غزل

ما خپل قسمت نه په سلګو ژړلي وه
هم مې په ورځ هم مې په شپو ژړلي وه

چې ګناه مې کړې نه وه ګناهګار شوم
بيامې تقدير ته په شيبو ژړلي و ه

چې تکل مې بيا تر عرشه نيمه خواه شو
په نيمه لاره فرشتو ژړلي وه

چې سکون د زړه مې نشته نا قرار يم
لکه يتيم مې په غرمو ژړلي وه

غوټۍ لاړې ځوانيمرګې شوې له واره
له ډيره سوزه بيا ازغو ژړلي وه

هره ورځې زه په اوښکو ګرېوان مينځم
نامراد ژوند ته مې توبو ژړلي وه