شعرونه
غزل
غزل اوس هغه خلک نه کړي نن سبا پرګل وېشته چې چا به په دې چم کې کړل پخوا پرګل وېشته په زورکې ماهران شول په ټوپک کې ماهران په دې هېوادکې زده نه کړل هېڅ چا پرګل وېشته پخوا به دې په يوه ګذار ذرې ذرې کړم زه اوس خدای زده ولې؟ نه کوې اشنا پرګل وېشته يوبل ته به مو ډېرې غېږې غېږې خوښۍ ورکړې
غزل
غزلنـشه،نـشه سندره وه ، خــماره وه بېګاهويده راسـره غيږه کې قــراره وه بېګاهلمنه کې را پـرېوتې د خـــورو پلوشېدعا چې مې په لپو کې ايساره وه بېګاهسترګې د رويبار په رڼاګانو کې ويدې وېچې وتي د اشــنا ګـډه لـه ښــاره وه بېګاهتا به چې اشنا پسې حيران،حيران کتلعرش تـــه رسيدلي هغه لاره وه بېګاهپه کاڼو کې شليدلى و تصوير د يو طالبپـ
للو
للو امرالدین سرحد د تاریخ که هره پاڼه چالوستلیدافغان دننګ هنداره یې لیدلیله وطن سره دمینی لوړاحساس یېپه للو کې له خپل میندو ېې زده کړیدمیرویس اواحمد شاه په ترانو کېپت او ننګ یې په ماغزوکې ځای نیولی«»«»که په خیټه یویې موړوي بل یې وږیدهیواد دفاع ته هر یو دی غښتلیدا مړی به دواړه وچه خوری په لار کېخپلي خ
ټپيزې
د فريداحمدتسکين څو ښکلې ټپيزې او غزل ټپيزې ستاهرنظرذرې ذرې کړم خوشحالي نشته شوګيرې کړم هره شيبه ځان ته ښيرې کړم بيلتانه وسوم غم ايرې کړم رضادباد ده چې پر هرلوري مې وړينه « « « رخساريې سپين سالويې توردی جوړيې دشنوبنګړيوشوردی پرمايې بل
غزل
غزل اوس یې هغه خوندونه نشته دی ،خندا نه کوياوس چې ما وویني غصه شي ،ناز ادا نه کويمادرته نه وېل بیا به ژاړې، خو تا نه منلهښکلي د ډمو خوي کوي اړو وفا نه کويلکه مرۍ باندې چې څوک دواړه لاسونه زور کړيزړه مې دا ستا له درده غلی شي درزا نه کويزیړ مازدیګر دې راته وویل ځوانیمرګ شې ګلهزیړ مازدیګر کې څوک په چا پسې ښیرا نه کويدا چې د ژوند په هره لاره کې ټکرې خورمهدا مې جوړ مور راته له زړه
مینه لمبې زیږوي
مينه لمبې زيږوي نن د آسمان په لمند جنت حورې د سپوږمۍ د غيږېد سرو لمبو لمن کېد خپلو اوښکو په مهينو پرخود آسمان مخې ته د تورو،توروداطلسي او د وريښمينو وريځو تور حجابونه د حيا خورويچې ېې سپوږمۍ ورته د لوېې مينې څه افسانې اوروي نن د ارمان په غيږئې مينه لمبې زيږويمينه لمبې زيږوينن مې کتلې شنې لمن ته د يزدان د مينې چې ېې د پيغلې وړانګېد صورت اور ک
غزل
غزل ما که له تا نه د یوې شپې خوشحالي وړې ده تا هم له ما څخه ګلاب ګلاب ځواني وړې ده راځه چې کینو فیصله به په دریمګړي وکړو چې ما له تا ، که تا له مانه زندګي وړې ده په دې پوهیږم چې ول
رسوامينه
رسوامينهګل مې شکولو،ماوې تا پرې خوښاله کړمګل شوپاڼې پاڼې،په اغزو مې ګوتې څيرې کړېتش لاس ګرانې،ستاليدوته،ستاکو څې ته درغلمستاديدن ونه شو،ستاسو سپو مې جامې څيرې کړېبر،دکوڅې سر کې،رقيبانو را ايسار کړمهدغوقصابانومې له ځانه ،غوښې څيرې کړېخلک شول راټول،له رقيبانوېې راخلاص کړمهځمادپرهرټپ ته يې،ځماواړه شملې څيرې کړېوينوکې لت پت،څيرې ګريوان چې کورته راغلمهمورپلار،په مادواړو له غوسې نه سترګې
مورې ته راته ژوندۍ واى
دوستانو مورنۍ مینه داسې یوه پدیده ده چې بیا ځلې یې څوک لاس ته نه شي راوړی په وړوکوالي کې د مور رحم او د ماشوم نازونه او په غټوالي کې د مور دعاوې او سپيڅلې مینه، ډيری د ژوند لوړو پوړیو ته رسولي دي، ما چې د آزمون صیب دا نظم ولوست، راته د مورنۍ مینې بیلابیل ډولونه را یاد شول، دې شعر کې د مور د نه شتون ډير ارمان شوی دی او د ارمان ژبه شاعرانه او ډيره روانه ده، دا شعر دې ټولو هغو دوستانو ته ډالۍ وي کوم چې خپلې میندې له لاسه ورکړي دي یانې میندو یې له دوی سره مخه ښه
غزل
غزل/ طالب منګلهغه ښکلى مې په زړه کې غځېدلىد شيدو سنيد يې په خوله کې غځېدليد شرابو په جامونو کې يې شونډېد جنت په دروازه کې غځېدلىد خوږو شاتو کسې يې ډکې څښليد سندرو په وياله کې غځېدلىد کوثر له خونده ډکې سپينې سترګېخيال د ستورو په ډيوه کې غځېدلىد تمبې له شاه يې راکړه سپينه غاړهچې وجود مې په نشه کې غځېدلىطالب منګل
د طالب منګل یو ښکلی نظم
نظم سلام،سلام تاته به ياد وي کنه په توره شپه کې د مچکو اواز له ديوالونو نه به بېرته راغى د مستو پېغلو د چکچکو اواز زه او ته يو بل ته حيران وګورو خرپ شي له شونډو نه بوسه پورته شي جذب
دمينې شعار
دمينې شعارلاترڅوبه ،په شا وړو دکرکې بار بياراشئ پورته کړو،دمينې خوږشعاربيادنفرت له خزان ،واړه کډې بارکړوټول دمينې په لار ورشو،تربهاربيادورورۍ اومينې،ښکلی دود رواج کړوله ځان ليرې کړو،نفرت او انزجار بياکرکې مونږته،غټ تورتم کورته راوړیچه په مينه داتورتم کړو،روڼ سهاربياکرکې واړه،دمرګونو په لار بوتلوخو په مينه به پيداکړو،دژوند لاربيامينه خوږنعمت دخدای،کرکه غضب دهخ
غزل
غزل راوپس شـــول ارمانونه ، دريــــــــــــابونهښـــــــکلومه دې لاســــــــونه ، دريابونهپه مــــــــاښام کې پاڼې،پاڼې راسره ويســــــتا دسترګو کتابونه ، دريـــــــــــابونهلکه څاڅکى مې له سترګونه رخصت شوېدريــــابونه ، دريــــــــابونه ، دريــــــابونهبې امکانه رڼاګانې درســــــــــــــــــره ديکه بليږي څراغونه ، دريابــــــــــــــــونهد نغمو او د سنـــــــــــدرو په درياب ک
سپرليه!
سپرليه!خدای دې راولي په مونږ دخوښۍ کال بيا چه نه جنګ وي،نه جګړه وي،نه جنجال بيا ته سپرليه دلته ديرش کاله ،رانغلې زمونږ واخله پس له ديرش کاله احوال بيا دلته بيا له خوښۍ ډک، سپرليه راشه چه ځوانان اوځوانی ګډزانګي په ټال بيا دخوښيو زولۍ ډکه، مونږ ته راوړه چه پرې مونږه خفه زړونه کړو، خوشال بيا که راځې سپرليه، داسې سوله راوړه چه راټول شي په خپل کور،ټول هيوادوال بيا چه دا
دې نوي کال له راشه
دې نوي کال له راشه سلام سلام ائ بې وفا جانانههيله ده روغ جوړ سلامت اوسېږېزه به دعا درته هر وخت کومهخير که هرڅومره ملامت اوسېږې----بعد له سلامه ائ بې غوره يارهباور دې وشه ته مي ډير ياديږېهره صحنه مي په ليمو کې اوسېپه خدای قسم چي هيڅ مي نه هيريږې----ته رانه لاړې زه دې پريښودلمزړه مي داستا له درده ديرژړليددې تاوان به درنه اخلم ضرورسترګو مې ستا لارو ته ډير کتلي----
غزل
غزل ښه ډیر راته سپرلیه غوړیدلی ګلان راوړه یو څوپه زړه داغلي ځوریدلی ګلان راوړه چې عشق په کې سکروټه او لمبې په کې ښکلا وي ګلاب غوندې په سور اور لمبیدلي ګلان راوړه د تاندو تنکۍ هیلو د غوټیو خندا ګانې
غزل
غزل بيرته راستون نه شوم د ځان ، تپوس مې هم ونه کړ يواځې پرېښودم جانان ، تپوس مې هم ونه کړ زما په زړه کې يې خو ستا په زړه څنګه يمه له تانه دغه يو اسان ، تپوس مې هم ونه کړ
سپرلۍ نه ده
سپرلۍ نه ده ساړه ولاړو،هواښه شوه،وخت بهاردئونې شنې شوې،غوټۍ ګل شوې،جوړسينګاردئخوپه خوارولس ،سپرلۍ راغلئ نه دئدلته مرګ دئ، دلته چوردئ،دلته ډاردئسپرلۍ هغه دی چه زړونه پکې خوښ شيدخفګان نه ډک ،سرونه پکې خوښ شيدولس مړې ارزوګانې،راژوندئ شيغمځپلي ولسونه پکې خوښ شيچه ېې ډکه له خوښيو زولۍ نه دههسې نوم ېې دسپرلي دی،سپرلۍ نه دهپه مونږ شپه او ورځ،بمونه راوريږيله اسمانه سره تندرونه را وريږي
غزل
غزل محمدالله ارین احمدزی لویه فلسفه دې ده په سترګو کې څومره تلوسه دې ده په سترګو کې زه خو پکې وینمه یو لوی داستان ښه لویه کیسه دې ده په سترګو کې ماته ترې د نوي سپرلي بوی راځي لویه حماسه دې ده په سترګو کې
اژدها
اژدها چي د په موږ کي لاس وهنه کړله شمیره د خپل ګریوان رتاړي
یمه حیرانه ربه
یمه حیرانه ربهما ویل چې سپینې واورېبه دوطن په سوځیدلي لمن ووریږي زما دوطن په زړګيچې د مودو راهیسېد سرو لمبو بلا خوره وره دهد خپلو سپینو او سپیڅلو پرخوپه سوړ وریښمین دسمال کې ونغاړياو تلوسه یې د بدمرغه شیبو خپل درحمت په غیږه ورغويخو یو نا څاپهد یو لوری راتهد یو ماشوم سلګۍ په چغو شولېمخ یې و لوندپه خپلو ورکو اوښکوراته یې وویل په وړه ژبګکیژما شاله شي یمه وړی تږی،زما ساړه شي یمه وږی تږیلاش دې کله لپې د
دزړه خبره
دزړه خبرهراته رایاد شول بیاهغه وختونههر وخت به مور کړله جګړا راسرهدپلارپه ژبه به کنځل وې راتههم به غصه ووزما نیکه راسرهدوی به غوښتل چي ښوونځي ته لاړشمووایم درس ښکلی بشر جوړشمهدقام خدمت وکړم درمل شم ورتهنه دا چي زه هم درد سر جوړشمهمابه دا نه غوښتل چي درس ته لاړشمله کور نه پټ مي شیطاني کولهکه به هر چاویل چي ښه کار نه دیمابه بیا هم هغه وراني کولهخو یوه ورځي ښوونځي ته لاړم
څلوریزي
څلوریزيرقیبان وایې پښتانه په مینه نه پوهیږيزه سیدشاه په دې خبره ډیر ځوریږم قسم مي کړی دا خبره به غلطه کړمهله نن نه وروسته په هر ښکلي مینیږم،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،په پښتنو کي دا دستور دی اشناپه جار به نه کړې د الفت خبريډیري په فخر او په ډاګه یې کړهچي وي هر څومره د نفرت خبري«««««««««««&l
غزل
غزلدعاګانې مې په لپه کې ذرې شوېنه مې سترګې له دريابه راستانې شوېرڼاګانې يې په لپو،لپو څښليچې په مخ کې يې مچکې تکې سرې شېلوپته کې يې رنګونه دي شليدليزما سترګې چې راپرېوتې ايرې شوېبې اروا مې تخيل درپسې تللىپه کې لوڅې د غزلو هدېرې شوېچې نغمې بې عبادته شوې په تار کېرا ايسارې د سندرو زمانې شوېيو طالب چې سجده کېښوده په ځمکهنو ليمې يې په شرابو کې ل
غزل
غزل نن مې هسې له دنیا نه زړه تور شوی یاره هسې مې له چانه زړه تور شوی دا چې هسې په تور تم کې یم خوشاله د سپوږمۍ له دې رڼا مې زړه تور شوی ټولې مینې بازاري شوې کلیوال یم د دې ښار له ناز ادا مې زړه تور شوی دلته مینه ده لو
