوال نازولې وه ښایسته وه چې وړه وه بس د سرو ګلو غونچه وه چې وړه وه لا یو بل راباندې ګران وو چې واړه وو لا یاري زم
