شعرونه
ځلوريزه ::: ژوندون
ځلوريزه خاونده! زړه کې چې مې څه دي بې بقا یې مه کړېهغه چې زه ورپسې مرمه بیوفا یې مه کړېدا د روزګار پریکړې دي زموږ د وس خبره نه دههغه چې زموږ وس پرې رسیږي د بل چا یې مه کړې &nb
ځلوريزه
ځلوريزه د ژوندۍ میني مې په وړاندې جنازې تیریږيځکه شيبې د ژوندانه مې بې مزې تېريږي دا څو کلونه مې والله د چا په یاد تیرکړياوس یې هر یاد زما د زړه له دروازې تیریږي &nb
دحسنونو سوداګر
دحسنونو سوداګر د حسنونو سودا ګریم شرابي حسن په څو دیچې معیاریې خال اوخط وي کتابي حسن په څودی چې خوشحال یې هسي ستایي افتخار پرې شاعران کاد ترکانو د خوبانو ګلابي حسن په څو دی چې د سترګو په ښکلایې ټول عالم په مسیدو دید قفقاز دهسکو پیغلو عنابي حسن په څو دی چې عالم ورته سلام کا ښاپیرۍ ورته حیرانېدسلاویانو په وطن کی ارزاني حسن په څو دی نورستان په سر درو کې د هلمند رود شاو خوا تهد قندهار کلو بانډو کې نوراني حسن په څو دی د ښکلا او د
ګران نصرت الله الهام ته ډالۍ
الهامه! تا دې خدای ژوندی لريدرته د زړه خبره سپينه کوملرې به نه ځو نن سهار چې مې ته وليدلېماته دې څو کلونه وړاندې زلميتوب راياد کړزه چې هم ستا په څير زلمی وم نو همداسې اومهما به هم ستا په شانتهپه خپلې سکاڼې غنمرنګې څيرې ناز کولوکله نا کله به مې پټ په پټهزړه کې چا ښکلې سره راز کولوهاغه کيسې د هغې وخت سره په سيند لاهو شوېاوس موده ډېره تيرهبيا مې يو چا د زړه ګريوان څيرې کړيو ناليدلې ښکلاد تليفون په کرښهزما زړګی له سينې بوټ ايستلیپوهيږې!
شوخ نظر
داسې په شوخ نظر خو مه راگورههسې نه ستا د تورو سترگو له غبار ځنې الماس جوړ شيزما د زړه په شينکي فصل لکه تندر پريوځيبيا به مې زړه کې ستا د مينې کروندې باندې لمبې پورې کړيد کابل منډيي، سرای زرداد٢٠٠٦/١٢/٢٠
شرط
ما درته هر وخت ويلچې ستا فطري ښكلاد ښايستونو ميرهنو دې ته څه اړه يېچې په فطري ښكلا سرخي او سفيده ومږې؟تا به ويل چې ته په دې راز باندې نه پوهيږېدغه سرخي او سفيده د ښايستونو مجبوري وگڼهاو بيا دې دا هم ويلچې ته زما فطري ښكلا خوښوېزه به اوونۍ كې يوه ورځ ستا په خاطراو ستا په اند، فطري ښكلا كې راځمخو شرط يې دا دىچې به نورې ورځېما سره كار نه لرېاو ما دې شرط ومنهبيا مې هغې ورځې ته شپې شمارلېچې ته فطري ښكلا كې ما ته راشېهغه ورځ هم راغله
رياضت
كله چې ستا د مينې كلكې ريښېزما د زړه په ځمكه وغځېدېاو ستا د مينې فصل مې زړه كې وټوكېده.....د ليونيانو له پاچا نه مې دعا وغوښتهاو ستا د مينې د رياضت په ډاډ مې تا ته ويلدر سره مينه لرمته اول هيښه شولېبيا دې مهينې وروځيد تندي نيم اسمان ته ورسوېد څو شېبو لپاره، دې خپل باڼه په ځمكه ننه ايستلاو بيادې خپلې جادوگرې سترگېزما په سترگو كې راوگنډلېتا زما سترگو كې د مينې يو توپان وليدهما ويل چې تا به دا توپان خپلو څپو كې واخلياو په مهينو
راز
د کال اولې ورځې ستړې مه شې،دا راته وايه چې په خير خو راغلېخدای دې له ما سره ژوندۍ لرهدا ړومبی ځل نه دی چې ما باندې احسان کوېزما په ژوند دا اوه ديرشم ځل دی،چې خپله ښکلې څيره ما ته ښايېوايه کنه د کال اوږدو کې خو به،زما په څير چا ځورولې نه يې؟چا درته سپکې سپورې نه دي ويلي؟چا خو به تا نه نفرت نه وي کړی؟هو،ته به خبره نه يې،غواړم چې تا ته يو راز وسپړمهتير کال چې ته راتللې،ستا له راتلو نه فقط يو ورځ مخکېيو چا له ما ځنې نفرت کړی ويو چا له م
هوډ
بيگا مې هوډ کړی وچې زه به دا خپل نامراده زړگید چا په تشه خوله خندا باندې نور و نه بايلماو نه به چا ښکلې ته، خوږه موسکا وکړمبيگا مې هوډ کړی و چې به د تل لپاره زه د خپل ژوند له کتابد چا د نوم توري له بېخه باسماو بيا به هيڅ کله د چا ښکلې د نوم توري د زړه په ځمکه و نه کرمبيگا مې هوډ کړی و چې زه به نور د چا د نوم سره تړلی تعويض په غاړه نه گرځومځکه چې نوره عقيده مې باندې پاتې نه دهبيگا مې هوډ کړی و که هغه ښکلې مې په مخه راشي
زه لا هاغسې بندي يم
زه لا ماشوم اوم چې مې پلار له لاسه کلک نيولمويل يې ما سره زما په کار کې مرسته کوهځکه په تا باندې مې لاس سپک ويما به ليدل چې مې همځولي ډله ډله له مکتبه وروستهلېرې باغونو ته چکرله دروميما به له ځان سره په زړه کې ويلعجيبه نه ده چې له پلار سره په بند کې اوسمبيا به مې پلار ته ويلپلارجانه ما ته اجازه راکړه چې زه هم د همځولو په څېر، چيرته چکر ووهمخو راته پلار به ويل” زوی جانه هغوی بې غمه دي چې خوشې گرځيزما او ستا په تمه لس خولې د ډوډۍ پ
ايډيال
د آرمان زړي مې د زړه پر ځمکهکلونه وشول چې د چا ښکلې په نوم شيندلياو وخت په وخت مې پرې د اوښکو بارانونه کړيخو لا يې تېغ چېرته وهلی نه دیدا کوم هوښيار سړي رښتيا ويليچې په مالگينو اوبو فصل نه شينو څه موده به کيږيچې زه د اوښکو د څڅوبي پر ځاید خيال مويک راواخلمانځورومه د چا ښکلې تصويروختونه اوړي او زما د تخيل غيږې تهخپله ځولۍ کې تصويرونه راوړيد چا ښايست له ټول رنگونه راوړيزه تصويرونو ته په ځير گورمښه په دقت ښه په تدبير گورمزما ايډيال يې ت
زموږ کلی
ډېره موده وشولهچې ” برکنډو“ باندې د وريځو لړې نه ښکاريږياو د خوړ غاړو کې رېدي راټوکېدلي نه دي ډېره موده وشولهد ” غره زيارت “ ته خلک نه ورخيژېوايي روسانو يې په لارو کې بمونه ايښيچې کليوالو به ثواب لپارهپه لپو لپو ترينه وڅښې اوبههغه ” بزرگه چينه “ اوس وچه ده ډېره موده وشولهچې د گودر لارې مو شړې پرتېځکه زموږ کليوال چېرته په کډه تلليپه بيرته بيا نه راغلل ښه مې په ياد ديد مکتب ها گلالو وړو بهد الفبا سندرهپه ازانگو
شاعرانه فطرت
ښايي زما شاعرانه فطرت کېله زمانو راهيسېد ښايستونو خالقد مينې کر کړې ويشايد همداسې به ويچې مې د زړه په ځمکهد نفرتونو تخم نه شين کيږياو مينه تل په کې ښېرازه اوسيځکه په نيمه خوله خندا باندې ټول زړه وبايلم
ته مې په خوب ليدلې
ته مې په خوب ليدلېپر افغاني گڼ دې د سپينو روپوټل داسې مزه کوله،لکه د هسک لمن کې ټل ټل وي د سپينو ستوروته مې په خوب ليدلېلکه زيړی مازيگر،د څو شېبو لپاره،پر کاييناتو ښکلا وشيندي په منډه تير شيته مې په خوب ليدلېستا د ښکالو ترنم،زما په زړه کې نرۍ لاره وکړياو بنگړو شرنگا دې لپو نه سندرې شينديته مې په خوب ليدلېپه تور پوړني کې دې سپينې ليچې داسې نغښتې،لکه د اوږد جنگ له سوبې وروسته،سپاهي تيکې ته توره تيره کانديته مې په خوب ليدلېد لوی شکس
يو بيت
داسې خو مه وايه چې نه به گورمځکه چې دا کرښه زموږ په منځ کېد ښايستونو خالق نه ده ويستېنو داسې مه وايه چې نه به گورمزه به ورگورم که روژه وي که اختر که براتځکه چې دا ښکلي زما د غزل توري دييو بيت جوړوي ٢٠٠٠/١/٧
وروستۍ ټپه
زما د زړه دره کې ستا د يادونو څلید يو شهيد آرمان په څير ولاړ دیاو ستا د خولې وروستۍ ټپه په آزانگو اړويتا ته به ياد وي که نه؟ما درته څه په هنرمندو گوتود سرو او شنو مريو پوښ کې وه رجړومه جوړهاود هيندارې په کونجونو کې مېد خپل نامه توري يو، يو وکرلما ويل چې ته کله کجل پورې کړېنو په ليمو کې به دې وغړيږماو که هيندارې کې تصوير ته گورېستا له تصوير نه به راوټوکيږمداسې به تا سره د مينې په تار ځان وتړمخو داسې کله وشولاو ما نه کله هير دي
د امان الله ساهو په مړينه
دا څه ټکه راپريوتې دا څه ټکه راوپريوتېچې د سر سړي مو وينېڅنگه ژر يې رانه واخليدا څه ټکه راپريوتېد يو غم فصل مو زړونو کې پوخ نه وي بل راشين شيدا څه ټکه راپريوتېچې د سر سيوری پيدا کړوعزرائيل يې په وزرونو کې راټول کړيدا څه ټکه راپريوتېد ” ساهو“ گلونو پاڼېد ” پسرلي “ په غيږ کې زمولي ١٩٩٨/٧/١٥
د اسحاق ننگيال په مړينه
غر او آس يو غر راونړيدههغه دنگ غر چې آسمانڅکو ته يې لاس غځيدهلکه د طور په څير ذره ذره شو****يو آس له پښو ولويدههغه سپين آس چې په يو گام کې به تر ليرې، ليرې ورسيده
له سرو سترگو تر سرو سترگو
پرون چې ما په آيينه کې کتل راته کيسې د ماشومتوب ياديدېزه به په چيغو چيغو کورته راغلممورجانې زه به ستا و لور ته راغلمزما به سترگې وې له خاور ډکېهم به مې سر و له گردونو نه ډکتا به نارې کړې چې قربان دې شمهبيا دې له چا پره شوخي کړې دهتا به د خپل پوړني پيڅکي باندېزما له سترگو خاورې پاکې کړلېهم به زما له سره ټول گردونه تا وڅنډلراته به ستغې سپورې تا وکړلېچې مخ او سر به دې راومينځلوزما به سترگې تکې سرې ښکاريدېتا به مې سترگې راته تورې کړلې* *
غزل
يار د رقيب پـــــه خــــــولـــه خولگۍ کېـــښودهله ډېره شرمـــه مـــــــې لونگــــــــۍ کېښـــــودهناتــــــرســــــه وتــــــړلـــــــم وژنـــــې مـــــې اوسپه توپــانـــــــــجه کـــــــې يې مـــــرمۍ کېښودهد پښتو طمــعه تــــــرې نـــــه څنگـــــه کيــــــږيپښتون، چې غوږ کــې غــــوږوالــــۍ کېښودهچا حاصـــــل کـــــــړى دى لــــه عــــــــشقه منزلچــــــا پــــــه کــــــــې خــــپله کــــــکرۍ کېښودهاوس به يې څنـــــگه پټــــــى نــــــــه وړي او
غزل
له خپل وجود نه د وتلو طـــريقــــــــه نــــــــــــه راځـــــــــــي تا پورې خدايـــــه د درتـــــــلــــلــــو ، طــــــريقه نه راځي سترګې مـــــــــې واړومــــــه ، وشـــــــرمــــېږم وخاندمه ياره ! د دروغــــــــو د ويـــــــلو طريــــــقه نـــــــه راځــــــي زما پښتو ما ته په ستــــــــرګـــــــو کـــــې ازغي غړوي ځکه خو ستا د هېرولو طــــےـــــريقــــــه نــــــــه راځــــــــي تا خو خورې زلفې درټولې کړې ، سنبالې دې کړې ما ته د زړه د صبرولو طــــــــــــريقـ
څلوريځه (وقار)
زه مينه غواړم ته غوسه راکـوېجانانه کلــــه بــه بوسه راکــــوې؟ نن دې لــه دره بېنــوا نـــه ځــــــمهنن به دې شونډې په مزه راکوې رحمت گل وقار د سوات په مدين کې
نورو وگړو ته رڼا کړي شاعر (شيرين زوى)
سهار چـــــا وپوښتلـــــم خير خـــــو بـــــه و؟بېګا دې ټولــــــــــه شپـــــــه څـــــراغ بلـــــېدهما وې هـــــو! خير و تر سهـــــــــاره ويښ وملکـــــه څـــــراغ مـــــې د زړه داغ بلـــــــــــــېده هغه وې څـــــه سبب و،خـــــوب نـــــه درتلـــوکه دې شمارل په شنه آسمان کې ستــوري؟ما وې شمارل مې نه غـــــورچاڼ مـــــې کاوهچـــــې ترېنـــــه جـــــوړکـــــړمه د نظم تـــ
غزل (څپاند)
ده مـــــــــــې تلـــــــــوسه درنــــــــــــه ويده نه شمشابــــــه زر راځــــه درنـــــه ويده نــــــــــــــــه شم ستـــادشونډو خوند مـــې لا په خوله كې دىاى د خــــداى بنـــده درنـــه ويــده نـــــــــــــه شم نـــــه پرېږدم تر بلـــــــــــــــې ژمنـــې خپل ارمانخـــولگـۍ دې راكوه درنــــــــــــــه ويده نـه شم يـــوازې پــــه كــتو باندې څــــه نـــــــــــه كېږيخبرې خـــو ك
مصريزې( محمد حنيف حيران)
چــــــې يې په ناز رالويولـــــــــــــــــېاخر دې وکړې کانې خپلــــــــــــــــــېالله دې مړه کـــه نازولـــــــــــــــــــــــــېچــــې مساپر په کاڼو ولــــــــــــــــــــېجنۍ لمن به دې خداى نـــــه زرغونوينـــــــــه زما پـــه سترگـــــو کـــــــــــــــــې غړېږهزما پــــــــــه زړه کــــــــــــــــــې وټوکېږهخير دى پــــــــــــــــــه حسن دې نـازېږهبند پــــــــــــــــــه بند مه رانـــــــه تاوېږهکه مساپر شم بيا بــــه نــــه درځي خوبــــــ
