ګرانې اروښادې مورجانې ته!
هغه
هاغه پورې شين بخونه غونډۍ ګورې!
چارچاپېره ترېنه شنې ونې ولاړې
هلته پروت زما ارمان زما جنت دی
بام د ميني ته د زړه ستنې ولاړې
چې د سرو شنو مرغکيو سيل پرې ګرځي
د خوږ لفظو اوازونو پرې اتڼ دی
پستور پرې له شينکي اسمانه اوري
د قدرت د رحمتونو پرې اتڼ دی
هغه شنه جنډه چې رپي نري باد ته
پرې ليکلې مې سپېڅلې کليمه ده
ها زما د خوږې مينې سر چينه ده
د ژوندون د تصويرونو اينه ده
هغه دوې شناختې او څلی چې ښکارېږي
په وړو وړو زرينو شګو رنګ دی.
چې د ژوند د وږمو ساز کې يې زه ساز کړم
ها، ګلاب هلته د مرګ کړۍ کې زنګ دی
رانه لاړه ته وا خوب كې مې ساه لاړه
د ژړا د غرونو سرته يې ياغي کړم
اوس چينه د يوې زرينې شاعرۍ شوم
د دردونو په سندرو يې غني کړم
د جمعې په شپه خو خامخا ورځمه
پاکه مينه يې په مينه مينه وايم
ایينې پرې د رڼو اوښکو کرمه
د ياسين په زمزمو يې خدای ته ستا يم.
سيدجيلاني جلان
غزل
غږ مې ورک دې مورې مورې ستړى غږ په چا وکړم؟
اخ په خداى نيمګړى شوم نيمګړى غږ په چا وکړم؟
اى ادکې! ووايه بچيه راته ووايه
اوښکې اوښکې زړه مې دې راوړى غږ په چا وکړم؟
خوله د ښيرازۍ مې په ډبرو د وخت ماته شوه
مينه مينه ژوند مې اوبو وړى غږ په چا وکړم؟
ژوند مې له ياغى ځوانى نه څلى د ايرو جوړ کړو
ډير يم طبع خړى طبع خړى غږ په چا وکړم؟
بيايې مې جلانه ! انديښنې د ژړا غرونو ته
ستونى کې مې پروت د سلګو پړى غږ په چا وکړم؟
سيدجيلاني جلان
يادونه :- دا دوه شعرونه دګلپاڼو اتڼ له کتاب څخه راخيستل شوى دى
