غزل
نصير احمد رومان
دا چـــې ژاړي دا زمــــا د لاس قلم دى
نۀ ساقي دی، نۀ شراب او نۀ حرم دی
ستا د حسن گلان تل چې تازه ســاتي
دا زما ددې رنځورو سترگــــو نـــم دی
دا چې غلى ورته ژاړم ښکولــوم يـــــې
خاورې نۀ دي دا د ښکلي يار قدم دی
چې مريض شم نو بيا خير جانانه راشه
ستا خندا نۀ ده زما د زړۀ مــــرهـم دی
زه رومان به ښـه ډاډه ورغـــــاړې وځـــم
دا زما د خپل زړګي د مــــينې غـم دی
25.11.2008
- نصرت الهام
ولې يو افغان ډاکټر صاحب د يوخارجي موچي دومره عزت او احترام لري؟
ځواب به يې همدا وي، چې دې ښاغلي ته د هغۀ خارجي پيسې د خپل عزت او لياقت نه ډېرې ښې ښکاري!!!!!يوه ورځ د خپل کار په ځای کې ناست وم چې زما يو د دولسم صنف ملگری د کابل نه راغی، دانټرنټ او کمپيوتر صفتونه يې شروع کړل، دهغه خبرو مې شوق د کمپيوټر او انگلسۍ سره پيدا کړ، د شپې مې ځان سره تصميم و نيو چې سبا په څه نا څه هنر زۀ بايد په کالج کې داخله وکړ...
27.11.2008
- نصرت الهام
ته خو سر تر پايه شعر يې!!
تۀ لا څومره ښايسته يې ستا د سترګو په ليدلود غزل تنده ماتېږيستا دا وروځي قافيې دياو مطلع دې ښکلې سترګې نور غزل دې خور په مخ دىاو مقطع دې دواړه شونډې زما نوم هم په مقطع کې ستا د شونډو په سر ناڅي يو شاعر په تا مين دى د خيالونو د لفظونو يو ساحر په تا مين دى...
