غزل
له خـــپل وجــــــود نـــه د وتلـــو طـــريقــــه نــــه راځي
تا پـــورې خـــــدايــه د درتــــللو ، طــــريقـــه نه راځي
ســـترګې مــې واړومـــــه، وشــرمــــېږم وخـــــاندمه
يـــاره ! د دروغـــو د ويـــلو طـــريقـــــه نــــــه راځــي
زما پښــــــتو مــــا ته په ســـترګو کې ازغــي غړوي
ځـــــکه خـــو ستــــا د هېـــــرولو طــــريقــــه نه راځي
تا خو خورې زلفې درټولې کړې ، سنبالې دې کړې
ما تـــــــه د زړه د صــــبرولو طــــــريقه نــــــه راځـــــي
يـــو څه بهـانه وکـــړه، قربان دې شم انکار و نه کړې
د قـــيامتــــونــــو د زغـــــملو طـــــريـــقه نــــه راځــي
پخوا به تــــه وې چــــې لمــانــځه تـــه به دې پاڅولم
اوس نو ســــحر د پـــــاڅېــــدلو طــــريقـــه نــه راځي
زړه ! زه او ته دواړه همزولي يو ، په غم کـــــې پيدا
زړه ! ما او تــــا تــــه د خـــــندلـــــو طـــريقه نه راځي
جلال امرخېل
