د زړه هينداره مې هغه ماتوي
د ځان تصوير څه په مزه ماتوي
داسې سپرلي سره يو ځای مه راځه
چې مې ډېر عمر توبه ماتوي
د ديدن تندې دومره واخيستمه
چې مې په شين سهار روژه ماتوي
د ښکليو ياد د غلچکيو په څير
په سپينه ورځ د زړه جندره ماتوي
کاروان د ژوند په ستړو ستړوو لارو
په کوم حسين پړاو دمه ماتوي؟
مستان يې څښي د مستۍ زور ښيي
د شيخ په سر تشه کوزه ماتوي
11.11.2007
- baz
غزل غزل شه چې دې وليکم غزل جاناند ښکلا غوټي دې راسپړم ول په ول جانان
لکه په وريځو کې سپوږمۍ چې پټپټانی کويداسې له مانه پټوي مخ په وربل جانان
زه به د مينې دې معصوم آرمان ته څه ووايمچې رانه غواړي په يوه لحظه څو ځل جانان
زه د خزان او د بهار څه منتبار خو نه يمما مې په زړه داسې کرلی لکه گل جانان
د ښکليو خوی د غلچکو دی پام کوئ ملگروداسې يې زړه له عابد وړی لکه غل جانان...
11.11.2007
- baz
چې مې جانان د زړه له تله وتیبس تغزل مې له غزله وتی
د ژوند منزل ته بلا لار پرته دهد روح کاروان مې له مزله وتی
په کومه لاره به دې لاره څارم؟اوس چې قدم مې ستا له پله وتی
د گل رخسار د رنگينيو پسېد زړه بلبل مې له گوگله وتی
ستوری د بخت يې پر آسمان ځليږيچې روغ تندی ستا له درشله وتی...