شعرونه
ټګ ریبار
ټګ ریبارد رنګونو له بازاره څه دې راوړلراته ووایه له یاره څه دې راوړلد لاس نښه چې جانان درکړه تا څه کړهته هم ټګ شولې ریباره څه دې راوړلنن خو راشه یو څه غوړې کیسې وکړهد ښایسته ؤ له بنډاره څه دې راوړلملنګان په انتظار درته ولاړ ديد شاهانو له درباره څه دې راوړلله مودو وروسته راپیښ شولې نېکملهته چې راغلې په دې لاره څه دې راوړل
بلاله
بلاله ستا د اذان نوا ده ورکه په ماښام بلالهاوس روژه ماتی به کوم په کوم امام بلالهته وې د مور د زړه دوينو د غو ټېو پرخهاوس راورېږې مې د زړه په اور مدام بلالهد اسلام دين او د پښتون په نوم ډ غر ې وهياصلي نا مرد دی بېلوي رانه ګلفام بلالهستاجدايي کړم سندريزه د نغمو په کوګلسلګۍ د غم غواړ ي رباب نن داعلام بلالهنن مې د اوښکو ډيوې داسې غمځپلې شولېچې هر فريادې کړي فغان دا ستا په نام بلاله
نوى غزل
نوى غزل ډېر پريشان درپسې بېرته راغى طالبه ځان درپسې بېرته راغىله تا خپه و خو شيبه نه کيدهدغه انسان درپسې بېرته راغىعشقه چې ستا سترګې پرې نه ډکيدېهغه باران درپسې بېرته راغىپه ليونتوب يې ارتقا نه کيدهڅيرې ګرېوان درپسې بېرته راغىطالبه تا چې درلوده له ځانههغه ګومان درپسې بېرته راغىطالب منګل
ما مه ژړوي
ما مه ژړوي زه یم انسان دغمځپلي ځمکیزما ګناه په څه کېلږڅه زما ومنيلږخپل ضمیرته ځیرشېپه پښومې نشته څپلۍ په سرمې نشته خولۍزه خومظلوم یمزه خویتیم یممادلته مه ځورويمادلته مه ژړويزه یم بی پلاره صغیرکله به زه شم کبیرهیلي رښتني لرم هوس دمینی لرمجوړه کړم ښکلی پګړۍهم خپل ګریوان ته تڼۍزه خو مظلوم یمزه خو یتیم یممادلته مه ځورويمادلته مه ژړويله پاسه ولویدل
غزل
غزلچې موترمنځه فاصلې شي خانهپه مادغم تيارې تيارې شي خانهکه به مې يوساعت له ياده وځې زماد زړه مراندې دې پرې شي خانهڅوک چې مومينې ته په بده ګوريدهغوی سترګې دې ړندې شي خانه چې دې ولس ته خدمتګارجوړېږېزما دعا دې درپسې شي خانهتسکينه ستالورته به هله درشمچې دپکتيا شولې پخې شي خانه
غزل
غزل ما چې درته وکتل په سترګو کې تا هم راته وخندل په سترګوکې ستا د سترګو کلي کې د مینې ست ما هم در شروع کړ مزل سترګو ګې دا چې له شوګیره تکې سرې ښکاري ما هم لیدلی څه چل سترګو کې
روژه
روژه روژه:امرالدین سرحدله مغفرته ډکه راغله روژهدپخلایني اوبښني مودهروژه به ماته کړودخیرپه میووڅوک روژه ماتی ماتوي په خوږوپه خوله روژه سترګی له اوښکوډکیځینی له جنګه باروي نن کډيدوي ماتوي روژه په خپلواوښکوڅوک روژه ماتی ماتوي په خوږوځینې نصیب کی لری وچه ډوډیځینې روژه نن ماتوي په سلګۍدچا دکورغړی شهید په ډزوڅوک روژه ماتی ماتوي په خوږوځینې په اوښکوهم روژه ماتو
د روژې مياشت ده ګرانې
د روژې مياشت ده ګرانې---------------------څوک عبادت ، څوک به طاعت او خپل لمونځونه کويڅوک روژې نيسي څوک نفلونه کويڅوک هم بښنې ته عذرونه کوي*** خو هلته ليرېد همدې نړۍ په ليرې ګوټ کېله کومه ځايه چې ځلاند ښايسته لمر راخيژي**** او بيا بيګاه سپينه سپوږمۍله ښکلو ستورو سره خلکو ته سترګې ټومبي*** يو نيم سړی به پيدا کيږي لکه ما ليونیچې نه روژه نه عبادت او نه نفلونه کوي*** خو ستا د ښکلو غزليزو سترګو
غزل
غزل حُسن دي د خد ای په لار ز کا ت کې ښکلې او وېښه ما ته اننګې ما ښا م ، خير ا ت کې ښکلې او وېښه ستا له جنتي شو نډ و پيا لې کوثر ي غو ا ړمه تک سره با ړخوګا ن دي په سو غا ت کې ښکلې ا ووېښه يوه خولګۍ ا ذ ا ن کې هم د خد ای ترنا مه لاند ې را ؟ د ا مېوه د مينې روژه ما ت کې ښکلې اووېښه بيا په مسا فر د ل
زما ملنګ زما فقیره یاره //////// ته په پکتيا کې یې ته نه یې خبر
رفيق مهرا ن / پکتيا زما ملنګ زما فقیره یاره ته په پکتيا کې یې ته نه یې خبر سړه هواکې یې ته نه یې خبر دلته منګس دي ملاريا راغلې شوو رنځوران لويه بلا راغلې ياره لمبه لمبه کېسه مې واوره په سپين بدن مې دي دانې ختلې دبرق پکه هم داورتاو غورځوي بې غمه ياره ته په سرسړې اوبه واړوې
د امن سندره
د امن سندره ابادول غواړی دا کانړی کانړی غرونه دا مانړۍځه چي ځو جانانه خپل وطن ته ځوژوندی کول غواړی رودونه ګودرونه دا مانړۍځه چي ځو جانانه خپل وطن ته ځودا ساه ختلې غريو نيولوې ژوندونشړنګ د پانزيبو او بنګړو غواړیدا ويني ويني خوږزورلې ژوندونشړنګ د پانزيبو او بنګړو غواړید ژوند مستي غواړی نختری چنارونه دا مانړۍځه چي ځو جانانه خپل وطن ته ځود هری پيغلي مرګ خوړلي ځوانيرنګ او سرور
څلوریزه
څلوریزه
شاعر: ملک الشعرا هوارګل (هوارمل)
شاعر: ملک الشعرا هوارګل (هوارمل) چې دا دال او دا لوبيا وي زر به مړ شم چې د سپو دغه غپا وي زر به مړ شم چې په ليکه قرضداران راته ولاړ وي که زما دغه تنخا وي زر به مړ شم &n
غـزل
غـزل تا پلو چې له شـغلو اخــــــیست جانانه لـمر دې خوند له اننګو اخیست جانانه بوی دزلفودې دګل حـدونه مات کړل چې یوتاردې له کمڅو اخیست جانانه له ګستاخ نـظرګیله مه کړه شــېرینې ! انتـقام مې له وختو اخـــــیست جــانانه ډ
غزل
غزل اوس د زړه په درد اخته یم ژر به مړ شم اوس په بل ځای کې میشته یم ژر به مړشم ستا د مخ په تمه ډيرې شپې شوې تیرې ستا په یاد لا هم تازه یم ژر به مړشم نور مې درد دی ټول وجود رانه نیولی بس د زړه په د
جونګړه
جونګړه دامو جونګړه دهستی اوژوندون غم به یې ګالو داموکړی تړونپه دی زانګو کې زنګیدلي یومونږپه خوږه مینه کې لوي شوي یومونږدا خوشالی به ړنګه نکړی بیلتون دامو جونګړه دهستی اوژوندون******خاپوړي مونږد ماشومتوپ پکې کړيمونږله خوشالی منډي په خوب کې کړيمونږورته غواړو سوکالي اوبدلوندامو جونګړه دهستی اوژوندون******دامو پټی پاس می آسمان دی ښکلیله اوبو ډک دی زمونږدبڼ لښتی دغه
د طالب منګل نوى غزل
غزلد غــــزلو انقلاب و او تــــه نـــــه وېپه وجود کې مې خوناب و او ته نه وېپه کې کمې وې د ستا غزالې سترګېما له ځان سره حساب و او ته نه وېد خپل روح انځور مې کښلى و يواځېپــــه تبلو کې مې تناب و او ته نه وېاننـګي دې کړل ښکاره لــــه لوپټې نهد خــوږو شــاتو دريـاب او تـه نه وېطالب منګل
غز ل
غز ل بشر مل نا صر د بغا و ت ښېر ا د کو م کلي ا فغا ن پو کړې لا خو د کفر د عزم لړۍ ا نسا ن پو کړ ې د سپوږ مۍ ا وښکې چې د ستورو په بڼو کې نا څي د ې پرښتې روح کې يې مينه د جا نا ن پو کړ ې چې ستا د حًسن په پيا له کې کو کنا ر و نه کر ې د مقد سي اروا نو م مې په ا يما ن پو کړ ې چې نور د مړ و
غزل
غزل که په زړه پرهر پرهر شوم ته به څه کړېستا په شان که ستمګر شوم ته به څه کړېته چي هر ځلي خفه شوې ما پخلا کړېچیرته زه که مرور شوم ته به څه کړېتاقسم کړی چي نور به مي نه ګورېکه ناڅاپه درچکر شوم ته به څه کړېغیږ ته نه راځي د خلکو له پیغورهکه درپیښ زه په اختر شوم ته به څه کړېستا په در کي ډیر خوشحاله یم دلبرهکه مجبور د بل د در شوم ته به څه کړېچي په کوم زیارت کي بل له خدایا
غوښتنه
غوښتنه زه به د ژوند ټوله خوښي دا ستا په نوم کړم ساقيخو ته مې هم له مېکدې نه بېنوا مه شړهپرېږده چې زه هم د رندانو په محفل کې کښېنمدرته زارۍ کومه ځار دې شمه،ما مه شړه
ارمان
ارمان ستا به په ياد يم او که نه جانانهزما د سترګو نه خوناب دروميزما په مخ د اوښکو رود روان دیزما د زړۀ هر ډب هم تا غواړيستا د پستو شونډو مسکا غواړيستا د هجران په بند کېشپې شوګيرې تېروملږه ښکاره شه چې ديدن دې وکړمکنه! ماشوم زړه به مې وچوي ګورهبيا به ارمان زما د سترګو کوېچې کله پټې شي او ګرد پرې کښېني
جهاني ته
جهاني تهستا له سوزه او شوره ډکه ترانه مې تر غوږو شوهزمونږ دپت اود میړانې افسانه مې تر غوږو شوهزه دې وینم زه پوهیږم چې په روح دې اور بلیږيپه هلمند او په ارغند کې ستا دزړه وینې بهیږيدقلم تر خوله دې ووځي دایوب میوندۍ کړیکېیونا څاپه دې په زړه کې په څپوڅپوشي څړیکېحماسې دې دپلرونو دقلم څوکې ته ناڅيله هر تورې نه دشعر دې دملالې وینې څاڅيته چې وخوځوې شونډې دغیرت چیغې ترې ووځيچې قلم ته
غزل
غزل بشرمل نا صر دزړه په مشو اڼۍ کې د بڼو قلم ما ت شوی سند رې مروري د لاسو قلم ما ت شو ی چې حُسن يوسفي ته د کنعا ن شي سودا ګر نېستۍ غېږ کې ا خسيتی د پيسو قلم ما ت شوی د يا ر په سپوږمۍ زنې ستوري ږدي ورته د ټکو له وخته د مينو په خا لو قلم ما ت شو ی چې سرې سکروټې خورمه ،له ګلونو مې پرېز دی
غزل
غزل بشرمل نا صر په توره شپه کې د څراغ غوندي لمرين لاسونه چې په تند ي مې جا نا ن ا يښي و ي حسين لاسونه ځکه د شا تو پرځا ی ټول غواړې اوبه د ګودر د نورچينې ته يا ر وروړي دي ورېښمين لاسونه د ښا ر له مخه بېرته وڅنډ ه ګرځونه د وخت اسما ن ته وغځوه ښکلې ګلورين لاسو نه وايي د زړه په وينو وليکه غزل د
غزل
غزل فريداحمد تسکين ظالمه مه سوزه دخوست دباغېچو ګلونه دا دپېغلوټو جېنکو د اوربلو ګلونه دتور ټوپک دا لوغړنه شپېلۍ ورکه غواړم په دې جنت وطن کې سوزي به ترڅو ګلونه ظلم دې بس کړه ددې خلکو ازارمه اخله نور لمبه لمبه دې کړل دغرو د سردرو ګلونه له ډېره وخته مسافرتللی اشنا يې راځي
