څه وړې وړې سلګۍ وهي رپيږي
نه پوهېږم چې ژړېږي که خنديږي
بيا د اوښکو په سېلاب به يې لاهو شم
له ژړا يې سترګې ډکې ډکې کيږي
تور زلفان يې له هېبته سا وتلي
د پلو په ښويېدلو لا ځوريږي
راته وايي لېونيه خدای دې مړ کړه
ستا د لاسه مې زړګی هر وخت رپېږي
ستا په غېږ کې دې زه مړه شم پروا نشته
که دنيا واړه رغيږي که ورانيږي
اوښکې وچې زلفې سمې کړه راپاڅه
چې احساس دې شونډو سره ته نه صبريږي