وخته رقيبان مې د نظر له غېږې پاڅوه
څړيكې څړيكې درد مې د پرهر له غېږې پاڅوه
غېږ راته خوره د ګل په رنګ د شپې له سره كړه
بيا مې د شبنم غوندې سحر له غېږې پاڅوه
وله د نظر غشي په هر طرف خواره واره
واړه مينان دې د ګودر له غېږې پاڅوه
ستړى ستړى ژوند وي هر سحر زموږ لمبه لمبه
خدايه! مونږه ټول د دې سفر له غېږې پاڅوه
غوڅې، غوڅې شونډې مې په تار د زلفو وګنډه
ما شوګير د وخت د شور او شر له غېږې پاڅوه
ګله راځه لارې څارل له مانه نه كېږي نور
تانه جدا ژوند تېرول له مانه نه كېږي نور
آ چې له كلي لاړو، پښې لاسونه چاته سره كړم
مورې نكريزې لګول له مانه نه كېږي نور
چې جانان نشته، په خالي ګودر دې اور ولګي
خالي ګودر ته تلل راتل له مانه نه كېږي نور
يو خوا تيارې دي، بلخوا لارې د منزل ازغنې
دا په تڼاكو پښو مزل له مانه نه كېږي نور
06.02.2009
- سردارولي څرک
تا چې زلفې په سپين مخ باندې لام لام كړېيه ليلو! په ما به سپينه ورځ ماښام كړې
حنايي ګوتې! په خير شې پوه دې نه كړمد نقاب لاندې پرده كړې كه سلام كړې؟
آينې ته په كتو كې څه در وشي؟اننګي چې له حيا نه لال او فام كړې
زلفې، سترګې، شونډې، دواړه رخسارونهد يو مرګ لپاره څومره اهتمام كړې
تا چې داسې اړولى خوى راواخيستبام او در به مې پوهېږم، در او بام كړې
...
06.02.2009
- سردارولي څرک
ګل چې په خندا وينې، زه به در يادېږمهچرته چې ښكلا وينې، زه به در يادېږمه
ځان سره موسكى، لاړ به شې په فكر كېباد چې د سبا وينې، زه به دريادېږمهدا د ژوند قيامت به تا، ستړى ستړى، ستړى كړيځان چې ته تنها وينې زه به در يادېږمهيم دې هېره، هېره، خو، شم دې تمنا د زړهلاس چې په دعا وينې، زه به در يادېږمهزخم لا علاج دې شي، هر درد چې دې څړيكې كړيما به مسيحا وينې، زه به در يادېږمهتمه د سحر چې كړې، شپه د ژوند ړنده به شيلږه چې رڼا وينې زه به دريادې...