شعرونه
جميل اخندزاده
غزل نادان نظرمې ترجانانه پورې ځان رسويته ورته ګوره چې اسمانه پورې ځان رسويدزړه ماڼۍ ته يې ورتلل دومره اسانه نه ديخيال ته ده سخته چې سلطانه پورې ځان رسويسترګوکښې پروت دچا تصويرچې ترزړګي ښکته کړياوښکو ته ګوره تر ګريوانه پورې ځان رسويڅوداميد ډيوې رپيږي دزړګي په ساحلخو دتقديرکښتۍ طوفانه پورې ځان رسوي
دجلال خپلواک ښکلی غزل
دجلال خپلواک ښکلی غزل يمه ګومـــان لاس اوګرېوان دخپل باور سره يمدخير له منځـــــــــه چا ايستـــــلی يم دشر سره يم ما منصوري سجدې راوړې خوحيران پاتې يمزه نااشنـــــــــا ستا دمحراب او لـــه ممبر سره يم زما په څــــــوکه يې دي څو رنګه بُتان جوړکړيګارګر څټـــــــک يمـــــه په لاس کې دازر سره يم يار زمـا لمر دی زه تياره ښکا
د روما محمدي په زړه پورې غزل
دروما محمدي ښکلی بامفهومه غزل چې يادونه د جـــــانان ورسره نه شتــــــــــهبې ايمـــــانه دي ، ايمـــــان ورسره نه شته ته راياد شــــــــــوې خو ژړا راته رانغلـــــــهورېځې راغلې خـــو باران ورسره نه شته کوم انسان چې ژوند کوي ، بې محبتــــهتش وجـــــود لري خو ځـان ورسره نه شته
د غلام رباني فياض په زړه پورې غزل
غزلمنم خوندونه چې په قند او په شكرو كې ديخو عبرتونه بس زمونږ د پند خبـــــرو كې دي مونږ اتلان كه نه يو ځو دا تلانو پــــــــــــــــرلارتل مو ستايلي اتلان خپلو سنـــــدرو كې دي مونږ په مزرينو څپلو هم لار دمنزل لنـــــــډوومونږه په غرونو كې اوبه څښلي تندروكې دي كه دپاريس پر ښار و
د سميرا کوچۍ تازه او په زړه پورې غزل
غزل کعبه ســـاتي په زړه کـــــې او هم منات ســــاتي پــــه زړه کې دا خلک خـــــــو اوس څو رنګـــه حالات ســــاتي پـــه زړه کې دا سترګې مـــو کږې ورپســــې ستـــــورو غونــــــدې نه شي هر څوک چې دلته لمر غوندې عادات ســــــاتي په زړه کې
سميع الدين افغاني دوه غزلونه
اروا ښاد ګل پاچا الفت تهستا دالفت ډيوه په لاس وه اوس تيارې يريوتېځکه وطن کی د دردونو افسانی پريوتېد هغه يو افغان په نوم چه تا وحدت ته بلل اوس يی په کلی او بانډو کی دغم شپې پريوتېد پاک احساس او د وروری خبرې کمې ښکاريځکه په سمه او ميرو کی اديرې پريوتېد وطن دښتی او ابادې يا ويجاړ ځايونهپه هر قدم کې د ژونديو جمجمې پرېوتېڅومره وحشت او بربريت شو په بې وزلو خلکوپه اديرو کې په زرهاوو جنازې پريوتیڅو
ماشومتوب : نذيزاحمد نذير
ماشومتوب زمانه وه چې د کلي شوخ ماشوم وم زمانه وه چې مې سر لس ځايه مات و زمانه وه چې د کلي د نفرت وم زمانه وه ترحم راباندې قات و »»»»»»»»»» زمانه وه رانه لوبې زېږېدلې
داڅنګه درد يې ؟ رحيمه پښتونجار
دا څنګه درد يې...!!!! دا څنګه درد يېدا څنګه درد يې چې مې اوښکو ته ګريوان ژړوېدا څنګه درد يېچې نغمو ته دې په زړه کې دغم ناوې ژاړيچيرته ورا يې نن دعشق د جنازې راغلېچيرته په سور پالنګ دوره ورله د عشق جوړويدا څنګه درد يېدا څنګه درد يې چې سره وړانګه شې د غم په ساراپه سر وريږې لکه تندر د لمبو په ښکلارا نه چاپيره کړي سپرغۍ د بوړبوړکو لمبوپکې چغيږي دشهيد ارمان اروا په
غزل : سميرا کوچۍ
غزل لمبه نه شي ليمه مې دومره سره نه شي اخير او ستوري پکښې وريت نه شي نينه نه شي اخير لږ ودريږه ماتل شه سترګې بيا راواړوه همدا مې د ديدن ورستى شيبه نه شي اخير ناسته يم د څو تورو پلو مې لپه کړى تر
مات ستورى : غزل
غزل ستا له څنــــــګه، ســتا لــــه کلي ، ســتا له ښــــــاره وتى يم لکـــه مات ستـــــورى د خـــــپل ژوند لـــه مــــــــداره وتى يم د لټـــون په يبلو پښـــــو پـــــــــه يـــــــو غزل پســــــــې ګرځيږم يو نيمګـــــړى غـــوندې ســــــاز يـــــــم له س
غزل : حبيب الله صباح طوطاخيل
غزل سپرلي د وينو دي وتلي ده د ګل جنازهديار فراق کي دزړه وځي له ګوګل جنازهديار ښکلا ديار ځواني يي خامخا ژړويڅی څوګ يي ويني په مالت کي داوربل جنازهڅی څوګ جفا کړي ځوانيمرګ يي درنه غواړوربهڅه مو ګناه ده څی لا وځي داجل جنازهڅي توري زلفی دی که سيورۍ د ماښام وينمهده د اشنا که د ښاپېري د کاکل جنازهدزړه په وينو می ليکلي دا يو څو خبريد څه ناورين وو څی وتلي دغزل جنازه
ماتې غوټۍ: رحيمه پښتونجار
ماتې غوټۍته وﻻړ وې راته ﻻر کېما درمنډه واخيستله د خپل مات زړه ارمانونو مېځولۍ درله سپړلهچې پلو مې درله خور کړڅنډې تشې وې له هيلوبل څه نه وبسيو څو د رڼو اوښکو مړاوې پرخې مې پلو کې ځلېدلېبل څه نه وبسيو څو سلګو زما د ارمانونود شيبو ګيلې کولېبل څه نه وبسزما ماشوم زړګۍ و او يو څو ماتې غوټۍ وېبس يو څو ماتې غوټۍ وې...!!!
غزل : خوږمن ځاځى
غزل اوس رانه څــه پوښتې چــې چاته شـــاعري کومـه د سترګو توره خــــــو بـــس تـــا ته شاعــري کومـه هــغوى خبر کړى چــې زما تر مخ دې نه تيــريـږي زه بدرنګۍ ته نـــه ښـــــکلا ته شـــــــاعري کـــومه په دې امــــيد چـــې مې راتلونکى نسل وژغورمه
حليم شملزي غزل
غزل زړه می درزيږي په تندي باندې خولې راغلې چې يارمې نشته په کاروان کې قافلې راغلېدومره اسانه دقومي غورځنګ تسخير مه ګڼه اوس مو ځلمو ته په وجدان کې ولولې راغلېپريږده اشنا دا دپردو زاړه وراسته دودونهزمان بدليږي دژوند نوې فلسفې راغلېتاخو قسم خوړلی دلته به رقيب تيرنشيدغه دی بيايي تر څپلو مخته پايڅې راغل
د سميرا کوچۍ دوه په زړه پورې غزلونه
غزلاوس خو لا زړونه دي بلېږي ها د چا خبرهنه مو ډېوه په کار راځي نه د ړنا خبرهدوى مې د زړه په درزا هله پوه شوه کله چې ماپه ژبه اړاوه ستا نوم چې وکړم بيا خبرهله ډېره وخته يې په زړه کي ساتي نه يې ليکيدغه قاتل په خپل تندي د مدعا خبرهتورې جامې به بيا و نه کړم څو مې وس وي چيرتهما چې کږلې دا خبره وه رښتيا خبرهاوربل دي دود شم په دې لاره يو څو پلونه پراتههمزولي مه کوه د باد او د هوا خبره
الوتی خيال : عادل اڅکزى
الوتی خيال نور مي نو څوک قسمته ؛په دې بد رنګ محيط کيپه زړۀ کي ځای نلري نه مي د ذهن پر هسک د چا يؤ ياد ځليږي نه اوس ډېوې
د سميرا کوچۍ نوى غزل
يادګيرنه څو ورځې وړاندې مې د يوې ليکنې په لوستو سره زړه مات شوى وو نو پريکړه مې کړې وه چې نور به شعر نه ليکم خو د هغو ټولو خويندو او وروڼو نه مننه چې زه يې وهڅولم تر څو بيا هم شعر وليکم او د خپل زړه اواز پورته کړم غزل چې زه ستا ماشومه لور وم څومره مورې رانژدې وې
د فطرت محبتونه: نسيم ستورى
د فطرت محبتونهد خوبانو تصويرونه زړه پرهر کړي په خپل فن باندې خو جوړ هم لوى اختر کړي د نظمونو د قيصو الهام به اخلي چې غزل ئې ژبه غوڅه د کوثر کړي چې ماشوم زړګى د کاڼي کرښه کش کړي جادوګر لفظونه ځان ورته دلبر کړي د نظر کاسه د سترګو په غوبل کې د خيالونو په درشل کې شور او شر کړي چې جوهر ئې د ګلاب پاڼو کې ځاى شي د کتاب پاڼې قلم په وينو سر کړي د فطرت د شينکي باغ محبتونه
د رحيمې پښتونجار په زړه پورې غزل
يم غزل نه يمشرنګ مې شه په ليچــــو کې ، دسرو زرو بنګړی مې شهو زانګـــــه په زړه مـــې ، دلونګـــــو تــور ځونډی مـــې شهجام مـــــې شه غاټــــوله ، چـــې دې تږې نن د پرخـــــــــــو يمماته مــــې کـــړه تنــــــــده ، د ســــړو اوښکو منګی مې شهنـــــه يم غـــــزل نه يم ، زه د مـــــــــــات زړه اسويلـــی يمـــــــهدرد مې د زړګوټي ، د سلګــــــــــو نه ډک زګيروی مې شهپړک راته د طـــور شـــــــــــ
د نظيفه شا ه : غزل
غزل خدايه چيري به پيدا هغه جانان کړم چي دسوي زړه حالت ورته بيان کړم لابه څود نفرتو دنيا کښي اوسم چي مي ياررانه جدادي څوک دځان کړم تر وروستۍ سلګۍ به ستامينه پالمه زماګرانه درسره دغه پيمان کړم ما ورکړی ورت
غزل سميرا کوچۍ
غزل ارادې يو را ټولېږو ستا په خوا په دې تياره کې خپلو زړو ته له دې ځايه وړو ړنا په دې تياره کې د زخمي زړونو پالنه به په چا سپارو خاونده دوى خو اوښکې وچې نه کړې د هېچا په دې تياره کې ساعت کېږي له دې ډزه چې د باد څپې يې راوړې څو نرۍ نارې خورې دي د ابا په دې تياره کې
د انديښمن ځاځي غزل
غزل دا نن مې سکڼـــــــــــى خيال دى د سنـــــــــــدرو په طلب کې په کلي ګرځـــــــــــــي ستـــــــــــــا د څو خــــــــــبرو په طلب کې د شنــــــــــــه چنار زړګى مـــــــــــو هم مين زړګــى ښکاريږي دا ډير وخت دى پريشــــــــــــــــانه د کـــــــــــوترو په طلب کې د لمــــــــــــــر د وړاندګو پيغـــــــــلې بيا د برکـنډو له پـيڅې
غزل : انديښمن ځاځى
غــــــــــــــزل پوه نه يم ځان ته کـــــــــه بې خونــــده ژونـد ته ژوند تـــيره و په اينتـــــظار چې ســـــــتا د شــــونډوخــوند ته ژوند تيره و چې بـــــاڼه ټيټ شـــي اود زړه په ښــــار مــې ســـوله راشي د کبــــرجنو ســـــــــترګو دې اوربنــــــد ته ژونـــــــــــد تيـره و سوګنـــــد يې کـــــړى وو چې
غزل// حميده پکتيانۍ
زه په تمه تمه درته ناسته يمتا خو ويل راځمه درته ناسته يمته به يا بندي يې يا شهيد اشنازه به نو تر کمه درته ناسته يم؟خدای به دې يوه ورځ له سفرراوليخير دی که مرمه درته ناسته يمزړه دې د خليج جينکۍ يونسيمړه به شم له غمه درته ناسته يمدرسته ورځ مې سترګې درختلې ديشپه شوه شومه دمه درته ناسته يمروح د پکتيانۍ درسره تللی دیمړه يمه بې دمه درته ناسته يم. ٢ آګست
د سميرا کوچۍ دوه غزلونه
غزل دي د شپو د مخ زخمونه نور ثمر ور سره نشته په دې ستورو پسې مه ځئ سپين سحر ور سره نشته ما خو و پېژانده، دى د ناهيدې د قاتل ورور دى خير دا که په لستوڼي کې خنجر ور سره نشته دا په عزم کاڼي خلګ په زړه دومره سادګان شوو چې توپير د نيکو، بدو هېڅ قدر ور سره نشته
