غزل

یو خوا سفر نه بل خوا جنګ نه ستړی شوی یو موږ
همدا سپیره قیسمت نفس ته رسولی یو موږ
دلته خواشینې یو، خوښي نشته سفر کي زموږ
له خپل وطن څخه مینونو اوبمونو تښتولی یو موږ
دوعا مو نه قبلیږی څو ځلي سجدې مو وکړې
د .رب. دربار کي ازما یښت ته رسیدلی یو موږ
وینه د اوبو اهمیت نه لری زموږ به مینځ کشې
د یو بل ښکار یو هر ښکاري ټوپک ځپلی یو موږ
نړی ظالیمه ده غربت ته مې په سپکه ګورې
هر چا تر خپله وسه ښه په خرپ وهلی یو موږ
جباره څنګه به دچا سره کړو مینه ښکاره
دلته د مینۍ په ځای وینو کي لړلی یو موږ