غنم په وږو کې له تندې وسول
په هغه کال کوکنار ږلۍ ووهل
د باغ انارو خو هېڅ ګل ونه که
انګور په مني کې سيلۍ ووهلکلي کې هېڅ شی هم ورپاتې نه و
د تورو غرونو شمله ور زلمي ته
حالاتو ټولې لارې وتړلې
د اتڼو يو څڼور زلمي تهخپلې زړې جامې يې غوټه کړلې
ويل يې چېرې په خوارۍ پسې ځم
تر لوی اختر پورې به بېرته راشم
اوس يوه ښار ته مزدورۍ پسې ځمکشرۍ خور يې پر تندي ښکل کړه
وي، د ابا به احترام ساتې
مېږو ته هم په وخت اوبه ورکوه
د کور په غوا باندې به پام ساتېخو اختر راغی، له اختره وروسته
د ادی کلو پسې کلونه تېر شول
په هغه غره، په هغه شين کلي کې
هسې لسګونه اخترونه تېر شول.خود ښکلا ماښامونو مين
د دنګو دنګو چينارونو مين
کلي ته بېرته راونه ګرځيده
د مازيګر د بنډارونو ميناو لا تراوسه د پردو ښارونو
د محلونو ودانۍ جوړوي
او د پردي اسمان تر سيوري لاندې
پردو خوبونو ته ماڼۍ جوړويد بل وطن په څراغونو کې ورک
ځان ته حيران وي چې خپل ځان ته ګوري
لکه ګړنګ ته ورلويدلی غرڅه
چې زړه يې تنګ شي نو اسمان ته ګوريهر مازيګر يې يو خومار اخلي
د غره چينه يې لکه بنګ يادېږي
د شور ماشور پردي وطن کې ورته
د خپل جومات د اذان ګړنګ يادېږيپه ګودرونو پسې مړ مړ دی
ورته د شنو بنګړيو شرنګ يادېږي
زړه يې ټپې غواړي، رباب غواړي
ورته زيارت ورته ملنګ يادېږيله اووسيندونو، غرونو پورې اوسي
په زړه کې غلی يو ارمان لمانځي
چې هره شپه په خوب کې رود وګوري
سهار د اوښکو په باران لمانځي
۲۰۰۷ سيپتمبر ۲۲ پراګ
شعرونه
