شعرونه
غزل//// وايي زرشه ووايه په چا مئن!؟____ ګلې! دستا نام راسره ه پرېږدي
خير که انتقام راسره نه پرېږدي هغه دې سلام راسره نه پرېږدي غاړه کې خدايان ما ته کښېوتي دي
غزل/چې مین سر ځار له خپلې مینې نکړي ____ څه به مینه، مینتوب او څه به یار وي
دا د مینې یاران کم کله په شمار وي دوی یوازې وي اخته شروع ګفتار وي چې مین سر ځار له خپلې مینې نکړي
دا پښتون غرور مې هسې مینه مات کړي ________ ان الحق نارې وهم سم دم منصوریم
غزل زه په رنځ د مینې ګوری چې رنځور یم
یوڅو ښکلې لنډۍ/////محمدالله ارین احمدزی
هیره دې نه وي چې یادې شوې لنډۍ یو چاته راته را لیږلي دي خو زه یې له خپل لوري یو بل چاته ډآلۍ کوم چې تل مې سترګو سترګو ته کیږي، خو د دنیا چارې داسې دي چې سړۍ هیڅ نه شي ویلای. زه کلیواله پښتنه یم ته رانه غواړې په بلۍ اشارتونه
غزل
غزل ستړى او ستوما نه يم له جنګـــه مي نفرت راځي كړمـــه بغاوت لــه داسي ننګـــه مي نفرت راځي ګورئ چي څراغ تـــــه د هوا شونډي نژدې نشي وياړمـــه پــه ښكلي له بد رنګـــه مې نفرت راځي بيـــا دګـلاب پاڼوتــــه شبـــنم سجــــدې وكــړلې ژونده د اغزيولــــه هررنګـــــــه مې نفرت راځي
لږ یې پــــــــــــــــــــه ورو ښکلوه! هغې وویل ــــــــــــــزما دا ســــــــــــــــــــــــره اننګي تیر دې نه شي
غم دې همدومـــــــــره ښــه دی ډېر دې نه شي رادې شي تیر دې شي او هیــــــــر دې نه شيدوی خو ساده دي د ستم پــــــــــــــــه کار کېښکلي زمـــــــــــــوږ د کلي شمیر دې نه شيلږ یې پــــــــــــــــــــه ورو ښکلوه! هغې وویلزما دا ســــــــــــــــــــــــره اننګي تیر دې نه شيموږه پــــــــــــــــــــــــــه زړونو زغرې نه لرو ننکاجل له سترګو نـــــــــــــــه چاپیر دې نه شيطالبه یار پسې یو څــــ
غزل
اوس دې په تمه او یادونه باندې شپې تیروم ستا دفراق په اور کې سوزم او تیرې تیروم له کلي تللي خلک ټول بیرته را وګرځیدل ستا دراتلو په هیله ناست یم شوګیرې تیروم
غزل
غزل قاف ،الف او ميم تـــه پـــه هند ارې زړه كې ځا ى لرم وخته! هر يتيم تــــه پـــــه هند ارې زړه كې ځا ى لرم څوك چې د جا نا ن خا لونــه شمېرې دا ثواب ګڼــم دا رنګــــه رحيم تــــه په هندارې زړه كې ځا ي لرم چـــا لمـــن دامن دتــــود جنګ پـــه غېږ كې ونيوه خدايه! دې صميم ته په هندارې
غزل
غزل خدایزده چې څنګه دې تنها پریښودم له ځان نه لرې دې جدا پریښودم بیګا مې ټوله شپه له ځان سره ویل
نن دې پـــــــه شونډو داغ له وینو سره -----بېګا مچکې لــه ما درې ډېـــرې شوې
غزل ماتې له یار ســـره وعدې ډېرې شوې اوښکې له سترګو نه راتلې ډېرې شوې
ژبه مې په خوله کې اوبو ډوبه کړه --- سپینه یې خـــولګۍ ولاړه پېغله ده
غزل پورې پــــــــه بلۍ ولاړه پېغله ده ښــــوري یې نتکۍ ولاړه پېغله ده
هغه پېغله چې راپورته لــــه سجدې شوه ----- د الله،الله پـــــــــــــه شور کې رانیږدې شوه
غزل هغه پېغله چې راپورته لــــه سجدې شوه د الله،الله پـــــــــــــه شور کې رانیږدې شوه
اوس به دې چیـړل د زلفو څوک کوي؟ ------ هغه یو طالب و چې پـــــــــه لار نه و
غزل هغه وخت جلاد دومــــــره تیار نه و سر چې و لــــــه ماسره نو دار نه و
هلته وګوره یو مـــــات زړه به پیدا کړې_____چې پـــه بــام لوپټه ســره غوندې ولاړه
غزلپه وجود کې مې د زړه غــــوندې ولاړههغه مــــــــــاسره د غـــره غوندې ولاړهمرورې تړمې اوښکې پــــه مخ راوړېراته مـــخه کې د مــــــړه غوندې ولاړهپـــه بلۍ انتظار بـــــاسي مســـــــافر تههغه پېغله چې خـــــــواږه غـوندې ولاړههلته وګوره یو مـــــات زړه به پیدا کړېچې پـــه بــام لوپټه ســره غوندې ولاړهخدای دې نه اخلي پرې بچ یم له دوزخه
غزل///چې زلفي واړوي را وا يې ړوي/// زه يې د ټندې په خالو مين يم
غزل په نوم مين په قوارو مين يم جانانه هسې په څيرو مين يم ما ده ليدلى خو ويلى نه شم زه د هغې په دې نازو مين يم چې زلفي واړوي را وا يې ړوي زه يې د ټندې په خالو مين يم چې دا غږيږي او ريپږي ډيرې
نن مې زړه عجیبه مات شو//////// نه یې ټس نه یې ګړپ وکړ
غزل تا له جامه چې غړپ وکړ د زړه وینو مــې ړپ وکړ دا خولکۍ څومره پسته ده په زبښلو یې خــړپ وکړ ستا لمنه کې خـو نه دی؟ زړه اواز رانـه تړپ وکړ نن مې دومـــره دي ژاړلي چې ګرېوان رانه چړپ وکړ په باران کې یې کړه منډه لندو زلفو یې شــړپ وکړ نن مې زړه عجیبه مات شو نه یې ټس نه یې ګړپ وکړ طالب منګل
شعر
دانه ، دانه وښکې مه پاکوه پریږده پر مخ مې را روانې اوسی نادانه ته خو دومره نه پوهیږې زما هره اوښکه د یار نوم یادوی
څلوړيزي
دا چا قسمت کي ېې وي خندا لیکلې څوګ وي پيدا صرف داژړه لپاره
خوب
خوب د مينې خوب كې تر جانانه پورې ورسيدم روان وم پورته تر اسمانه پورې ورسيدم په دې سوچونو كې روان وومه په ټال د زلفو يو دم را جګ شوم تر پيزوانه پورې ورسيدم زه د سپوږمۍ په ننداره کې شوم په ستورو مین په ډير تلوار تر کهکشانه پورې ورسیدم په دې امید چې سوله راولۍ زمونږ ګران وطن ته شوم را روان تر طالب جا
څلوريزه
څلوريزه د مينې خوب كې تر جانانه پورې ورسيدم روان وم پورته تر اسمانه پورې ورسيدم په دې سوچونو كې روان وومه په ټال د زلفو
غزل
سم دم لیونی شم چې را وګوري ټول ترې سپیلنی شم چې راوګوري خدای خبر څه حسن جادویي لري خپل ځان نه پردی شم چې راوګوري ټوله ښکلا خدای دې ته ورکړې ده ځکه خو سپرلی شم چې را وګوري ناز خو یې والله که نور زغملی شم
( سلام)
شعر کله چی ستا له څنګه تیره شمه کله چی سترګو ته دی سم وګورم غواړم د زړه رازونه درته یی ټول ووایم ورسته له خدای څخه می تا ته پناه در وړې غواړم په چغو در ته وژاړمه خو کله خواته در نژدی چی شمه زړه می درزا شعروع کړي پښی می دواړه ریږدی بغیر له یوی کلمی خولی ته می هیڅ نه رازی ( سلام)
ژړانده سترګې
ژړانده سترګې دا ژړاندې ښکلې سترګې ولې دي له اوښکو ډکې څه یې غم دې لویه خدایه چې راګوري هکې پکې تل خورې چې یې وي زلفې هیڅ یې نه سموي خدایه زه حیران یم زه حیران یم زما زړه دا ستا له غمه جنګ ځپلی کابل جان شو ته پرې رحم وکړې خدایه څن
اى رقيبه!/////نقيب للمه وال
ستا په شوخ نظر به ښکليه څه وشي؟زړه کې بۀ يو بل ته تله راتله وشيوابه نه وړې کله د پى مخو نهشېخه که ستا ږيره تر نامه وشيته هم عجيبه يې ښکلي ګورې نهدې ته خو ولاکه د چا زړه وشي سم شه اى رقيبه! ګنې وابه ورېزما به د خپل يار سره واده وشيسل دې غمازان يو دې رېبار نه ويمينه د نقيب به خاورې ښه وشي
غزل /// جلال امرخیل
خال چې د وروځو په ليندې لګوي داغ به پر زړه د ائېنې لګوي سترګې په سترګو ښې پخې لګوي پر ما اثر د ميکدې لګوي د عشق پرهر مې په ماشوم زړه باندې لکه تنکۍ جينکۍ خولې لګوي اخ د لمدو زلفو له شړکه دې جار
