شعرونه
مورنۍ ژبه
مورنۍ ژبه بشرمل نا صر په نوروژبوچې مې خرڅه نه كړې اې زما ګرانه ته مې مه هېر وه د ډوډ ۍ ژبـــه لاتراوسه نـــه يم ښكلې جا نا نه ته مې مــه هېروه زما په نوم با ندې ته ژوند تېروې تا ته مې پت پد ې جها ن بخښلى د بل پــه ژبه تــه ويا
غزل
غزلد ارمان ډیوې تیارو ته رڼا ورکړهپه مسکائې سرو لمبو ته رڼا ورکړهڅو به زړه یې د هجران د درد نوکاروجوړ په زړه ناسور زخمو ته رڼا ورکړهد لحد تیګې د زړه نه یې جنت جوړ کړیو ګلاب چې د مرګ شپو ته رڼا ورکړهد آسمان د زړه په درز د وینې څاڅکيد سپیرو د ښتو چینو ته رڼا ورکړهمرګه ستا نه یې له درده پناه غوښتهزندګي یې ستا لمحو ته رڼا ورکړه رحیمه پشتونجار
غزل
غزل نه هغه پیغلي، نه منګی شته، نه ګودر زړګیهنشته ځوانان نه یې ټولئ،نه مازدیګر زړګیهطبل دجنګ مي بیا تر غوړ شو دې ناورین وطن کيد یو په لاس کي ده چاړه دبل خنجر زړګیهبیایې دخور لاسونه سره شول دخپل ورور په وینوزموږ په کلي کي همداسي وي اختر زړګیهدې سپین پوستکو کي تور زړونه دي اعتبار وړ نه ديخدای خو دي ساته ددې سپینو له هر شر زړګیهدبې وسئ عالم مي دا ده چي د سر دښمن ميراسره ناست ده په
غزل
غزل د شرابي سترګو سلام ، لکه د بنګو پيالېنشه نشه يې کــړم تمام ، لکه د بنګو پيالېغزل مې دومره شو خمار راديف يې وزنګيدهخداى راليږلى و الهام ، لکه د بنګو پيالېکوم ليونى له کلي تللى و چې بيرته راتهپېغلې ولاړې وې په بام ، لکه د بنګو پيالېدا د کابل شوخه جېنۍ په جادوګرو سترګوله مانه واخلي انتقام ، لکه د بنګو پيالېګلې له تاسره هوس د خولګۍ پاتې نه شوپه ما دې دا
دجګړوپلرونه
دجګړوپلرونهمشره بيادې واک ته دولس قاتلا ن راوستلخپل څنګ ته دې دواړه دورانۍ اتلان راوستلمونږ له جګړو ستړې مشره،سوله امنيت غواړوتا بيرته ميدان ته،دجګړو قاصدان راوستلمونږ دمرورو وروڼوبيا په خولا کول غواړودې کارته دې مشره،دجنګونو پلاران راوستلتا خودولس ارزو دخاوروسره خاورې کړهتاچه اوس شوراته،درغلګر وکيلان راوستلنه جوړيږي خپل منځکې دنيا یی ننداره کويتاسو دملت کورته سوچه ليونيان راو
غزل
غزلراوپس شوه حادثه ، کلي ته راغلهد رنګونو هـــدېره ، کلي ته راغله.په تبوت کې را ايسار وو اندمونهبې څيره وه جنازه ، کلي ته راغلهنن به بيا خمار سازونه کور ته يوسود سندرو قافله ، کلي ته راغلهستا په سترګو کې مې سترګې فنا کيږيد يادونو زمانه ، کلي ته راغلهنن مې غيږې ته راړنګه شوه طالبهد سپوږمۍ يوه خصه ، کلي ته راغلهطالب منګل
دکابل واورې
دکابل واورې دالپ غرونه واورو پټ کړل،دپغمان غرونه رايادشول جګ په سپينو واورو ښکلي،دپروان غرونه رايادشول چه له واوروجوړشي غرونه،سالنګونه راپه يادشول چه دمرګ ژوبلې لامل شی،برفکوچونه راپه يادشول دکابل واورې رايادشوې،راپه يادورانې کوڅې شوې چه نه در،نه یی کړکي وې،وران کورونه راپه يادشول چه پرې سپينه واوره اوري،سر پناه یی په سرنه وي داپخپل کور کې بيکوره،فاميلونه را په يادشول نه ب
تلوارکړه
تلوارکړهله روزګاره ګيله مکړه،ځانته جوړ خپله روزګارکړهشاوخواته دې نظرکړه،بيادې خپله پيدالار کړهپه ګيلو کې ګټه نشته،پخپل ځان دې فکر ساتهدوخت پيښوته سم ځيرشه،ترينه خپله ځان هوښيارکړهڅوک راغلي چه دوستان يو،خوکړه وړه یی ددښمن ديپه دوستۍ یی غلط نه شې،دخپل ځان دښمن یی شمار کړهدښمنانو پريکړه کړی،غوږشه ځان پوه کړه افغانهاوس دې خاوره درنه ويشې،لږراويښ شه ځان بيدارکړهدوی يوڅه واېې بل څه کړي،په
غزل
غزل چې د سترګو پټولو امکان نه ود درياب د درولو امکان نه و.اندمونو نه راپرېوتې ساګانېخو د ځان د پرېښودلو امکان نه و.رڼاګانې په کې لوڅې،لوڅې تللېپه دې ښارکې د ليدلو امکان نه و.په رنګونو کې زوال و د مستيود هندارو د ساتلو امکان نه و.د جذبو په انقلاب يو طالب وچې شهيد شو له غزلو امکان نه و.طالب منګل
شنه شنه ستوري// ازاد شعر
شنه شنه ستوري محمدالله ارین احمدزی ستا په مینه کې له ځانه پردی شوی د ځان بولم د اسمان دا شنه شنه ستوري کله سر یې په شمیرلو شمه هسې کله ورکړمه سپوږمۍ ته پيغورونه ستا د مخ صفت کومه بس لګیا شم زما یاد شي ماشوم، کوڅې د کلي تا به ویل چې نن به کومه لوبو کاندو ما به ویل چې پلار مې شور کړي مستي نه کړم ته به غلې شوې روانه زړه نیولې اوس د کلي ظلم ګورې چې دوی څه کړي لګوي په تش دیدن چې پابندي دوی تاته
غزل
غزل ښکلې راشه د سورکو شونډو جام راکړه رنځور زړه ته مې سکون او ارام راکړه خیر دی خیر دی که دې هیر کړم پروا نشته رقیبانو منځ کې ښکلې سلام راکړه چې خفه ښکلي یاران پرې یو کوی شم سترڅيښتنه راته داسې کلام راکړه کار دا ستا د
دمحتسب زياړې
دمحتسب زياړېلامــوړشوې دجــــانــان پـه ديدار نـه وملا پـه غيــږه کـــې تـود شوئ ديار نـه ومزه پــه غـــلا ديــار ديـــدن تــه وم راغلېلا لــه ډاره لـــــړزيـــدمـــه،قــــرار نـه وملاديارسره دسترګوپه جنګ بوخت وملا د ســرو شـنډو شـــرابــو خمار نـه وممحتسب خواته په چيغو سر ته راغئخبـــر شــــــوې لــه اذ انــه سهار نـه ومزه قيام دمحتسب په زياړوخــوښ و م
غزل
غزل/طالب منکلبې روحه راغلمــــــــــه په سا پسې راورسيدمد خپل وجود په اتنهــــــــــــــا پسې راورسيدمد پيزيبونو شور او ساز، بې برکتـــــــــه نه شيد ډمې بېغلې په ګـــــــــــــــــډا پسې راورسيدمچې د جلاد په مخ کې ودرېدم ،څېره مې نه وهزه په دې ښــــــــار کې په باچا پسې راورسيدممورې! له تانه وړاندې نه وې ،د جنت منـــارېبيرنه راستــــــون شوم په دعا پسې راورسيدمکه څو فنا شوې په رنګي
غزل ///دا چې ژړیږم ،خو په خوله هیڅ درته نه وایمه ــــــــــــــ اور کې سوځیږم، خو په خوله هیڅ درته نه وایمه
غزل دا چې ژړیږم ،خو په خوله هیڅ درته نه وایمهاور کې سوځیږم، خو په خوله هیڅ درته نه وایمهدخدای لپاره بس دﺉ راشه زیاتي ستړی شومهژوند یم ختمیږم ،خو په خوله هیڅ درته نه وایمههغه له شوره له خندانه نن په ډکه کوڅهغلی تیریږم، خو په خوله هیڅ درته نه وایمهزه لکه اوښکه بې اثرې دا ستا له ښکلو سترګولاړم تویږم ، خو په خله هیڅ درته نه وایمهبس که سروده! دومره ظلم په ما څله کوېزړه یم ! خو
زه افغان يم
زه افغان يمزه هيڅکله چــا خپـل کــــــړئ پـه زور نه يمزه افغان يم په مرګ خوښ په پيغور،نه يملــه ازلــه خــــداي ازاد يم پيداکړئزيږولې دزلت په ورځ مور نه يمزه دجنګ په اورکې سوئ لوغړن يمخو په زورکې يم غښتلئ ،کمزور نه يمدوطن په لارکې مرګ ته لبيک وايمپه دې لاره کې زه کم له منصور نه يمدنړۍ پهلوانان په غيږه راشيوارپه وار يي څملوم ،لا نسکور نه يمزه دزغم په ورځ پيدا يم فري
غزل
غزل بشرمل نا صر زه د پا كې خا ورې يم ا فغا ن يمه ما مــه وژنى وايم كلمــه سم مسلمـــا ن يمـــه ما مــــه وژنى زړه كې مې د ميني څــراغونـــه بل سا تلي دي وه خلكوده هرسړي جا نا ن يمه ما مــه وژنى چا پسي توپك اخلۍ اوچا ته يې شپېلۍ نيسۍ
غزل
غزلبې نښانه و صورت په کې پيدا شود رنګونو محبت په کې پيدا شو.فلسفي سترګې دې ډکې شوې له عشقهليونيه ! شرارت په کې پيدا شوتا راوکتل،کتل مې چې کتل دېدکتلو اجازت په کې پيدا شوچې په ځمکه کې خوا رې رانه سجدې شوېيو مستانه عبادت په کې پيدا شوزړه مې بيا هم زما زړه دی بې زړه نه دیبې زړه مه شه بغاوت په کې پيدا شوما چې ځان له کاېناتو نه ځار نه کړد ساګانو امنت په کې پيدا شو
غزل
غزل نجيب الله اكرامي تا پسې له كلي، ښاره وتى دى زړه مې بس له خپل اختياره وتى دى دغه ليونى په كاڼو مه ولئ اوس ايله تازه له داره وتى دى بيا به چېرته پروت په ميكده كې وي ستا له دروازې بيزاره وتى دى
زما ښایسته او بیا نازکې ګلې
زما ښایسته او بیا نازکې ګلې **********زما ښایسته او بیا نازکې ګلې اوس دې هم هره شیبه خیال کې ساتم یوه لحظهمې هم له یاده نه ځې زما ښایسته او بیا نازکې ګلېډېر مې یادیږي ستا دسرو اننګو سپین ورغاوي چې په خندا به دې د سرو شونډو تر څنګ جوړیدل . صفي الله ستانکزی ازادۍ راډيو دوستانو د دې شعر د لیکلو پر مهال واقعي هم ستانکزی صیب ډير متاثر شوی و خو تاسو ورته دعا وکړی چې خدا
غزل
غزلژوند راځنې لاړلو نیستي راخپلويمرګ ته ورتر غاړې شو هستي راخپلويژونده ابدي شه د مرګي په سړه غیږه کېښکل کړه ځنکدن چې زنده ګی راخپلويخور مې شه ایمان د لحد په تورتمونو کېراکړه روڼې شپې چې بنده ګی راخپلويمینه غواړم مینه خو په مینه پاکه مینه زهداسې چې رضا د الهي راخپلويروح د ملنګۍ مې درته تش کچکول نیولی دیخدایه چې ستا مینه عاشقی راخپلويپشتونجار
غزل
غزلراشه چې له زړه په مات اوازڅه درته ووایم نن به درندانو په انداز څه درته و وایمګوتې به د څړیکو دخپل زړه په مراندو کیږدمه پټ به دسلګو سلګو په سازڅه درته و وایمزما په لیونتوب کې يې منطق راټوکولای دینور دخپلې مینې داعجازڅه درته و وایمته به په ترپکو دبلۍ سر ته راوخیږې زه به په سرو سترګو لکه باز څه درته و وایمزه چې شومه ته اوته شوې ورک زما په خوبونو کې بل دمحبت جانانه راز څه
غزل
..ړاسره کړئ ېی وعده ده خداېهچي پر شا نه شې لاوړه ده خدايه ما ښام ېی ووېل سبا خوله در کومڅومره اږده دې دغه شپه ده خداېه څنګه په مينه به زه لاس ور کوم را کره نن شپه ميلمنه ده خدايه مينه کوې زه ښه خبر ېمه پرې شرمېږي ځکه پښتنه ده خدايه
غزل (مات کودوړي)
غزلراغلي زما يادوته ميلمانه دي مات کودړيداوښکو هرکلي ته کوربانه دي مات کودړييووخت و سره منګي ول پيغلو وړي ول په وليو...خو نن په هديرو باندې خواره دي مات کودړيپوه نه شومه چې مينې که نفرت ټوټې ټوټې کړلاخ څومره جنګ ځپلي پښتانه دي مات کودړيبلا،بلا کيسې دمحبت به درته وکړيدې ورانو ګودرو کې چې پراته دي مات کودړياوبو کې پيغلو ورکړې کشمالو ته خپلې اوښکېهوسی غوند
غزل
غزل تخيل په رنګينيـو کې پناه شوې له ماپه غزليزو تنهاييـو کې پناه شوې له مادفلسفو ټول کتابونه دې په سترګـو کې وود دغه ښار په ليـونيو کې پناه شوې له مادستا څيره که له ګلـونو سره پېغله نه شوهخو وړاندې لاړې په سپرليــوکې پناه شوې له ماپه لوپټـه دې څاڅکي وشيندل راودې کتلدومره مې ولېدې سلګيـو کې پناه شوې له ماطالبـه! ماسره دې ډېره ګوزاره وکړلـهد خپل وجو
که نه ډېر مې درته ویلې
څلوریزهد قسمت یاري مې لږ وه شیبې لنډې وې روان وم که نه ډېر مې درته وېلې چې مې مینه در سره ده ستونی ډک ډک له ژړا ؤو ژبې هم ملتیا ونه کړه که نه ډېر مې درته وېلې چې مې مینه در سره ده......................................................... په ډېره مینه صفي الله ستانکزی
