شعرونه
غزل
غزل که په زړه پرهر پرهر شوم ته به څه کړېستا په شان که ستمګر شوم ته به څه کړېته چي هر ځلي خفه شوې ما پخلا کړېچیرته زه که مرور شوم ته به څه کړېتاقسم کړی چي نور به مي نه ګورېکه ناڅاپه درچکر شوم ته به څه کړېغیږ ته نه راځي د خلکو له پیغورهکه درپیښ زه په اختر شوم ته به څه کړېستا په در کي ډیر خوشحاله یم دلبرهکه مجبور د بل د در شوم ته به څه کړېچي په کوم زیارت کي بل له خدایا
غوښتنه
غوښتنه زه به د ژوند ټوله خوښي دا ستا په نوم کړم ساقيخو ته مې هم له مېکدې نه بېنوا مه شړهپرېږده چې زه هم د رندانو په محفل کې کښېنمدرته زارۍ کومه ځار دې شمه،ما مه شړه
ارمان
ارمان ستا به په ياد يم او که نه جانانهزما د سترګو نه خوناب دروميزما په مخ د اوښکو رود روان دیزما د زړۀ هر ډب هم تا غواړيستا د پستو شونډو مسکا غواړيستا د هجران په بند کېشپې شوګيرې تېروملږه ښکاره شه چې ديدن دې وکړمکنه! ماشوم زړه به مې وچوي ګورهبيا به ارمان زما د سترګو کوېچې کله پټې شي او ګرد پرې کښېني
جهاني ته
جهاني تهستا له سوزه او شوره ډکه ترانه مې تر غوږو شوهزمونږ دپت اود میړانې افسانه مې تر غوږو شوهزه دې وینم زه پوهیږم چې په روح دې اور بلیږيپه هلمند او په ارغند کې ستا دزړه وینې بهیږيدقلم تر خوله دې ووځي دایوب میوندۍ کړیکېیونا څاپه دې په زړه کې په څپوڅپوشي څړیکېحماسې دې دپلرونو دقلم څوکې ته ناڅيله هر تورې نه دشعر دې دملالې وینې څاڅيته چې وخوځوې شونډې دغیرت چیغې ترې ووځيچې قلم ته
غزل
غزل بشرمل نا صر دزړه په مشو اڼۍ کې د بڼو قلم ما ت شوی سند رې مروري د لاسو قلم ما ت شو ی چې حُسن يوسفي ته د کنعا ن شي سودا ګر نېستۍ غېږ کې ا خسيتی د پيسو قلم ما ت شوی د يا ر په سپوږمۍ زنې ستوري ږدي ورته د ټکو له وخته د مينو په خا لو قلم ما ت شو ی چې سرې سکروټې خورمه ،له ګلونو مې پرېز دی
غزل
غزل بشرمل نا صر په توره شپه کې د څراغ غوندي لمرين لاسونه چې په تند ي مې جا نا ن ا يښي و ي حسين لاسونه ځکه د شا تو پرځا ی ټول غواړې اوبه د ګودر د نورچينې ته يا ر وروړي دي ورېښمين لاسونه د ښا ر له مخه بېرته وڅنډ ه ګرځونه د وخت اسما ن ته وغځوه ښکلې ګلورين لاسو نه وايي د زړه په وينو وليکه غزل د
غزل
غزل فريداحمد تسکين ظالمه مه سوزه دخوست دباغېچو ګلونه دا دپېغلوټو جېنکو د اوربلو ګلونه دتور ټوپک دا لوغړنه شپېلۍ ورکه غواړم په دې جنت وطن کې سوزي به ترڅو ګلونه ظلم دې بس کړه ددې خلکو ازارمه اخله نور لمبه لمبه دې کړل دغرو د سردرو ګلونه له ډېره وخته مسافرتللی اشنا يې راځي
زما مساپري نجلۍ
زما مساپري نجلۍعبدالباري جهاني ( د رحیمې پښتونجار د شعر په جواب کی) د جون اوه لسمه زما د وطن ښکلي نازکي مساپري نجلۍ چی له تاټوبي څخه لیری توري شپې سپینوې ستا له پردیس اوربله وګرځمه چی د وطن د لوړو څوکو د نسیم په ارمان لاري څارې او د سپرلي له شاپیریو څخه زیری غواړې ته په پردیو ولاتونو کی ځواني سولوې زه دي سلګۍ زه دي زګیروی اورومه زه دي له زړه راځمه ما لا کلونه مخکي ښکلي ځوانی ته په پردي ولات کی ګور کیندلی ما له
قا مي لشکر
قا مي لشکر بشر مل نا صر اې با توره ځوانه په اورنوکې ژوند څه کوې ستا د نعمتونو، ستمګرو برخه وړې ده ته دغيرت چيغه ،منتونو کې ژوند څه کوې ستا د نعنتونو ، ستمګرو برخه وړې ده غواړي تور پرنګ چې پښتونخوا کې دي خپلواکه شم داخوبونه ويني ،ګل
دتوری شرنګ
دتوری شرنګدی ملک کې دافغان دتوری شرنګ دی همدا ده څی دښمن دلته په تنګ دی دا شاړي شاړي ځمکي دغه غرونهاغزیې زخمی کړي دي لاسونهاغزي زمونږ دخاوري هم یوزنګ دیهمداده څې دښمن دلته په تنګ دیروښانه مو تاریخ ددی وطن دیپوه شوی کلی کورکې هرپتمن دیهربوټی دوطن په وینورنګ دیهمدا ده څی دښمن دلته په تنګ دیمیوند به درته ووایه میړانه دافغانانګریزهم صفت نه کاندی دځانکیسه یې اوریدلی څی داجنګ
د طالب منګل نوی غزل
غزل ګوتې مې واهه په پرهارونو کېتويه شي نشه په پرهارونو کېسستې رڼاګانې چې ناسور نه شيښکل مې کړه ډيوه په پرهارونو کېښار ته د سندرو زما داغ وجودراشي جنازه په پرهارونو کېاوښکې پاڼې،پاڼې په کې وچې دياوسي لوپټه په پرهارونو کېدا د تصويرونو جينکۍ ګورهساتي آئينه په پرهارونو کېهغه يو طالب چې له تا لرې دى
دځنګله هوسی
پټه پټه شرمناکهیوي وړی هوسی کتلپه ښکلو ښکلو سترګولمړی به یې لیدلپه تنګو سرو سوګمویېواړه بوټي بویولاوبیرته به یې غاړهپورته جیګولهښوروله ټیټولهدځنګله ښکلی فضا هم آزادی یې دی هوسی تهتخنوله هڅولهدابله دنیاګی وهعجیبه هم جونګړه آزاده هم بی حدههغه پی نازیدلهلکه وړ ماشوم زانګوکیڅی اوږد ټال کی ښورويهمداسی سوچ می لاړهپه فکر دانسان شومڅی ولی؟وژنه کړی بی حده سولی
غزل//لا هم شته دي څو سړي په دې وطن کې /////// څو سرونه معنوي په دې وطن کې
غزل لا هم شته دي څو سړي په دې وطن کې څو سرونه معنوي په دې وطن کې له جګړې نه پوره نه شوه ای پښتونه لا هم شته ده زنده ګي په دې وطن کې نور راځۍ قلم ته لاس کړو علم زده کړو شته خبرې ضروري په دې وطن کې
زه به څه کړم
زه به څه کړم تا خو مينه په زړه بار کړه زه به څه کړماوس دې بند په نري تار کړه زه به څه کړمپه زړګي مې دخزان سيلۍ راغليتور بلبل که کډه بار کړه زه به څه کړمپه بڼو به دې جارو د نظر ګرد کړمتا که لاره په بل لار کړه زه به څه کړماوس مې کسئ د رڼو سترګو کړې يارهکه تا مينه داغيار کړه زه به څه کړمزرکې بلې کړې د مينې ډيوې سر کښېغړوندئ دې اوس د دار کړه زه به څه کړم
غزل
غزلمجبوریم له فطرته د ذلت په لاره نه ځم پښتون یم له پښتودبغاوت په لاره نه ځم نری د صراط پل شودالفت په لاره نه ځم جانانه ستاد حسن دقیامت په لاره نه ځم چې تاته شې محل اوپه ما ړنګ کړي دیوالونهاشنادر سره نورددې اخوت په لاره نه ځم ما پریږده، ته زبیښه کله شراب او کله وینېپه نوم دتمدن دې دوحشت په لاره نه ځم سرخیل که شوم دمینې نوته ولې برندراګورې جنت ته خو به شیخه دنفرت په لاره نه ځم
غزل
غزل مات دی، ګوډ دی، هم بې بیمار زما نصیبدغمونو یو غټ بار زما نصیبکه هیڅ نه لرمه بیا هم ډیر غني یمشوه دعا، د مور او پلار زما نصیبچي په کومه خوا می بیایې هلته ځغلمزه نوکر دی مي بادار زما نصیبچي هر څو یې خپلوم نه راخپلیږيپه لمسون دی داغیار زما نصیبزه چی هر وخت دسروضې «ارمان کومهخدای لیکلی په بل ښار زما نصیبچی څه شوي،څه روان دي څه به کیږیددې تولو دمه وار زما
مین زړه
مین زړه امرالدین سرحد: مین زړهمین زړه می ویل ماتهپه موسکا وګورم تاتهخیال دسترګو می په تاشوخوږی مینی کې بسیا شوسترګی لږشانته رڼي شويستا په مینه کې لږ سری شوي«»«»«»«»دواړه زړونه انګازوکېدسهار په لمرختوکېمښی شونډي یوتربلهلټوي وړانګی په خپلهسپړوي غوټی رڼا تهمین زړه می ویل ماته«»«»«&raquo
غزل
غزل وه جانانه سترګې او باڼه چیرې ستا مخ ته په مینه تش کاته چیرې غواړم سپیلني درته لوګی کړمه زه چیرې وصال او ستا راتله چیرې ستا دا مسافر یادونه دومره ډير خوب چیرې بستر چیرې لیده چیرې ما چې ورته ډير انتظار کړی و
رڼا
رڼا ما ویل که شپه رڼا شیمونږ به ووینو حالونهدتیارو وحشت به لږ شی څه تازه به شی خیالونهدجګړی له تور وحشته بیرته تم شول امیدونهغوټی مړاوي په تیاروکی ګالی شپي دجنګ اورونه زمانه ګرده تاویږيکړی لیدل ویني حالونهتوره شپه به هم رڼا شیکه پی تیر شی څوکلونهموده لږ ده پاتی شويلنډوو اوږده مزلونهمخکې درومی جوړ کاروان مومخکې ډیر دي کړاونهرڼي ستر
غزل
غزل نن مې په ژړا اوښکې خندا وکړه درده ستا ګیلو ته مې دعا وکړهعشق مې دازل د پاڼو کرښو کېژوند ته د عدم په ویررضا وکړهسوزې به ډیوې د تیارو غیږه کېاوښکو دې لمبو سره جفا وکړهرنګ مې د ارمان په لمبو پریولوسترګو چې وعدو ته نن سبا وکړهوخت به خود تمبیږي د هجران په پلوتا چې یې په مخ د رنځ ادا وکړه
غزل
غزل زړه مي بیا طوفان اخستی دی درزیږيبړبوکئ د چا دیاد پکي نڅیږيشپه پخه ،خلق ویده شي خو په زړه ميستا د یاد شمع هم هغسي بلیږيستا تصویر که د یو چا په زړه انځورشيبیا د اوښکو په باران کله ورانیږي دجانان غم سړی داسي کړي بې حسهد دنیا غم ورته غم نه معلومیږيد تقدیر کرښي ته ګوري سید ژاړيغم ځپلي نه نیغیږي ،نه ړنګیږيسیدشاه خروټی-لندن
غزل
غزلاوربل غوندي چې ستامو پریشانه زندګي ده ښکاریږي چې له مونږه پشیمانه زندګي دهیو پیټی دغربت دی چې له وخت سره درنیږيبل بار مو په اوږو دا سرګردانه زندګي دهفکرونوکې مې شوردی اندیښنې مې دې کړې ستړېجانانه بې له تانه ډیره ګرانه زندګي دهیوپت دی یوپښتون دی بل ازغي دوخت دجبربل دښته دغربت ده اوستومانه زندګي دهدرزا زمونږ دزړونو ده ښکالو دوخت، تیریږي داوس لاس کي ګړۍ زمونږ جانانه زندګي ده
خدای (ج) ته منظمه خط _/// _ نن خدای ته ليک ليږمه څه وليکم؟
خدای (ج) ته منظمه خط _/// _ نن خدای ته ليک ليږمه څه وليکم؟زه پريشان په دې سکڼي ماښام کېنن خدای ته ليک ليږمه څه وليکم؟چې دا زما او د هغې کيسه دهد سلو زرو نقابونو شاتهد يوې پېغلې د پردې کيسه دهپه هغه شپه مې رڼاګانې څښليچې له هندارو لوپټه ډکه وهپه تصويرونو کې شوخي ويده وههم له رنګونو آئينه ډکه وهخو يوه شپه وه بې امکانه غوندېهغې لفظونو ته تکرار
ما مې خپله ګله غوښته
ما مې خپله ګله غوښته < بیگاه شپه عجیبه شپه وه >یوه تکه توره شپه وهنه رڼا وه نه سپوږمۍ وهنه بلا وه نه پیرۍ وهما به هم سندرې ویلېزړه مې هم سندرې ویلېزما سندرې لومړنۍ وېد زړګي مې لیونۍ وې ما مې خپله ګله غوښتهده هم څو څو ځله غوښتهما مې خپله ګله غوښتهده هم څو څو ځله غوښته صفی ا
نوی غزل///// درد او پرهارونه لکه شوخې جېنکۍ ///// رادې شي يادونه لکه شوخې جېنکۍ
نوی غزلدرد او پرهارونه لکه شوخې جېنکۍرادې شي يادونه لکه شوخې جېنکۍزړه کې مې درياب،درياب سندرې دي ويدېمه چيړه تارونه لکه شوخې جېنکۍڅښلي مې شرابو کې د مينې افسانېخيال کې مې سازونه لکه شوخې جېنکۍشته د يار په سترګو کې ديوان د شيرازيداسې غزلونه لکه شوخې جېنکۍښکل يې کړې ماشومې آئينې اوبه،اوبهګورم تصويرونه لکه شوخې جينکۍمه پرېږده طالبه د سندر
