غزل- حکمت سروش
يا د زړګي، يا د ځيګر درد دى
ستا په خاطر به وي، که هر درد دى
زه مسافر يم، خو يوازې نه يم
زما د لارې، همسفر درد دى
ما وېل ژوند تېر به شي، خو نه تېريږي
ستا د بېلتون خو، لکه غر درد دى
پر يو بدن دى ،که د هر غړي دى
که د زابل، که د خيبر درد دى
سروشه! نور، له دې نه لاس واخله
محبت هسې، بس د سر درد دى
۰۸/ ۰۷/ ۲۰۱۰
26.05.2010
- sorosh
بل مو پر سرونو اور
ولګاوه ورونو اور
اورئ د ماشوم ژړا!
نه مو واخيست زړونو اور؟
دوه ورونه په جنګ شول بيا
بل شو بيا پ...
31.08.2010
- sorosh
اوس خو په چينه کې ګلاب نه راځي
ستا له خوا جانانه جواب نه راځي
سم لکه ګلاب ځوانۍ په اور سوځي
څنګ به، پر دې کلي عذاب نه راځي
اوس د خداى و کور ته خلک بم ور وړي
اوس د خداى له کوره کتاب نه راځي
ستا په لاس ازار زړګي ته نه ګورې؟
اې له دې لمانځه څه ثواب نه راځي
څه وشول؟ خوږې ميوې ترخې لګي
څه وشول؟ چې کيف له رباب نه ر...