شعرونه
نن دې پـــــــه شونډو داغ له وینو سره -----بېګا مچکې لــه ما درې ډېـــرې شوې
غزل ماتې له یار ســـره وعدې ډېرې شوې اوښکې له سترګو نه راتلې ډېرې شوې
ژبه مې په خوله کې اوبو ډوبه کړه --- سپینه یې خـــولګۍ ولاړه پېغله ده
غزل پورې پــــــــه بلۍ ولاړه پېغله ده ښــــوري یې نتکۍ ولاړه پېغله ده
هغه پېغله چې راپورته لــــه سجدې شوه ----- د الله،الله پـــــــــــــه شور کې رانیږدې شوه
غزل هغه پېغله چې راپورته لــــه سجدې شوه د الله،الله پـــــــــــــه شور کې رانیږدې شوه
اوس به دې چیـړل د زلفو څوک کوي؟ ------ هغه یو طالب و چې پـــــــــه لار نه و
غزل هغه وخت جلاد دومــــــره تیار نه و سر چې و لــــــه ماسره نو دار نه و
هلته وګوره یو مـــــات زړه به پیدا کړې_____چې پـــه بــام لوپټه ســره غوندې ولاړه
غزلپه وجود کې مې د زړه غــــوندې ولاړههغه مــــــــــاسره د غـــره غوندې ولاړهمرورې تړمې اوښکې پــــه مخ راوړېراته مـــخه کې د مــــــړه غوندې ولاړهپـــه بلۍ انتظار بـــــاسي مســـــــافر تههغه پېغله چې خـــــــواږه غـوندې ولاړههلته وګوره یو مـــــات زړه به پیدا کړېچې پـــه بــام لوپټه ســره غوندې ولاړهخدای دې نه اخلي پرې بچ یم له دوزخه
غزل///چې زلفي واړوي را وا يې ړوي/// زه يې د ټندې په خالو مين يم
غزل په نوم مين په قوارو مين يم جانانه هسې په څيرو مين يم ما ده ليدلى خو ويلى نه شم زه د هغې په دې نازو مين يم چې زلفي واړوي را وا يې ړوي زه يې د ټندې په خالو مين يم چې دا غږيږي او ريپږي ډيرې
نن مې زړه عجیبه مات شو//////// نه یې ټس نه یې ګړپ وکړ
غزل تا له جامه چې غړپ وکړ د زړه وینو مــې ړپ وکړ دا خولکۍ څومره پسته ده په زبښلو یې خــړپ وکړ ستا لمنه کې خـو نه دی؟ زړه اواز رانـه تړپ وکړ نن مې دومـــره دي ژاړلي چې ګرېوان رانه چړپ وکړ په باران کې یې کړه منډه لندو زلفو یې شــړپ وکړ نن مې زړه عجیبه مات شو نه یې ټس نه یې ګړپ وکړ طالب منګل
شعر
دانه ، دانه وښکې مه پاکوه پریږده پر مخ مې را روانې اوسی نادانه ته خو دومره نه پوهیږې زما هره اوښکه د یار نوم یادوی
څلوړيزي
دا چا قسمت کي ېې وي خندا لیکلې څوګ وي پيدا صرف داژړه لپاره
خوب
خوب د مينې خوب كې تر جانانه پورې ورسيدم روان وم پورته تر اسمانه پورې ورسيدم په دې سوچونو كې روان وومه په ټال د زلفو يو دم را جګ شوم تر پيزوانه پورې ورسيدم زه د سپوږمۍ په ننداره کې شوم په ستورو مین په ډير تلوار تر کهکشانه پورې ورسیدم په دې امید چې سوله راولۍ زمونږ ګران وطن ته شوم را روان تر طالب جا
څلوريزه
څلوريزه د مينې خوب كې تر جانانه پورې ورسيدم روان وم پورته تر اسمانه پورې ورسيدم په دې سوچونو كې روان وومه په ټال د زلفو
غزل
سم دم لیونی شم چې را وګوري ټول ترې سپیلنی شم چې راوګوري خدای خبر څه حسن جادویي لري خپل ځان نه پردی شم چې راوګوري ټوله ښکلا خدای دې ته ورکړې ده ځکه خو سپرلی شم چې را وګوري ناز خو یې والله که نور زغملی شم
( سلام)
شعر کله چی ستا له څنګه تیره شمه کله چی سترګو ته دی سم وګورم غواړم د زړه رازونه درته یی ټول ووایم ورسته له خدای څخه می تا ته پناه در وړې غواړم په چغو در ته وژاړمه خو کله خواته در نژدی چی شمه زړه می درزا شعروع کړي پښی می دواړه ریږدی بغیر له یوی کلمی خولی ته می هیڅ نه رازی ( سلام)
ژړانده سترګې
ژړانده سترګې دا ژړاندې ښکلې سترګې ولې دي له اوښکو ډکې څه یې غم دې لویه خدایه چې راګوري هکې پکې تل خورې چې یې وي زلفې هیڅ یې نه سموي خدایه زه حیران یم زه حیران یم زما زړه دا ستا له غمه جنګ ځپلی کابل جان شو ته پرې رحم وکړې خدایه څن
اى رقيبه!/////نقيب للمه وال
ستا په شوخ نظر به ښکليه څه وشي؟زړه کې بۀ يو بل ته تله راتله وشيوابه نه وړې کله د پى مخو نهشېخه که ستا ږيره تر نامه وشيته هم عجيبه يې ښکلي ګورې نهدې ته خو ولاکه د چا زړه وشي سم شه اى رقيبه! ګنې وابه ورېزما به د خپل يار سره واده وشيسل دې غمازان يو دې رېبار نه ويمينه د نقيب به خاورې ښه وشي
غزل /// جلال امرخیل
خال چې د وروځو په ليندې لګوي داغ به پر زړه د ائېنې لګوي سترګې په سترګو ښې پخې لګوي پر ما اثر د ميکدې لګوي د عشق پرهر مې په ماشوم زړه باندې لکه تنکۍ جينکۍ خولې لګوي اخ د لمدو زلفو له شړکه دې جار
غزل
زه څومره لېونی وم ،چې په تا مئېنېدم د خپل زړګي د درد په انتها مئېنېدم
بیت
هغه لری ښه کليواله څیره خو زما ښاری خویونه ټول خوښوی
نور د نه يادوم
دخپلو اوښکو قدر کړمه نور د نه يادوم بس په زړګي به تيږه ږدمه نور د نه يادوم بې وفا مينې د غاټول په شانتی ودا غلم اغزنې لارې به پريږدمه نور د نه يادوم ستا د سپرلي په تمه تمه د خزان په باغ کې ډيوه د مينې مړه کومه نور د نه يادوم زړکی ماشوم مې په ژړا شې کله کله ما تهپه آللویې ویده کومه نور دې نه یادومستا قدمو ته به يې سجده کړه ليونۍ وه زرکه هغه توبې اوس ما تومه نور د نه يادوم
خېبرپښتونخوا(د بشر مل ناصر ښکلی غزل)
خېبرپښتونخوا نن به دښكلا،ښكلا وتاته غزل وړاندي كړم ياره په پښتوبه ودونياته غزل وړاندي كړم نوم مي په نقشه كي دنړۍ وخته څرګندشولى نن به په سروشونډو واشناته غزل وړاندي كړم وياړم په خېبرپښتونخواڅومره ښكلى نوم لري ماپه كي ستايلې ده ا
غزل///صفي الله ستانکزی
ګونګورې دې شرنګيږي رنګونه يې دي ښکلي د زړه تل ته رسيږي غږونه يې دي ښکلي په پښو کې مې ليدلي ، لاس بند کې تا پېيلي چې شرنګ ترينه اوچت شي جنګونه يې دي ښکلي هر يو چې درته ګوري څک څک يې شي غوږونه
ارمان
زندان دې پرديسۍ کې مې د کور ارمان کولو دې مړو اوښکو باران وو ما د مور ارمان کولو اميل د بې کسۍ زماپه غاړه ځنګيدلو دې چوپو تيارو شپو کې ما د شور ارمان کولو
ازاد شعر
ازاد شعر سپوږمی د مازدیګرمحال وه زه وم همزولو سره هر چا د خپلی مینی ګرانه ،کیسی کولی چا به یی نښی ،نښانی ښودلی چا به یی د مینی ښکلولی یادول چا به بنګړی ،چا لوپټه ښودله چی دا را ته یار راوړې په همدی وخت کی ګرانه وار خو زما ورسید زما غمجنی سترګی له اوښکو ډکی شولی زړه می دردونه کول ځکه چی تا جانانه کله د ی مینه راکړه کله دی مینه راکړه
أنا أحبك
راليږونکی : عزت الله ادیب أنا أحبك أنا أحبكأنا أحبك.أنا أحب كل شيء قليلا عنكابتسامتك مثير ، والصوت من صوتك ، والسحر في عينيك. أنا أحب لمسة رقيقة ودفء اشعر انني في الجانب الخاص بك... أنا أحب يحلمون لك. أحب اكتشاف لكم وترك الذهاب معكم. أنا أحب كل واحدة في لحظة من حياته أنا أشاطركم. اليوم ، غدا ، إلى الأبدعزت الله ادیبکابل افغانستان
صفی الله ستانکزی
رڼا خوره وه خو ستا سترګې يې وهلې نه وې له ما نه پرته خو بل هيچا هم ليدلې نه وې رښتيا ښـــــــکلا او رڼا دواړه خپله لار لټوي زړه تــــــه مې خپله راغلې ما را بللې نه وې د غزلونو د کتـــ
