غزل
دادې کالونه می بې شميره دهجران تريږې
ستا جدايې کی می ژوند ن څيرې ګيروان تريږی
زه چه راياد کړم دستا وږی تږی بژا بژا جا مې
په مخ می لا پې لاپې اوښکې هر زمان تريږی
تل دهجران په سرو سکر وټو کې مزلونه کو م
خو هر قدم مې دزړه وينو کی ډير ګران تر يږی
که تا ودان واې زه به ولې داسې خوار ګر زيده
سختو خواريو کې می ژوند ستړې ستومان تريږی
چه وچ په وچه لو ټې لو تې ستا کا بل راياد شی
چيغې وهم چيغی می پو رته تر اسمان تريږی
په سجوده کی خدای ته وژاړم سو لو نه کوم
چه رحم وکړی داغه څه پدې افغان تر يږی
موږ بې تعليمه که بچيان مو بی تعليمه لوی شی
هغوې به هم داسې وختونه پر یشان تر يږ ی
زموږ مشران اودوښمانان داسې جنګونه راوړې
چه جنګ په خوست کی وی خو وينې په پروان تريږی
خود مشرانو که موږ هر څومره تباه برباد کړو
ژوندون ددوي هم دکورسیو په ارمان تير يږی
که نور يې واس نه د ستا په غم کی ونه ژاړې
نو سيد کريم به له جهانه بې ايمان تير يږی
