غزل- حکمت سروش

يا د زړګي، يا د ځيګر درد دى

ستا په خاطر به وي، که هر درد دى

زه مسافر يم، خو يوازې نه يم

زما د لارې، همسفر درد دى

ما وېل ژوند تېر به شي، خو نه تېريږي

ستا د بېلتون خو، لکه غر درد دى

پر يو بدن دى ،که د هر غړي دى

که د زابل، که د خيبر درد دى

سروشه! نور، له دې نه لاس واخله

محبت هسې، بس د سر درد دى

۰۸/ ۰۷/ ۲۰۱۰