غزل
پروت په مـــــــــورچل کـــــې د جهاد ، په عنبرينو څڼو
خـــــــاونده ! ته يې لرې ښاد ، په عـــــنبرينو څـــــــــــڼوخدايزده شهيده ! تورو خاورو کې به څنګه پروت يې ؟
بېګا هـــــــــمزولو کـــــــــړلې ياد ، په عنبرينو څـــــــــڼوغونچې غـونچې پر مخ راغورځي ، څه چاره يې وکړه
کــــــــــړې به تباه جــــــــــلال اباد ، په عنبرينو څـــــــــڼوسر دې ټيټ نه کـــــــــړ د دې دور فرعـــــوني غرور ته
پښتون فطرت دې کـــــــــړلو زباد ، په عنبرينو څــڼوزمــــــا اروا وږمــه وږمــه لکـه د مشکــــــــــــــو عطر
نری نری لــــــــــګيږي باد ، په عنبرينو څــــــــــــــــــڼوزمـــــــــــــا غزل نقاد ته داسې ، لکه ښکلـــــی مئېن
ولاړ وي مـــــخ ته د جــــــــلاد ، په عنبرينو څــــــــڼوجلال امرخېل