شعرونه
غزل
غزل محمدالله ارین احمدزی لویه فلسفه دې ده په سترګو کې څومره تلوسه دې ده په سترګو کې زه خو پکې وینمه یو لوی داستان ښه لویه کیسه دې ده په سترګو کې ماته ترې د نوي سپرلي بوی راځي لویه حماسه دې ده په سترګو کې
اژدها
اژدها چي د په موږ کي لاس وهنه کړله شمیره د خپل ګریوان رتاړي
یمه حیرانه ربه
یمه حیرانه ربهما ویل چې سپینې واورېبه دوطن په سوځیدلي لمن ووریږي زما دوطن په زړګيچې د مودو راهیسېد سرو لمبو بلا خوره وره دهد خپلو سپینو او سپیڅلو پرخوپه سوړ وریښمین دسمال کې ونغاړياو تلوسه یې د بدمرغه شیبو خپل درحمت په غیږه ورغويخو یو نا څاپهد یو لوری راتهد یو ماشوم سلګۍ په چغو شولېمخ یې و لوندپه خپلو ورکو اوښکوراته یې وویل په وړه ژبګکیژما شاله شي یمه وړی تږی،زما ساړه شي یمه وږی تږیلاش دې کله لپې د
دزړه خبره
دزړه خبرهراته رایاد شول بیاهغه وختونههر وخت به مور کړله جګړا راسرهدپلارپه ژبه به کنځل وې راتههم به غصه ووزما نیکه راسرهدوی به غوښتل چي ښوونځي ته لاړشمووایم درس ښکلی بشر جوړشمهدقام خدمت وکړم درمل شم ورتهنه دا چي زه هم درد سر جوړشمهمابه دا نه غوښتل چي درس ته لاړشمله کور نه پټ مي شیطاني کولهکه به هر چاویل چي ښه کار نه دیمابه بیا هم هغه وراني کولهخو یوه ورځي ښوونځي ته لاړم
څلوریزي
څلوریزيرقیبان وایې پښتانه په مینه نه پوهیږيزه سیدشاه په دې خبره ډیر ځوریږم قسم مي کړی دا خبره به غلطه کړمهله نن نه وروسته په هر ښکلي مینیږم،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،په پښتنو کي دا دستور دی اشناپه جار به نه کړې د الفت خبريډیري په فخر او په ډاګه یې کړهچي وي هر څومره د نفرت خبري«««««««««««&l
غزل
غزلدعاګانې مې په لپه کې ذرې شوېنه مې سترګې له دريابه راستانې شوېرڼاګانې يې په لپو،لپو څښليچې په مخ کې يې مچکې تکې سرې شېلوپته کې يې رنګونه دي شليدليزما سترګې چې راپرېوتې ايرې شوېبې اروا مې تخيل درپسې تللىپه کې لوڅې د غزلو هدېرې شوېچې نغمې بې عبادته شوې په تار کېرا ايسارې د سندرو زمانې شوېيو طالب چې سجده کېښوده په ځمکهنو ليمې يې په شرابو کې ل
غزل
غزل نن مې هسې له دنیا نه زړه تور شوی یاره هسې مې له چانه زړه تور شوی دا چې هسې په تور تم کې یم خوشاله د سپوږمۍ له دې رڼا مې زړه تور شوی ټولې مینې بازاري شوې کلیوال یم د دې ښار له ناز ادا مې زړه تور شوی دلته مینه ده لو
نظم ///////// هدېرې مو په روحونو کې ايسارې
نظم په څادر کې مو راټولې کړ
غزل
غزلماته دآسمان د الفتونو مینه راکړه تهښکلې پاکیزه د ثوابونو مینه راکړه تههیره دې ملنګه د کچکول د سخاوته کړمخیر دی ما ګدا ته د اجرونو مینه راکړه تهنه چې یې سبا وي نه بیګا نه یې ماضی تیرهپاکه د ایمان د باورونو مینه راکړه تهبزم ته دې ما نن بلینډې د اوښکو بلې ديماته دشاعر د غزلونو مینه راکړه تهزه ساده نجلۍ وم ستا نغمو څپه څپه کړمهماته د ياغي سمندرونو مينه راکړه تهر پشتونجار
شاعران لیوني
شاعران لیوني موږ شاعران یو دجهان لیونيغم وي دبل، موږ سرګردان لیونيد تخیل په آسمانو کي اوسوځکه مو بولي ټول زمان لیونيدنورو غم ته ځای په زړه کي ورکړو بیا لټوو ورته درمان لیویيخبر د زړونو کړو د نورو خلکوځکه مو کړي عاشقان لیونيدشعر په بیت کي سمندر ځایووپه دې هنر کړو ډیر حیران لیونينه له پاچا نه له ملا ډاریږومخامخ کړو ورته بیان لیونيسید هم ځ
مورنۍ ژبه
مورنۍ ژبه بشرمل نا صر په نوروژبوچې مې خرڅه نه كړې اې زما ګرانه ته مې مه هېر وه د ډوډ ۍ ژبـــه لاتراوسه نـــه يم ښكلې جا نا نه ته مې مــه هېروه زما په نوم با ندې ته ژوند تېروې تا ته مې پت پد ې جها ن بخښلى د بل پــه ژبه تــه ويا
غزل
غزلد ارمان ډیوې تیارو ته رڼا ورکړهپه مسکائې سرو لمبو ته رڼا ورکړهڅو به زړه یې د هجران د درد نوکاروجوړ په زړه ناسور زخمو ته رڼا ورکړهد لحد تیګې د زړه نه یې جنت جوړ کړیو ګلاب چې د مرګ شپو ته رڼا ورکړهد آسمان د زړه په درز د وینې څاڅکيد سپیرو د ښتو چینو ته رڼا ورکړهمرګه ستا نه یې له درده پناه غوښتهزندګي یې ستا لمحو ته رڼا ورکړه رحیمه پشتونجار
غزل
غزل نه هغه پیغلي، نه منګی شته، نه ګودر زړګیهنشته ځوانان نه یې ټولئ،نه مازدیګر زړګیهطبل دجنګ مي بیا تر غوړ شو دې ناورین وطن کيد یو په لاس کي ده چاړه دبل خنجر زړګیهبیایې دخور لاسونه سره شول دخپل ورور په وینوزموږ په کلي کي همداسي وي اختر زړګیهدې سپین پوستکو کي تور زړونه دي اعتبار وړ نه ديخدای خو دي ساته ددې سپینو له هر شر زړګیهدبې وسئ عالم مي دا ده چي د سر دښمن ميراسره ناست ده په
غزل
غزل د شرابي سترګو سلام ، لکه د بنګو پيالېنشه نشه يې کــړم تمام ، لکه د بنګو پيالېغزل مې دومره شو خمار راديف يې وزنګيدهخداى راليږلى و الهام ، لکه د بنګو پيالېکوم ليونى له کلي تللى و چې بيرته راتهپېغلې ولاړې وې په بام ، لکه د بنګو پيالېدا د کابل شوخه جېنۍ په جادوګرو سترګوله مانه واخلي انتقام ، لکه د بنګو پيالېګلې له تاسره هوس د خولګۍ پاتې نه شوپه ما دې دا
دجګړوپلرونه
دجګړوپلرونهمشره بيادې واک ته دولس قاتلا ن راوستلخپل څنګ ته دې دواړه دورانۍ اتلان راوستلمونږ له جګړو ستړې مشره،سوله امنيت غواړوتا بيرته ميدان ته،دجګړو قاصدان راوستلمونږ دمرورو وروڼوبيا په خولا کول غواړودې کارته دې مشره،دجنګونو پلاران راوستلتا خودولس ارزو دخاوروسره خاورې کړهتاچه اوس شوراته،درغلګر وکيلان راوستلنه جوړيږي خپل منځکې دنيا یی ننداره کويتاسو دملت کورته سوچه ليونيان راو
غزل
غزلراوپس شوه حادثه ، کلي ته راغلهد رنګونو هـــدېره ، کلي ته راغله.په تبوت کې را ايسار وو اندمونهبې څيره وه جنازه ، کلي ته راغلهنن به بيا خمار سازونه کور ته يوسود سندرو قافله ، کلي ته راغلهستا په سترګو کې مې سترګې فنا کيږيد يادونو زمانه ، کلي ته راغلهنن مې غيږې ته راړنګه شوه طالبهد سپوږمۍ يوه خصه ، کلي ته راغلهطالب منګل
دکابل واورې
دکابل واورې دالپ غرونه واورو پټ کړل،دپغمان غرونه رايادشول جګ په سپينو واورو ښکلي،دپروان غرونه رايادشول چه له واوروجوړشي غرونه،سالنګونه راپه يادشول چه دمرګ ژوبلې لامل شی،برفکوچونه راپه يادشول دکابل واورې رايادشوې،راپه يادورانې کوڅې شوې چه نه در،نه یی کړکي وې،وران کورونه راپه يادشول چه پرې سپينه واوره اوري،سر پناه یی په سرنه وي داپخپل کور کې بيکوره،فاميلونه را په يادشول نه ب
تلوارکړه
تلوارکړهله روزګاره ګيله مکړه،ځانته جوړ خپله روزګارکړهشاوخواته دې نظرکړه،بيادې خپله پيدالار کړهپه ګيلو کې ګټه نشته،پخپل ځان دې فکر ساتهدوخت پيښوته سم ځيرشه،ترينه خپله ځان هوښيارکړهڅوک راغلي چه دوستان يو،خوکړه وړه یی ددښمن ديپه دوستۍ یی غلط نه شې،دخپل ځان دښمن یی شمار کړهدښمنانو پريکړه کړی،غوږشه ځان پوه کړه افغانهاوس دې خاوره درنه ويشې،لږراويښ شه ځان بيدارکړهدوی يوڅه واېې بل څه کړي،په
غزل
غزل چې د سترګو پټولو امکان نه ود درياب د درولو امکان نه و.اندمونو نه راپرېوتې ساګانېخو د ځان د پرېښودلو امکان نه و.رڼاګانې په کې لوڅې،لوڅې تللېپه دې ښارکې د ليدلو امکان نه و.په رنګونو کې زوال و د مستيود هندارو د ساتلو امکان نه و.د جذبو په انقلاب يو طالب وچې شهيد شو له غزلو امکان نه و.طالب منګل
شنه شنه ستوري// ازاد شعر
شنه شنه ستوري محمدالله ارین احمدزی ستا په مینه کې له ځانه پردی شوی د ځان بولم د اسمان دا شنه شنه ستوري کله سر یې په شمیرلو شمه هسې کله ورکړمه سپوږمۍ ته پيغورونه ستا د مخ صفت کومه بس لګیا شم زما یاد شي ماشوم، کوڅې د کلي تا به ویل چې نن به کومه لوبو کاندو ما به ویل چې پلار مې شور کړي مستي نه کړم ته به غلې شوې روانه زړه نیولې اوس د کلي ظلم ګورې چې دوی څه کړي لګوي په تش دیدن چې پابندي دوی تاته
غزل
غزل ښکلې راشه د سورکو شونډو جام راکړه رنځور زړه ته مې سکون او ارام راکړه خیر دی خیر دی که دې هیر کړم پروا نشته رقیبانو منځ کې ښکلې سلام راکړه چې خفه ښکلي یاران پرې یو کوی شم سترڅيښتنه راته داسې کلام راکړه کار دا ستا د
دمحتسب زياړې
دمحتسب زياړېلامــوړشوې دجــــانــان پـه ديدار نـه وملا پـه غيــږه کـــې تـود شوئ ديار نـه ومزه پــه غـــلا ديــار ديـــدن تــه وم راغلېلا لــه ډاره لـــــړزيـــدمـــه،قــــرار نـه وملاديارسره دسترګوپه جنګ بوخت وملا د ســرو شـنډو شـــرابــو خمار نـه وممحتسب خواته په چيغو سر ته راغئخبـــر شــــــوې لــه اذ انــه سهار نـه ومزه قيام دمحتسب په زياړوخــوښ و م
غزل
غزل/طالب منکلبې روحه راغلمــــــــــه په سا پسې راورسيدمد خپل وجود په اتنهــــــــــــــا پسې راورسيدمد پيزيبونو شور او ساز، بې برکتـــــــــه نه شيد ډمې بېغلې په ګـــــــــــــــــډا پسې راورسيدمچې د جلاد په مخ کې ودرېدم ،څېره مې نه وهزه په دې ښــــــــار کې په باچا پسې راورسيدممورې! له تانه وړاندې نه وې ،د جنت منـــارېبيرنه راستــــــون شوم په دعا پسې راورسيدمکه څو فنا شوې په رنګي
غزل ///دا چې ژړیږم ،خو په خوله هیڅ درته نه وایمه ــــــــــــــ اور کې سوځیږم، خو په خوله هیڅ درته نه وایمه
غزل دا چې ژړیږم ،خو په خوله هیڅ درته نه وایمهاور کې سوځیږم، خو په خوله هیڅ درته نه وایمهدخدای لپاره بس دﺉ راشه زیاتي ستړی شومهژوند یم ختمیږم ،خو په خوله هیڅ درته نه وایمههغه له شوره له خندانه نن په ډکه کوڅهغلی تیریږم، خو په خوله هیڅ درته نه وایمهزه لکه اوښکه بې اثرې دا ستا له ښکلو سترګولاړم تویږم ، خو په خله هیڅ درته نه وایمهبس که سروده! دومره ظلم په ما څله کوېزړه یم ! خو
زه افغان يم
زه افغان يمزه هيڅکله چــا خپـل کــــــړئ پـه زور نه يمزه افغان يم په مرګ خوښ په پيغور،نه يملــه ازلــه خــــداي ازاد يم پيداکړئزيږولې دزلت په ورځ مور نه يمزه دجنګ په اورکې سوئ لوغړن يمخو په زورکې يم غښتلئ ،کمزور نه يمدوطن په لارکې مرګ ته لبيک وايمپه دې لاره کې زه کم له منصور نه يمدنړۍ پهلوانان په غيږه راشيوارپه وار يي څملوم ،لا نسکور نه يمزه دزغم په ورځ پيدا يم فري
