غزل:

حميده پکتيانۍ
اوس دې په يادونو باندې بره شوم
سر تر پايه جوړه لکه زغره شوم

نشوه ګوزاره مې د لېمو اور کې
اوښکه وم ګرېوان ته مساپره شوم

اوس د لېونتوب له جاله وتې يم
پويه شومه، لويه شومه، ستره شوم

ستا له سادګۍ سره اشنا نه وم
هاغه ورځ زه هسې مروره شوم

ما درته کتل تا سترګې ټيټې کړې
نن درباندې ډېره زوروره شوم

اوس به دې له ډېره غمه مړه ومه
ښه شوه په زړه باندې ډبره شوم

ټولو مجاهدو بېعـــــت راکړلو
دوی مې شول لښکر زه سر لښکره شوم

رابه وړمــــه ســــوله افغانانو ته
خاورې پکتيانۍ سپينه کوتره شوم.