شعرونه
ګډې وډې
لا خوره ده توره شپه په ښار د ښکلوتور کارغان راچاپېر شويدي په ولوخدایه کله به موسا په کلي راشياژدها رابدل شویدي په کلوڅوک یې نوم څوک یې عزت
نفاق بده بلاده:
مــالــیــده پخــپــلوســتــرګــودوه مـرغـان نــفـــاق ورکــــړه غــلــیـم خـولــه کي ډېرآسان پخپــل مـنـځ کــې جــګــړه کـړوغلیم هېر تــــوی ئـــې کـــړې بــوڼــکي بادباده تـرآسمان بـدۍ راوسـتـې ددښمـن دغـاري خولې ته دوی اخـتـه پـه جــنګ بـې خـبره لـه خـپـل ځان داغلیم وه يوه ژوې ورته آسانه سوه نیـوله پــه یـوټــوپ ئې کــړه پـه خـولـه دواړه نفاقـیان وګوره نفاق ته مرغۍ ئې دبلاپه خوله کي ورکړې بــې ربـړه بــې زحـمته سوې ښـکاردبل حـیـوان
يوه ورځ...
يـوه ورځ زه لګيا يـــو شعر مې ليکه زمـــا د مـــړو ارمــانـــو څلو باندې د تورو پېغلې تلې د شعر ګودر تـــه د ناهيلۍ منګي پـــر ولـــو بـــاندې چـــا راتــه وويل چې څه شى ليکې؟ ما وې د اوښکو سپينې زاڼې همېش زمــــا د خيال او تصـور سيمې تـــه قــطار قـــطار وي را روانې همېش يـوه ورځ زه لګيا يــو شعـر مې ليکه انځورول مې درزېدلـــي زړونـــــه لکه پښې د زيــارکښ چاودې، چاودې لکه زمـــونـږ کنډر کنډر کـــورونــه
نظم (ښوونځی ته ځو)
لمر راوخوت نوی هیلی د صبا یی راوړی دا صبا او دغه هیلی درنه تیری نه شی! نن دی تیریږی صبا نوی ورځ د کار به لری بچیه ته به لوی معمار د خپلی خاوری جوړ شی نو! هله پاڅه د ښوونځي دی چی ناوخته نشی هله هله چی استاد به دی اوس لاری څاری هغه بابا ښوونځي ته هم، سهار وختی رادرومی د ښوونځي ور به اوس د ستا د راتلو لاری څاری ستا کتابونه ، ستا قلم او کتابچه دی ګرانه ستا د نازکی او معصومی څیری داسی تږي لکه چی تا سره یی زړونه وی تړلی او ټول ژوند تړلی
غزل
وېره ده خطر راپسې شوی دی بیا د چا نظر راپسې شوی دی کلي ته مو ډېره لاره پاتې ده خېر کړې ځناور راپسې شوی دی نه ورځمه نور ترینه خوله نه غواړم یه خلکو! دلبر راپسې شوی دی دلته دی یو څوک په ما ښه نه لګي دلته خو اکثر راپسې شوی دی اوس له ډېرو ښکلو نه پټ ګرځمه ځکه یې لښکر راپسې شوی دی ځان ترینه ساتمه حبیبزیه! بیا حسن جادوګر راپسې شوی دی
فلسفي غزل
زه مغرور او خودبين نـه يـم زه پـــه بل مفهـوم عجب يم زه د ځان حيــرانــوونـکــی زه خپـل ځان تـه متعجب یـم زه استــازی د ضميــر يـــم ضمیر زمـــا د نـوم استـازی هم وکيل يـم هـم مـوکل يـم هــم سبـب، هـم مسبب یــم ښه پوهېږم څوک مې غواړي ښه پوهېږم چې څوک غواړم يـــو مکان او يــو زمـان کې هم مطلوب يـم هـم طلـب يـم پــــه جهان کې يــو ذره يــم پـــه خپل ځان کې يو جهان يم د کُل جــز یم، د جـــز کُل یم هم
زړه کښې
ناست یم اُروپا زړه کې ،روح مې دی آسیا زړه کښې ++ خټه مې لغمان کې وه، خاپوړې ګندهارا زړه کښې نازو وړکتون کې وم،حبیبیی لیسه کې زه ++ پي،سي،بي د دروڼټې طب د تُرکیا زړه کښې لاړې هغه ښې دورې ،پیل سوې د هجرت سختې+++ جهاد نه ،مجنون شولو فکر د لیلا زړه کښې سر کې سوچ و د اولاد، پر شا بستره د غم+++ افغان-پشتوخوا زړه کې او بیا اُروپا زړه کښې
غزل
یاغي درد او د پرهر سره اوسیږم د شپو غیږ کې د سحر سره اویږم بغاوت مې ددنیا له ژونده کړی په خلوت کې د کوثر سره اوسیږم نوک او ورۍ له بله کله جلا کیږي لکه واورې د سپین غر سره اوسیږم ما خو هر څه له جانانه سپیلني کړه اوس ملنګ تنها خپل ور سره اوسیږم له خپل کلي او رواج وتلی نشم مات منګي په څیر ګودر سره اوسیږم تا ویل ژوند ټولې سکروټې دي ( وارثه ) شوم تڼاکې د مجمر سره اوسیږم اوسلو - ناروې
دمرییانو مرییانو ته !
طنز محمود نظری دمرییانو مرییانو ته ! بن غونډې په ټولوکامونو کې یوازې په پښتون ږغ ونه کړ دټولو کامونو یې واوریدل یوازې دپښتون ږغ یې ستغ نه کړ دا شین ګلبڼ یې په ډیرو زهري ځوزانو ډاګ او دشته کړه دپردو لوچکانو او غلو په ضد ویده ولس ان یو وغ ونه کړ اصلي افغانان له اړه دوه ډوله سوه کم اصل او اصل اول یې د سرو زرو قفس ته په ننوتو ان چغ بغ ونه کړ دویم یې هغه د لوي اختر بې غوږه حلاله قرباني سوه چې دقصاب د تیرې چړې په لیدو یې ان یو بغ بغ
غزل
تورو تورو ماښامونو نه څنګ ځه دلته ماتو ګړنګونو نه په څنګ ځه مونږ یې دومره پخپل ژوند باندې شکي کړو په سپرلي کې هم ګلونو نه په څنګ ځه دسنګسار فتوې د کلي ملا لاس کې اوس د کلي ګودرونو په څنګ ځه چې قلم او کتاب دواړه یې درنه واخیست خود به وایي تعلیمونو نه په څنګ ځه د دوﺉ چم او په ګاونډ کې چې اوسیږې ازار اخله، ثوابونو نه په څنګ ځه چې دردونه د ولس مجسم نه کړي بس ( وارثه ) دې شعرونو نه په څنګ ځه اوسلو - ناروې
غزل
ګوره هرماښام په سر راواړوه ډک دمیو جام په سر راواړوه تم به د ژوندون دغه شیبې نشي ستړی جام مدام په سر راواړوه یوځل د خیالو ټال کې وځانګه ډک ډک یې د بام په سر راواړوه لومې یې له بیخه بیا راوریبه مه ویریږه دام په سر راواړوه کله که ( وارث ) په دغه لار تللو وکړه بیا سلام ، په سر راواړوه اوسلو - ناروې
طالب ستړۍ خدای ناراضه!
طنز محمود نظری طالب ستړۍ خدای ناراضه! طالبه دا ستا لاره سیده نه ده! دا لاره خدای ږو راسته نه ده دا ستا هلي ځلي چې زه وینم ستا دا قرباني ټوله حلاله نه ده د لات او منات نوم پرې یادیږي ستا دا قرباني دالله په نامه نه ده لږ څه غو ر وکړه په دې لاره کې دا لار سمه دمه آواره نه ده ته ولي بې ګناه مسلمانان وژنې؟ دا لاره سمه د تګ لاره نه ده یو وار خپله نخښه له سره وګوره درنه لږ ختا دا چاره نه ده ؟ آیادا لاره سید
ورک شوي
دلته پلونه په ګردونو کې ورک شوي کاروانونه سهارونو کې ورک شوي دې حالاتو خلک داسې لیوني کړل چې د وخت په ګردابونوکې ورک شوي ویرې خپلې ریښې دومره ځغلولي چې تنزري اوس په غرونو کې ورک شوي ما دپلار نیکه کور کلی پیدا نکړ د بارودو توپانونو کې ورک شوي کلک عزمونه شړیدلي راته ښکاري رغیدل یې په فکرونو کې ورک شوي بورو میندو تورې خاورې په سر باد کړې چې بچیان یې په جنګونو کې ورک شوي لاسنیو
د ګردي میز ګردي پښې نغاره چیان
طنز محمود نظری د ګردي میز ګردي پښې نغاره چیان کله به ورکه له دې وطنه په هرسیاسي چار کې معامله سي تر کله به دارګ د فرمان هره پيغله په پردو حامله سي د دې نغاره چیانو څه ناجایزه دلته دپښتون سره روانه ده چې ان د پښتون نوم یادول کله افغان ته د تنباکوایماله سي پښتون ازادیخوا دی باید مړ سي هغه چې پښتون خوا دی باید پړ سي دلته امریکا د پښتون خلاف دی ځکه د پښتون بدخوا باید لوړ سي څومره یوالی چي دلته په خرولي کې سته دومره
سوال کومه
خدایه قبول مې کړه سوالونه، درته سوال کومـــــــــــه نور له موږ لرې کړه جنګونه ، درته سوال کومـــــــــــــــــه سر مې قبول کړه چې ترې ځار یې کړم وطنه ځنې خو نه د کونډې مور ویرونه، درته سوال کومـــــــــــــــــــه ما لیونۍ د یو زمان په انتهاء کې ویښ کــــــــــــــــــــــــــړه چې خوشحالي وي هم جشنونه، درته ســـوال کومه د غیرتي ولس پکړۍ نه ، نن بهیږي وینــــــــــــــــــــــــــــــــــې ټپونه ټول کړې ته ګلونه، درته ســـــــــــــــــــــــــ
حمد
حمد اې د ټول عالم خالقه اې زما پرودګاره بل خالق په جهان نشته بې له تا پرودګاره ته الله زه دې بنده یم لا شریک یې بې مثاله پرده پوښ د ټول عالم یې لایزد یې زل جلاله ته احد یې هم صمد یې لم یلد و لم یولد یې ستا په مینه مې قربان شه زما دنیا اوعقبا دواړه زه عاصی او ګناه کار یم ته غفور او هم رحمان یې د رسول دې امتي یم ته مې معاف کړې ګناه واړه ستا په مینه په سجده یم او ستا مینه قران وایم تا په مینه پيدا کړې دا دنیا او عقبا دواړه ستا د م
جنازه پورته شوله
یاره رانغلې چې زما جنازه پورته شوله ورځ مې په کور وه خو بیګاه جنازه پورته شوله له ډیرو سترګو په رښتیا اوښکې راماتې شولې چې له انګړه یوځل بیا جنازه پورته شوله زه پوهیدمه دغه ټول ژوند وو د مرګ لپاره مراد ته رسم په رښتیا جنازه پورته شوله د تړمو اوښکو بهیدل نوره فایده نلري ځکه له وارې وارخطا جنازه پورته شوله څو نازولي مې تردې دمه خبر هم نه وه چیغې شوې جوړې دا د چا جنازه پورته شوله هم مې تکفین هم مې تدفین او هم رواج پوره شو
ملامت دی
زه توپیر د ښه او بد کولی نه شم دې مالت کې د قاتل څومره عزت دی چې د خپل ورور په مرۍ وي غلی شوی دا د کوم قوم رواج دی او غیرت دی ځان مو خپله د بلا خولې ته ورکړی که لیکلی له ازله دا قسمت دی هغه خلک چې سرکښه او ناراض شي که زوریږي دې کې هم د رب حکمت دی دا شیندلې پرګنې به کله یو شي که لاسونه سره ورکړي لوی قوت دی هغه ځمکه چې سوزیږي او وریته شي خود به وایو پدې ځمکه سور قیامت دی
د زمری په غاړه خرمهره
طنز محمود نظری د زمری په غاړه خرمهره پنځوسو تنوغلو دا وطن په سرکولپې نیولی یرغمل کله وزیرسي کله والي سي کله سلاکارسي هر سور غل چې هر یو له واکه لیري سي بیا دغرتوپرتو بنۍ سي د واک د لړمون خوړینو بګیلوغلو سره يې ټیزونه سي مل *** سوله له طالبانو سره په کوم موم خشره نه کیږي دمینې بیان په چینګه خوله او خبرو هرزه نه کیږي ولي دلته اهل کار ته د کار مسؤلیت نه سپارل کیږي؟ زمریتوب په خپله غاړه ځړول د خر مهره نه کیږي *** دل
ستړي کړي یو
مونږه خو غمونو ستړي کړي یو دومره ډیر دردونو ستړي کړي یو خدایه! ټولې سختې بیا اسانه کړې ډیرو کړاونو ستړي کړي یو لاره د ژغورنې مونږ نه ورکه ده بس تشو خیالونو ستړي کړي یو څومره افتونه شو نازل په مونږ څیرې ګریوانونو ستړي کړي یو مونږ د ژوندانه په مفهوم پوه نه شو راز راز تعبیرونو ستړي کړي یو لاس د امداد چاته ورکوی نه شو خپلو پرهرونو ستړي کړي یو ماتو کږلیچونو باندې واوښتو
د ماشوم سوچ
طنز محمود نظری د ماشوم سوچ دماشوم مغزو د بیرولو لپاره اخله تل نوم د اوخۍ چي کالي يي خیرن کړه ورته وایه بلا، دا دي کړه خۍ دداسې ماشومانو سره په کار نه دي سیاسي خبرې اترې ماشوم کله شرمیږي په لاس کې په مروړلو د خپلي سوخۍ دلته د ماشومانو د وړو مغزونو باچاهي ده د ماشوم د لوبې شی ترې اخیستل هغه ژړوي خر چي اوبه وویني دریږي په کې میتازي کوي هغه په خپل وړوکی خیال دا د حیات ماده ډیروي هر چا ته د خپل مغزو په کچه یو کار ښه
ګناه نلري
حسن او غرور دواړه بقا نلري کله هم دا ښکلي وفا نلري راز د محبت سترګو کې پوه شومه خیر دې که شرمیږې پروا نلري ګوره د رقیب په خوله تیر نه ووځې خدایږو پیرزوینه په چا نلري څومره ډیر خالونه دې وهلي دي دومره ډیر ګلونه صحرا نلري پیڅکی د پوړني خوله کې مه نیسه مه شرمیږه مینه ګناه نلري پام کوه طبیب ته یې ونه وایې مینه داسې رنځ دی دوا نلري اوسلو - ناروې
غزل
له دې محله د سلګو جنازې ووتلې د خپلو څه کړې د پردو جنازې ووتلې د پرخو ساندې تر اسمانه پورې ورسیدې ګلونه ژاړي د ازغو جنازې ووتلې شیخ او زاهد د میکدې کنډول اوس نه ماتوي ځکه له کلي د توبو جنازې ووتلې پتنګ بې ځایه ځان د اور په لمبو وسوزاوه پانوس له کوره د لمبو جنازې ووتلې پیغلې ګودر نه اوس له ویرې اوبه نشي راوړی کتار کتار بیا د منګو جنازې ووتلې ( وارث ) به ډکې لپې راوړي د رڼا ملګرو دلته
غزل
احساس مې بوګنوي دا ستا یادونه ځي راځي پرهر مې نه جوړیږي چې دردونه ځي را ځي ځینې مټکورې كکرۍ دي یاغي شوې په ذهن کې یې کرلي نفرتونه ځي راځي لاس په کتاب کیږده، ایمان په ګمان مه بایله انسان چې بدګمان شي عذابونه ځي راځي هسې تخیل کې له جهانه لیرې تښتم د سترګو رپیدو کې مې خوبونه ځي راځي تږی وم ( وارث ) راته کنډول د کوثر راوړ اوس پروت یمه په ځمکه اسمانونه ځي راځي اوسلو ـ ناروې
دیتیم چیغه
دیتیم چیغي هغه عرش لارېږده وي اوښکې سـمنـدرسي ښـارونـه ورانه وي یتیـم مخـکي زوی مـه نـازوه خـپـل دغـــه کـــارد یــتـیـم زړه پــه درده وي دیتیـم په نازولـو الله خوښـیـږي تـل نــازئې په یقـین سره نړۍ هم خبره وي یتیـم وي بېنوا بې مینوالـو دی تـنها مخ داوښکوبې اوس څوک ور پاکه وي
