د محمدالله احمدزی لخوا خپرې شوې لیکنې
خدای (ج) ته منظمه خط _/// _ نن خدای ته ليک ليږمه څه وليکم؟
خدای (ج) ته منظمه خط _/// _ نن خدای ته ليک ليږمه څه وليکم؟زه پريشان په دې سکڼي ماښام کېنن خدای ته ليک ليږمه څه وليکم؟چې دا زما او د هغې کيسه دهد سلو زرو نقابونو شاتهد يوې پېغلې د پردې کيسه دهپه هغه شپه مې رڼاګانې څښليچې له هندارو لوپټه ډکه وهپه تصويرونو کې شوخي ويده وههم له رنګونو آئينه ډکه وهخو يوه شپه وه بې امکانه غوندېهغې لفظونو ته تکرار
ما مې خپله ګله غوښته
ما مې خپله ګله غوښته < بیگاه شپه عجیبه شپه وه >یوه تکه توره شپه وهنه رڼا وه نه سپوږمۍ وهنه بلا وه نه پیرۍ وهما به هم سندرې ویلېزړه مې هم سندرې ویلېزما سندرې لومړنۍ وېد زړګي مې لیونۍ وې ما مې خپله ګله غوښتهده هم څو څو ځله غوښتهما مې خپله ګله غوښتهده هم څو څو ځله غوښته صفی ا
دوه میندې او یو فکر
دوه میندې او یو فکر د محمدالله ارین احمدزي لیکنه که چیرې په افغانستان او سیمه کې تیر لس کلن ناورین ته ښکیل شو، نو تر ډيره داسې ویلی شو چې پکې د ملتونو ګناه نشته، ځکه په ملت کې روزل شوي افراد په یوه ملي روحیه روزل شوي دي او ټول په دې لټه کې وي چې د ملي روحیې ساتنه وکړي. که چیرې وکتل شي په افغانستان کې د ناموس، مال او خاورې ساتنه د عقیدې یوه برخه ګرځيدلې او هر افغان دا عقیده لري چې د خاورې سات
نوی غزل///// درد او پرهارونه لکه شوخې جېنکۍ ///// رادې شي يادونه لکه شوخې جېنکۍ
نوی غزلدرد او پرهارونه لکه شوخې جېنکۍرادې شي يادونه لکه شوخې جېنکۍزړه کې مې درياب،درياب سندرې دي ويدېمه چيړه تارونه لکه شوخې جېنکۍڅښلي مې شرابو کې د مينې افسانېخيال کې مې سازونه لکه شوخې جېنکۍشته د يار په سترګو کې ديوان د شيرازيداسې غزلونه لکه شوخې جېنکۍښکل يې کړې ماشومې آئينې اوبه،اوبهګورم تصويرونه لکه شوخې جينکۍمه پرېږده طالبه د سندر
لنډۍ
لنډۍ په ګاونډي کړه خدای مینه د سیني ګل یې دیواله وریژاوونه لا سبا نه وه تا سبا کړو د دله چرګه په قصاب دې خرڅومه کټ د بلۍ سیوري ته یوسي سپوږمۍ نامردې شرمول را خیستي دینه
بې ریښې: داستان( دوهمه برخه)
بې ریښې: داستان د محمدالله ارین احمدزي ژباړه( دوهمه برخه) ویې ویل دی به غوایې نه پیايي ترڅو دې لغت ته اړتیا ولري. دی به مدرسي ته ځي چې یو څه زده کړي. ستا لرګي ته به اړتیا نه پیدا کوي. نو دې د همدې یوې کلیمې لپاره هغه وړکتون نه ولیږه. ما دا کیسه خپل زوی ته وکړه او هغه ته مې وویل: -ګر
دقلم نړیوالې ټولنې خبرتیا
دقلم نړیوالې ټولنې خبرتیا قلم نړیواله ټولنه په پام کې لري دافغانستان د نامتو لیکوال، شاعر او ژورنالیست علم ګل سحر داثارو دمخکتنې او ادبي خدمتونو نمانځغونډه جوړه کړي.له محترمو لیکوالو او څیړونکو څخه په درنښت هیله کیږي دنوموړي داثارو په اړه خپلې لیکنې او مقالې د روان کال دجوزا میاشتې تر پنځمې نیټې پورې په دې پته را واستوي. اوپه دې غونډه کې دګډون لپاره تشریف راوړي.کابل نوی ښار، قلعه فتح الله څلورم سرک، د
مور
مور که دنیا شي مینه ناکه لکه مور له نفرت نه به شي پاکه لکه مورچي خدمت یې وي مقصد په زندګئ کيخوند هم داسي کړي چارواکه لکه موردایوب صبر به ولي هیرومهمالیدلي صبرناکه لکه مورروغ صحت او اوږد عمر ورته غواړهبیا به څوک درته دعا که لکه موروایه وایه اې سیده داسي څوک ده ستا په هر درد چي ژړاکه لکه مور
بې ریښې: داستان( لومړۍ برخه)
بې ریښې: داستان لیکوال: نیکلای هایتوف ژباړن: محمدالله ارین احمدزی له ما پوښتنه کوې چې نوم دې څه شی دی.... تاسو څخه ډيره مننه. اوس نیژدې یو کال کیږي چې په ښار کې ژوند کوم، او هره ورځ راځم په دې څوکۍ کښینم، خو هیڅکله داسې نه دي شوي چې چا دې زما د نوم پوښتنه کړې وي، هو هیڅچا! او ته لومړنی کس یې چې زما د نوم پوښتنه کوې زه در څخه مننه کوم. خدای دې تا زما په حا
څلوریزه
څلوریزه رادیکړه شمـله چې لوپټــــــــه یې کړمځــان نه یې چـــــــاپیره لا درنه یې کړمننګ مې د سپیڅــــلي عزت ورکړمـهځان په شــــانې ښکلې پښتنه یې کړمپشتونجار
خوست مېشتو فرهنګیانوته دمبارکۍ پيغام !
خوست مېشتو فرهنګیانوته دمبارکۍ پيغام ! دخوست د تاریخي سیمې هڅاندو فرهنګ پالو، درنو مشرانو او خویندو اسلام علیکم ورحمته الله وبرکاته ! د لوېې پکتیا فرهنګي او خپرندویه ټولنې غړي ستاسې هڅې، کلک یوالی او فرهنګي هوډ ،چې د افغاني اصیل کلتور لپاره ېې ترسره کوئ ستایي او په دې لاره کې تاسو ښاغلواو اغلو ته د زړه له تله نور هم بريالیتوب غواړي.
نوی غزل
نوی غزلنشه،نشه سندرې مې په خيال کې ګرځيدېبېګاه راپسې کور ته وه راغلي ميخانهزنګيږم له بوسې نه په سکڼي،سکڼي ماښام کېدرياب،درياب مې زړه ته بهيدلي ميخانههر څومره که شور دی د پيالو د ماتيدوپه غيږ کې د ريندانو خوبولي ميخانهشرابو کې لندې وې د غزلو جينکۍکوم ژڼي وه په لپو،لپو څښلي ميخانه همځولي ده د نور او د
ګریوان
ګریوان امرالدین سرحدلوڅي پښي ګریوان شکیدلی یوانسان دی نه یې پیژنم خوځوي دیوافغان دیداشوکاری خرین مخ ته یې څی ګوريدی په ګیډه وږی ناست غم یې دځان دیچاودي پوندي ان دلاس زخمونه یې ښکاريغم لړلی جنګ وهلی پریشان دی خپل وطن کې بی وطنه مهاجرشودژوند پیټی یې په لاس کې اوس حیران دیچا ته خلاصه کړی دغم غوټه ای خلکوکوڼ او ړوند ته په ژړا هم په فغان دیدواړه سترګي یې له اوښکو ډکي پک
ښکلې کاکړۍ غاړې
کاکړۍ غاړې سزا را د زړه د خلاصه مړ مې مې که د خپله لاسه د بیلتون تیره چاړه مه ږده زما په مین زړه وطن جار دې در په در کړم د بیلتون په لاس دې ورکړم
دژوندلار
دژوندلار هريوځوی مو اسمعيل دئ،ابراهيم دلته هرپلاردیهريو ځوان زمونږ منصوردی،په خنداتللی ترداردیزمونږ هره لورملاله،هره پيغله مو ناهيد دههريو نوم دغيرتونو،هر يونوم دافتخار دیافغان نوم دسر ښندنو،افغان نوم دی دوياړونوپدې نوم کې موعزت دی،پدې نوم کې زمونږوياړدیدمجنون مينه ليلاده، دافغان مينه وطن دیتر ليلا مجنون جاريږي، خوافغان تروطن جاردیزه قيام پدې وياړيږم، چې مې خدای پيدا افغان يم
ټپیزی
ټپیزی امرالدین سرحددکونډې ځوی په پښوپڼی ويدکمیسه تڼی یې دری ويشونډي نري سترګي یې شنۍ ويڅڼې په اوچلی راخورۍ ويداتڼ مینځ کې تاویده مینه شومهسپرغی دمینی تکی سری شويپه کلی کور کې آوازی شويهمزولو مینځ کې ګونګوسی شويدکونډی سترګي په ماسری شويله دی پردیو پړپړونه ستړی شومهسبا به جوړی مرکی شیمورجانه لږ بې حوصلی شیګوندی دلمروړانګی لږی سری شیدمیلم
باران
باران دا د چا د مینې زور دی شونډې وچې ګریوان څيرې ګرځوم کلي په کلي خدایه تاته مې اسره ده ما در وړې پناه تاته ستا له دغو بنده ګانو نوره تمه زما نه شي نور په دې کلي او چم کې
ټيکری
ټيکری امرالدين سرحد څنګه دی راوکتل ټیکري لاندي بریښي ښکلی ستوري دی تندی باندي توري دي کوڅۍ ښکلی اوبدلې دي زانګې په ټټردی مالیدلی دي خال دی پټ ساتلی له پیکۍ لاندي بریښي ښکلی ستوري په تندی باندي مادرته کتلي ګناه زه ګالم دربه شم ګدرته زه به ووایم کیږده دا
غزل
غزل زه ګڼمه سترګه دسبا کتاب جهل به مې وخوري ماته را کتاب ته مې پکې زر ځله يادکړی يې خوندبه کوي ستا په لاس کې دا کتاب هغه شپه له غم څخه وزګاريمه یاوي چې جانان راسره يا کتاب سر تر بېخه ډک له جفا ګانو يې راشه چې در وښايي وفا کتاب وايي به چې دا دمهران نښه ده
غزل
غزل اوس هغه خلک نه کړي نن سبا پرګل وېشته چې چا به په دې چم کې کړل پخوا پرګل وېشته په زورکې ماهران شول په ټوپک کې ماهران په دې هېوادکې زده نه کړل هېڅ چا پرګل وېشته پخوا به دې په يوه ګذار ذرې ذرې کړم زه اوس خدای زده ولې؟ نه کوې اشنا پرګل وېشته يوبل ته به مو ډېرې غېږې غېږې خوښۍ ورکړې
