شعرونه
تاله درځمه
ماتووم زه زولنې تا له درځمه
غزل
مينه کښې دردونه ما ليدلي دي زړه کښې دې زخمونه ماليدلي دي مينه نوره هغه مينه نه شوله دې کښې رواجونه ما ليدلي دي مه ګوره حالت ته مي ناصحه ته لاس کښې دې جامونه ما ليدلي دي خپلې ميخانې ته ساقي خيال کوه دلته کښې مات زړونه ما ليدلي دي څنګه به دې خپل کړمه جانانه زه هر خواته دامونه ما ليدلي دي زه کاکړ به نه درځم ستا کلي ته هلته ډير غمونه ما ليدلي دي
هلمند ته
هلمنده ولی دمو جونه شولو مړاوی هلمنده ولی دلور په لور تاختونه شولو مړاوی
ښکاری ته
مه وژنه دخدائ لپاره ښکا ری دغه غرڅنۍ هوسۍ مه وله دغه زم دهسکو غرونو سيلانۍ هوسۍ پريږده چی پل پل دغه لوړ غرونه کړی
خپله ژبه
خپله ژبهقوم لره ښايي كتابت په خپله ژبه كې پس له دې نه بويه سياست په خپله ژبه كې ژبه د ملي هويت لويه ساتندويه ده پروت وي د قامونو ثقافت په خپله ژبه كې هر څه چې څوك كړي خو مليت د احترام وړ دى كيږي د ټولنې معرفت په خپله ژبه كې لاره شي ازغنه خوف او ويره وي د تلو په كې ګونګ او بې پروا چه شي ملت په خپله ژبه كې ژبه وسيله ده د افرادو د افهام تفهيم شته دى لا تر دې لوى فضي
اثر غوندې دی
اثر ستا په کتو ستا په لیدو کې څه اثر غوندې دی داستا د سرو شونډو سرو کې څه اثر غوندې دی دا لا ماسم کتلي نه دي ستا د زنې سر ته
مینه زموږ ګل وه
مینه زموږ ګل وه داسې راته مه وایه زړه مې له تا تور شو نور ژوند مې ستا له لاسه راته اور شو نور ښکلې مې ځوانې وه ستا مینې رانه وخوړه علاج مې کیدای نه شي خبر مې پلار او مور شو نور څنګه ښه وختونه و،ما وتاچې سره لوبې کړې رامعلومیږي نه،چې ستا
د ولسي جرګې وکیلانو ته ډالۍ
د ولسي جرګې وکیلانو ته ډالۍ ما د مخه و، لیدلی بس یو کار په دې جرګه کې ورکوه ورته ډالرې وو دا چار په دې جرګه کې د جرګې واکدارن نور دي پکې ناست دي ما لیدلې وو د مخه بل وکدار په دې جرګه کې ټوپک مار ټوپک سالار او نور پکې دې
د پښتو شاعرانو ښکلي شعرونه
په زلفو کښې مې ونغاړه راګوره لکه شپهله سپينو ستورو ډکه شه سمسوره لکه شپهآرامه مې په سترګو غوړېدله لکه خوبپه خواه کښې راته ناسته وه بې شوره لکه شپهحيا يې پښتنه ده په حيجاب کښې ده نغښتلېخاونده ته يې مه کاندې سرتوره لکه شپهرانجه د ليونۍ مينې يې څکلي وؤ نشه وهپه غيږ کښې وه بې واکه را نسکوره لکه شپهد ستورو په چشمو کښې نظر واچوه تر لرېپه شپې پسې کاروانه غلي ګوره لکه شپهپېر محمد کاروان
لویه خدایه
لویه خدایه! لویه خدایه ،لویه خدایه اتحاد مو په نصیب کړې دا پښتون چې تیت پرک دی ته یې یو،یو یې قریب کړې له اټکه تر ګومله دغه یو غیرتي قوم دۍ لویه خدایه ته یې جوړ کړی دا ارمان زما ارمان دۍ په دعا درته ولاړیم دا دعا مې کړې قبوله ستا په نوم تل جنګیدلې بریا
سوګند
سوګند ډير تیر شول اخترونه او تیریږي بس جانان ده په ما ګران نه مې هیریږي کله کله چې رایادې یې وعدې شي بس ماشوم زړګی زما پسې ژړیږي خدایه ته یې زړه کې واچوي رحمونه د جانان زړګی شو کاڼې لا سختیږي ما خو ډير ډیر ورته وکړل سوګندونه چې هر وخت کې د خبرې را یادیږي زما جانان څنګه یاغي
شعر
میــــــــــــــــــــــنه مینــــــــــه پيل د هرڅه ده انتــــــــــهایې نا مالومـــــه مینه غم د سوي زړه ده بس ژړا یې نامـــــــــالومـــــه زړه د مینې ځای ځای ګی ده پکې اوسې تر تــــــــرتله کله وو چې وځي د زړه نه بیا راتلا یې نامــــــــــــالومه دا چې څوک په چا مین شي او اخته په دغه رنـځ شي هیڅ درمل د مینې نـــــــــــــ
غونډو
غونډو زموږ د كلي پاى ته راشه له سرو سينځلو تر انارو پورې بيا تر مميزو تر جوارو پورې زيړ جوار به ګډ نينه كړو په انارو به خوله سره كړو شو به برج ته سره پورته د دنيا به سيل وكړو
راځئ خپل زړه ته غوږ شو
(( ښارونه د ژوند دځينو اسانتياوو په بدل كې له انسانانو ډېر څه وړي. بيا هم دخپلي برخي محروميتونه خلك اړباسي، چې له خپلو پلرنيو مېنو نه ښارونو ته وكوچيږي. داسې هم نه ده، چې ښارونه بد دي او دكليو ژوند له خوښيو ډك دى. ښار او كلى دواړه مثبت او منفي اړخونه لري، خو دا يو منل شوى حقيقت دى، چې ښاري ژوند ، كه څه هم انسان له مدنيت سره اشنا كوي، خو ډېر يي ستړى كوي هم. . هغه څوك، چې د ماشومتوب وختونه يي دكليو په ارامه فضا او
يوې نجلۍ خپلې همزولې ته ورو وويل
غزلدوست محمد ځونډىښايي بیا کوچيان راځي د شپېلئ غږ دی ـ شو موسم د پسرلي دشپيلۍ غږدىيو څوک بيا سپينه سپوږمئ او رڼه
شك
شك د جهان د نمر پرستو د تپژنو ارادو په نتیجه کښې د جهان د نمر پرستو د تودو تودو بادونو د بې در ېغه ېرغلونو له انجامه ېرېدلے ترهېدلے د تک شین اسمان د لاندې د تودو تپژنو شګو د شکونو کور کښې اوسم د خپل قد په سيوری هم شکي شکي ېم
پرون
پرون نورمحمد سعيد هغه پرون، چې تېر شو هغه زموږ او ستاسي ګډه ماضې هغه دټولو پرون هغه زموږشتمنې منم راتلونکى ښاېسته سبادى ترپرون ډېرښاېسته ممکن ترنن هم ښه وي خوزموږتېر وختونه هغه زموږ زمانه ښه وه که بده وه هرڅنګه، چې وه زموږ يادون
سپينه واوره
سپينه واورهخدايه څومره ښکلي ښکا ري،په غرو واوره تکه سپينهځمکې سپين بخمــــــل اغوستئ،تښنوي دزړونو مينهونوسپين کالـــــي اغوستــــي،په زړه پورې منظره دههره ونه لکـــــــــــه ناوي ښکاري،ښکلــــــي مرغلينهخدايه ته خومهربان ېې،داســــــــی واوره په مونږ وکړهچه مــو تور زړونه راسپين کړي،چــــه نور نه تويوو وينهزه قيام
ددوستانو ګذار مات كړم
غزل بې رحمي چې ده په يار كې ومې نه ليده اغيار كې
دازادۍ دورځې ډالۍ
زما وطنه زما وطنه ته ګلزار اوسې تل خوا ته دې مه راځه دمني يو پل تل غوړيدلي دې وي ستا غاټولان
ساه
ساه لاخو ناست نه يې ، چې پاڅې بيرته تګ دې وې په ژبه له ما ساه اخستل هېر شي خو دروغ دې هم زده نه كړل ته له مانه چيرې درومې ؟ ته خو ساه يې زما تن ك
لاپردى يم په دې ښار كې
غزل دغريب ښكلي په رنګ يم له ښكلا سره بد رنګ يم
نصيحت
نصيحت سپينې سپينې مه وايه تنها به شې ګرانه ليونی به شې رسوابه شې مه کړه په دې چم کي دبدلون کیسې یاره زوروره دخـــــــــــندا به شې ستا د بيا راتګ لارې تر ما راځي هر چيرې چې لاړ شې بيرته رابه شې هرڅومره مغرور که یې پښتون خو يې در به ننواتی شم پخلا بـــــــــه شې کله کله وځه د صحرا
خپله جنازه
خپله جنازه څومره باراني هغه شيبه شوله سرته مې بالښت چې ستا اوږه شوله مياشت بكره ولاړه داسمان ترمنځ لاندې پرماو تا بيا توره شپه شوله ما چې چپه سترګه ورته پټه كړه
غزل
غزل له مانه خو به ټوله دنيا هېره کړې اسانه خو ما به څنګه هېر کړي مرګيه له دنيا نه يوڅو شيبې لانورې مې دمات زړکي ميلمه شه دياردليدو خياله ځنکند ن مې کړه اسانه په لټه کې يې ټول عمر له خپله ځانه ورک وم ژوندون مې پيدا نه کړ،شاهد اوسه اسمانه
