شعرونه
غزل
تازهکلام پيسي پيسي ديناردينار ږغيږي دخلګومخکېچي مالدار ږغيږي دغیدېڅهکړيخوپيسېکهلرې بيادې مني درته بازارږغيږي دسترسړي زامن تر مخ دمېلمه ډير په ورو ورو اوپر خپل وارږغيږي پرټولمحفلدېتاثيرځکهپروتدی داخوتهنهيې.ستارخسارږغيږي دخوشحالۍاودغمفرقپکاردی دغمپهځايکېڅوکقرارږغيږي چاچيلوټلېخزانهدملکده موږورتهغوږراتهباربارږغيږي لارهلنډيږيژرپههغهوختکې څوکچيروانوياوپرلارږغيږي
وخت در نه لاړ آدمه
له آدمه تردې حاضر دمه کوم یو کار موده په سمه ملګرتیاده او انډیوالی ده همغه څمڅۍ او همغه اشپزی ده هرکار مو په سرپرستی ده وېش د ه هم بی انصافی ده خکه بې خونده بیعدالتی ده له آدمه تر همدې ستړی غمه مشترکه ژبه د حال نه لرو لوی مزله ته ابتکار نه لرو له ڼړۍ سره ګفتمان نه لرو ملګرو ملتو کې همکار نه لرو دفیصدی پوهه دحساب نه لرو کارونه موګد ود تحمل اوتوان نه لرو نو وکسی چې جاده یکطرفه ذه! ټول یو طرحه د قال نه لرو سرتمبګی ده بې سده بیحده
نعت
ای رسـوله خـدای درکړی لوړعزت دی لارښـودنـه دي د دیـن رښـتـیـاپـه حقـیقت دی ته یـتیـم غـریب اُمّيّ وې پخـپل حال کي الله درکــی ښـــه حشــــمــت اورســـالـــت دی پـه اَسّرا معـراج تـې و غـوښتلې یـو الله جـبـرائـیـل درسـره کړی سـتـا مشـایـعـت دی ته پېشواد دین دټول امت ئې ای سروره بې لـوست دي ښوولی دین په لوړعلیـمت دی کلـمـه دي پـه رښـتیـا بېشکه پـه یقین ده څوکې واي دی مسلم له کفره په خلاسیت دی رسالت هــم نــبـــوت ســو پــرتـــا خـتم ته خاتـم النبـیـیـ
د پښتو ادبياتو د لرغونې دورې منظومه
پښتو نظم دوه نيم زره کاله وړاندې دى د "لوى داريوش" په امر ليکل شوى په نامه د بغستان يا بېستون کې د يو غر په يوه ډبره کيندل شوى لومړنى حماسي شعر چې تر لاس شوى هغه ده د "پهلوان کروړ" وياړنه د "پولاد" زوى، د"شينسب" لمسي دې شعر کې کړې خپله، او د خپل ټبر ستاينه تر "کروړ" سل کاله وروسته کلام اصلاً ليک "استاد ابن خلاد" په عربي دى پښتو کړى "ابو محمد هاشم بن زيد السرواني و البستي" دى "شيخ رضي، نصر لودي" دوه شاعران دي په رشته کې سره دوى د
د ماضي یارانه
ورکه دې اینده کړه، د ماضي په یارانه کې لاړ در نه وختونه، د نیکونو افسانه کې واوښتې پېړۍ نور، د حجر زمانه تېره شوه اوسې لا په فکر، د حجر په زمانه کې ذهن دې مصروف دی، د خوبونو تعبیرونو کې لاس و پښې دې بند دي، د دودونو زولانه کې خیال کې د جنت اوسې، خو ژوند په دوزخونو کې دو، دې دا دنیا کړه، د عقبی په نذرانه کې تېر شو «مرادزیه» وخت دې کوڼ ولس ته سندرو کې زیات څه پاتې نه دي نور، د عمر خزانه کې جار دې شم ساقي له غم، مې بیا درته پنا راوړه زیات کړه یو ګوټ نو
حمد
ځمکه اسمانونه تکوین کړي تادي ځکه خالق ته ئې ټول مخکني زموږ وړي تادي ځکه خالق ته ئـې نباتات، جامدات، ماعیات او حیه ټوله که ژوندي يا تللي موړي تادي ځکه خالق ته ئې لمروسپوږمۍ ستوري پرآسمان باندي ځلیږي بې فـُطُوٌره سمـون کړي تادي ځکه خالق ته ئې ټول مسلمان نامسلمان چي ژوند کوي پرځمکه داټــول حــیه خلق کړي تادي ځکه خالق ته ئې دضدینو خیرو شراوښه ووبد د ا نسانانو دا غونډ راوړي تــا دي ځکــه خــالـق تـه ئـې
د عقل عریضه
سلامونه مي حضور ته د وجدان دي شکایت لرم دا څنګه انسانان دي؟ علم بد ګڼي په دې هم نه پوهېږي چي کورونه یې په جهل باندي وران دي د هوسا ژوند تضمین کشف او اختراع ده په عبث کارو مصروفه دي ستومان دي غلطیاني خپلي نه ویني ړانده دي او د بل پر غلطۍ باندي قاضیان دي د لمانځه روغتیايي ګټي نه درښيي خلاص له زغمه ځیني ځیني ملایان دي هم تدریس د اسلامي تعلیم کوي هم له مسجده پردي ځیني معلمان دي هري پېښي ته له هري زاویې ګوري د دې سیمي خلک
زما مینه
یو څه می لا هم له وطنه یاد دي تور می کمیس وهء او کاوبای می پتلون د مکتب مخې ته ولاړ وم حیران او هرې خوا ته می کتل په شیبو او ځورولمه می ډار د زړګې چی فیروزه به می نن وینم کنه *** که څه هم هر څه می له لاسه وتل او په ماغزو کی می روان وهء بدلون کله به یاد وو یا به هیر وو له زړه خو یو آرمان به می ژوندی په زړه وهء یوه خبره می په زړه وه هروخت چی فیروزه به می نن وینم کنه *** اوس چی زوړ شوې یمه لا می یاد ده د ژوندون غم نور نه لرمه په زړه
غزل
مينهديارچيزړهکېزور واخلي لهډيرهدردهځخهاور واخلي زاهدبههمشونډهپهغاښونيسي چيپهنڅاکيبنګړيشورواخلي چيويغريباوهمبېکسهخدايه وچاتهورسيلهچاپورواخلي ژر ترله وزه مهلږ صبر کوه نومکهڅوکستادخپلېخورواخلي ترغرههم زرځلهوي دروندهغهغم چيڅوکبدنامسياوپيغورواخلي دهغهزويبهنوبيخيويسمه چيپهطوافکېپهشامورواخلي ګلخانخونهيېعمريشکرکې غمدېپرسرټولهلاهورواخلي عمري مسلمب
دهېوادپه یاد
ای هـېـواده نصـیـب درنه بـېـل کــړم له جـبـردپــردیــو و پــردوتــه ورغـلـم اړیـم و لـیـدو ته دي ای دزړه آرامــه جلاکي ستا خیالونه په زړه کي مي ساتم ما نه ګڼله داسي چي له تانه به بېل سَـمّ کـب وم په اوبـوکي اوس پرتشه وچه یـم هـــوا دي دجـنـت ده اوفـضـادي دمـأوا زه ومه جـنـتي دبېـلتانه پـه نارکي ولوېدم الله خــبــر، چـي پـه ژونـد دي وګــورم یـودیـدن مي سـتا دغروپه الماسـوئې تـلم
ویده پښتون ته!
یو د بل سره اړم دي پښتانه دا کوم نسل کوم رقم دي پښتانه؟ څرګند نه ده چې له کومې خوا راغلي نه حوا، نه د ادم دي پښتانه د لړم چچوړی، وايي چې خپل مور خوري نېښ د مار او د لړم دي پښتانه پر یوې چرګۍ هیڅکه راټول نه شول څو ټوټې درهم برهم دي پښتانه په پېړۍ پېړۍ خوبونو ماړه نه شول دا د چا په وده دم دي پښتانه باروي ملامتي خپله، په نورو په څلور مذهبه ګرم دي پښتانه که نن هم د ژوند کاروان سره مل نه شول د زاوال په لور ورسم دي پښتانه «مرادزیه» ستا په چیغو
دهېواد تاریخ ته
په هېوادکی موپردوخپل بوڼکي غورڅولي که لـوی وه که وړوکي بې بوڼـکو تـللي داسپېره هېوادته کسي سي ساده ورته یرغل ساتلې ورته جبـرټول پـه دغـه آند وتلي پــردیــوپـرخـپل وارخـپل نیلی پرځغلولی چي زوردی پرراغلی غاښونه ئې وتلي تاریـخ ددې هېواد جګړوکي دی تـېـرسوی دلـته ډېـرو سرونـه و مـالونه دې بـایـللي عجب کارددې هـېـواد سرنه په خلاسیږي نـړۍ والـه امـپـریال هم ځـیني څغاستلي
بحران
په نړۍ کې نن یو داسې توپان ګډ دی چې یوازې یوځای نه، په جهان ګډ دی که ختیځ او که لوېديځ دی اور اخیستي اور پر ځمکه په فضا په اسمان ګډ دی د اسمان سترګې هم سرې له غضب ښکاري جګړومارو سره جوخت په میدان ګډ دی پریښتې د اسمان هم توغوي غشي عرش پخپله هم جګړه کې پنهان ګډ دی ټول ملکونه تیاری نیسې جګړې ته یو محشر په برخلیک د انسان ګډ دی بودېجې ټولې وسلو ته وقف کیږي یو د بل سره سیالي ده، هیجان ګډ دی هرېخوا اورې ګواښونه تهدېدونه یو پر بل د تهمتونو باران ګډ
دین
دین لرل ایمان لرل دالله ټوله احکام منـل ښه کول نیکي کول له بدو نه انکار کول دا لارټـوله د اسـلام ده پاکه په ثــواب ده خوبد کول فتنه کول دابلیس کړوته ګمارل چي دین لري ایمان لري ثنادالله پاک واي هم حـقوق تـه دانسان په نـېک نـظـر کتل دیـن جیلو دی دانسان له بدوئې جغـوري که بې جیلوه سوانسان وحش دی بیا بلکل اسلام لارده دجغـورني هم نوعه ښه ګڼل په عـقـل لارپـیدا کول په علمې جوړه ول
خلاصونلار
د خلاصون لار را ته نه ښکارې نږدې کې چې ولسونه لا ویده وي په غرمې کې زه د ولس دغسې دروند خوب ته حیران یم نه د ورځې په خوب موړ شو نه په شپې کې داسې خوب چې افغانان پرې معتاد شوي نشته چرسو او افینو په نیشې کې دا متل د خوبولو په باب سم کړي نر کټی به زیږوي تل په پادې کې(۱) که جګړه، که تشدد دی تباهي ده سر بایللی دی ولسونو په جګړې کې تربګني او ورور وژنه یو ناورین دی چې قوت، نیرو مو وژني په ریښې کې د خلاصون لارهم زارۍ، دعا کې نشته نه توبو، نه ننواتو
ښکلا
ستا د حسن داسې نام دی نورو ښکلو ته الهام دی یوه ګل کې تعریف نه شي ټول بدن دې ګل اندام دی غېږه غېږه دې زندان دی پروت بندي پکې بدنام دی لار د تېښتې ترینه نشته ول د زلفو دې یو دام دی هر نظر کې دې نېشه ده هر کاته دې ګوټ د جام دی هر باڼه دې په کتل کې غشې وتی له نیام دی ورین تندي کې دې سحر دی زلفو شپول کې دې ماښام دی د قامت صفت دې نه شي قد قامت ته دې سلام دی روح ازاد ستا په دربار کې د زنګي بندي غلام دی په یو تار سره تړلې مل
اختر راغی
اختر راغی څومره خوشالی ده خیر دی که هېواد کې دومره نیستی ده اختر وایی هرچاته ښه وخت دتفریحی ده مینه ده عزت دی او هراړخیزه همزیستی ده اختر دې کنه خوار یتیم هم ورباندې خبر دی کنه کرکه نشته داکار منور دی کنه اخترستر بیام له خانه سره راوړی هغه داچې خپلواکه هم غږی ده اختر پټ مېړه نه دی چې تیرشی انسانی کرامت دی یووالی اوجوړجاړی ده اختر دتولو لراو برو مبارک شه ! دغه بیغام ستاسې غږ اوموجودی ده
غزل
چيسړیخوريدهغهمارکيسهبههمتېرهسي دترکو ولراولرخسارکيسهبههمتېرهسي پښتانهستاغېږهکېسرپرسرزندانتېروي کراچۍستاناځوانهښارکيسهبههمتېرهسي ستامقدسروحيېنجسهکړوپهسيمخاردار ددېلعينددېمردارکيسهبههمتېرهسي آبزمزمتهرسېدلیدلورکۍپهولور دهغهپلارهغهغدارکيسهبههمتېرهسي دزړهپرګوتوخالقاړوهرااړوهډير دهغهسپينغوړرياکارکيسهبههمتېرهسي چيپيسېنهلرېرسېږېعياشۍتهڅنګه کړهګوزارهددېبازارکي
کعبه
مــعـمار مـود کـعـبې د رب الخـلیل دی د له ورکـړی دا فرمان رب الجلیل دی درولې ئــې کـعــبـه له خـټو او ډبروده ورکړی لوړعظمت الله په ښه سبیل دی ځیني شاعران ترکعبې کي زړه اوچت خوکعبه دزړوقبله پرتله ئې بې دلیل دی زړه لاسته راوسته ترقبلې ئې بولي ښه وایم داښه والی مو ضعیف اونا جمیل دی کعبې ته به ورتی په احترام زموږ نبي وګوره مقام ته چي لـوړ اونه قـلـیل دی خالق هم آدم له خاوروخـټـو تکوین کړی توپیرئې په جوړنه دمادي سره عدیل دی
کفاره
ته افغان وې نو پنجاب ته ولې لاړې؟ ځان دې ولې کړ پردي جنګ کې لتاړې هغه جنګ چې د جهاد په نوم راپیل شو د پنجاب یوه دسیسه وه، سر تر غاړې د خپل ورور پر ضد پنجاب سره مرچل کې شرم نه وو، جنګېدې چې غاړه غاړې په تاریخ کې دې چنګیز ته برائت ورکړ چې کابل دې کړ پنجاب په خوله، ویجاړې خپل وطن ورانۍ کې کم تر پنجاب نه يي خپل غریب ملک دې پنجاب ته کړ کباړې چا چې زده کړه له تاریخه کړې نه وي په هر څرخ کې د تاریخ يي وځي داړې له لاس تللي فرصتونه نه راګرځي ګټه نه کړ
قلم
زړه ویني تویه وم زه تور تیاري رڼا کوم زه جهل تل برباد اوم زه بیخ بنیاد یی ورک کوم زه زه ښایسته ښکلی قلم یم زه هر چا سره همدم یم که چا پورته زه په لاس کړم له غمونونه به یی خلاص کړم دوه سترګي یی بینا کړم په عالم کې به شناس کړم زه ښایسته ښکلی قلم یم زه هر چا سره همدم یم زه کیمیا د سعادت یم زه ډیوه د هر ملت یم زه په اصل کې قلم یم زه چودلې په زړه سر یم زه ښایسته ښکلی قلم یم زه هر چا سره همدم یم
افغانستان درلابلای بگو مگو!
والقلم وما یسطرون سوگند بقلم وآنچه مینویسند خيز از اين خانه برو،رخت ببر،هيچ مگو …مولوی معنوی میفرماید: مــن غلام قمــرم ، غيـــر قمـــر هيــــچ مگو … پيش مـــن جــز سخن شمع و شكــر هيچ مگو … سخن رنج مگو ،جز سخن گنج مگو … ور از اين بي خبري رنج مبر ، هيچ مگو … دوش ديوانه شدم ، عشق مرا ديد و بگفت … آمـــدم ، نعـــره مــزن ، جامه مـــدر ،هيچ مگو .. گفتــم :اي عشق مــن از چيز دگــر مي ترســم … گــفت : آن چيـــز دگـــر نيست دگـر ، هيچ مگو …. من به گــوش ت
ظُلّم
ظُـلّـم ته الله دقهر په سترګو ګـوري ظـالــم له منځه اخلي چي ځي پـربـــلي لــوري تُنّدي او سرزوري دظلم نخښي دي بــې رحــمــه کــســان کــــړي الله مــخــتــوري اســـلام دین د محـبــت اومـیني دی ظلـــم پکـښـې نـشتـه په رښتـیا او پـوري اوري نـــوراسـه ای مسلمه رحـم که پېشه تـنــدي دي سـتـا ټولـــنــه هــیڅ کلــه نه پيـــري په نرمۍ به دښتي ژوی ته آرام کي له تُندیه درنه درومي دکـور ژوي پرخپل لوري ظُلّـم اوبې رحمي عـلــم ئې نه مني عالم وي داسي نرم لکه د ب
د ماضي واکمني
چې ماضي کله اینده باندې سپره شې اولاده به يي د ملا په څېر، څېره شي د پېړۍ، پېړۍ زاړه روایتونه په ټولنه کې رواج به دوباره شي د دېوانو پیر به بیا ځلې تکرار شي جوړ وطن به د شېشکو هدېره شي ته وی مړی سپین کفن کې پاڅېدلی چې ملا د سلطنت پر تخت ښکاره شي د تاریخ وهلي تور زنګي ځواکونه تباهي ده چې د ولس پر سر دېره شي لوی زاوال د ملت هغه مهال پیل شي چې وګړي د ملا داد ته اسره شي ولس که بیا د ازمایلو لاس ته کښیني تر پخوا نه به لا نور زیات مسخره شي له
څه غواړی؟
ولس او نړۍ سره پخلا کېدل غواړی په تنده وی که نرمه خو پوهېدل غواړی سیاست او اداره دوه مهم مفهومه دی ددواړو ترمنځ دترکیب سمېدل غواړی ناشونی ده چې بهرنی په دې قانع کړې پلمې پرېږده سالم مدیریت کول غواړی دا او هغه دفساد په نوم له واره مه وژنه ولس پوهیږی ستا سوچ هم رغېدل غواړی ولس له نړۍ سره د تعامل غوښتنه کوی ولې آمارت دا دومره بی مانا تقابل غواړی نږدې دوه کاله تیر شول دې ببولالو کې کڅوړې دخیرات هم سم وېشل غواړی تګلاره ، مودل دحکومت او قانون نشته
