شعرونه
دسبیل روښان ښکلی غزل
غزل زړه می سپــــــــــــک شي کله کلـــــــــــــــه چې ژړا درپسې وکړملپـ
بې وسي : یاسین شفق
داستا د خولې پستې پستې خبرې زما د زړه رباب ته ترنګ ورکويغمونه ټول رانه په واک کې واخلي دژوند ښکلا ته نوی رنګ ورکوي»»»نن مې ده څومره بې وسي ګلابه څومره پریشانه زنده ګي تېره ومڅنګه به خوند له ژوندانه واخلمه چی بې له تا نه زنده ګي تېره وم»»»ګرانې چې ته کله په خیال کې راشې د بې وسۍ دېوال ته غلی کینمځان ت
غزل یاسین شفق
غم دې د سکـــــــــــون مــــاڼۍ راړنګه کړههـــــــجر د سمـــــــــون ماڼۍ راړنګه کړهته د خوشخـــــــــــــالۍ محل کې اوسه تلخير که نن بيلتــــــــــــون ماڼۍ راړنګه کړهناست یم ورته خــــاورې یې په سر شېندمچـــــــا کړی لمســــــــــون ماڼۍ راړنګه کړهما د خيـــــــال په غيږ کې رانيـــــــــــولي وهاوښکو د زن
غزل یاسین شفق
غم یې په بل غـم باندې سپـــــارلی یمعشق په وير مــاتم باندې سپارلی يم اوښکې مې ګرېـوان لاره رانیسې تلخيال دې بس په نم باندې سپارلی یم څــــــــارم د راتلــــــــــو لاره یې څـــارمهيار مې خــــالي چم باندې سپارلی يم
دخیال لاسونه
دخيــال لاســـونه ترې چاپېر کړم نور څه وس نلرمځـان می د ځانه ځينې هېر کړم نو ر څـــه وس نلرم بېرته به رانشي هيـــــــڅ کلــــــه که یې وغواړې تهروح به مې داسې مسافر کړم نور څــــــه وس نلرم دزړه نيـــالګی مې راخړوب کړه د وصــال په وبودځــــان قات
دسبیل روښان ښکلی غزل
غزل سترگې په سترګـــو نې پو
غزل
یتیـمې اوښــــــــکې مې ګرېـــــوان په مقبره ځلیږيدخیــــــال هینـــــداره د جــــــــــــانان په مقبره ځلیږي لکـه دپېغـــلې مات بنــــــــګړی د یوه ځوان په مزارد زړه ټــــــوټې مې د ارمـــــــــان پــــــــه مقبره
کوم رنګ؟
سیاه یا سفید؟ سورخ یا سبز کدام رنگ برای تو بی طرف است؟ کدام رنگ پارچه؟ کدام پرچم؟ چی را بالای دیوادر خانه اویزان کنم؟ که ملکی بودنم برایت ثابت گردد کدام سمبول را بالای بام خانه ام به تصویر بکشانم که تو بفهمی اطفال من تروریست نیستند فقد بگو! چه کنم؟ تا تو بفهمی که در دیوار اطاقم راکت نیست این رباب اویزان است در سحن حویلی من بم نیست این کوزه ها ان
د یو عسکر وصیت
د یو عسکر وصیت که زه په جنګ کې مړ شوم نو ما په تابوت کې بند کړئ او جسد مې کورته واستوئ *** زما مډالونه زما په سینه کښېږدئ او مور جانې ته مې ووايئ چې ما خپله پوره هڅه وکړه
څلوریځه
ژوند د اور په شان راسره پاتی دی تش یاد د جانان راسره پاتې دی عشق رانه ټنۍ د ګریوان وړي دي تار تار خپل ګریوان راسره پاتی دی شیرین اغا جهانگیر 6 جون 2012 Top of Form
لکه درد لکه پرهر
لکه درد لکه پرهر لکه دا زه بل به څوک وي در په در لکه دا زه؟ لارې څوک څاري د مرګ د قاصدانو؟ په سنګر لکه عسکر لکه دا زه ۰۶-۰۴-۲۰۱۱ جلالکوټ، خپله مینه
غزل
ځم د یو ستړي مازیګر غوندې له ښاره وځم له کوڅې وځمه له کلي د دلداره وځم د زمانې په پل مې پل دې پل ترې مخ ته اخلم لکه تصویر د آینې نه په قراره وځم له تاریکیو فاصلو مې سترګه نه سوزیږي خور به د ستورو له محفله له مداره وځم د خوب تعبیر مې د لالهاند ژوند په پاڼو کې دیلکه نظر له هر یو لفظ له هر کتاره وځم
ځلوریځې
یو خوب وې ته یو خیال وې یو تعبیر وي راسره وې مرید ومه منلې مې وې پير وې راسره وې همزولو کې مې غاړه غړۍ هستکه ګرځوله په غاړه کې د سرو زرو زنځیر وې را سره وې ۱۱-۰۴-۲۰۱۱ شیرین اغا جهانګیر
غزل
ته، ستا دوســــت او ســــــــتا رقیب زما رقیب ستا لارښــــــــود او ســـــــــتا طبیب زما رقیب ستا د تــــــور فکر تــــیارې مـــــې رڼا مړه کړه ســــــــتا رڼا داســـــــتا صــــلیــــــب زما رقیب زه د زور او د کمـــــــــزور ترمځ لوی صــــــــــفر زمــــــــا تــــــوان زما ضــــریـــب زما رقـــیــــب
ستړی مه شې!!!
سلام ستړی مشې! ښه شو په خېر راغلې د لرې لرې وطنونو مسافره آشنا چې د مور غېږې ته ځان واچوئ دمه دمه شې او زما د فکر تنابونه سره بېرته ورشي خو... ته که لږ نور وای زنډېدلای مابه کچکول پترې کاوه درپسې تلمه **** کلونه ډېر ووتل چې ته له کلي مسافر وې او له ما مرور زما د وران ښار له
غزل
ته لمانه زه لتانه د ومره لرې لکه دوه سترګې جانانه دومره لرې چې مې زړه سترګو کې دومره لرې یوسې زه به خود یمه له ځانه دومره لرې
غزل
لټوې مې کوز او پاس راپسې ګرځې زمانه زنځیر په لاس راپسې ګرځې ارادې مې خوبوړي غوندې ښکاري زړه ته لار غواړي وسواس راپسې ګرځي
د اوښکو لار " څلورمه کړۍ"
د اوښکو لار " څلورمه کړۍ" زه ( جهانګیر ) په پوهنتون کې وم، لا امتحان ته ناست وم، د تلاش پرلپسې زنګونو پوزې ته راوستی وم. کله چې د امتحان پارچه مې استاد ته وسپارله او له صهنې ووتم، نو سمدلاسه مې زنګ ورته ووهه، بې لدې چې سلام وکړي، ويې ویل: - ایییییی! نن شپه راډیو ته ضرور راشئ! مشاعره کوو، پوه شوې؟ سلام مې ورته وکړه او ورسره مې وعده وکړه چې سمه ده. کله چې راډیو ته راغلم، د شپې اته بجې
د اوښکو لار
داوښکو لار دفي البدیهه مشاعرو دلړۍ دریمه کړۍ تیره شپه زموږ د اوښکو لارفي البدیهه مشاعرې یاران (زه شیرین اغاجهانګیر، ګل رحمن رحماني ،زیرک فهیم او فردوس حضرتي ) ددغه لړۍ په یوه بله کړۍ کې سره راټول شوو او وموپتیله چې یوه بله مشاعره چې له ډېرې مودې موزړه ورته کیده، ترسره کړو په دفترکې دکارونو له خلاصولو وروسته دمشاعرې غږ وشو. کله چې خبره دمطلعې لیکلو ته راغله، نو ما (جهانګیر) یوبیت چې له وړاندې مې له ځان سره پوخ کړی وو او له
زه د امن اور کې سوځم
زه د امن اور کې سوځم ستا د امن لاره ډکه له لمبو ده ستا د سولې شعارونه بې مانا دي زما سپرلی سپرلی ماحول دې لولپه کړه زاڼې زرکې ستا له لاسه په ژړا دي د خپل جنګ له تاترې شمه وتلی ستا د سولې له سايې نه امان غواړم د حالاتو کشمکش سره عادت یم ستا د عدل فیصلې نه امان غواړم
فی البدیهه مشاعره
یادونه: د شپې لس بجې وې. زه ( شیرین اغا جهانګیر) او ګل رحمان رحماني لا په خپل دفتر کې وو او په کار بوخت وو چې سید عبدالله نظامي راننوت. راته يې وویل چې نن شپه یوه فی البدیهه مشاعره کوو. دا اراده خو ما او رحماني صیب یوه اونۍ وړاندې کړې وه، مګر ورته نه برابرېدو. اوس نو زه هم خوښ شوم. درې واړه د نظامي کوټې ته روان شو. که څه هم لاره اوږده وه، مګر درې واړو یارانو مجلس دومره خوږ و چې پوه نشو چې لاره څنګه پرې شوه او کوټې ته ورسېدو. له چایو او میوو له خوړلو وروسته رحماني له خپله جبه قل
